~-~ บทความ ดีดี ~-~

ลำดับตอนที่ #93 : ความเหงาของคนคนหนึ่ง

วันที่ 4 5 พฤศจิกายน เปงวันที่ทุกคนรอคอย เพราะมานเปงวันลอยกระทง... แต่ม่ายช่ายกับชายคนนี้ ชายคนนี้ม่ายมีคู่ที่จะลอยกระทง..เหมือนกับคนอื่นๆ คนอื่นๆก็ไปลอยกระทงกันเปงคู่ๆ
ส่วนชายคนนี้ม่ายมีใครไปเปงเพื่อนด้วย เขาก็ได้แต่ไปลอยกระทงคนเดียวเหมือนทุกๆปี บ้างครั้งเขาก็เดินเที่ยวไปเลื่อยๆ โดนม่ายรู้จุดหมาย ถ้าโชคดีก็จะเจอกับเพื่อนของเขา แต่มานก็คุยกานได้แค่ซักพัก แล้วเพื่อนของเขาก็จากเขาไป... เขาได้เหงคนมากมายในงานเทศกาลลอยกระทงเหงผู้คนเดินกานมากมาย บางคนก็มากะเพื่อน บางคนก็มากะคนรู้จัย มานทำให้เขารู้สึก เหงา เศร้า ที่เขาม่ายมีคนเดินไปเปงเพื่อนด้วย เขาชอบมองดูพระจันทร์อนลอยกระทงมากที่สดเพราะมานสวยงามมากๆ แล้วเขาเลยแหงนหน้ามองท้องฟ้า เหงโคมลอยลอยเต็มท้องฟ้าแต่เขาก็ม่ายได้เหงพระจันทร์ เพราะก้อนเมฆได้บทบังแสงจันทร์ไปจนหมด สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนั้นก็คือ ถอนหายจัยยาวๆ จนในที่สุดก้อนเมฆก็คล้อยๆเลื่ยนผ่านพระจันทร์ไป สนในที่สุดพระจันทร์ก็เริ่มมีแสงสว่างเกิดขึ้นมา เขาพูดว่ามานเปงภาพที่สวยงามมากๆ แต่ถ้าม่ายมีใครดูเปงเพื่อนเรามานก็เปงได้แค่พระจันทร์ที่ม่ายมีความงาม... ในขณะนั้นก็ได้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหาเขาแล้วพูดว่า ไปเดินเที่ยวเปงเพื่อนกานหน่อยจิ.. ประโยคนี้มานทามให้เขารู้สึกว่าเขาม่ายได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ เด็กผู้หญิงคนนั้นได้ชวนเขาคนนั้นไปเล่นประทัด ซึ่งมานทำให้เขาแอบรู้สึกดีจัยที่ได้เล่นประทัดกับเด็กผู้หญิงคนนั้น เวลาก็เดินไปเลื่อยๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็พูดขึ้นว่าเราต้องกลับแล้วละมานดึกมากแล้ว เขาคนนั้นก็ได้แค่พูดว่า คับ กลับบ้านดีๆนะ สุดท้ายเขาคนนั้นก็ได้อยู่กับความเหงาเหมือนดังเดิม เขาก็ๆได้แต่เก็บภาพความทรงจำนั้นไว้ในจัยของเขาคนนั้นตลอดมา....