คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Backside - 4/5
BACKSIDE - part 4
“…ผมขอวันเดียว แล้วพรุ่งนี้ผมจะไป”
ยองแจพูดเสียงเรียบ เหมือนว่ามันเป็นแค่ประโยคธรมดาๆ ผมผ่อนแรงที่จับไหล่เล็กลง เจ้าตัวขยับตัวออกก่อนะจะหันไปยุ่งอยู่กับของในหม้อตามเดิม
เอาจริงๆผมก็ไม่ได้อยากใจร้ายด้วยหรอกนะ.. แต่ทำไงได้ แบบนี้ยองแจกับไอ่มาร์คก็ไม่เข้าใจกันซักที แล้วไอ่เด็กแสบก็จะทำหน้าตาบูดบึ้งหง่อยๆไม่สมวัย ผมว่ายิ้มกว้างๆน่ะเหมาะสำหรับยองแจมากที่สุด..
“แล้วนี่ก็ทำตัวสบายดีนะ ไม่ต้องคิดว่าเป็นห้องฉันหรอก..”
ผมพูดในน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าประชด ไม่คิดจะขออณุญาตเจ้าของบ้านก่อนเลยว่างั้น.. ดวงตาเรียวชายตามามองผมเล็กน้อย อ่านสายตานั้นได้ประมานว่า ‘แล้วทำไม..’ แล้วก็หันกลับไป ถ้าเป็นลูกเป็นหลานผมนะ จับยัดท่อไปนานแล้ว
เห็นแบบนั้นผมเลยเดินมานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเติม วันนี้อยู่ห้องทั้งวันไม่มีแรงบรรดาลใจอะไรใหม่ๆเลย พรุ่งนี้หลังจากเจ้าตัวเล็กกลับคงต้องออกไปเดินเที่ยวซักหน่อยแล้ว
เวลาผ่านไปได้ซักพัก กลิ่นอาหารหอมๆยั่วน้ำลอยเข้ามาแตะปลายจมูก
ทำอะไรกินวะ ถึงได้หอมขนาดนี้..
ยองแจเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถ้วยใบโต ควันสีขาวหอมฉุยลอยโขมงจนผมแทบอยากจะลุกออกจากเก้าอี้เพราะทนไม่ไหว แต่ทำไม่ได้ครับ เมื่อกี้ผมดันไปทำท่าไม่พอใจเรื่องที่ยองแจใช้ครัวผมโดยไม่ขออณุญาติซะด้วยสิ ต้องฟอร์ม..
เลื่อนเก้าอี้ชิดโต้ะเล่นคอมพยายามไม่สนใจกลิ่นอาหารแสนยั่วยวน แต่มันก็เป็นเรื่องยากเมื่อท้องผมบังเอิญส่งเสียงร้องออกมา..
อืมม.. บะหมี่มันหมดพลังงานไปแล้วครับ
แล้วคิดดู เวลาที่พระอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลง แสงสีส้มจางๆฉาบไปทั่วผืนฟ้า บวกกับกลิ่นอาหารหอมๆ ผมอยากจะดิ้นตาย
“หิวก็มากินสิ..”
ยองแจพูดขึ้นท่ามกลางเสียงโหยหวนของท้องผม ไม่ได้ๆ ต้องฟอร์มๆ ฮึบๆ ฮึมไว้แจบอม ไม่งั้นเด็กมันจะได้ใจ
“ทำอะไรกินน่ะ..”
ครับ..
แน่นอนว่าผมไม่สามารถเอาชนะตัวเองได้ ร่างกายหันไปหาถ้วยใบโตนั่นโดยอัตโนมัต ลำคอมันเปล่งเสียงออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ เอเมน..
“ของในตู้ฮยองหมดแล้วผมเลยทำได้แค่ซุปกระดูก
คนตัวเล็กพูดเสียงเรียบ เหมือนจะยังงอนๆผมอยู่ ที่สำคัญเจ้าตัวเชิดหน้าดูทีวีไม่ได้มองหน้าผมซักนิด คงคิดว่าตัวเองถือไผ่เหนือแล้วอิมแจบอมคนนี้จะง้อหรอ ไม่มีทาง
“อืม..”
และนั่นคือปฏิกริยาที่ผมตอบกลับไป ไม่ง้อหรอกว้อย ไปหากินเอาในมินิมาทก็ได้ ว่าแล้วอิมแจบอมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยิบกระเป๋าตัง สาวเท้าออกจากห้องทันที
ยองแจก็ไม่คิดถามผมซักคำว่าจะออกไปไหน นั่งนิ่งเหมือนโดนสต๊าฟไว้อย่างงั้นแหละ
ผมเดินลงมาด้านล่างคอนโด มี 7-11 อยู่ใกล้ๆ จัดการสั่งข้าวกล่องเวฟจนหอมฉุยมานั่งกินอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อชื่อดัง ทำไมชีวิตผมตกอับแบบนี้วะ ของในห้องตัวเองก็กินไม่ได้เพราะศักดิ์ศรีมันค้ำคอ
ขนาดยองแจมาสิงอยู่ห้องผมได้สองวันยังทำผมปวดตับได้ขนาดนี้ นี่ถ้าให้ยอมอยู่ต่อไปเรื่อยๆคงหัวระเบิดแน่ วิวข้างทางทำให้สมองโล่งขึ้นเล็กน้อย ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิทแล้วหลังจากผมซัดข้าวกล่องจนแทบไม่ต้องล้าง เดินเอามันไปหย่อนลงถังขยะแล้วขึ้นห้องกลับ
.
.
.
“ถ้ามาร์คฮยองยังยืนยันแบบนี้ ผมไม่กลับบ!!”
เสียงใสตะโกนลั่นห้อง ผมที่กำลังจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดได้ยินชัดแจ๋วเต็มสองหู ยอมรับโทรศัพท์ไอ่มาร์คแล้วสินะ แต่เหมือนสถานการณ์จะไม่ได้ดีขึ้นเลย
ที่สำคัญประกาศกร้าวลั่นแบบนี้ ยังไง.. จะไม่กลับคืออะไร..
ผมยืนฟังบทสนทนาที่ต้องเดาเอาคนเดียวไปซักพัก เสียงยองแจค่อยๆลดอารมณ์โกรธลงเรื่อยๆ คิดว่าไอ่มาร์คคงเอาน้ำเย็นเข้าลูบแต่จู่ๆก็หลุดงอแงโวยวายขึ้นมาอีก ไม่นานเสียงคุยโทรศัพท์ก็เงียบไป
สรุปนี่เคลียกันได้เปล่าวะเนี่ย..
ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ยองแจนั่งหน้างออยู่บนโซฟาที่เดิม และดูเหมือนว่ายองแจจะสามารถฆ่าแมวซักตัวที่เดินผ่านได้เลยซะด้วยซ้ำ
“หมายความว่าไงที่บอกจะไม่กลับ..”
ดวงตาเรียวหันควับมามองแต่ก็ไม่มีคำพูดใดใดออกจากปาก เอาละครับ ผมไม่อยากจะอดทนอีกต่อไปผมจะต้องรับผิดชอบเด็กที่มาจากไหนก็ไม่รู้อีกนานแค่ไหน
“มีปัญหาอะไรบอกฉันมาฉันจะได้ช่วย”
“ฮยองไม่เกี่ยว..”
น้ำเสียงงอแงพูดออกมา ยองแจคงอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย แต่ผมคิดว่าคงพอๆกับผมในตอนนี้ ผมไม่เกี่ยวสินะ..
“งั้นหรอ..งั้นก็ออกไปจากห้องฉันสิ”
“…..”
“ถ้าฉันไม่เกี่ยว นายก็ควรไปหาคนที่เกี่ยวแล้วไปกินๆนอนๆอยู่บ้านนั้นซะ”
“…..”
“หรือไม่นายก็เดินไปหน้าคอนโดแล้วก็สุ่มเอา ใครเดินผ่านไปผ่านมานายก็ขอเลย”
ยองแจก้มหน้านิ่งฟังผมพล่ามยาวอยู่คนเดียว บอกตรงๆผมไม่โอเคกับการที่ยองแจไม่บอกอะไรผมเลย แถมยังตะโกนใส่หน้าผมเหมือนผมเป็นคนผิดซะอย่างนั้น
“..ทำไมฮยองพูดแบบนี้อะ”
“ก็หรือไม่จริง”
“….”
เป็นอีกครั้งที่เจ้าตัวเงียบ ผมเลยออกปากพูดต่อ
“นายเป็นอะไรยองแจ? เป็นเด็กเก็บกด เป็นเด็กขาดความอบอุ่น หรืออยากหาคู่นอน?”
“แจบอมฮยอง..!”
“หรือว่านายให้ท่าฉันอยู่แต่ฉันไม่รู้ตัว? มีไอ่มาร์คคนเดียวไม่พอแบบนี้หรอ?”
“ฮยองกล่าวหาผมแบบนี้ไม่ได้นะ!”
“นั้นสิ..ทำไมฉันคิดไม่ได้นะ นายให้ท่าฉันอยู่ใช่ไหม”
ผมค่อยๆสาวเท้าไปหายองแจช้าๆ ร่างเล็กขยับตัวหนีเล็กน้อยแต่สายตาดื้อๆนั้นยังคงจ้องผมเขม็ง ช่วยไม่ได้นะ.. ไม่อยากบอกอะไรเอง ผมก็ต้องคิดเอาเองจริงไหม
“ฮยองจะทำอะไร”
“มิน่า คราวนั้นนายอุส่าขึ้นมาคร่อมฉันเองแล้วแท้ๆ”
“ถอยออกไปนะ..”
“ฉันจะสนองให้นายเอง คราวนี้นายจะได้ยอมกลับบ้านกลับช่องเลิกทำตัวมีปัญหาซักที”
พูดจบผมก็ดันร่างบางให้นอนราบลงไปยองแจยกกำปั้นขึ้นคงจะเตรียมต่อยผมเต็มแรงแต่เสียดายที่ผมจับข้อมือนั้นไว้ได้ก่อน หมัดเล็กๆเลยไม่ได้ประทับอยู่ที่หน้าผมอย่างที่ควรจะเป็น
รวบข้อมือบางทั้งสองข้างของยองแจขึ้นเหนือหัว มืออีกข้างผมเลิกชายเสื้อยืดเจ้าตัวขึ้นช้าๆ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นทันทีก่อนจะออกแรงดิ้น
“ปล่อยผมนะะ!!!”
มือเท้าเล็กปัดปายไปทั่วจนผมต้องใช้ตัวเองกดทับเอาไว้
“ไง..จะบอกฉันได้รึยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“ฮยองจะรู้ไปทำไม ปล่อยนะ!!! ปล่อยยยย!!!!”
“หึ.. งั้นฉันก็คงเดาถูก”
“ไม่ปะ..อะ..อื้ออๆๆ”
แทบจะทันทีที่ผมก้มลงไปจกจูบปากอิ่มนั้นก่อนที่มันจะได้พ่นคำด่าอะไรออกมา เลื่อนขึ้นมือเล็กเข้ามาโอบรอบคอผมไว้แทนโดยที่ผมขยับไปรั้งเอวบางเข้ามาหาตัว แต่แทนที่ยองแจจะให้ความร่วมมือกับผมดีๆ พอมือเป็นอิสระก็เอาแต่ฟาดหลังผมไม่ยั้ง
ผมเลาะเล็มกลีบปากหวานไปมาเบาๆคนข้างล่างประท้วงหนักและคงกำลังจะหมดอากาศหายใจ พอปากเล็กเผยอออกก็ไม่รอช้าส่งลิ้นเข้าไปสำรวจภายในทันที
“อื้ออ..”
ลิ้นของยองแจพยายามขยับหนี ส่งเสียงร้องออกมาอย่างขัดใจแต่พอผมไล้ต้อนอยู่ซักพักจากที่เอาแต่ทุบๆไม่เลิก มือเล็กกลับกลายมาค่อยๆขย้ำกลุ่มผมเบาๆแทน ผมไล้ฝ่ามือหนาไปตามเนื้อเนียนใต้สาบเสื้อ ผิวกายของร่างบางนุ่มลื่นมือจนผมอยากจะตรงเข้าไปงับแรงๆ แต่ตอนนี้ปากผมไม่ว่างน่ะสิ
“อึก..อืออ...”
เสียงหวานครางอืออยู่ในลำคอ ผมบดเบียดจูบจนพอใจจึงผละออกแต่ก็ไม่ได้ถอนจูบหนีซะทีเดียว แกล้งคลอเคลียชิดริมฝีปากอิ่ม ไล้เลียไปตามกลีบปากที่ขึ้นสีแดงก่ำเพราะรสจูบ
“แฮก..ปล่อย..”
ยองแจหอบหนักพยายามงัดแรงอันน้อยนิดที่มีดันไหล่ผมออก แน่นอนว่ามันไม่ช่วยอะไรในเมื่อเจ้าตัวมีสภาพไม่ต่างจากคนเมาที่อวดเก่ง สงสัยจะเมาจูบ..
ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปงับเบาๆเข้ากับเอวบางอย่างที่ตั้งใจไว้ตอนแรก ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกดิ้นพร้อมกับขย้ำผมสีเทาของผมแน่นขึ้นกว่าเดิม
“อ้ะ..อย่า…อื้อ!”
ฝังเขี้ยวลงไปช้าๆก่อนจะค่อยๆลากลงมาอย่างอ้อยอิ่ง ใบหน้าหวานหลับตาแน่นเหมือนพยายามจะสะกดความรู้สึกอะไรบางอย่าง
และตอนนี้ผมกำลังจะไม่ไหว..
หากมีลูกแกะตัวเล็กๆขาวๆมาวางกองอยู่ตรงหน้าฝูงหมาป่า ร้อยทั้งร้อยมันก็คงเลือกจู่โจมแบบไม่ต้องคิด ไม่ต้องออกแรงเยอะก็ได้กินของอร่อยแล้ว ผมก็เหมือนกัน.. ติดตรงที่ว่าไอ่ลูกแกะตัวนี้ปากจัดไปหน่อยน่ะสิ..
ผมผละออกจากเอวสวย จัดการเสื้อเสื้อตัวเองออกโยนมันไว้ล่างโซฟา ยองแจเบิกตากว้างยันตัวขึ้นพลางพยายามจะลุกออก แต่เรื่องอะไรผมจะยอม
“จะไปไหน..อยากอยู่กับฉันมากไม่ใช่หรอ”
“ไอ่ฮยองบ้า!! ปล่อยนะเว้ยย!!”
“เมื่อกี้ยังร้องเสียงหวานอยู่เลย..”
“ทำไมทำแบบนี้อะ! เป็นผู้ใหญ่ซะ..อื้ออ!”
เพราะคนตัวเล็กตั้งท่าจะหนีลูกเดียว ผมเลยจูบปิดปากอีกรอบ เครื่องผมมันติดชนิดที่ว่าดับไม่ลงแล้ว จัดการฉีกเสื้อยืดบนตัวยองแจจนมันหลุดออกจากตัว เอาจริงๆผมไม่ได้มีนิสับป่าเถื่อนแบบนี้หรอกนะครับ ผมแค่อยากขู่สั่งสอนเด็กบางคนเท่านั้นเอง
เลื่อนมือเข้าไปใต้บ็อกเซอร์ของผมซึ่งตอนนี้มันอยู่บนตัวยองแจ ผมจงใจขยับไปทางด้านหลัง เลื้อยไปขย้ำสะโพกอิ่มเบาๆ เท่านั้นแหละครับ.. ยองแจดิ้นพล่านเลย
หึ..พยศนัก ต้องเจอเถื่อนๆแบบผมนี่..
ใบหน้าหวานดิ้นจนปากเราหลุดออกจากกัน ไหล่ผมระบมร้าวไปทั้งสองข้างเพราะฝีมือจากกำปั้นเล็ก พร้อมกับเสียงแหลมๆที่ทำเอาหูผมแทบดับ
“ปล่อยย!! ไอ่คนแก่หื่นกาม!!! ไอ่ทะลึ่ง!!! ไอ่เ-ี้ย!! ปล่อยว้อยยยยย!!!!”
แต่มีหรอที่ผมจะสนใจ ยักย้ายปากตัวเองไปสูดเอากลิ่นหอมๆเหมือนนมที่ซอกคอขาว ใช้ลิ้นไล้เลียเบาๆก่อนจะออกแรงดูดเม้นจนเป็นรอย จากเสียงโวยวายก็กลายเป็นเสียงครางหวานแทบจะทันที
ผมยังคงบีบเค้นสะโพกอวบไปเรื่อยๆก่อนจะเกี่ยวกางเกงลงไปลูบไปมาบริเวณเรียวขาอ่อน ยองแจนิ่งเหมือนโดนไฟช็อตไปทันที
“นะ…นี่จะทำจริงๆหรอ..!! ปล่อยผมนะะะ!!!”
“มาขนาดนี้แล้วคิดว่าฉันเล่นรึไง..”
พูดจบก็กดจูบเข้าที่หลังหูให้พอสยิวเล่น คนตัวเล็กสั่นน้อยๆเหมือนกลัว
“อยากมาก็ไปหาเอาที่อื่นสิ!! อดอยากมานานรึไงห้ะะ!!”
ปากเก่งไม่เลิกเลยนะไอ่เด็กแสบนี่ ได้.. ต้องจัดให้หายดื้อซักที จะรีดพิษให้หมดเลยคอยดู
ผมคว้ายองแจขึ้นมาอุ้มพาดบ่า สาวเท้ายาวๆสามสี่เก้าทีเดียวถึงห้องนอน โยนเจ้าคนตัวเล็กลงเตียงและจัดการกับเข็มขัดกางเกงตัวเอง ยองแจถอยร่นไปชิดผนังทั้งๆที่สภาพเหลือแค่บ็อกเซอร์
“มามะ..ฉันว่านายคงรอเวลานี้มานานแล้วจริงไหม”
“บ้ารึไง!! ถอยออกไปนะ!!!”
ดวงตาเรียวจ้องหน้าผมราวจะฉีกผมออกเป็นชิ้นๆแต่ก็แฝงไปด้วยความหวาดผวา พอผมเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวบางที่ปกปิดแจบอมน้อยอยู่ผมก็ตามขึ้นไปบนเตียงทันที
“อย่าทำแบบนี้นะ!!”
ยองแจคว้าผ้าห่มขึ้นมาห่มทั้งตัว โผล่พ้นผ้าผืนหนามาแค่เรียวตาเล็กกับหัวกลมๆนั้น คิดว่ากับอิแค่ผ้าห่มอิมแจบอมคนนี้จะจัดการไม่ได้งั้นหรอ หึหึ คิดผิดแล้ว.. ผมออกแรงกระชากสิ่งกีกขวางกิ๊กก้อกที่ยองแจใช้ออกอย่างแรงจนคนตัวเล็กปลิวติดถลาเข้ามาใกล้ แต่ก็ไม่วายกำผืนผ้าแน่นติดมือ
“ยองแจ..ปล่อย”
“ไม่!! อย่านะ..”
ร่างเล็กมุดเข้ามาใต้ผ้าห่มที่ตอนนี้ผมยึดเอามันไว้อยู่ ก็เท่ากับว่ายองแจกำลังซ่อนตัวอยู่ใต้ตัวผมนี่แหละ
“อย่าเล่นตัวให้มากน่า..มันจะเสียแรงไปเปล่าๆนะ มันต้องใช้ทำอย่าอื่นอีกเยอะ”
ยิ่งผมพูดยองแจก็ยิ่งกระชับผ้าห่มเข้าหาตัว ซุกตัวอยู่ในนั้นไม่เลิก ไม่มีเสียงโต้เถียงใดใดออกจากเจ้าตัวแม้แต่น้อย
“ก็ได้..งั้นอย่าหาว่าฉันใช้ความรุนแรงแล้วกัน”
พูดจบก็รั้งผ้าห่มออก ผมดึงพร้อมๆกับยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ผ้าห่มหลุดออกเผยให้เห็นคนตัวเล็กที่ซ่อนอยู่
ยองแจกอดตัวเองนิ่ง ใบหน้าเล็กซุกเข้ากับฝ่ามือทั้งสองข้าง ลำตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“ ฮึก..”
เห้ยย.. เพราะเจ้าตัวนิ่งไม่ไหวติ่ง แถมยังไม่ตะโกนโวยวายอย่างที่เคยทำ ทำเอาผมผงะไปชั่วขณะ
“นาย…”
ร้องไห้…?
“ผมกลับบ้านแล้ว.. ฮึก.. ผมจะกลับบ้าน”
“…..”
“ ฮึกก..ผมไม่อยู่แล้ว มาร์คฮยองอยู่ไหน ฮึกก..”
.
.
.
ภาพของน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายของยองแจยังติดอยู่ในหัวผม เจ้าตัวเอาแต่พูดซ้ำไปซ้ำมาว่า อยากกลับบ้าน..
ภาพของคนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องไห้กับฝ่ามือตัวเองไม่ยอมเงยขึ้นมามองหน้า มันตอกย้ำให้ผมรู้ว่าผมพึ่งทำเรื่องบ้าๆลงไป
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในสภาพเดิมเหมือนเมื่อตอนก่อนหน้านี้ไม่มีผิด ยองแจร้องไห้จนผมต้องยอมเดินออกมาข้างนอก ปล่อยให้ยองแจร้องไห้อยู่ในห้อง ถึงแม้ตอนนี้เสียงสะอื้นจะเงียบลงไปแล้วแต่ผมก็ยังลังเลที่จะเข้าไป
โทรบอกไอ่มาร์คให้มารับดีไหมวะ
ไม่ดิ.. บอกมันผมคงไม่รอดแน่ คงโดนมันกระทืบยับตายคาห้องตัวเอง
แกร่ก..
เสียงประตูเรียกให้ผมหันควับไปมอง ยองแจเดินออกมาในสภาพครบชุด คงจะหาเสื้อผ้าในตู้ผมมาใส่อีกนั้นแหละ
“นาย..”
“โทรศัพท์ผมอยู่ไหน”
บทสนทนาสั้นที่แสนจะน่าอึดอัดเกิดขึ้น ยองแจมองผมด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม ผมไม่รู้ว่ามันแฝงไปด้วยความรู้สึกอะไรบ้าง แต่ผมรู้ว่ามันเหมือน.. มันกำลังตอกย้ำผม
“…บนโต๊ะกินข้าว”
ยองแจเดินผ่านหน้าผมไปคว้ามือถือมาถือไว้ก่อนจะเดินไปทางประตูห้อง
“นายจะไปไหน”
“…..”
คนตัวเล็กชะงัก มือเรียวค้างไว้บนลูกบิด ใบหน้าหวานหันมาทางผมเล็กน้อยแต่มันก็ไม่มากพอที่จะให้ผมเห็นหน้ายองแจได้เต็มๆ เห็นแค่ซีกแก้มที่ยังมีคราบน้ำตา..
“ขอบคุณที่ให้ผมอยู่นะ..”
“…..”
“แจบอมฮยอง..”
ปัง..!
เสียงประตูปิดลงพร้อมๆกับแผ่นหลังเล็กที่หายไป ผมจุกอกจนพูดไม่ออก อยากจะถามว่าจะกลับบ้านเลยไหมก็ทำไม่ได้ ผมทำได้แค่ยืนโง่ให้เวลาผ่านไป..
กว่าจะตั้งสติและรู้ตัว ผมก็กดโทรศัพท์โทรออกหาไอ่มาร์คซะแล้ว เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นจนผมร้อนใจ ไม่นานมันก็รับ
“มาร์ค.. กูถามจริงๆทำไมยองแจไม่ยอมกลับบ้าน”
ผมเปิดปากถามถึงเรื่องที่อยากรู้ที่สุดกับมันทันที และเหมือนมาร์คจะรู้ว่าซักวันผมคงออกปากถามด้วยตัวเอง มันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆ
“ยองแจไม่อยากกลับไปเจอญาติที่เอาแต่ถามสาเหตุการตายของพ่อตัวเอง”
“…..”
“…..”
“หมายความว่าไงวะ”
—————————
จบไปอีกหนึ่งตอนนน ตอนหน้าจบแล้วเย้ๆๆ 555
หวังว่าตอนนี้คงไม่โดนแบนหรอกเนอะ 55 ถ้าโดนคงได้เจอ baby youngjae 55
ใครที่รอ demon eyes อยู่หลังเรื่องนี้จบเราเจอกันนะคะ
จุ้บบ #GOT2JAE
ความคิดเห็น