"เมียเฮียอู๋" KrisLay : short fiction

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                                             
             

อู๋ อี้ ฟาน




มาเฟียหนุ่มรูปงามราวกับถูกแกะสลักออกมา


ทั้งยังมีจิตใจแข็งแกร่งราวกับหินผา


สูงสง่าอกสามศอกครึ่งสมเป็นชายชาตรีจากแดนมังกร


ชายรูปงามฉกรรจ์ที่ไม่เคยเกรงกลัวต่อสิ่งใด








ยกเว้น







เมีย!!!!!!


"A Mafia Wife"











 

ขอขอบคุณผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ

 

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

แต่งงาน??


เขาว่ากันว่าเป็นจุดจบที่แสนจะโรแมนติกสำหรับคู่รัก



แต่สำหรับผมแล้ว



ก็ไม่ได้ต่างจาก

การเปิดประตูแล้วโยนตัวเองลงสู่ขุมนรกซักเท่าไหร่เลย








การใช่ชีวิตคู่

 เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น





















เช้าแสนสดใสในปลายฤดูหนาวช่างอบอุ่นต่างไปจากทุกๆวัน
ทำให้ร่างสูงใหญ่ของท่านผู้นำตระกูลอู๋ไม่อยากจะลุกขึ้นจากเตียงแต่อย่างใด

ใบหน้าคมคายซุกลงกับหมอนนุ่ม  หลับตาพริ้มเพลิดเพลินไปกับฝันอันแสนจะหวานล้ำ


"ป๊า  ลุกได้แล้วนะฮะ"  เสียงสดใสจากร่างเล็กข้างๆกายปลุกเขาขึ้นจากนิทรา


"ป๊าาาา" ชายหนุ่มยอมลืมตาขึ้นมอง เป็นใบหน้าน่ารักของจางอี้ชิง ภรรยาคนสวยของเขานั่นเอง


"ม๊าา" เขาดึงร่างบางๆมากอดไว้ จนอี้ชิงล้มลงบนเตียงด้วยกัน


"ป๊าฮะ สายแล้วนะ"


"นอนกอดกันนะอุ่นดี"


"แต่ม๊าว่าป๊าจะต้องไปคุมลูกน้องนี่นา"


"งั้นให้ป๊าจุ๊บก่อนสิ"


"ทำไมต้องทำตามด้วยย" คนตัวน้อยซุกใบหน้าลงกับผ้าห่มผืนหนาอย้าเอียงอาย เรียกเสียงหัวเราะทุ้มๆจากอู๋ฟานได้เป็นอย่างดี


"แล้วไม่รักป๊าหรือไง" 


"รักสิ"


"งั้นให้ป๊าจุ๊บทีนะ" ใบหน้าคมยื่นเข้าไปใกล้กับใบหน้าน่ารักนั่น




จ๊วบบบบ



โครมมม!!!!!!

"เรียกตั้งนานแล้วไม่ตื่นซะที  ต้องให้ใช้แต่กำลัง!!" เสียงใสตวัดห้วน อี้ชิงคนน่ารักยืนเท้าเอวอยู่บนเตียง


อู๋ฟานได้สติเต็มตา  ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบก้นของตัวเอง  ตอนนี้ ร่างของเขาจุมปุ๊กอยู่กับพื้น


"ฝันบ้าอะไรของแกว่ะไอป๊า  หื่นชมัด!!"  คนตัวน้อยสบัดผ้าห่มในมือ พับจนเรียบร้อยให้เข้าที่เข้าทาง


"ม๊าาา  ป๊าเจ็บนะเว้ยยย" สามีโวยวาย  ลุกขึ้นจากพื้นเย็นๆ  กอดหมอนใบโตในมือมองคนที่ยืนอยู่บนเตียง


"เร็วๆ  ไปอาบน้ำอย่าลีลา ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!!"


"แล้วทำไมต้องเชื่อ???"


"จะลองดีว่างั้น???"


"จะทำไมล่ะฮะ??" คราวนี้สามีตัวโตเป็นฝ่ายไม่ยอมแพ้บ้าง เขาสาวเท้าไปหาอี้ชิงที่ยืนอยู่บนเตียง
ทำให้ตอนนี้ความสูงอี้ชิงก็พอดีกับอู๋ฟานแบบเป๊ะๆ


"เป็นเมียหรือแม่ฮะ!  สั่งอยู่นั่น  สั่งจริงๆ"


"ก็เพราะมีผัวปัญญาอ่อนแบบนี้ไง!! ถึงต้องป้อนคำสั่งตลอดน่ะ" คนตัวน้อยว่าอย่างไม่ยอมแพ้


"อี้ชิง!!!  อะโอ้ยยยยย" อู๋ฟานร้องลั่นเมื่อฝ่อมือน้อยๆแต่แรงมหาศาลคว้าหมับเข้าที่ใบหูของเขา ก่อนจะออกแรงดึง


"ไปอาบน้ำ!!!!"  อี้ชิงเพิ่มแรงบิดพร้อมกับกระซิบรอดไรฟัน





















งอนว่ะครับ   มีเมียกะเค้าคนนึงแม่.งงก็ดุหยั่งกะหมา


เวรกรรมของอู๋อี้ฟานจริงๆ


"ป๊าาา"  มาแล้ว  เสียงห้วนๆ


"........." กูไม่ตอบหรอก  กูงอนมึงอยู่นะ อิเมียขาสั้น
อู๋ฟานก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือต่อ


"ป๊าาาคริสสส"  เรียกชื่อฝรั่ง ชื่อเกาหลี ชื่อญี่ปุ่นกูก็ไม่หันหรอก!!!


"..............."


"อู๋ฟานนนน"  เสียงเริ่มใกล้เข้ามาทุกที  และก็ห้วนขึ้นทุกที


"อู๋อี้ฟาน!!!" มาพร้อมกับประชิดตัว จางอี้ชิงตบปุลงบนหัวสามีตัวโตที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นของบ้าน


"อี้~~~~~~" ร่างสูงจับฝ่ามือเล็กไว้  ก่อนจะดึงให้อีกคนนั่งลงมาคุยดีๆ


"ทำไรอยู่  ทำไมไม่ได้ยินม๊าเรียก" คนตัวเล็กยู่ปาก เขยิบเข้าไปนั่งข้างๆร่างสูง


"อ่านหนังสือไง" คนตัวโตตอบปัด


"อ่านไรเนี่ยยย   คู่มือคุณพ่อ~" อี้ชิงพลิกดูปกหนังสือในมือคนรัก


"ม๊ายังไม่ได้ท้องซักหน่อย" คนตัวน้อยยิ้มเขินๆ ซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง


"ก็ใครว่าลูกม๊าล่ะ"


"อู๋ฟาน!!!!!!!!!!"





















"สมน้ำหน้า!!!"คนตัวน้อยแลบลิ้นใส่ร่างสูงกว่าที่นั่งทำหน้ายับอยู่ข้างๆกาย
ใบหน้าคมเข้มมีรอบเล็บลากยาวตั้งแต่ข้างแก้มไปจนถึงลำคอ

ก็เมื่อกี๊ตอนเล่นกันนั่นแหละ อู๋ฟานพูดจาไม่เข้าหูเลยโดนคุณเมียตะปบเข้าให้กลางหน้าเต็มๆ

"โห ป๊าเสียโฉมแล้วเนี่ย"

"ดีแล้ว จะได้ไม่มีสาวเข้าใกล้!!"

"ทำไมม๊าดุจังฮะ ป๊าพูดกับม๊าออกจะดีนะ"

จะว่าไปแล้ว อี้ชิงของเขาน่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะดุขนาดนี้เลยนี่นา
ไม่เอะอะก็ตบเอะอะก็ดีแบบนี้หรอก

คนตัวน้อยสะบัดหน้าหนีทำให้คุณสามีเลิกคิ้วงง
นี่กูทำอะไรผิดว่ะครับ??

"ม๊า~~~~"

"ก็ป๊าพูดว่าไปมีลูกกับคนอื่น"

"โถ่  ก็ป๊าบอกแล้วไงว่าป๊าพูดเล่น"

"พูดเล่นก็ห้ามพูดนะ!!"

"จ้าา  ป๊าก็มีแม่คุณทูนหัวอยู่คนเดียวเนี่ยแหละ"
อู๋ฟานได้แต่พยักหน้ารับอย่างจนใจให้กับอารมณ์ที่แสนจะแปรปรวนของคนรัก





















ห้องโถงขนาดใหญ่สลักเสลาลวดลายประณีตตามแบบฉบับสถาปัตยกรรมจีนชั้นสูง
กลางห้องมีเก้าอี้ไม้ลงมุขตัวใหญ่ตั้งอยู่ บนนั้น
ร่างบางเจ้าของตำแหน่งคุณนายอู๋กำลังนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือแฟชั่นอย่างโว้คอิตาลีอยู่อย่างสบายใจ

เบื่องหลังเก้าอี้ตัวนั้น บนกำแพง ลงลายมังกรทองตัวยักษ์เป็นที่น่าหวั่นเกรงและงดงามไปพร้อมๆกัน

ใช่แล้วล่ะ วันนี้อาอี้เข้ามานั่งเล่นนอนเล่นในห้องโถงของสมาคม
คุณสามีสุดหล่อถูกตามตัวเข้าไปคุยธุระที่บ้านใหญ่ ซึ่งเขาก็เลยขอรออยู่ที่บ้านดีกว่า
เผื่อว่าคนในครอบครัวเขาจะมีอะไรคุยกัน



คนตัวน้อยพลิกหน้ากระดาษสีสวยลื่นๆอย่างสบายใจโดยมีบอดี้การ์ดร่างยักษ์ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูสองคน

"ซ้อ เฮียไปไปไหนอ้ะ??!" เด็กหนุ่มร่างผอมสูงวิ่งเข้ามาด้านในอย่างถือวิสาสะ
บอดี้การ์ดจึงชักปืนขึ้นมาจ่อด้วยความตกใจ  แล้วก็ต่องลดปืนลงเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มชัดเจน

คนตัวน้อยรีบร้อนวางหนังสือลง  ก่อนจะเดินเข้ามาหาเด็กรุ่นน้อง

"เข้าไปบ้านใหญ่นี่ ทำไมหรอ  เข้าไปหาป๊ากับม๊าไง"

"ไม่มีนะ ที่บ้านนั้นก็ให้ผมเข้ามาตามเนี่ย เห็นว่ามีเรื่งจะคุยด้วย"

"เฮ้อออ  ให้มันได้อย่างงี้สิ จื่อเทาขับรถให้พี่หน่อยสิ" ร่างบางถอนใจออกมา
หนีเที่ยวอีกแล้วหรอไอผัวตัวดี   อี้ชิงเดินไปหยิบกุญแจรถบนโต๊ะเตี้ยๆส่งให้นองชาย

"พี่ไม่อยากขับรถตอนอารมณ์ไม่ดีน่ะ เดี๋ยวจะไปชนใครตายเข้า"
เจ้าของชื่อจื่อเทาลอบกลืนน้ำลายเบาๆกับท่าทางของพี่สะใภ้ ก่อนจะรับกุญแจมาถือไว้แล้วเดินนำออกไป

"พวกนายสองคนตามไปที่บ้านใหญ่เลยนะ" คนตัวน้อยหันกลับไปสั่งกับคนของเขา
ก่อนจะสาวเท้าตามเด็กหนุ่มออกไป




เมอร์เซเดส สีดำเงาเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังงามไปด้วยความเร็ว




อี้ชิงรู้  ผับบาร์มีเป็นร้อย แต่สามีเขาก็ชอบไปที่เดิมซ้ำๆ
ประจำเลยล่ะ

ก็เข้าใจอยู่นะ  มันแค่ไปนั่งเฉยๆผู้หญิงก็เข้ามาล่ะ

ก็หน้าตามันก็หล่อดีนี่นา ผู้หญิงที่ไหนมันจะไปยั้งใจได้

เวรจริงๆเลยจางอี้ชิง เสือ.กเกิดมามีผัวหล่ออย่างกะพระเอกการ์ตูนวาย

แล้วเวลาเมาแล้วอู๋ฟานมันจำอะไรได้ที่ไหน ทำอะไรบ้างมันก็จำไม่ได้

กลัวว่ามันจะไปทำใครท้องขึ้นมาจะเป็นเรื่องน่ะสิ


อู๋อี้ฟานมันบ้ารึไงนะ  รู้ว่าไปเที่ยวทีไรเมียก็ตามไปอาละวาดผับแทบแตกทุกที

แต่มันก็ชอบทำจริงๆอะไรที่อี้ชิงสั่งห้าม



















ร่างสูงสง่าราศรีจับนั่งคนเดียวอยู่ในบาร์ร้านประจำเรียกสายตาของสาวๆในสถานที่แห่งนั้นได้เป็นอย่างดี

ไม่นานโต๊ะของเขาก็ถูกรายล้อมไปด้วยสาวสวยหุ่นดีมากมาย

เพียงแค่เขายกยิ้มทักทายตามมารยาม ดูเหมือนพวกเธอก็พากันละลายเป็นแถบๆ

"ขอโทษนะคะ ให้พวกเรานั่งด้วยนะคะ" หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นอย่างเขินอาย

อู๋ฟานนิ่งไปพังนึง  แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้าอนุญาตตามนิสัยของเขา

ทำไงได้ล่ะ  ก็แค่นั่งเป็นเพื่อนเฉยๆนี่นา  ไม่มีอะไรซักหน่อย



ที่จริงก็ต้องเข้าไปคุยกับป๊าที่บ้านใหญ่อ่ะนะ แต่นี่มันเพิ่งจะทุ่มเดียวเอง

ที่บ้านเค้าบอกให้เข้าไปตอนสองทุ่ม

เลยมาหาอะไรจิบนิดหน่อยตามประสา  

หาเพลงฟังสบายๆ

หาอะไรจะเจริญหูเจริญตาดูเพลินๆ


แต่อู๋ฟานคงจะเพลินเกินไปจนลืมดูนาฬิกา  ว่านี่มันเลยสองทุ่มมาตั้งนานแล้ว




เหล้าเข้าปากมันก็ลืมหมดและว่ากำลังทำอะไรอยู่อู๋ฟาน

"เฮียค่ะ ให้หนูเติมให้นะ"

"จ้า  เทเลย" โต๊ะของอู๋ฟานเต็มไปด้วยหญิงสาวมากมายที่พากันหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน

สติของชายหนุ่มไม่ถึงครึ่่งด้วยซ้ำ เขานั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนโซฟา
ลืมไปแล้วว่าตัวเองจะต้องไปทำอะไรบ้าง

"ไว้คราวหน้า เฮียจะพาไป......."

"อู๋ฟานน!!!!" หากแต่เสียงใสคุ้นหูก็ดังขั้นดักประโยคของชายหนุ่ม

"ชิบหายแล้วว เมียมา"  เขาสบถอย่างลืมตัว พลักผู้หญิงที่นั่งซบๆเขาอยู่ให้ห่างออกจากตัว
ก่อนจะรีบเด้งตัวขึ้นจากโซฟา

"ทำอะไรฮะ!!" คนตัวเล็กสาวเท้าเข้ามาประชิด หมายจะยกมือขึ้นตบเรียกสติเหมือนอย่างที่เคยทำประจำแต่ก็ยั้งไว้ทัน

"อี้~~~~" อู๋ฟานแทบจะสร่างเมาในทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของคุณเมียชัดๆ

"ทำไมทำแบบนี้ฮะ!! คนที่บ้านนั้นรออยู่ก็รู้ แล้วนี่คืออะไร!??" คนตัวน้อยชี้ไปยัง
เหล่าหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยที่นั่งงงว่า หนุ่มหน้าหวานซะจนพวกเธออับอายนายนี้มาจากไหน

"ไม่มีอะไรจ๊ะ  ไมีมีอะไรจริงๆ  อ๊ะ ! โอ้ยย  เมียยยย"อู๋ฟานร้อยลั่น เมื่อฝ่ามือน้อยๆ
แต่แรงมหาศาลบีบหนึบเข้าที่ใบหูของเขา

"ไอผัวตัวดี เผลอหน่อยไม่ได้เลยนะ!!" ดวงตากลมจดจ้องไปยังดวงหน้าคมคายของคนรักอย่างโกรธเคือง

"พวกมึงก็เหมือนกัน เห็นผู้ชายหล่อๆหน่อยไม่ได้เลยนะ จำไว้!!! ว่าไอบ้านี่ผัวกู!!!"
ชี้หน้าอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะลากคอสามีตัวดีออกไปจากสถานที่อโคจรแห่งนี้ไปด้วยความเร็ว



















โครมมม!!!!
ร่างสูงเฉียดเมตรเก้าสิบถูกพลักลงตรงพื้นห้องรับแขกตรงหน้าพ่อกับแม่ของเขาเอง

"อาอี้  ใจเย็นๆลูก" แม่สามีเห็นท่าทางแสนจะเดือดดาลของลูกสะใภ้ จึงต้องลูกขึ้บลูบไหล่บางเบาๆ

อู๋ฟานลุกขึ้นจากพื้น ยกมือขึ้นลูบก้นตัวเองป้อยๆ

ผัวนะเว้ยย ไม่ใช้ตุ๊กตา  แม่.งง รุนแรงดีจริงๆ

"ม๊าาาคิดดู ผมอุตสาห์ไว้ใจให้มันออกมาบ้านใหญ่คนเดียว" อี้ชิงสะบัดหน้าหนีสามีของเขา

"เฮ้อออ  แกก็เหลือเกินอู๋ฟาน ทำอะไรเห็นใจอี้ชิงบ้างสิ"

"ผมทำอะไรพี่ฮันเกิง อี้ชิงเอาแต่โวยวาย ไม่ยอมฟังผมเลย" อู๋ฟานลุกขึ้นจากพื้น  มองพี่ชายร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่ข้างๆพ่อและแม่ของเขา

"ฟังอะไร ก็เห็นอยู่เต็มสองตาเนี่ยย ว่าอยู่กับผู้หญิง!!" คนตัวน้อยหันกลับมาตวาดใส่

"อี้  ม๊าก็เป็นซะแบบเนี้ยย" ร่างสูงเอ่ยเสียงอ่อยอย่างจนใจ

"หลายครั้งแล้วนะอู๋ฟาน ดูหน้าที่ของเราสิ  ดูป๊า ดูพี่ฮันเกิง  ดูจื่อเทา แล้วกลับมาดูตัวเองซิ!"




ตระกูลนี้คุมธุรกิจด้านมืดของกวางโจวมาตั้งหลายรุ่นแล้ว

ลูกชายคนโตฮันเกิงตอนนี้ดูแลที่ฮ่องกง

จื่อเทาเองตอนนี้เรียนอยู่ม.ปลายแต่ก็เป็นหัวโจกท์ในโรงเรียน แล้วโรงเรียนของเขาก็เป็นที่หนึ่ง(ในเรื่องเวรๆ)
ของกวางโจว

"พูดงี้ได้ไงว่ะอี้!" อู๋ฟานพยายามเย็น เมื่อเมียเขาร้อน  แต่บางทีอี้ชิงก็ดูเหมือนว่าจะเย็นให้ยากนัก

"คริส พาอี้ชิงกลับบ้านไป" ผู้เป็นพ่อเอ่ยสั่งเสียงเข้ม

"ไว้ฉันกับพี่นายตกลงกันได้แล้วจะให้คนเอาเรื่องกลับไปบอก  พาอี้ชิงกลับบ้าน"

"อี้ชิง ใจเย็นลูก" แม่สามีมองดูลูกสะใภ้ที่ปากสั่นไปหมดแล้ว เธอรู้ดีว่าลูกชายร้ายกาจขนาดไหน

"อี้เหนื่อยอ้ะม๊า" คนตัวน้อยถอนหายใจ เบือนหน้าหลบสายตาคนรัก

"เหนื่อยก็เลิกสิ เลิกตาม เลิกจิก เลิกทำทุกอย่างแทน เลิกวุ่นวาย" อู๋ฟานทอดเสียงทุ้มอย่างเหนื่อยใจ

"หมายความว่ายอมให้นายมีเมียน้อยอย่างนั้นหรอ??"

"ไม่ใช้แบบนั้น"

"ทำไมถึงอยากให้เมียเลิกทำแบบนั้นล่ะ  ฉันเป็นเมียนายนะอู๋ฟาน"
อี้ชิงหลุบสายตาต่ำลง เก็บซ่อนความน้อยใจไว้ไม่มิดอีกแล้ว

ร่างสูงมองใบหน้านั้นก่อนจะถอนใจออกมา ยกมือขึ้นดึงมือบางมากุมไว้

"กลับบ้านกันนะม๊า"

"ผมกลับแล้วนะป๊าม๊า  แล้วยังไงส่งคนไปบอกผมเรื่องงานแล้ว ผมไปนะพี่"

"ค่อยๆคุยกันนะอู๋ฟาน" ฮันเกิงกำชับน้อง

อี้ชิงโค้งให้บุพาการีของสามีน้อยๆ ก่อนจะเดินตามแรงฉุดของร่างสูงออกไป


















 อี้ชิงโกรธอู๋ฟานมาก

เขารู้ว่าบางทีนิสัยของเขามันอาจจะดูวุ่นวายเกินไป
แต่คนตัวเล็กก็ทำทุกอย่างเพื่อไม่ใช้ชื่อเสียงของอู๋ฟานต้องเสื่อมเสีย

แต่ร่างสูงก็ยังชอบทำราวกับว่าไม่สนใจเขา

ด้วยหน้าที่แล้ว ก็ควรจะทำตัวให้น่าเกรงขามไม่ใช่หรอ ไม่ใช่ให้ดูน่าตลกในสายตาคนอื่น


พวกเขาถูกจับแต่งงานกันด้วยตระกูลของอี้ชิงเองก็คลุมธุรกิจที่ฉางชา
สองคนแต่งงานกันเพื่อตัดปัญหาและกระชับความสัมพันธ์

มันเป็นเรื่องปกติในสถานที่แห่งนี้ ที่ที่ต้องยอมสละสิ่งที่เล็กกว่าเพื่อแลกมาในบางสิ่งที่ใหญ่และคุ้มค่ากว่า


อี้ชิงรับรู้ ว่าถ้าไม่ได้มีใครบังคับ คนอย่างอู๋ฟานหรือจะยอมมาอยู่กับเขา
คนที่เป็นผู้ชาย  ไม่ได้หน้าสวยหรือนิสัยดีอะไรมากนัก

มันเลยกลายเป็นเรื่องธรรมดา ที่ผู้ชายเจ้าเสน่ห์อย่างอู๋ฟานจะชอบไปหาเศษหาเลยนอกบ้าน


มันเลยน่าน้อยใจนิดหน่อย ว่าทำไม
อี้ชิงถึงรักอู๋ฟานมากนัก มากกว่าที่อีกคนรักเขา










ก็อย่างที่เขาบอกกันล่ะ

คนเรายิ่งแสดงออกถึงความแข็งกร้าวมากเท่าไหร่  ก็เพื่อจะปิดบังความอ่อนแอที่ซ่อนไว้อยู่ภายในมากเท่านั้น






















"ป๊าขอโทษนะม๊าาา  หายโกรธป๊านะครับบ" อู๋ฟานมาเฟียขาโหดยืนเกาะประตูห้องนอนใหญ่
พลางส่งเสียงครวญคราง  เมียไม่ยอมให้เข้าห้องอ่าา

"หุบปาก!! คนจะนอน" เสียงห้วนมากครับเมีย

"โธ่  ป๊าผิดไปแล้ว  ป๊าสำนึกแล้วเนี่ยย  ป๊าเมาไปหน่อยก็แค่นั้น"

"เมาไปหน่อยหรอ  เมาไปหน่อยแล้วผู้หญิงพวกนั้นคืออะไร!!???"
พูดถึงเรื่องนี้แล้วมันก็พาลให้ของขึ้นทุกที อี้ชิงเปิดประตูผลัวออกมาเพื่อหมายจะด่าให้สาแก่ใจ
แต่อู๋ฟานก็ใช้โอกาสนั้น แทรกตัวเข้าไปในห้องนอนด้วยความรวดเร็ว

"อู๋ฟาน!!!"

"ป๊าขอโทษครับ  ป๊าผิดไปแล้สว  ม๊าให้ป๊านอนด้วยนะ นอนด้วยกันอุ๊นนอุ่น" คนตัวโตสบสายตาอ้อนวอน

"ไม่!!!"

"เมียจ๋าาาาาา"

"ไม่เว้ยยย อยากนอนก็นอนที่พื้นไปเลย!"
เห็นว่าไล่แล้วอีกคนไม่ยอมไป อี้ชิงเลยเดินหนีแล้วไปทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างแทน
คนตัวน้อยตวัดผ้าขึ้นคลุมโปงเพื่อตัดบท

"อี้~~~~" คริสวูเอ่ยเสียงอ่อย เขาถือวิสาสะก้าวขึ้นไปบนเตียงของเขาเองก่อนจะดึงร่างบางๆมากอดไว้

"อู๋ฟานปล่อย!!"

"ไม่"

"ปล่อยนะ!!"

"ม่ายยยยยยย"


"อู๋ฟาน!!"

"ม๊า  หายโกรธนะ  ป๊าผิดไปแล้ว"

"ปล่อยนะ คริส!!"

"ม่ายยยยปล่อยยยย" กอดเมียชื่นใจมากครับ


"ได้!! ไม่ปล่อยใช่มั้ย!!"
ศิลปะการป้องกันตัวชั้นสูง

ถูกอี้ชิงงัดขึ้นมาใช้ประจำ  กับสามีตัวเอง


โครมมม!!!!! ร่างของอู๋ฟานลงไปกองที่พื้นข้างเตียง คุดคู้อยู่นานหลายนาที

จุกมากครับเมีย

ก่อนที่หมอนใบโตจะปลิวตามลงมา

"นอนตรงนั้นไป๊"   ตรงนั้นคือพื้นเย็นๆเนื่อยนะเมีย

ได้ครับ  อู๋รู้ว่าตัวเองผิด  อู๋จะนอนให้หนาวตายตรงนี้

คริสหยิบหมอนขึ้นมอกอด เขามองร่างเล็กที่พลิกตัวหนีแล้วชายหนุ่มก็ต้องยอมเอนตัวลงกับพื้น



เอออ  นอนก็ได้ว่ะแม่.งงงง

















แสงแดดยามเช้ากระทบเปลือกตาปลุกร่างสูงขึ้นจากนิทรา
เขายันกายขึ้นจากพื้นเย็นเฉียบแล้วก็ต้องชงัก เมือเห็นผ้านวมผืนใหญ่คลุมร่างเขาอยู่

ชายหนุ่มยกยิ้มให้กับเช้าที่แสนจะสดใสของวัน

แบบนี้ อี้ชิงคงหายโกรธแล้วล่ะ

















คนตัวโตเกยคางลงบนหัวเข่าของร่างน้อยที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา ไม่ต่างจากโกลเด้นตัวยักษ์

อี้ชิงใช้เข่าดันอกร่างสูงกว่าให้ห่างออกไป

"โอ้ยย ป๊าเจ็บนะม๊า"

"......."แลบลิ้นใส่ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือในมือต่อ

"ม๊าครับ" คริสยังไม่ละความพยายามเมื่อเห็นว่าคุณเมียยอมหันมาแลบลิ้นใส่เข้าแล้ว 
ชายหนุ่มวาดแขนโอบร่างเล็กที่กำลังนั่งอยู่ได้ถึงเอว แล้วก็ซบใบหน้าลงบนตักนิ่มอีกครั้ง

"ป๊าผิด  รู้ตัวแล้วครับ  ขอโทษนะ"

"ทำแบบนี้รู้ใช่มั้ยว่าม๊าไม่ชอบ"

"รู้ครับ"

"แล้วทำไมยังทำ"

"ขอโทษครับ"

"อย่าให้มีรอบหน้าละกัน"

"รักเมียที่สุดในโลกครับ!!"

"ดีมากป๊าาา" งวดนี้ง้อง่ายมากครับเมีย กูนึกว่าต้องไปถลุงเงินเล่นเหมือนคราวก่อนๆ

"ป๊ะ  ไปชอปปิ้งกันดีฝ่าาเนาะ"

เนาะก็เนาะจ๊ะเมีย - -"




















หลังจากที่พาคุณภรรยาไปชอปปิ้งกินข้าวเสร็จแล้ว
อู๋ฟานก็พาเมียกลับคอนโดแทนที่จะเป็นบ้านเหมือนเคย

เนื่องด้วยพรุ่งนี้เช้า เขาต้องไปดูงาน  และคอนโดนี่ก็อยู่ใกล้ใจกลางเมืองมากกว่าที่บ้านมากนัก


"โอ้ยยย เมื่อยยยย" อี้ชิงล้มตัวลงบนโซฟา โยนข้าวของราคาแพงที่คุณสามีซื้อให้ลงพื้นอย่างไม่ไยดี

"เมื่อยอะไร ป๊าถือให้ตั้งเยอะ" คนตัวโตวางถุงอีกหลายใบลงที่พื้น ก่อนจะก้มลงเก็บส่วนที่อี้ชิงทิ้งไว้ให้เข้าที่แล้วนั่งลงข้างๆคนตัวเล็ก

คนตัวน้อยยกมือขึ้นขยี้ผมฟูๆด้วยท่าทางน่าเอ็นดูจนอู๋ฟานลอบยิ้มออกมา

อี้ชิงเขยิบให้คนตัวโตได้นั่งเต็มๆก้น 
จุดรวมสายตาของคนตัวน้อยในเวลานี้คือภาพวันแต่งงานที่แขวนอยู่เหนือเอลอีดีจอยักษ์
อู๋ฟานทีสวมทักซิโดสีดำส่งยิ้มหล่อเหลาให้กล้อง
ส่วนเขาก็แค่สวมชุดสูทสีขาวธรรมดา
ถึงแม้งานแต่งจะจัดขึ้นหลังจากที่พวกเรารู้จักกันไม่นาน

แต่อี้ชิงจำได้ว่าวันนั้นเขายิ้มอย่างมีความสุขมาก
และดวงตาของอู๋ฟานในรูป ก็ไม่ได้โกหหว่าเขาเองก็มีความสุข



อี้ชิงมองภาพนั้นเงียบๆ ก่อนจะยกยิ้มกว้างเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

"ป๊าา ป๊าจำได้ป้ะ ว่าพรุ่งนี้วันอะไร"


มาแล้วคำถามที่คริสวูกลัวที่สุด
ก็อี้ชิงนะ มีวันสำคัญหลายสิบวัน มากซะยิ่งกว่าวันหยุดประจำชาติซะอีก 
ทั้งวันเดทแรก วันจุ๊บแรก วันให้ของขวัญครั้งแรก เสียตัวครั้งแรก เอิ่มม  ไม่ใช่ละ

แล้วอู๋ฟานคนนี้จะไปจำได้หมดมั้ยค่ะเมีย

"วันศุกร์ไงครับ" ไม่ผิดแน่

"ไม่ใช่!!" แล้วก็ตบเข้าที่อกกว้างอย่างแรง

"โอ้ยย ไม่ใช่ก็ไม่ต้องตบก็ได้นี่นา"

"ให้โอกาสอีกครั้ง"

"วันที่สิบเก้า"

"ไอป๊าโง่ วันครบรอบแต่งงานตะหากละเว้ยยย" อี้ชิงทนไม่ไหวจึงโพล่งออกมา

อู๋ฟานตาโต  เออใช่  วันครบรอบสองปี

เขาหันกลับมามองร่างน้อยข้างกายที่ส่งสายตาดุกลับมาให้

"ก็ป๊าทำงาน ไม่มีเวลาดูวันเวลาเลยนี่นา ขอโทษครับ" เขาดึงมือบางมากุมไว้

"ให้อภัยก็ได้ เพราะเห็นว่าพรุ่งนี้วันดีหรอกนะ!" จิ้มนิ้วลงกับหน้าผากคนตัวโตก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาอีกคน

"ป๊าา เราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้วนะ"

แม้ว่าตอนแรกจะถูกจับมาให้คู่กัน
อี้ชิงก็พยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองมาตลอด

แล้วมันก็น่าเอ็นดูขึ้นมากจริงๆ

อู๋ฟานเอง เขารู้ตัวว่านิสัยแย่ ทั้งเรื่องเที่ยวเรื่องผู้หญิง
แต่อี้ชิงก็ให้อภัยเขามาตลอด

เขาไม่รู้ว่าคู่ของเราจะเป็นยังไงในอนาคต

แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ดี

ที่ข้างๆกายเขามีร่างเล็กคอยตบเรียกสติอยู่แบบนี้  เพราะอย่างน้อย  มันก็ทำให้อู๋ฟานได้รู้ ว่าอี้ชิงก็เป็นห่วงเขา

"ขอบคุณนะม๊าา"

"ขอบคุณป่ะป๊าเหมือนกันฮะ" ร่างเล็กซบหน้าลงกับไหล่กว้างพร้อมกับรอยยิ้ม

"พรุ่งนี้อยากไปไหนรึป่าว"

คนตัวน้อยส่ายหน้า
"แต่พรุ่งนี้ป๊ารีบกลับมานะ  ม๊ามีเซอร์ไพรส์"
























เช้านี้อู๋ฟานรีบออกไปตามคำสั่งของคนที่บ้านใหญ่
เขาจุ๊บลาเมียที่ยังหลับปุ๊ยอยู่บนเตียงก่อนจะรีบรุดออกไปจากบ้าน




เหมือนว่าจะเป็นธุรกิจร่วมลงทุนที่เวกัส

















"งื้อออออ" คนตัวน้อยครวญครางอยู่บนเตียงหลังกว้าง ฝ่ามือบางปัดป่ายหาร่างยักษ์ของเขา
แล้วก็ต้องเด้งตัวขึ้นจากเตียง

"ผัวหายย!!"ยกหัวฟูๆขึ้นขยี้ ก่อนจะควานหาโทรศัพท์มือถือจากหัวเตียงขึ้นมากด


ขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้อความที่ปรากกอยู่บนจอมือถือเครื่องสวย

"ป๊าอู๋คริส"
ม๊าครับ ป๊ารีบไปดูงานนะ
เดี๋ยวมีเวลาแล้วป๊าโทรหา แล้วจะรีบกลับนะครับ


รักม๊านะ


เมื่ออ่านจบอี้ชิงก็โยนมือถือลงที่เดิมก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
ไม่ติดใจอะไรเพราะเมื่อคืนอู๋ฟานก็บอกแล้วว่าต้องรีบออกไปแต่เช้า

















อี้ชิง น่ารักแบบไหนน่ะหรอ
ก็ไม่ได้สวยหวานจนเหมือนผู้หญิงมากหรอก

แต่มีตากลมๆใสๆเหมือนกระต่าย

รอยยิ้มหวานสวยที่เป็นรอยบุ๋มข้างแก้ม

แล้วเวลาพูด...........มันน่าหยิกแก้มดีจริงๆ

หน้าตาใจดีจะตายไป


แต่นิสัยเนี่ยสิ ดุเป็นบ้า ก็นะ คนตัวน้อยคงคิดนิสัยโหดๆมาจากที่บ้าน

ยังไงซะคนคนนี้ก็เปลี่ยนไปมาก แต่คนแบบอู๋ฟานน่ะ
ต้องเจอดุๆอย่างอี้ชิงนี่ล่ะ ถึงจะสมน้ำสมเนื้อหน่อย!!

















นาฬิกาบอกเวลาบ่ายสามโมงแล้ว
อี้ชิงมองมือถือเครื่องบางในมือที่ไม่มีสายจากไอผัวตัวดีโทรมาเลย

คนตัวน้อยถอนใจ ก่อนจะกดต่อสายหาร่างสูง

ไม่นานเกินรออีกคนก็รับสาย

(ครับม๊าา)

"ป๊าอยู่ไหนแล้วอ้ะ ไหนบอกรีบกลับไง"

(ป๊ายังอยู่ที่คุยงานอยู่เลยครับ คุยกับลูกเจ้าของคาร์ซิโนที่นั่นน่ะ ทั้งวันเลยม๊าา)

"งั้น ป๊าคุยงานต่อนะฮะ แล้งไงโทรหาม๊าด้วยนะ"

(ครับเมียย)


สายตัดไปแล้ว อี้ชิงวางมือถือลงกับเคาน์เตอร์ก่อนจะหันกลับไปสนใจก้อนขนมเค้กฝีมือตนเองตรงหน้าต่อ

คนตัวน้อยยกยิ้มบางอย่างน่ารัก


แล้วเย็นนี้จะทำอะไรดีนะ


ดินเนอร์นี้กินอะไรกันดี

ต้องพิเศษหน่อยสิ  แบบที่อู๋ฟานชอบ


อเมริกันสไตล์  อย่างงั้นก็ต้องสั่งให้คนเอาไวน์เข้ามาให้หน่อยสินะ

แล้วต้องมีเทียนสวยๆรึป่าว

ออกแนวโรมานซ์ๆ

ไถ่โทษที่วันนั้นแผลงฤทธฺ์เยอะไปหน่อย



บทอี้ชิงจะน่ารัก

มันก็ทำใครๆใจละลายได้ง่ายๆเลยล่ะ


















ไอผัวบ้าา!! ไปมุดหัวอยู่ไหนว่ะ!!
คนตัวน้อยดูจะหงุดหงิดซะแล้ว

อี้ชิงเท้าคางมองนาฬิกาแขวนผนังที่เดินเวลาเรื่อยๆ
แล้วไออู๋ฟานตัวดีก็ไม่ยอมโทรกลับมาตั้งแต่บ่าย

โทรไปก็ไม่ยอมรับสายอีกตะหาก





อี้ชิงมองเหล่าอาหารมือเย็นที่เขาเตรียมไว้แล้วก็ต้องลอบถอนใจออกมา





















อู๋ฟานมองหญิงสาวร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา
ชายหนุ่มลอบถอนใจครั้งที่ล้านของวันแล้วก็หยิบมือถือเครื่องบางออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

"อาเสียมารยาทสิคะ คริส"

"ผมว่าคุณเข้าเรื่องเถอะครับ  ตกลงจะเอายังไงแน่ ผมมีธุระต่อนะ"

"ก็อย่างที่คุณรู้ ตกลงหรือไม่ตกลง มันก็ขึ้นอยู่กับฉัน และก็คุณ"
หญิงสาวร่างบางยกมือขึ้นลูบปากแก้วเชมเปญสีสวยพลางยกยิ้มเป็นต่อ

"แต่ผมเสียเวลามากพอแล้ว"

"ก็ไม่มากหรอกค่ะ โอกาสที่คุณจะไดลงทุนในสถานที่ที่อู้ฟู่ที่สุดอย่าง ลาสเวกัส"

ชายหนุ่มสะบัดลมหายใจ ก่อนจะหันออกไปมองภาพหน้ามองอย่างอื่นแทน

ถ้าไม่ติดว่าต้องทำตามคำสั่งของพ่อ อู๋ฟานคงไม่ต้องมาทนนั่งอยุ่แบบนี้


และหวังว่าคนตัวน้อยจะเข้าใจ


























คาดหวังอะไรจากคริสวู

เกือบจะห้าทุ่มในอีกไม่ช้านี้

จะเข้าใจเป็นอย่างอื่นได้ยังไง

ไม่รับสาย กลับบ้านดึก

คงจะเข้าอีหรอบเดิม


แต่ทำไม  จะต้องเป็นวันนี้  วันที่เขาให้ความสำคัญกับมัน

วันที่มีครั้งเดียวในรอบปี



เอาเถอะคริส    บางที ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนกัน






















แท๊กซี่จอดลงหน้าบาร์ชื่อดังตามคำสั่งของผู้โดยสารกระเป๋าหนัก

จางอี้ชิงก้าวขาลงมาก่อนจะสาวเท้าเข้าไปด้านใน





จะเป็นยังไงถ้าหากเจออู๋ฟานข้างใน

ตบอีกหรอ  ไม่เอาแล้ว  เจ็บมือ

















อู๋ฟานชงัก เมื่อเห็นร่างคุ้นตาเดินเข้ามาหาเขา
ชายหนุ่มรีบพลักร่างหญิงสาวตรงหน้าออก เมื่อเห็นว่าร่างนั้นสาวเท้าห่างออกไป

"คริส!!" หญิงสาวใบหน้าสระสวยฉุดข้อมือเขาไว้

"ผมยกเลิก ข้อตกลงทั้งหมด  ถ้าคุณจะเอาสัญญางานที่เวกัสมามัดตัวผมไว้ ผมยกเลิก"

"คุณ!!"

"คิดว่าคุณถือไผ่เหนือผมเท่าไหร่  จำไว้นะครับ คนอย่างผม จะทำอะไร ทำจริง!! และไม่จำเป็นที่จะต้องพึ่ง
บริษัทของพ่อคุณหรอก ขอตัวนะครับ!!" อู๋ฟานสะบัดมืออก ก่อนจะสาวเท้าออกไป
ทิ้งให้ผู้หญิงอีกคนที่พยายามจะจับอู๋อี้ฟานให้เป็นของตัวเองไว้เบื่องหลัง

















"อี้ชิง!! " คนตัวสูงคว้าฝ่ามือบางไว้ทันตอนที่คนตัวน้อยกำลังจะสาวเท้าออกไปจากสถานที่แห่งนี้

"เข้าใจผิดนะ"

"แล้วไง" คนตัวน้อยเลิกคิ้วถามเป็นเชิงสงสัยในที ราวกับไม่ใส่ใจอะไร
ทั้งๆที่ความรู้สึกเขาตีรวนกันไปหมด

อู๋ฟานลูบฝ่ามือบางที่เขากุมอยู่ ก่อนจะดึงร่างน้อยให้เดินไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล


















อู๋ฟานเปิดประตูคอนโดห้องของเขา  มื้อเย็นที่วางอยู่บนโต๊ะเรียกความรู้สึกผิดจากร่างสูงมาจุกแน่นอยู่ที่อก
 เขาไม่น่าไปเสียเวลากับผู้หญิงแบบนั้น
คนที่จ้องจะจับเขาให้ได้ แล้วสุดท้ายก็ไม่ได้อะไร  อี้ชิงยังต้องมาเข้าใจผิด 

คนตัวน้อยไม่เอ่ยปากพูดอะไร  สาวเท้าไปยังห้องนอน แต่อู๋ฟานก็ฉุดข้อมือบางไว้

"ปล่อย"

"อี้  ฟังก่อนนะ"

"................."

"ไมันไม่มีอะไร ป๊ากับผู้หญิงคนนั้น"

"พอเถอะคริส  มันไม่ใช่เรื่องผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ

แต่มันเป็นเรื่องวันครบรอบของเรา ทำไม"คนตัวน้อยหันกลับมาสบตาร่างสูงกว่า
ปกปิดความผิดหวังที่ซ่อยอยู่นัยน์ตาไม่มิด

"อี้ชิง......."

คนตัวน้อยยกมือขึ้นปรามราวกับไม่อยากจะรับฟังอะไร
"ฉันรูว่าฉันนิสัยแย่ รู้ว่านายอายเวลาโดนฉันข่ม  ฉันทำนายเสียหน้า
นายเบื่อที่ต้องตามใจฉันฉันรู้  รู้ตัวดี"


"อี้ชิง" คริสดึงมือบางมากุมไว้ แต่ร่างเล็กกลับสะบัดออก


"ฉันตามนายไม่ถูกแล้ว  บางทีฉันก็เหนื่อย......"

"เกินพอแล้วคริส" น้ำตาเม็ดใสร่วงเผาะจากดวงตากลมโต  

อู๋ฟานนิ่งเงียบไป  อี้ชิงไม้เคยร้องไห้ให้เขาเห็น ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยอกมา

"ตาฉันพูดสินะ"

"เรื่องผู้หญิง  ฉันไม่แก้ตัว เพราะฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วฉันจะเล่าให้นายฟัง
แต่เรื่องที่เราเป็นอยู่ เรื่องที่นายเป็นนาย

เคยสงสัยมั้ย  ว่าคนแบบฉัน ทำไมถึงต้องยอมให้นายตลอด"
ร่างสูงยอมคุกเข่าลงตรงหน้าเพื่อสบตาร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าหนี


อี้ชิงยอมสบตากับร่างสูงกว่า หยดน้ำตาใสร่วงเผาะ

"ฉันรู้ว่าฉันนิสัยไม่ดี  แต่อยากให้นายอภัยให้ฉันอีกครั้ง" เขาดึงมือบางมากุมไว้

"ฉันยอมให้นายด่า ให้ตบ ให้ตีไปตลอดชีวิต  เพราะอะไร นายเองก็รู้ใช้มั้ยอี้ชิง"

คนตัวบางพยักหน้าเข้าใจ มืออีกข้างยกขึ้นปาดน้ำตา

จะให้อภัยไอป๊าโง่นี่อีกครั้ง


จะเจ็บอีกร้อยอีกพันครั้ง  คงไม่ตายหรอกมั้ง

ก็ฉันรักอู๋อี้ฟานนี่นา




"เพราะงั้น  ม๊าก็เข้าใจป๊านะครับ" อู๋ฟานลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
เขาเช็ดน้ำตาให้ร่างเล็กกว่าอย่างแผ่วเบา


"อธิบายมาสิ ไอป๊าโง่!! เร็วๆสิจะฟัง" มือบางตบลงบนบ่ากว้างอย่างแรง

อู๋ฟานร้องโอ้ยย  ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แนบอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

แล้วก็เล่าเรื่องซวยๆที่เจอมาวันนี้ให้ม๊าคนสวยฟัง



















"ป๊าาาาา" คนตัวน้อยเอ่ยเรียกร่างสูงกว่าที่นั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะก้าวขาเข้าไปนั่งลงข้างๆ

"ครับบบ" 

"ม๊าให้นะ" แท่งพลาสติกสีขาวที่เป็นเครื่องตรวจวัดทางการแพทย์ซึ่งปรากฏผลลัพท์อยู่เด่นชัดในช่องตรงกลาง

อู๋ฟานรับไว้ ก่อนจะเพ่งพินิจมันอยู่นานเกือบหนึ่งนาทีกว่าจะตั้งสติได้
ก่อนจะยกยิ้มกว้างออกมา

"หมายความว่า...."

"อื้ออ  ป๊าคิดถูกแล้วล่ะ"

"จริงหรอ???" คนตัวโตดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตัก ฝ่ามือกว้างสัมผัสแผ่วเบาลงบนหน้าท้องของคนรักแผ่วเบา

"อื้มมมม" อี้ชิงพยักหน้ารับ ดีใจที่ป่ะป๊าตัวดีก็ดูจะดีใจไม่ต่างกัน

"รู้นานรึยัง??"

"เมื่อวาน  เลยบอกว่าจะมีเซอร์ไพรส์ไง  แต่ไอผัวตัวดีก็ทำเสียเรื่อง" เอี้ยวตัวกลับมาใช้นิ้วเคาะหน้าผากสามี


"โหยยยยย   ป๊าขอโทาครับ ดีใจจัง" คริสดึงมือบางมาจุ๊บเบาๆ ความสุขเอ่อล้นขึ้นมาจนปิดไม่มิด

"ม๊าก็ดีใจ"

อู๋ฟานเอนตัวลงกับพนักโซฟา มิน่าล่ะ ว่าเมียคนดีของเขาอารมณ์แปรปรวนบ่อยจัง
"อ้าาา  จะได้เป็นพ่อแล้วเว้ยยย"  แล้วเขาก็ซุกหน้าลงกับแผ่นหลังบาง

"แล้วป่ะป๊าา ก็ต้องรักพวกเรามากๆนะฮะ"

"ที่สุดของป่ะป๊าเลยล่ะครับ"

"สัญญากับม๊าแล้วนะ" อู๋ฟานดึงร่างน้อยให้หันกลับมาคุยใจกันดีๆ

"ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายตระกูลอู๋เลยครับ" ร่างสูงกดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนอย่างรักใคร่

ความรักที่ก่อตัวขึ้นมาจากความไว้วางใจ
พร้อมกับความสุขเล็กๆ ที่อีกไม่นานก็คงจะออกมาวิ่งเล่นให้ป๊ากับม๊าได้ปลื้มใจแล้วล่ะ
















อู๋ฟานมันไปไหนไม่รอดแล้ว

ก็เมียมันออกจะน่ารักขนาดนี้นี่นา

..............END..............

จบแล้วคร้าบบบบ
แอบแฟนตาซีตอนจบเบาๆ อยากเห็นลูกคริสเลย์ออกมาวิ่งเล่น 55

ขอคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะจ๊ะ

อย่างที่บอกแหละ  เอ็นดูเด็กดาวเลยจับแต่งฟิคซะ 55555


ฟิคสั้นเฉพาะกิจจะมีให้อ่านต่อเรื่อยๆนะ ถ้าคนอ่านไม่ทิ้งกัน

ยังไงก็ขอบคุณเม้นท์นะครับ


ฟิคสั้นตอนหน้าจะเป็นเรื่องราวของใคร  

ก็ต้องรอลุ้นกันนะจ๊ะ

บายยยยยยยยยย