คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พบเจอ
รุ่งเช้า แสงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้ามา พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วของบรรดาเด็กๆในละแวกนั้น แสงอาทิตย์ส่องลอดหน้าต่าง
และผ้าม่านสีฟ้าที่ปลิวไสวไปตามลม
ร่างบางผมสีเพลิง นอนกอดหมอนข้าง และห่มผ้าห่มแค่ครึ่งตัว ใบหน้าตอนหลับเหมือนเด็กๆ
ในขณะที่อีกเตียง มีเด็กหนุ่มผมขาว และเด็กหนุ่มผมดำ นอนเคียงคู่กันอย่างกับคู่รัก ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังนอนเพลินๆ
ทันใดนั้น ประตูไม้ก็ถูกเปิดออก
"ราวี่ อเลนคุง คันดะ เช้าแล้วนะ เข้าช้าวเสร็จแล้วด้วยจ้ะ" เด็กสาวมัดแกละในชุดกระโปรงขาว พร้อมผ้ากัน
เปื้อนสีชมพูอ่อน กล่าว ก่อนที่จะแว๊ดเสียงใส่อีกที เมื่อทั้งสามไม่มีท่าที่ทีจะตื่นขึ้นเลย
"นี่"
"ตะ ตื่นแล้ว"ทั้งสามร้อง ก่อนที่จะสบัดหัวไล่ความขี้เกียจ และบิดขี้เกียจซักทีสองที
"รินารี่ ข้าวเช้า วันนี้มีอะไรเหรอ"
"สตู กับสปาเก็ตตี้ รีบๆไปกินล่ะ กำลังร้อนๆเลยจ้ะ"รินารี่ ตอบก่อนที่จะเดินลงบันไดไป
โรงอาหาร
"อร่อยจัง"ราวี่ กล่าวก่อนที่จะยื่นชามเพื่อขอเติมอีก
"จริงสิ ราวี่ เมื่อวานเป็นไงบ้าง"
"ก็ดี มีคนที่ได้เงินเยอะเหมือนกัน"
"เหรอ จริงด้วย วันนี้มาริจังนะ เขามาบอกฉันว่า แม่เขาป่วยนะ"
"มีอีกไมครับ"อเลนยิงคำถาม
"แอน บอกว่า อยากกินอาหารอร่อยๆ และอีกหลายคนเหมือนกัน"
"ผมหมายถึง สตูครับ"
"อ๋อ มีอีกจ้ะ" พูดก่อนที่จะรับชาม และตักสตูชามโตให้ร่างโปร่ง
"กินเยอะ ไปแล้วนะ อเลน"คันดะเอ็ด
"น่า ยูนะแหละ กินน้อยเองครับ"
"ชิ"ร่างบางสบถก่อนที่จะกอดอก
เวร งอน อเลนคิดในใจ อย่างเหนื่อยอ่อน ลำบากอีกแล้วเรา
"ราวี่ วันนี้ เห็นว่าจะมีคนมาที่นี่นินะ"
"เหรอ ก็ดีนี่นาฉันว่า"
"ก็ดีนะสิจ้ะ ฉันนะดีใจมากเลยล่ะ พวกเด็กๆเองก็คงดีใจเหมือนกัน"กล่าวอย่างอ่อนโยนก่อนที่
จะมองไปยังสนามเด็กเล่นข้างนอก
ใช่ ที่นี้ที่พวกเราอยู่ คือ บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า เราสี่คน เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน และพวกเด็กๆ ก็เป็นเด็กกำพร้า
เหมือนกับพวกเรา เมื่อก่อนเป็นแค่ที่เล็กๆ แต่ตอนนี้รองรับคนได้ห้าร้อยกว่าคนแล้ว และเด็กๆก็ดูเหมือนจะมี
พวกคนมาอุปการะมากขึ้น ทำให้เด็กๆในที่นี้เริ่มน้อยลง ส่วนพวกเราสี่คน เป็นคนดูแลที่แห่งนี้ ทั้งเรื่งอาหาร การกิน
และการเรียนการสอน
ราวี่ รับหน้าที่การเรียนการสอน
รินารี่ รับหน้าที่เรื่องอาหารการกิน
อเลน รับหน้าที่หาเงินทุน โดยแสดงโชว์ในที่ต่างๆ
คันดะ เป็นคนออกตามหาพวกเด็กกำพร้าตามที่ต่างๆและคอยหาคนมาอุปการะ
แต่ในอีกไม่นานนี้ จะมีบางอย่างเปลี่ยนไป และ คลอดไม่ได้ที่จะคิดถึงมัน
บ่ายโมง
รถลัมโบกินี่สีดำคันหรูก็มาจอดหน้า สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เรียกให้เด็กๆหลายคนหยุดเล่นและมาสนใจมัน
ร่างสูงผิวสีแทน ผมหยักศก เดินลงมาจากรถ ทีกี้ มิกส์ เศรษฐีที่อายุน้อยที่สุดในเมือง
"พ่อขุนนาง ที่นี้เหรอ ที่เราจะรับเด็กเพิ่ม"
"ใช่แล้วขอรับกระผม"ชายร่างใหญ่ค่อนไปทางอ้วน สวมหมวกทรงสูงกล่าว ก่อนที่จะเดินนำหน้าไป
"มาแล้วเหรอ"คันดะกล่าว ก่อนที่จะไปเปิดประตู
"หวัดดีขอรับ"
"หวัดดีครับ ท่านเคาท์พันปี เป็นเกรียติมากที่ท่านมา"คันดะกล่าวก่อนที่จะมองร่างสูงเบื้องหลัง
หัวใจหยุดเต้น ไม่ผิดหรอก คนๆนี้ คนที่เขาเจอเมื่อวาน อึก ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่
"หวัดดีครับ ลูกแมวน้อย"
"หวัดดี พวกเด็กๆอยู่ข้างใน"
"ครับ คนสวย"คล้ายๆ แต่คงไม่ใช่หรอก ทีกี้คิดก่อนที่จะเดินนำหน้าไป
"ราวี่ อเลน พวกเราซวยแล้วล่ะ"คันดะกล่าวออกมา
ทีกี้ เดินไปตามระเบียงทางเดินในขณะที่ พ่อขุนนาง กำลังคุยอยู่ในห้องโถงหลักกับ ผู้จัดการครอส และ เลขาโคมุอิ
สายตาคมเหลือบไปเห็นร่างบางผมแดงเข้า กระต่ายน้อย อยู่ที่นี่ นี่เอง
"อะ หวัดดี นายสินะคนที่มาอุปการะ คราวนี้นะ"ราวี่เอ่ยทัก
"ใช่ ฉันเองที้กี้ มิกส์ แล้วนายล่ะ"
"ฉัน ราวี่ เป็นคนของทีนี้นะ ดูแลเรื่องการเรียนการสอน"
"อ๋อ คงเก่งน่าดูละซินะ"
"ไม่หรอก แค่ เรื่องควรรู้และนำไปใช้ในชีวิตประจำวันและหางานทำได้"
"ยอดไปเลย"
"จริงสิ ราวี่ นายเป็นคนดีไม"
"ถามแปลกๆ ดีสิ ต้องดีอยู่แล้ว ศีลห้าก็ไม่เคยผิด" ถึงจะผิดแค่ข้อเดียว ไม่สิ ตอนนี้สองข้อแล้วล่ะ
"แน่เหรอ"ถามย้ำ
"แน่สิ"
"ฉันจะอุปการะ นาย"
"หา"
"ถ้านายมาอยู่กับฉัน ฉันจะอุปการะนาย และเด็กทุกคนในที่นี่ จะส่งเงินมาให้ทุกเดือนๆ ละแสนหนึ่ง และจะพา
นายมาทีนี่ทุกๆสิ้นเดือนด้วย ว่าไง"
แสนหนึ่งต่อเดือน ราวี่คิดในใจ จะว่าคุ้มมันก็คุ้ม
"อาหารดี การเรียนดี และฉันจะจ้างครู แม่บ้าน มาให้และจะให้ยามมาคุมด้วยนะ"
หือ คุ้มสุดๆ ร่างบางทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู
"ว่าไง กระต่ายน้อย"
โหยง ราวี่สะดุ้ง รึว่าเจ้าหมอนี่ รู้ว่าเรา เป็น จอมโจรกระต่ายส้ม นะ
"ตกใจทำไมเหรอ กระต่ายน้อย"
"เออ คือ"ราวี่เหงื่อตก ก่อนที่จะเกาท้ายทอย
"นายเหมือนกระต่าย ขนฟู น่ารัก ร่าเริง ก็เลยเรียกว่ากระต่ายน้อยนะ ไม่ต้องตกใจ"
จริงๆด้วย นายซินะ ราวี่ จอมโจรกระต่ายส้มเมื่อคืนนั้น
"ตกลง ทีกี้ ฉันว่ามันคุ้มมาก คงต้องขอไปบอก อเลน กับ ยู ก่อนนะ"
"อื้อ"
"ว่าไงนะ เจ้าหมอนั่นอุปการะนาย"คันดะร้องเสียงหลง
"ใช่แล้ว ยู วิเศษมากไมล่ะ ข้อเสนอที่ฉันบอกไปเมื่อกี้"
"มันก็ดีหรอก แต่ว่า มันแหม่งๆอยู่นะ ว่าไม อเลน"
"ครับ แปลกมาก"อเลน เห็นพ้อง
"ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันว่าปกติดีออก"ราวี่ยังคงกล่าวต่อไป
"ตามใจนายเถอะ แต่ว่าเจ้าหมอนั่นนะ"
"ทำไม ยู"
"เจ้าหมอนั่น คือ คนที่เราไปขโมยมาวันล่าสุดนะ"
"หา บ้านหลังใหญ่นั้นนะเหรอ"ราวี่ ร้องอย่างตกใจ
"ใช่ ฉันจำได้แม่นเลยล่ะ ไม่ผิดแน่"คันดะกล่าวหน้าเครียด
พวกเรานอกจากจะทำ บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้ว ยังคอยช่วยเหลือคนจน และ คนจรจัดอีกด้วย
โดยการขโมยเงิน ของพวกคนรวย ๆ และ เศรษฐี ในเมืองๆนี้
"ตกลงนายจะไป อยู่อีกไม ราวี่"
"ฉัน"ราวี่อำอึ้ง ก่อนที่ประตูจะเปิดออกแล้ว ทีกี้ก็ก้าวเข้ามา
"ฉันจะไปยกน้ำชามาให้นะ"คันดะกล่าว ก่อนที่จะเดินออกไป
"ไปกันรึยัง กระต่ายน้อย"
"ไม่รอ น้ำชาก่อนเหรอครับ ยู เขาอุตส่าห์ไปยกมาให้"อเลนขัดขึ้น
"ก็ได้ครับ แม่สาวคนนั้นอุตส่าห์ไปยกมาให้"
"มาแล้ว"ร่างบางกล่าวก่อนที่จะยกชาและคุกกี้มาให้
ทั้งสี่ใช้เวลากินไปไม่นาน
หน้าประตู สถานเลี้ยงเด็กำพร้า
ทีกี้ และ พ่อขุนนางเมื่อทำธุระเสร็จแล้วก็กล่าวคำอำลา
"ไปกันเถอะ กระต่ายน้อย"
"อื้อ"
ราวี่หันมามอง อเลน และคันดะเป็นครั้งสุดท้าย คงคิดถึงพวกนายแย่เลย
โซบะฝีมือของยู รอยยิ้มของอเลน เสียงปลุกตอนเช้าของรินารี่ เสียงเด็กๆเจื้อยแจ้วกัน
ตอนดึกๆที่ไปทำหน้าที่กันทุกวัน คงจะเหงาแย่เลยแหะ
ร่างบางเดินขึ้นรถไปและโบกมือให้ทุกคน ก่อนที่รถลัมโบกินี่สีดำจะเคลื่อนที่ออกไป ไปไกลเรื่อยๆจนเห็น
ที่แห่งนั้นเล็กลง เล็กลง และ ลับตาไปในที่สุด
รู้สึก ว่าตอนนี้จะออกแนวเศร้าๆแฮะ แต่ไม่เป็นไร ต่อจากนี้จะหวานและรั่วแน่นอน เพราะว่าหลังๆมันเริ่ม ที่ กี้ จะตกหลุมรักบี้
และบี้ก็หึงกี้ (อา กี้คงดีใจสินะ) เพราะงั้น มันจะรั่วมากถึงมากที่สุด ต้องติดตามนะค่ะ(อ้อนวอน)
ใช่ฉากเรทต้องการแบบไหน เรามีให้เลือกประมาณตอนสี่ได้
ตามข้างล่างนี้เลย คอมเม็นต์ไว้ให้อันไหนเยอะก็จัดให้นะ(มีทั้งเลนดะ และกี้บี้)
อย่าลืมบอกคู่ล่ะค่ะ เดี๋ยวจัดให้ไม่ถูก
1 SM
2NC
3มีของเล่น หลายอย่าง
4หวานๆ ซอฟต์ Sweet
เราจะรอนะจ้า อย่าลืมเข้ามาอ่านล่ะ
อาหารญี่ปุ่น
ความคิดเห็น