คลังเก็บของ【 Diabolik Lovers】แปลไทย ★

ลำดับตอนที่ #107 : # Diabolik Lovers : [ แปล ] Short Story ; วันเกิด Sakamaki Subaru '

# Diabolik Lovers : [ แปล ] Short Story ; วันเกิด Sakamaki Subaru '

นิยายสั้นวันเกิดซาคามากิ สุบารุ แปลไทย

" ... ดูเหมือนเธอจะอาการดีขึ้นแล้วนะ "

" ใช่ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น ท่านสุบารุควรจะพักผ่อนสักนิดนะครับ .. "

" อ่า .. ฝากที่เหลือด้วยละกัน "

 

เขาหันหลังเดินออกไปจากห้องหลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างดูผ่อนคลายขึ้น 

 

เมื่อเย็นมีจดหมายจากปราสาทมันบอกว่า แม่ของเขาอาการทรุดลงก็เลยอยากให้เขาไปพบเธอ .. เพราะว่าพวกคนรับใช้ไม่สามารถทำให้เธอใจเย็นลงได้ 

 

' เขาไม่ใช่ยาของแม่นะ .. ' ถึงแม้จะคิดแบบนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถละเลยเรื่องนี้ได้ .. เขาจึงต้องไปพบแม่ของเขา

 

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนซึ่งทุกอย่างในปราสาทเริ่มเงียบสงบ .. เขามองผ่านหน้าต่างของปราสาทออกไปก็พบกับพระจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า .. และถอนหายใจออกมา 

 

' ยัยนั่น ต้องเสียใจมากแน่ ๆ .. ' 

 

ไม่รู้ทำไมพอคิดเรื่องยัยนั่นแล้ว หน้าอกก็รู้สึกเจ็บแปล็บขึ้นมาราวกับโดนเข็มแทง ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมาก 

 

พวกเราวางแผนจะไปข้างนอกด้วยกัน .. เธอเตรียมแผนการทุกอย่างไว้อย่างดีและตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้มาตลอดหลายวัน ถึงแม้เขาจะแสดงออกไปเหมือนไม่ชอบ แต่จริงๆแล้วเขาก็แอบคิดเหมือนกันว่ามันก็เป็นแผนที่ไม่เลวเท่าไหร่ 

 

ตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ เขาไม่เคยคิดจะจัดงานวันเกิดบ้าบออะไรนั่นเลยสักนิด .. วันเกิดของแวมไพร์มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมานั่งใส่ใจเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งยัยนั่นเข้ามาในชีวิต ..

 

' แต่มันกลับจบลงแบบนี้ซะได้ .. '

 

วันเกิดของเขามันเป็นแค่ความผิดพลาด .. และถึงแม้ตอนนี้เขาก็ยังคงคิดแบบนั้นอยู่ แต่พอคิดว่ามีใครสักคนกำลังนั่งรอด้วยความเหงาอยู่นั่น .. หน้าอกก็เขาก็รู้สึกเจ็บแปล็บขึ้นมาอีกครั้ง .. 

 

เขาเพิ่งรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตหลังจากได้พบยัยนั่น .. เพราะงั้นก็เลยไม่รู้ว่าจะจัดการกับอารมณ์พวกนี้ยังไงดี 

 

" แต่ถึงยังไงซะก็จะไม่พูดความรู้สึกพวกนี้ให้ยัยนั่นฟังเด็ดขาดเลย .. "

 

ในขณะที่เขาพึมพัมกับตัวเอง ก็สังเกตได้ถึงความวุ่นวายในปราสาท พอมองลงไปด้านล่างก็พบกับเหล่าปิศาจรับใช้กำลังวิ่งไปวิ่งมา 

 

" นี่ ! เกิดอะไรขึ้น ? "

" อ๊ะ ! คุณหนู .. คือว่า .. มีมนุษย์เข้ามาใกล้ปราสาทน่ะครับ "

" หา ? "

 

พอได้ยินคำพูดของคนรับใช้ในหัวเขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ .. เขากระโดดลงไปข้างล่างประตูทางเข้า 

 

" ฉันจะไปดูเอง พวกนายไม่ต้องทำอะไรหรอก .. "

" ตะ .. แต่มันอันตราย .. "

" บ้ารึเปล่า ? ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ .. ฉันคุ้นเคยกับการอยู่กับมนุษย์แล้วน่า "

 

เขาพูดพร้อมกับวิ่งไปนอกปราสาท .. ขณะที่วิ่งสายตาก็มองหาไปด้วย 

 

" อย่างที่คิดเลย .. "

 

ถนนที่มายังปราสาทแห่งนี้ได้ถูกทำให้เป็นถนนที่มีแต่หนาม เพื่อป้องกันไม่ให้มนุษย์เข้ามาใกล้ยังปราสาทแห่งนี้ ที่ถนนแห่งนี้สายตาของเขาก็ไปเจอกับร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่แสนคุ้นเคย เขารู้สึกตกใจเล็กน้อยและรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันที 

 

" เป็นเธอจริงๆด้วยสินะ .. " 

" สุบารุคุง ! "

 

เธอกำลังกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ เขาพยายามทำตัวให้ใจเย็นลงและถามเธอออกไป

 

" ให้ตายสิ ! ทำไมถึงมาที่นี่คนเดียวล่ะ ! "

" กะ..ก็ฉันคิดว่าน่าจะไม่เป็นอะไรนี่นา .. "

 

ตัวของเธอยังดูสั่นๆอยู่เลย ยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีก .. 

 

" ฉันก็บอกไปแล้วนะว่ามันอันตราย " เขาดึงมือของเธอเพื่อช่วยให้เธอยืนขึ้นได้ .. 

 

" ตัวเธอสั่นไปหมดเลย ให้ตายสิ ! ไปกันเถอะ "

" อื้ม .. " 

 

ทันใดนั้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา .. 

 

" ฮะ..เฮ้ย ! เธอบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า !? "

" นะ..หนามทิ่มฉันนิดหน่อยน่ะ .. "

" ไหนขอดูแผลหน่อยสิ "

 

เขาคุกเข่าลงเพื่อดูบาดแผลของเธอ มันค่อนข้างลึกพอสมควรเหมือนกัน .. 

 

" เฮ้อ .. คนอย่างเธอนี่มัน .. " เขาถอนหายใจออกมาและหันหลังพร้อมกับย่อตัวลง 

 

" สุบารุคุง ? "

" .. ขี่หลังฉันสิ .. ขืนเธออยู่ตรงนี้ต่อไปเจ้าพวกคนรับใช้คงไม่หยุดวุ่นวายกันแน่ ๆ แม่อาจจะอาการกำเริบอีกรอบก็ได้ "

" .. อ่า .. ขอโทษนะ "

 

เธอขอโทษด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิด แขนของเธออยู่รอบๆคอของเขา ความอบอุ่นของเธอค่อยๆถ่ายทอดส่งผ่านมาจากหลังของเขา .. เขายื่นมือไปด้านหลังเพื่อรับร่างเล็กๆของเธอ และลุกขึ้นยืน 

 

" รู้สึกแย่จังเลย ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดสุบารุคุงแท้ๆ ฉันยังทำให้สุบารุคุงเดือดร้อนอีก .. "

" ชิ .. วันเกิดบ้าบออะไรนั่นอย่าไปสนใจมากนักเลย "

 

พอพูดเสร็จเขาก็ออกเดิน .. เขาน่าจะกลับไปที่บ้านก่อนเพื่อรักษาแผลของเธอ ขณะที่เดินผ่านป่าทึบเขาก็คิดว่ามันตลกดีนะที่แวมไพร์มาให้มนุษย์ขี่หลังแบบนี้ 

 

แวมไพร์ที่ไหนช่วยเหยื่อของตัวเองบ้างละเนี่ย .. น่าขำชะมัด แต่ก็รู้สึกแปลกไปอย่างหนึ่ง ปกติแล้วถ้าเขาเห็นบาดแผลของยัยนี่เขาจะต้องรู้สึกกระหายเลือดขึ้นมาแต่ว่า .. วันนี้มันกลับไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด ถึงแม้เธอจะอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น .. 

 

" นี่เธอ .. มาที่ปราสาทนี้คนเดียวเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของฉันงั้นหรอ ? "

" อื้ม .. ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะอวยพรวันเกิดให้สุบารุคุงนี่นา .. แต่ฉันกลับไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังทำปัญหาให้สุบารุคุงอีก ขอโทษนะ .. "

" พอแล้วล่ะ .. "

 

หลังจากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก .. ความจริงแล้วแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว .. การที่มีใครสักคนมาทำอะไรสักอย่างให้ในวันเกิด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยใจถึงความรู้สึกที่เรียกว่า ความสุข แต่เขาก็คิดว่าสิ่งที่เขากำลังรู้สึกอยู่นี่ .. ต้องเป็นความสุขแน่ ๆ ..

 

" ดีจังนะ .. ที่ฉันอุ้มเธอขึ้นหลังมาแบบนี้ "

" เอ๋ ? หมายความว่ายังไงหรอ ? "

" เพราะว่าเธอจะได้ไม่เห็นใบหน้าของฉันตอนนี้ยังไงล่ะ .. "

 

เขาเงยขึ้นไปมองบนท้องฟ้า .. รอบดวงตาของเขาทั้งร้อนและชื้นไปหมด น้ำที่ไหลออกมาจากดวงตามันทำให้เขามองเห็นพระจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้าไม่ค่อยชัดเจนนัก .. มีเพียงพระจันทร์เท่านั้นที่มองลงมาที่เขา 

 

หลังจากกลับไปที่บ้าน รักษาบาดแผลของเธอเสร็จแล้ว เขาขอเพียงแค่ได้กอดเธอเอาไว้ให้แน่นที่สุด จนกว่าจะถึงเช้าวันต่อไป .. สำหรับเขาตอนนี้ การที่ได้มีเธออยู่ข้าง ๆ .. เป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว 
 

- End -

 

Credit Page : https://www.facebook.com/dialoversth