คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Peek - END
[os] Peek
jaebeom x youngjae
เอ.. รู้สึกว่ากำลังมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องผมอยู่ หรือว่าแถวๆนี้จะมีโรคจิตแอบมอง คนเรามักจะมีสัญชาตญาณติดตัวอยู่แล้วใช่ไหมละครับและตอนนี้สัญชาตญาณของผมก็กำลังทำงานอย่างหนักเลยละครับ แต่พอผมเงยหน้าขึ้นมองก็ไม่เห็นว่าจะมีใครเลยกดมือถือเล่นต่อไป เสียงเพลงจากมือถือดังกระหึ่มจนแทบไม่ได้ยืนบรรยากาศโดยรอบ โลกส่วนตัวของยองแจก็อยู่กับเสียงเพลงนี่แหละครับ
แต่ถึงแม้จะไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียงเพลง ความรู้สึกแปลกๆก็ทำให้ผมต้องเงยหน้าออกจากหน้าจอมือถืออีกครั้ง ผมรู้สึกว่ามีคนมองจริงๆนะและสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่ง
ไอ่เนิร์ดแว่นดำนั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ท่าทางมีพิรุดแปลกๆ ความรู้สึกมันบอกหมอนี่แน่ๆผมเลยแกล้งก้มไปกดมือถือเหมือนเดิม แต่หางตาจดจ้องอยู่ที่ไอ่เนิร์ดตัวสูงผมสีดำสนิทมาดเข้ม แต่ท่าทางนิ่งๆก็ไม่ได้ทำให้ดูน่ากลัว
และก็เป็นอย่างที่คิด แรกๆเจ้านั้นก็ทำเหมือนอ่านหนังสือ แต่พอผมก้มหน้า ใบหน้าคมก็ค่อยๆเงยขึ้นมองมาทางผม ชัดเลย.. ไอ่เนิร์ดนี่..
ผมตัดสินใจดึงหูฟังออกทุกอย่างเงียบสนิทราวกับคนละโลก มีนักเรียนไม่กี่คนที่ยังอยู่ในรร.เวลาค่ำๆแบบนี้ ผมสาวเท้าไปหาไอ่แว่นทันทีเจ้าตัวก้มหน้าลงทำเหมือนไม่มีอะไรพอเห็นว่าผมกำลังเดินเข้าไปหา อย่ามาตีเนียนซะให้ยาก คิดจะมีปัญหาด้วยน่ะ..รู้จักยองแจน้อยไปแล้ว
"เห้~! นายน่ะ มองฉันมีปัญหาอะไรรึเปล่า" ผมต่อยเข้าที่ไหล่กว้างนั้นเบาๆ แต่มันก็แรงพอที่อีกคนจะเซไปด้านหลังเล็กน้อย ความจริงผมรู้จักเจ้านี่นะรู้สึกว่าจะชื่อ อิมแจบอม..แต่ก็ไม่ได้รู้จักอะไรมากไปกว่าชื่อ
ไอ่เนิร์ดมันนิ่ง..นิ่งเหมือนไม่เห็นผม ทั้งๆที่ยืนค่ำหัวอยู่แบบนี้ยังกล้าเมินยองแจคนนี้อีกหรอ เหอะ..
"เห้ย! ถามก็ตอบดิ!" เป็นอีกครั้งที่ผมออกแรงกับคนตรงหน้า แต่คราวนี้ผมกระชากคอเสื้อมันให้เงยขึ้นมามองหน้ากันตรงๆ สายตานิ่งๆหันมามองจ้องลึกเข้ามาจนผมแอบผงะ..
ทะ..ทำไม สายตาดูดุจังวะ
"มีอะไรรึเปล่า.." คนตรงหน้าผมพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งจนน่ากลัว ถึงแม้ต่ำแหน่งของผมจะได้เปรียบอยู่มากก็ตาม ผมยืนค้ำหัวคนที่นั่งอยู่แถมยังขย้ำคอเสื้ออย่างดุดันแต่ทำไมรู้สึกเฟมือนตัวค่อยๆหดเล็กลงเลยวะ..
"ก็..ก็นายมอง.." ตะกุกตะกักตอบไป
"แล้ว..?" ไอ่เนิร์ดสวนกลับเสียงเรียบ.. ไอ่บ้าเอ้ย ลืมใส่ถ่านมาหรอวะ ทำไมนิ่งขนาดนี้ สายตาคมที่เอาแต่มองหน้าผม ทำให้ต้องค่อยๆเบาแรงที่ขยุ้มคอเสื้อมันลง ผมผละมือออกก่อนจะเบะปากเชิดหน้าใส่เตรียมเดินหนี
"ไม่หรอก..ช่างเถอะ" พูดจบผมก็หันตัวกลับทันที แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ก้าวขาออกไปแม้แต่ก้าวเดียว แรงฉุดจากอีกคนก็ทำผมเซถลาไปด้านหลัง พร้อมๆกับแจบอมที่ยืดตัวยืนขึ้นเต็มความสูง ตัวผมเซไปปะทะกับอกกว้าง และความเป็นต่อของผมก็หายไปถนัดตาเมื่อแจบอมยืนขึ้น ผมจะไม่โดนฆ่าใช่ไหม.. พวกเนิร์ดยิ่งโรคจิตซะด้วย
"คิดจะมาหาเรื่องกันแล้วก็ไปง่ายๆแบบนี้หรอ..ชเวยองแจ.." นับว่าเป็นประโยคยาวๆของคนตรงหน้าประโยคแรกที่ได้ยิน และเสียงทุ้มที่เรียกชื่อผมก็ทำเอาขนลุกเกรียว แล้วรู้ชื่อผมตอนไหนวะ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมหง่อยต่อหน้าไอ่เนิร์ดนี่กัน
"ก็แค่มาถาม" ตอบปัดพร้อมขยับหนี ดูเป็นคำตอบที่งี่เง่ามากแต่ทำไงได้คิดไม่ออกนี่ แจบอมกระตุกยิ้มจนร่างกายผมชาวาปไปทั้งร่าง ผมต้องโดนไอ่เนิร์ดฆ่าหมกโรงเรียนแน่
"คิดว่าฉันมองงั้นหรอ.." แจบอมยังไม่หยุดส่งน้ำเสียงเย็นๆถาม แถมยังกำข้อมือผมเอาไว้หลวมๆแต่มันก็แน่นพอที่จะเอามันออกไม่ได้
"ก็..ก็แน่นะสิ ปล่อยนะ จับทำไมวะ" ผมเริ่มอารมณ์เสีย สายตาคนตรงหน้ามันเหมือนกำลังกวนส้น-ีนผมอยู่ และยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ไอ่เนิร์ดกระตุกมือเบาๆก็ทำให้ผมถลาสะดุดก้อนหินเท่าขี้เล็บไปใกล้มันมากกว่าเดิมสายตาคมยังจดจ้องอยู่ไม่ห่าง โดนฆ่าแน่ยองแจ
"ปล่อยนะ!" งานนี้ ตะโกนครับ ตะโกนลูกเดียว ว่าแต่ไอ่เด็กสองสามคนที่เหลืออยู่เมื่อกี้มัหายไปไหนแล้ววะะ ไอ่พวกบ้าเอ้ย
"เมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลยนี่.." มันย้อนครับ มันย้อนผมอะ ใครจะรู้ว่าจะเนิร์ดโรคจิตด้วยละวะ รู้ตั้งแต่แรกก็ไม่ยุ่งด้วยแล้ว
"ไม่รู้แล้ว ปล่..อ้ะ!!!" จู่ๆมันก็ปล่อยมือที่จับข้อมือผมออกแล้ววาดแขนขึ้นมาล็อคคอผมแทน อ๊าก! เป็นศพอยู่ในท่อน้ำโรงเรียนแน่!
"กลับบ้านได้แล้ว ซ่าอยู่นั้นแหละ.." เสียงเจ้าตัวยังคงนิ่งไร้อารมณ์เหมือนเดิม แต่..ทำไมฟังดูรู้สึกแปลกๆ.. "อ..อะไรของนาย"
"ก็รู้นิว่าฉันมอง.." แจบอมพูดพลางลากผมไปทางกระเป๋าหยิบมันขึ้นสะพายทับของตัวเอง อย่าบอกนะว่าจะฆ่าแล้วทำลายหลักฐานด้วยน่ะ!
"นายมันโรคจิต!! ปล่อยนะว้อยยย!!" ผมดิ้นพล่านสุดกำลังจนหลุดออกจากวงแขนแกร่งนั้นได้ ถลาตัวถอยห่างด้วยความหวาดระแวง ผมจ้องคนตรงหน้าเขม็ง ดูเหมือนแจบอมกำลังกลั่นขำแต่ก็กลั่นไม่อยู่ ปากอิ่มนั้นยกยิ้มขึ้นมาจางๆ อะไรของหมอนี่กัน..
"โอเค ฉันมองนายเองแหละ เลิกทำท่าแบบนั้นได้แล้ว ฉันไม่ฆ่านายหมกโรงเรียนหรอกนะ" พูดจบร่างโปร่งก็สาวเท้าเข้ามาหา
"ถอยไปเลยนะ! นายจะทำอะไรห้ะ! ไม่ฆ่าฉันหมกโรงเรียนแล้วมองทำไมเล่า!!" ผมยังคงเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ ทิ้งระยะห่างให้ดูปลอดภัย
"ก็มองว่าเมื่อไรนายจะกลับ.." แจบอมทำท่าเหนื่อยใจก่อนจะถอดแว่นออก ไอ่เนิร์ดที่ไม่มีแว่นสีดำอยู่บนใบหน้าทำเอาผมอึ้งไปชั่วขณะ.. ใบหน้าคมดูเท่ไม่เบา สายตานิ่งๆแบบนั้นอีก.. เหมือนคนละคนเลย.. เหมือนใส่ถ่านมาแล้วนิดหนึ่งไม่นิ่งเหมือนเมื่อกี้เท่าไรแล้ว
แต่เห้ย! ผมไม่ควรมายืนชมมันอยู่แบบนี้!
"ว่างรึไงห้ะนายน่ะ! กลับบ้านไปสิ! จะมานั่งดูคนอื่นทำไมเล่า!!" โวยวายใส่สุดแรง และก็เป็นอีกครั้งที่แจบอมหัวเราะ แต่ก็ยังคงคอนเซ็ปนิ่งๆเหมือนถ่านอ่อน ขายาวๆของเจ้านั้นสาวเท้ามาหาผมช้าๆ
"ฉันมองนายตั้งนานแล้ว นายนั้นแหละไม่รู้ตัว..ให้เลิกตอนนี้ไม่ได้หรอก" แจบอมตอบกลับจนผมชะงักเหมือนสมองหยุดทำงาน
"กลับบ้านได้แล้วไอ่ตี๋แสบ ฉันกลับบ้านค่ำทุกวันจนแม่บ่นแล้วรู้ไหม" และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่แจบอมเข้ามายืนประชิดตัว ฝ่ามือหนาตรงเข้ามาจับมือผมไว้อีกครั้ง ผมว่า.. ผมเหมือนโดนดึงถ่านออกไปเลย.. รู้สึกตื้อๆตันๆเอาดื้อๆ เหมือนหมดแรงจะยืน
"คราวหลังกลับบ้านพร้อมฉันนะ ชเวยองแจ.."
ไอ่บ้านี่มัน.. มันบอกชอบผมอยู่รึเปล่านะ..
-------------------
ขอขั้นเรื่อง backside หน่อยนะ
บังเอิญเขียนเทรนเด็กไว้ในทวิต เลยเอามาลงในนี้ด้วย 55
ถ้าไมาสะดวกเม้นในนี้ สกรีมในแท็ก #got2jae ได้นะจ้ะ
ความคิดเห็น