Fic GOT7 [os/sf] Made In The USA.[JARK BNIOR YUGBAM]☂

ลำดับตอนที่ #1 : SF: 00 MADE IN THE USA [JARK]

@SQWEEZ

00

MADE IN THE USA

JARK






 

 

สองขายาวก้าวเร็วๆสลับกับวิ่งลัดเลาะไปตามตรอกซอยอย่างคุ้นเคย กลิ่นอับเชื้อรากับน้ำนองที่เต็มไปด้วยสิ่งปฏิกูลผสมกันส่งกลิ่นชวนคลื่นไส้ คนวิ่งเร่งฝีเท้าสลับกับเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลที่ข้อมือ วิ่งเลี้ยวเข้าซอยแคบๆมาโผล่ที่บลอคถัดไป แสงสีและเสียงเพลงดังสนั่นคงจะไม่พ้นย่านราตรีที่ไม่เคยหลับใหล แหล่งมั่วสุมของพวกไขว้เขวทางจิตใจ

ประตูหลังร้านที่มีถุงขยะมัดปากถุงเรียบร้อยวางกองพะเนินถูกผลักเข้าไปอย่างเร่งรีบ เขากดปีกหมวกลงเพื่อซ่อนใบหน้า แกล้งกระชับเสื้อโค้ทและถูมือไปมาเหมือนกำลังคลายหนาวเมื่อเห็นบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนหนึ่งหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ

แถวนี้น่ะไว้ใจใครไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งชายหนุ่มรูปร่างสันทัดใส่ชุดดำแถมพรางใบหน้าแล้วยังมาป้วนเปี้ยนหลังร้านแบบนี้อีก
ริมฝีปากหนาคาบบุหรี่ที่ถูกจุดตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ปล่อยควันสีขาวล่องลอย ผิวปากเป็นทำนองบีทเพลงหนักๆของแรปเปอร์ผิวสีจนเมื่อบาร์เทนเดอร์หนุ่มนั้นละสายตา
 

ชายหนุ่มทิ้งก้นบุหรี่ที่ยังไม่มอดลงกับพื้นแทรกตัวไปตามผู้คนที่เดินกันขวักไขว่อยู่ในครัวเล็กๆของร้านอาหารกึ่งผับแห่งนี้ ก้าวเร็วๆเข้าไปคว้าข้อมือคนที่มองหากระซิบข้างหูสองสามคำแล้วเดินนำออกไปก่อน ร่างโปร่งของอีกคนในชุดพนักงานเสิร์ฟเดินกึ่งวิ่งตามมาหลบเข้ามุมอับของร้านอย่างรู้กัน
 

 ชายหนุ่มในชุดดำคว้าตัวอีกคนเข้ามากอดกระชับให้หายคิดถึงก้มหน้าซบกับไหล่บอบบางสูดกลิ่นกายประจำตัวของอีกคน

"มีอะไรแจ็คสัน มาหาถึงนี่ คงไม่ใช่..."

ร่างโปร่งดันตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งที่แสนอบอุ่นและปลอดภัย ขมวดคิ้วถามอีกคนเบาๆ

"เสียใจด้วยที่มันใช่ มาร์ค รีบไปกันเถอะ"

"ให้ตายเถอะ คราวนี้พวกไหนล่ะ" เจ้าของร่างบอบบางกับกลุ่มผมสีน้ำตาลประกายแดงที่ถูกเรียกว่ามาร์คเอ่ยถามคนตรงหน้าพลางถอดชุดยูนิฟอร์มออกอย่างเร่งรีบ

"ไม่รู้สิ อาจจะพวกเจบี ไม่ก็พวกตำรวจท้องถิ่น"แจ็คสันคว้ามืออีกคนมากระชับแน่น ถอดเสื้อโค้ทที่ใส่อยู่คลุมให้อีกคนที่เหลือแต่สเวตเตอร์บางๆตัวเดียว

"รีบไปกันเถอะ"

แจ็คสันโยนกระเป๋าเป้ขนาดกลางให้คนตัวขาวจัดการยัดเสื้อผ้าสองสามชุดกับของใช้ส่วนตัวลงไป หมุนตัวไปหยิบกุญแจรถกับคีย์การ์ด จัดการเกี่ยวแฟลชไดร์ฟอันเล็กเท่าปลายนิ้วก้อยเป็นรูปจี้ดาวไว้กับลอคเกตอีกอันเหมือนสร้อยคอธรรมดาก่อนจะจัดสภาพห้องให้เหมือนไม่มีคนเคยใช้อาศัยอยู่มาก่อน

"เราคงต้องไปอยู่กับเฮียเดฟค่อนกันก่อนซักพัก" หันมาบอกคนที่นั่งทำหน้ากังวลอยู่ปลายเตียง

ร่างโปร่งถอนหายใจ พวกเราไม่เคยอยู่ที่ไหนได้เกินเดือนอยู่แล้ว

มาร์คยกนิ้วชี้ขึ้นกัด และแจ็คสันรู้ดีว่ามันเป็นอาการหวาดวิตกของกระต่ายขี้ตื่นตูม

"ทุกอย่างจะโอเคมาร์ค พี่แค่เชื่อใจผม"เดินเข้าไปกุมมืออีกคนขึ้นมากระชับแน่น ประสานนิ้วทั้งห้าไว้กับกันและกัน

มาร์คค่อยๆคลี่ยิ้มให้กับเจ้าของเสียงทุ้ม

ไล่มองสำรวจใบหน้าที่มีร่องรอยความเหนื่อยล้าของคนตรงหน้า ยกมืออุ่นที่คอยประคองมือเย็นเฉียบของเค้าเอาไว้ขึ้นแนบแก้ม

"ฉันเชื่อนายมาตลอด นายก็รู้นี่ มิสเตอร์เจ" พยักหน้ารับคำพร้อมรอยยิ้มเผล่ หัวเราะเบาๆเอียงคอมองคนอายุน้อยกว่าทำหน้ายุ่งหลังจากได้ยินชื่อนั้นหลุดจากปากคนตัวเล็ก

"มาร์ค"แจ็คสันเรียกอีกคนเสียงแข็ง

"อะไร เจ"

"เหอะ"

"เด็กน้อยยยยยย.... เจ"

"...."

"เด็กน้อยแจ็คสัน"

"พี่นี่จริงๆเล้ย พี่ก็รู้ว่าชื่อนั้น.."

เสียงกุกกักตรงหน้าต่างทำให้คนสองคนในห้องหยุดชะงัก

แจ็คสันกวาดตาไปรอบๆอย่างระวังเมื่อเห็นว่ากลอนหน้าต่างยังคงอยู่ในสภาพเดิมก็รีบคว้ามืออีกคนก้าวเท้าเงียบๆออกจากห้องให้เร็วที่สุด เสียงฝีเท้าหนักๆดังไล่มา ทั้งคู่วิ่งลงบันไดหนีไฟของคอนโดขนาดกลางเหวี่ยงตัวขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนจะเป่าลมหายใจออกมาพร้อมกันแรงๆ

รอดหวุดหวิด

Our love runs deep like a chevy

กระบะเชฟวี่สภาพกลางมุ่งไปตามถนนใหญ่ แจ็คสันเหยียบคันเร่งเร่งความเร็วเมื่อเห็นอะไรบางอย่างอยู่ไม่ไกล

 ป้ายบอกเขตรัฐ

 'new jersey'

"จะถือว่ามาเที่ยวแล้วกันนะ"มาร์คพึมพำออกมาเบาๆ กัดริมฝีปากจนคนข้างๆต้องละมือออกจากพวงมาลัยมาบีบกรามเล็กเบาๆเพราะกลัวปากบางๆนั่นจะห้อเลือดซะก่อนจนคนตัวเล็กต้องยอมแยกริมฝีปากออกจากกัน
 

พอข้ามรัฐมาแล้วพวกตำรวจท้องถิ่นคงตามกลิ่นยากหน่อยล่ะนะ

เชฟวี่สีบรอนซ์เบี่ยงออกจากถนนใหญ่มุ่งเข้าสู่เส้นทางเงียบสงบ ป้ายสองข้างทางเริ่มผุพัง

แจ็คสันเหยียบเบรกหลังจากหักเลี้ยวเข้าข้างทาง ทั้งคู่ก้าวลงจากรถ มาร์คสะพายเป้มองอีกคนจัดแจงใส่ลูกกระสุนปืนลูกซองในมือ ไม่แปลกที่พวกเราจะมีของแบบนี้ไว้ในมือ ที่นี่คืออเมริกา ที่เราเหยียบอยู่คือนิวเจอร์ซีและที่ๆเราพึ่งจากมาคือนิวยอร์ก เมืองที่พวกขยะสังคมยึดครองเป็นหลักแหล่งอย่างกับหนูสกปรกยึดท่อน้ำทิ้ง สังคมป่าเถื่อนบีบบังคับให้คนที่ต้องการอยู่รอดต้องดิ้นรนทุกวิถีทาง

ขายาวก้าวเร็วๆตามร่างแกร่งที่รับเป้ของเค้าไปสะพายไว้แทน เดินลึกเข้าไปตามทางอย่างชำนาญจนหยุดอยู่หน้าโกดังที่สภาพภายนอกไม่น่าดูเท่าไหร่

 มันคือโกดังเก็บของเก่า คิดว่าอย่างนั้นนะ

มาร์คสอดสายตาอย่างกล้าๆกลัวไปรอบโกดังที่มืดสนิท น่าแปลกที่สภาพมันดูดีกว่าที่คิดไว้เยอะ เหมือนกับว่ามีคนคอยทำความสะอาดอยู่เป็นครั้งคราว

"เดฟ เดฟค่อน"แจ็คสันกวาดสายตาหาบุคคลที่ควรจะโผล่ออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของเค้า

มาร์คเผลอลูบแขนตัวเองคลายความหนาว 

กึก

ท่อนขาเตะโดนกระเป๋าหนังขนาดกลางที่วางอยู่บนพื้น มาร์คเดินไปคลำหาสวิตไฟ แจ็คสันหรี่ตาหลบแสงไฟที่สาดมาจากด้านบนกวาดสายตามองรอบๆโกดังที่ถูกตกแต่งให้คล้ายกับที่อยู่อาศัยให้มากที่สุด

อืม สภาพยังเหมือนเดิมทุกอย่างแฮะ

ร่างหนาก้มลงคลำกระเป๋าใบเดิม รูดซิบเปิดก่อนที่กระดาษใบนึงจะกระเด็นออกมาจากกระเป๋าใบนั้นพร้อมกลิ่นสารเคมีแปลกๆ

 เชื่อเค้าเลย! สมกับเป็นมันสมอง จอมสติเฟื่อง!

แจ็คสันคว้ากระดาษแผ่นเล็กๆขึ้นมาอ่านแล้วส่งต่อให้มาร์ค

คนตัวขาวขมวดคิ้วหลังจากอ่านข้อความไม่กี่บรรทัดในกระดาษนั่นจบ

"หมายความว่าไง"

คนถูกถามหยักไหล่ ถอนหายใจเซ็งๆ


"เราโดนเล่นแล้วสิ"


เนื้อความในกระดาษคือให้พวกเค้าอาศัยอยู่ได้ตามต้องการ ส่วนเจ้าตัวน่ะหรอ ไปแล้ว ไปเลย ไปแบบไม่กลับ

"พวกนายก็อยู่กันไปตามสบายเลยนะ จนกว่าจะอยู่ไม่ได้น่ะ ส่วนฉัน ขอล่วงหน้าไปหาหลักแหล่งใหม่ก่อน เจอกันเมื่อนายได้ความรักจากพระเจ้ามากพอ ด้วยรัก เฮียเดฟค่อนของนาย"มาร์คอ่านออกเสียง เงยหน้ามาถามคนอายุน้อยกว่า

"หมายความว่าไงแจ็ค!"

"หมายความว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้วน่ะสิ พวกนั้นเจอที่นี่แล้ว เราคงอยู่ได้ไม่เกินสามวันกว่าสมองทึบๆของมันจะคิดได้แล้วตามมาทัน"

แจ็คสันขมวดคิ้วเอ่ยเสียงเรียบ

มาร์คทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นแรงๆ รื้อกระเป๋าหนังใบเดิม ปืนหลายชนิดถูกบรรจุอยู่ภายในพร้อมระเบิดทำมือและสารเคมีแปลกๆหลายอย่าง

"บอกมาเถอะแจ็ค คราวนี้น่ะ ไม่เหมือนปกติใช่มั้ย"เอ่ยถามอีกคนเสียงสั่น ดวงตาสั่นไหวอย่างกังวลใจ

แจ็คสันปล่อยให้เวลาเดินในความเงียบไปซักพัก ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปาก

"ผมพลาด พวกเจบีได้ข้อมูลของฝ่ายเราไป"เสียงทุ้มสารภาพเบาๆอย่างเหนื่อยล้ายกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ

คนตัวเล็กนิ่งไป กลอกตาไปมาอย่างกังวล

"มากแค่ไหน มากแค่ไหนแจ็คสัน"

"มากพอที่บอสควรจะเก็บผม ปัง และข้อมูลที่เหลือที่พวกเจบีอยากได้ก็จะหายไปตลอดกาล"คนเด็กกว่าทำเป็นพูดเล่น ยักไหล่เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่จะโดนตามล่าหมายหัวแบบนี้

ใช่มันเคยปกติ แต่มันไม่ปกติอีกแล้ว

"คราวนี้ตัวคนเดียวของแท้ ไม่มีพวก ไม่มีคนหนุนหลัง ตายคือตาย ก็ดีนะ ผมก็..."

"นายยังมีฉัน"พูดขัดคนที่ยืนพล่ามเหมือนสติหลุดอยู่ด้วยเสียงหนักแน่น

"จะตกนรกที่ไหน ฉันก็จะไปกับนาย เข้าใจมั้ย แจ็คสัน"

If you fall I'll fall with you baby






 

"อื้อ อื้อ"

กลางดึกที่เงียบจนได้ยินเสียงหายใจแรง แจ็คสันยันตัวลุกขึ้นหรี่ตาปรับให้ชินกับความมืด เสียงนั้นยังดังอยู่ใกล้ๆ ร่างหนาที่เผลอหลับไปที่โซฟาหลังจากเฝ้าระวังมาค่อนคืนรีบผุดตัวลุกขึ้นตรงดิ่งไปที่เตียงเหล็กบนชั้นลอยทันที

ร่างบอบบางมีเหงื่อผุดตามใบหน้า หน้าตาบิดเบี้ยวอย่างทรมาน มาร์คพลิกตัวดิ้นถีบขาปัดป่ายมือไปมาหายใจหอบแรงขึ้นเรื่อยๆ

แจ็คสันช้อนตัวคนที่นอนกระสับกระส่ายขึ้นมาแนบอก

"ฮื้อ อย่า อย่าไป อึก อื้ออออ ขอ ขอมันให้ผมนะ"

"มาร์ค มาร์ค"แจ็คสันตบหน้าอีกคนเบาๆเรียกสติ รวบข้อมือบางที่มีร่องรอยบาดแผลจางๆน่ากลัวเข้ามาแนบแก้ม

"อึก เอามันมาให้ผม! ฮือ พ่อครับ แม่ครับ อย่า อื้อ ฮืออ"เสียงหวานตะโกนอย่างเกรี้ยดกราด ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคร่ำครวญ บางทีก็อ้อนวอนอย่างน่าสงสาร จนในที่สุดก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง

แจ็คสันถอดเสื้อตัวนอกออกคลุมพันรอบตัวอีกคนไว้ ย้ายร่างที่เหลือแค่เสื้อกล้ามบางลงมาข้างๆ ใช้อ้อมอกของตัวเองให้ความอบอุ่นแก่อีกคน คนตัวเล็กที่ดูตัวเล็กลงกว่าเดิมในเวลานี้ปัดป่ายไขว่ขว้าหาความอบอุ่น ผวากอดรอบตัวอีกคนไว้แน่นเหมือนยึดเป็นที่พึ่ง เสียงสะอื้นทุรนทุรายยังคงดังเครือ แจ็คสันกัดฟันกับความรู้สึกเจ็บแสบที่หลัง รอยข่วนจิกเป็นทางหลายแผลยังคงปรากฎให้เห็น ร่างหนากดริมฝีปากลงกับปากอิ่มที่เย็นชืดของอีกคนส่งผ่านความร้อนภายในตัวให้คนที่ตัวสั่นเพราะความหนาว

เสียงหอบหายใจหนักอย่างทรมานยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แจ็คสันตัดสินใจช้อนตัวเบาหวิวของมาร์คขึ้นตรงดิ่งเข้าไปวางในอ่างอาบน้ำเก่าๆ เปิดน้ำเย็นเฉียบให้ไหลลงมาอย่างแรงจนคนในอ่างดูเริ่มได้สติและสงบลง มาร์คตัวสั่นระริกกอดตัวเองเพราะความหนาว

ดวงตาคมไหววูบมองคนตรงหน้าอย่างสงสาร ย่อลงซ้อนตัวลงไปในอ่างเดียวกันพลิกตัวอีกคนขึ้นมาอยู่บนตัว มาร์คซบหน้าลงกับไหล่หนา ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาพึมพำเรียกแต่ชื่อเค้าไม่เป็นภาษา

"แจ็คสัน แจ็ค อื้อ ฮือ แจ็คสัน"

มือหนาลูบหลังบอบบางอย่างปลอบประโลม กระซิบเสียงสั่นพร่าชิดหูเล็ก น้ำใสๆเอ่อคลอตาคมดุ

เจ็บไปด้วย เหมือนหัวใจของเราเชื่อมต่อกัน

"อยู่นี่ ผมอยู่ตรงนี้ จะลงนรกที่ไหนผมก็ยังอยู่กับพี่ มาร์ค"

Cause that's the way we like to do it

 That's the way we like

TBC.

squirreljm

โอ้ยยยยตายแล้วฉันทำอะไรลงไปปป๊555555555555สงสารพิมาร์คคค
ตอนแรกจะแต่งให้มันหม่นๆและมีกลิ่นอายดิบๆแบบตะวันตกแต่มันออกมาเป็นงี้อะ
ฮือ มันท้าทายมากอยากแต่งแนวนี้มานานละ ไม่รู้จะรอดมั้ย
เผลอแต่งเพลินแปบเดียวเขียนให้เอินอ้อนแจ็คมุ้งมิ้งเฉ้ยยยถถถถถถ
ชอบกันมั้ยคะ;-;อยากอ่านต่อกันมั้ยอ่าาา
ถ้าอยากอ่านเม้นนน เพราะเอาจริงมันแอบยากสำหรับเค้า แงงงง ถ้ามีคนรอจะมาต่อน้า