คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : E v i l b o y ● 003 ●
"เเบคฮยอน!!!" ลู่หานผู้ชายหน้าหวานตะโกนเรียก เเบคฮยอนเพื่อนสนิทของเขาเอง ทันทีที่เห็นเเบคฮยอนกำลังเดิน วนไปๆมาอย่าง งงอยู่คนเดียว
"ลู่หาน!!" ทันทีที่เห็นเพื่อนสุดเลิฟเเบคฮยอนก็จัดการวิ่งเข้าใส่ร่างบางที่อยู่ตรงข้ามทันที
"เเบคฮยอน คิดถึงจังเลย ย้ายไปที่ไหนมา?" ลู่หานถามเเบคฮยอน ซึ่งนั่นมันทำให้เเบคฮยอนตีสีหน้าเป็นเศร้าทันที ลู่หาน ได้เเต่คิด นี่เขาพูดอะไรผิดไปหรือป่าว
"ฉันย้ายไปอยู่กับสามีของน้ามา?" เเบคฮยอนบอกทั้งหน้าตายังเศร้าๆอยู่ นั่นมันยิ่งทำให้ลู่หานสงสัยไปกันใหญ่
"น้าของนายเเต่งงานเเล้ว ? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องล่ะ ?"
"ฉันเองก็ยังไม่ทันรู้เรื่อง รู้ตอนที่ย้ายไปอยู่เเล้วล่ะ"
"ก็ดีนายจะต้องไม่ได้อยู่กับน้านายเเค่ 2 คนไง เป็นไงครอบครัวใหม่?" ลู่หานยังคงถามเเบคฮยอนต่อ คนตัวเล็กทำหน้าเศร้าใส่ลู่หานอีกแล้ว คราวนี้ลู่หาน ขมวดคิ้วเป็นปม สงสัยกับสีหน้าของเเบคฮยอน
"ลู่หาน..... ฉะ....ฉัน ควรจะทำยังไงดี" เเบคฮยอนพูดไปกลั้นน้ำตาไปซึ่งนั่นทำให้คนตัวเล็กตกใจเช่นกัน ลู่หานรู้สึกสงสารเเบคฮยอนจัง เขาไม่รู้ว่าเขาจะทำให้เเบคฮยอนเพื่อนของเขาคนนี้หายเศร้า เมื่อไหร่กัน ....ที่เเบคฮยอนจะกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม
หลังจากที่เลิกเรียน เเบคฮยอนก็บอกลาลู่หานที่ป้ายรถเมล์ทันที่ เเบคฮยอนยังไม่อยากกลับบ้าน ยังไม่อยากที่จะไปจริงๆ เขาไม่อยากกลับไปเจอหน้า ปาร์ค ชานยอล อีกเเล้ว
"เเบคฮยอน ขอบคุณนะสำหรับเรื่องเมื่อคืน"
''ไม่เป็นไรครับ"
"เเต่ฉันขออะไรอย่างหนึ่ง"
"อะไรเหรอครับ ?"
"ลืม เรื่องเมื่อคืนไปซะเถอะ ถือว่าเมื่อคืนมันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นก็เเล้วกัน ฉันเมาเข้าใจฉันด้วยนะ ฉันไม่ได้อยากอยู่ใกล้กับนายซักเท่าไหร่ อยากคิดไปเองล่ะว่าฉันจะดีด้วย มันไม่มีทาง!!?"
อยู่ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อเช้ามันก็เเล่นเข้าหัวเเบคฮยอนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะคำๆนี้ทำให้เเบคฮยอนนั่งเหม่อตลอดทั้งวัน ทำไม!? ผู้ชายคนนี้ต้องเข้ามาอยู่ในหัวเข้าตลอดเวลานะ
ปึก!
เอาแล้วไง!? เเบคฮยอนมัวเเต่คิดเรื่องของชานยอล ทำให้เดินชนกับใครก็ไม่รู้เต็มๆ
"ผมขอโทษครับ!?" เเบคฮยอนก้มหัวเพื่อเป็นการขอโทษ
"ไม่เป็นไร ? เหม่ออะไรอยู่หรอไงถึงได้เดินชนฉัน ?" ร่างสูงเอ่ยขึ้น มันเป็นเสียงที่คุ้นๆหู เเบคฮยอนเงยหน้าไปปะทะกลับร่างสูงที่เขาเดินชนเมื่อกี้ ปรากฏว่าเป็น พี่คริส!!! นักบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัย ที่เเบคฮยอนเองก็เเอบตามเชียร์ทุกสนามการเเข่งขัน เเบคฮยอนยิ้มปากกว้างเป็นการใหญ่ เเถมยังหน้าเเดงจัดไปจนถึงใบหูจนเป็นที่สังเกตของร่างสูง ซึ่งอาการที่เเบคฮยอนเเสดงออกไป มันเเสดงให้เห็นว่าเขากำลังเขินผู้ชายร่างสูงตรงหน้า
"ป่าวครับ ! ผมขอโทษนะครับ! ขอโทษจริงๆ"
"ไม่เป็นไรๆ ฉันยกโทษให้สำหรับเเฟนพันธ์เเท้ของฉัน ^O^" คริสพูดขึ้น นั่นทำให้คนตัวเล็กต้องมองอย่างตกใจอะไรเนี่ยอย่าบอกนะว่าคริสจำเขาได้นะ !!
"ห๊ะ! ครับ !" เเบคฮยอนพูดพร้อมชี้มาที่ตัวเอง
"อืม นายนั่นเเหละ ฉันจำได้นะ ฮ่าๆๆๆ ชอบดูบาสเหรอ ? ฉันเห็นนายไปทุกสนามเลย?" คริส เอ่ยถามเเบคฮยอนอย่างยิ้มๆ เหมือนจะเเกล้งเเบคฮยอน ก็เเน่ล่ะคริสก็รู้อยู่เเล้วว่าเเบคฮยอนนะไม่ได้ชอบดูบาสเเต่ที่ไปสนามบาสทุกวัน เพราะเเอบปลื้มคนเล่นบาสต่างหาก
"คะ...ครับๆๆ ผมชอบๆๆ" เเบคฮยอนตอบอย่างเลิกลั่ก ซึ่งนั่นยิ่งทำให้คริสตลกกับท่าทางที่เเบคฮยอนตอบออกมา
"อืม! ถ้าชอบเล่นก็ต้องเล่นทุกวันนะ! อย่างนายต้องขาดซ้อมเเน่ๆ! ตัวถึงได้เตี้ยขนาดนี้ >O<" คริสพูดขึ้น ทำให้เเบคฮยอนทำหน้างออยู่ซักพัก ง้อวววว!! เขาว่าเเบคฮยอนเตี้ย !!
"ก็ได้ครับ ผมจะฝึกทุกวัน"
"โอ๊ะ!? งอนฉันเหรอ ฉันว่าตัวเตี้ยๆอย่างงี้น่ารักดีออกนะ" คริสพูดพร้อมเอื้อมมือมาขยี้หัวเเบคฮยอนอย่างเอ็นดู ตอนนี้หัวเเบคฮยอนหัวฟูไปหมดเเล้วเพราะร่างสูงที่เอาเเต่ขยี้หัวเขาไม่ยอมหยุด
"คุณก็ไม่ค่อยจะล้อผมเลยนะครับ " เเบคฮยอนพูดติดตลก ใส่คริส
"เตี้ยๆ!!!ๆๆๆๆๆๆๆ" คราวนี้พูดล้อคนตัวเล็ก ซึ่งนั่นทำให้คนตัวเล็กทำหน้าก่อนสักพัก
"ย่าส์!!! ผมป่าว!! เตี้ยนะ " เเบคฮยอนพูดพร้อมที่จะยกมือขึ้นมาตีคริส เเต่คริสเองก็หลบทัน ทั้งสองคนวิ่งไล่กันในสวนสาธารณะ เเบคฮยอนกำลังยิ้มอย่างมีความสุขที่ร่างสูงล้อเขาว่าเตี้ย!
"ไปทำการบ้านดีกว่า!!" หลังจากที่เเบคฮยอนนอนกลิ้งอยู่บนเตียงสักพักก็ลุกขึ้นมาทำการบ้าน ที่โต๊ะ
"เฮ้ย! ข้อนี้มันทำไงว่ะเนี่ย ....." เเบคฮยอนทำหน้ามุ่ยทันทีที่เห็นโจทย์เลขที่เขาคิดว่ามันยากมาก!
ปัง!!
ประตูห้องนอนของเเบคฮยอนถูกเปิดออกอย่างเเรงด้วยฝีมือผู้ชายที่เขาไม่อยากเจออย่างปาร์ค ชานยอล!!
"คุณชานยอล!!" เเบคฮยอนตกใจ อยู่ดีๆชานยอลก็เปิดประตูห้องของคนตัวเล็กอย่างเเรง เเถมหน้าตายังกะไปกินรังเเตนที่ไหนมา เเบคฮยอนรับรู้ได้ถึงรังสีอัมมาหิตที่มันกำลังเเผ่ขยายอัดเเน่นเต็มห้อง เขาค่อยๆถอดหลัง ต่างจากร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาหาร่างเล็กด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่!!!
"เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูครับ ผมตกใจหมดเลย" เเบคฮยอนพูดด้วยเสียงหวานๆน่ารักๆของเขา เพื่อดับอารมณ์ของชานยอลที่ไม่รู้ไปโกธรใครมาจนเลือดขึ้นหน้า !!
"ขวัญอ่อนจริงนะนาย !!" ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ซึ่งมันทำให้เเบคฮยอนนั่นยิ่งกลัวเเละตัวสั่นไปหมด
"ครับ! มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ!" เเบคฮยอนพยายามทำสีหน้าระรื่นเพื่อกำลังกลบความกลัวในใจเขา เเต่การที่เขาทำมันเป็นสิ่งที่ผิด!!!
"คงจะมีความสุขมากสินะ " ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆเเละเยือกเย็น ร่างเล็กงงกับคำพูดของคนตรงหน้า จนขมวดคิ้วกันเป็นเลขเเปด
"อ๊ะ! อะไรเหรอครับ!"
ปึก!
อยู่ดีๆ ปาร์ค ชานยอลก็จัดการปาซองจดหมาย สีขาวใส่หน้าเเบคฮยอน อย่างเเรง เเบคฮยอนทำงงอีกครั้งก่อนที่จะก้มเก็บซองจดหมายที่ชานยอลปาใส่หน้าเขา ทันทีที่เขาได้อ่านจดหมายเเบคฮยอนถึงกับตาค้างกลางอากาศ อ่านใจความรวมๆเเล้ว คือพ่อของชานยอลกับน้าของเเบคฮยอนกำลังไปฮันนีมูลกัน เเถมน้าของเเบคฮยอนยังฝากให้ชานยอลดูเเลเเบคฮยอนอย่างดีอีกต่างหาก ร่างเล็กมองหน้าร่างสูงที่ทำหน้าโกธรเป็นไฟอยู่ข้างหน้าอย่างกล้าๆกลัว
"รู้หรือยังว่าอะไร ?" ชานยอลถามทั้งๆที่หน้าตายังบึ้งตึงอยู่
"รู้ เเล้วครับ เเต่คุณชานยอลเองไม่ต้องดูเเลตามที่น้าผมบอกก็ได้ผมดูเเลตัวเองได้ครับ!" คนตัวเล็กพูดตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆร่างสูงเห็นดังนั้นจึงคลี่ยิ้มออกมา
"ไม่ได้หรอก น้าของนายสั่งให้ฉันดูเเลนายฉันจะดูเเลยังดีเลย!!!" น้ำเสียงของชานยอลกับท่าทางนั้นมันทำให้คนร่างบางรู้ว่า ต่อจากนี้เขาต้องใช้ชีวิตในบ้านนี้กับชานยอล 2 คนมันไม่ตลกเลยสักนิดเดียว!!!!!!!!!!
ปัง!!!
ประตูห้องของเเบคฮยอนถูกเปิดออกอย่างเเรงๆด้วยฝีมือชานยอลอีกเเล้ว ? เเบคฮยอนเองก็ตกใจเหมือนกันเพราะเขาก็พึ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อกี้ เเถมนี่ก็เป็นเวลานอนเเล้ว ในขณะเวลา 3 ทุ่มชานยอลเข้ามาหาเขาทำไมกัน?
"มีอะไรเหรอครับ?" เเบคฮยอนพูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาของชานยอลที่บ่งบอกว่ามันไม่เป็นมิตรสักนิดเดียว
"มีเเน่ ฉันมาส่งนายเข้านอน?" ทันทีที่ชานยอลพูด ร่างสูงก็เดินเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่กำลังจะถอดหนี ก็ถูกใหญ่ๆของชานยอลจับไว้ ชานยอลจับเอวเเบคฮยอนก่อนที่จะรั้งเข้าหาตัวเอง เหตุการณ์นี้มันทำให้เเบคฮยอนตัวสั่นไปหมดชานยอลรับรู้ถึงอาการของร่างเล็ก มันยิ่งทำให้ชานยอลอยากจะเเกล้งให้เเบคฮยอนกลัวมากขึ้น
"คะ....คุณชานยอลไม่ต้องมาส่งผมเข้านอน หะ.หรอกครับ ดะ....เดี๊ยวผมก็จะนอนเเล้ว ปะ....ปะ...ปล่อยผม" เเบคฮยอนพูดอย่างตะกุกตะกัก ตอนนี้หน้าของเขากับชานยอลอยู่ใกล้กันเเค่คืบ
"โถ่!ๆๆๆ กลัวจนตัวสั่นเลยเหรอ ไม่ต้องกลัวนะ คืนนี้ฉันไม่ทำให้นายต้องเจ็บหรอก" ชานยอลพูดพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เเถมยังเอามือมาลูบหัวเเบคฮยอนอย่างเบาๆ ยิ่งได้ฟังชานยอลพูดเป็นประโยคกำกวมอย่างนี้ยิ่งทำให้เเบคฮยอนยิ่งคิดตะเลิดไปไกล ตอนนี้เขาชักไม่ไหวใจผู้ชายคนนี้เเล้ว
"ปล่อยผมๆๆ!!!"
ดิ้นๆๆๆๆๆหนี
"ไม่ปล่อย!!" ชานยอลเริ่มรัดเเรงขึ้น เเรงจนเเบคฮยอนเองขยับไปไหนไม่ได้เลย เขาไม่เคยคิดเลยว่าชานยอลจะมีเเรงมากขนาดนี้ ก็เเน่สิ ชานยอลนะกล้ามเป็นหมัดๆเลย
"ปล่อยผม!!! ไม่งั้นผมจะร้องให้คนช่วย"
"ร้องเลย มีเสียงเท่าไหร่ร้องเลยนะ ยิ่งร้องบนนั้นฉันยิ่งชอบ" ชานยอลพูดพร้อมเหล่สายตาไปทางเตียงนอนของเเบคฮยอนซึ่งนั่นทำให้เเบคฮยอนใจหล่นวูบไปที่ตาตุ่มทันที่ ส่วนชานยอลเองที่เห็นปฏิกิริยาของร่างเล็กนั้นก็ยิ่งนึกสนุกเข้าไปใหญ่
"ปล่อยผมๆๆ!!! ไม่งั้นผมจะร้องจริงๆนะ !!!!!!"
"ก็ร้องสิไมได้ห้าม?" ชานยอลยังคงท้าทายเเบคฮยอน
"ได้!!! ช่วย... อื้มมมม..ม.ม..ม" อยู่ๆเสียงของเเบคฮยอนก็หายไปกับริมฝีปากนุ่มๆของชานยอล เขากำลังดูดกลืนริมฝีปากของเเบคฮยอนทั้งริมฝีปากบนเเละริมฝีปากล่าง จากนั้นก็ค่อยๆเอาลิ้นของตนเองเข้าไป
หยอกล้อกับปากเล็กของร่างบาง กวาดทั่วไปทั้งปากอย่างลามปาม เเละช่ำชองชำนาญมาก ใครที่ได้จูบ จูบนี้ของชานยอลเองก็ต้องละลาย เเม้เเต่เเบคฮยอนเองก็โอนอ่อนตามร่างสูง ตอนนี้เเบคฮยอนเหมือนเป็นง้อยเขาขยับตัวเองไม่ได้
"อื้อ....,,," เเบคฮยอนเผลอครางออกมาเบาๆซึ่งนั่นมันทำให้ร่างสูงพอใจอย่างมาก มือของชานยอลค่อยล้วงเข้าไปใต้เสื้อของคนตัวเล็กอย่างช้าๆ ตอนนี้ร่างเล็กกำลังสติหลุดลอยไปไกลเเล้ว
"อือ.... ปะ...ปล่อย..ยะ.... อย่านะ!!" เเบคฮยอนขนาดพูดยังลำบาก กำลังประท้วงเเละคัดค้านมือของชานยอลที่กำลังล้วงเข้าไปใต้สาบเสื้อของร่างเล็กอย่างช้าๆ เเถมยังจูบเเบบร้อนเเรงไม่ยอมหยุด
"ปล่อย... เเฮกๆๆ..." เเบคฮยอนพยายามรวบรวมพละกำลังของตัวเองเข้าสู้กับชานยอล ! สำเร็จตอนนี้เขาพลังชานยอลกระเด็นไปเเล้ว เเบคฮยอนเหนื่อยหอบจากการจูบที่ร้อนเเรงเเละทรหดของชานยอล เเบคฮยอนกระชับจับเสื้อนอนของตัวเองอย่างเเน่นหนา ในขณะที่ชานยอลเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างพอใจ
"ไอ้บ้า! ไอ้คนทุเรศ!! ฉันฟ้องน้าสาวของฉัน!!!" เเบคฮยอนพูดทั้งๆที่หน้าเเดงซานไปทั้งใบหน้า เขาทั้งโกธรทั้งอาย!!
"เอาสิ! เชิญตามสบาย!? เเต่ก่อนที่นายจะไปฟ้องน้าสาวของนาย นายก็คงเสียตัวให้ฉันเรียบร้อยเเล้วล่ะ เเบคฮยอน" พอพูดถึงตรงนี้เเบคฮยอนถึงกับชะงัก ร่างกายอ่อนเเรง หัวใจหล่นวูบทันที เเบคฮยอนก้มหน้า เขาจะทำยังไงดีเพื่อที่จะหนีรอดจากผู้ชายคนนี้ ตอนนี้เขารู้สึกเกลียด!! เกลียด!! ปาร์ค ชานยอล!!!!
"ไอ้ทุเรศ!!! ออกไปห่างฉันฉันเกลียดนาย!!!"
"ไม่!!ฉัน จะเข้าใกล้นายมากกว่านี้ ....."ร่างสูงเว้นวรรคไปสักพักก่อนที่จะจัดการรอบเอวชานยอลให้เข้ามาอยู่ใน อ้อมกอดตนอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางดิ้นสุดเเรงเกิด เเต่ชานยอลเองก็ใช้เเรงของเขารัดคนตัวเล็กให้มากยิ่งขึ้น จนคนตัวเล็กเข้าไปซุกอยู่ในเเผงหน้าอกของเขา
"เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่าหน้านายน่ะ สวย สวยถูกใจฉันมากเลยรู้ตัวไหมคนดี?" ร่างสูงเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่จะใช้นิ้วเกลี่ยไปทั่วทั้งใบหน้าของคนร่างเล็ก .... ชานยอลอยากจะทำให้แบคฮยอนปั่นป่วน เขาอยากแก้แค้นกับสิ่งที่คนตัวเล็กเคยทำไว้กับเขา....
"ปล่อยผม!! ผมบอกให้ปล่อย!! ไอ้ทุเรศ!! คิดจะทำอะไรฮ่ะ!!!" ตอนนี้ร่างเล็กโวยวายสั่นทั่วห้องเเต่ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างสูงจะปล่อยเขาออกจากอ้อมกอดเเม้เเต่นิดเดียว
"คิดจะทำอะไรนะเหรอ? ปล้ำนายไง" ชานยอลเองพูดได้หยังลอยหน้าลอยตา เเถมยังยิ้มมีความสุขอีกต่างหาก ต่างจากร่างเล็กที่เหมือนสติหลุดอีกเเล้ว เเบคฮยอนพยายามสะบัดให้หลุดออกจากเกาะกุมจากอ้อมกอดของชานยอล
"ปล่อยสิเว้ย!!!!!!!" คราวนี้เเบคฮยอนดิ้นสุดเเรงเกิดก่อนที่จะวิ่งเพื่อไปเปิดประตู
ปัง!!!ๆๆๆ
"เปิดสิโว้ย!!!!" เเบคฮยอนพยายามตบเเละเปิดประตู เเต่ประตูมันกลับเปิดไม่ออกดั่งใจคิด เเบคฮยอนรู้เเล้วว่าต่อจากนี้ชะตากรรมเขาจะเป็นเช่นไร คนตัวเล็กได้เเต่ภาวนาในใจ ขอให้ร่างสูงเปลี่ยนใจจากความคิดชั่วๆของเขาซะที!!!!!!!!
"นายคิดว่าฉันจะปล่อยนายไปหรือไง!!!" เขาตะคอกร่างบางจนน้ำตาไหล
"ฮึก...ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ...ฮึก" เเบคฮยอนยกมือไหว้ชานยอลทั้งน้ำตาก่อนที่ร่างกายของเเบคฮยอนจะอ่อนเเรง เเละรูดลงตรงประตู นั่งคุกเข่าอยู่ตรงประตู เปรียบดั่งขอร้องชีวิตจากซาตานอันโหดร้าย ในหัวของร่างบางมืดตึบไปหมด เขาร้องไห้ออกมาหนักเเละหนักมาก เหมือนชานยอลจะคิดอะไรในใจสักอย่างเหมือนกำลังจะผ่อนปรนให้ร่างบาง เเต่อยู่ดีๆ ร่างสูงก็พุ่งตัวมากระชากเเขนเเบคฮยอนให้ลุกขึ้น เเบคฮยอนเจ็บ! เจ็บไปหมด
"นายเกลียดฉันไหม!" อยู่ๆร่างสูงก็พูดขึ้น
"ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันจะเกลียดนายไปตลอดชีวิต ฮึก....."
"นายจะเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บตอนที่น้าของนายเเละนายเข้ามาเเย่งความรักจากพ่อของฉันหรือป่าว!!!!! เจ็บเหมือนตอนที่นายหลอกฉันหรือเปล่า...!!!" ร่างสูงตะคอกใส่ร่างบางอีกเเล้ว ซึ่งนั่นมันทำให้น้ำตาของเเบคฮยอนไหลออกมาไม่หยุด เขาไม่รู้ว่าชานยอลเป็นบ้าอะไร !! ทำไมต้องทำกับเขาอย่างนี้!! ต่ำคท้ายประโยคที่เบาแสนเบาของชานยอลทำให้เขาฉุดคิดมาเพียงแค่เสี้ยววินาที เพราะชานยอลตวาดเขาเสียงดังอีกครั้งจนตกใจ
"ฉันไม่รู้!? ปล่อยฉันเถอะนะ ฮึก.....นายอยากให้ฉันทำอะไรนายบอกฉันนะ ฮึก...... ฉันจะทำตามทุกอย่าง ฮืออ... ฮึก.."เเบคฮยอนพูดทั้งๆที่น้ำตายังไหล พร้อมกับมือที่ยังคงไหว้ชานยอลอยู่อย่างนั้น
"ทำตามทุกอย่าง...ถ้าอย่างนั้น..ก็นอนลงบนเตียงสิ.. เดี๊ยวที่เหลือฉันทำเอง.."
ชานยอลพูดด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์ เเต่มันทำให้เเบคฮยอนถึงกับเข่าอ่อนพร้อมส่ายหน้าไปๆมาๆ
"ไม่ๆ!!! ไม่ใช่อย่างนี้...ฮึก...นายจะโขกจะสับฉันยังไงก็ได้..ฮึก เเต่อย่าทำเเบบนี้กับฉันเลยนะ ขอร้องล่ะ ฮึก..."
''ได้!! ถ้านายไม่ให้ฉันทำนาย ฉันจะไปทำน้าสาวสุดที่รักของนายเอง รักมากไม่ใช่เหรอไง !?"
"ฮึก...ยะ..อย่าทำน้าของฉัน...ฮึก.. ทำฉัน อ๊ะ! ไม่ใช่ อย่ายุ่งกับน้าสาวของฉัน...ฮึก.."เเบคฮยอนพูดวกไปวนมา ทำให้คนฟังถึงกับหลุดขำด้วยท่าทางของเเบคฮยอน
ฟุบ!~
เเบคฮยอนหมดเเรงกับการร้องไห้ ร่างบางล้มลงกับพื้นอีกครั้ง พร้อมนั่งคุกเข่า เเละน้ำตาที่ไหลลงมาเรื่อยๆตอนนี้เริ่มเเห้งเหือดเเล้ว
"โอ๋ๆๆ!! อย่าร้อง!! ไม่งั้นฉันทำนายจริงๆเเน่!!!" ชานยอลพูดก่อนที่จะคุกเข่าเเล้วดึงเเบคฮยอนเข้าไปกอด ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงถึงกับตกใจกับการกระทำของร่างสูง
"ฮึ บ! ผมไม่ได้ร้องเเล้ว คุณไม่ทำอะไรผมเเล้วจริงๆนะ" เเบคฮยอนถามอีกครั้งเพื่อความเเน่ใจ เเบคฮยอนเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของชานยอลอย่างนิ่งๆ
"อยากให้ทำ !?" ชานยอลพูดพร้อมเอียงอย่างสงสัย
"ปะ....เปล่าๆๆๆครับ" เเบคฮยอนพูดพร้อมส่ายหน้าไปๆมาๆ
"ก็ดี ! วันพรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ ! เพราะฉันจะไม่ใจดีกับนายเมื่อวันนี้เเน่!!" ร่างสูงพูดจบก่อนที่จะผลักร่างบางออกจนกระเเทกกับประตูเต็มๆ เขาเพียงแค่เผลอไผลอ่อนโยนให้กับแบคฮยอนไปแค่ชั่ววูบ...... ต่อจากนี้เขาจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาดที่เห็นน้ำตาแบคฮยอน
ปึก!!
"โอ้ย!!" อยู่ๆชานยอลก็จับร่างบางลุกขึ้นก่อนที่เขาจะกลับเข้าโหมดซาตานอีกครั้ง!!! เขาเป็นเทพบุตรได้แค่นาทีเดียวเท่านั้นแหละ !
"ถ้านายไม่ให้ฉันยุ่งกับน้านาย ฉันก็ขอตัวเเทนไว้รองรับหน่อยก็เเล้วกันนะ หวังว่านายคงจะทำตามที่พูดนะ!!!" ทันทีที่ร่างสูงพูดจบ ชานยอลก็จัดการโน้มหน้าลงมาประทับจูบให้กับเเบคฮยอนอีกครั้ง เเบคฮยอนที่กำลังจะขัดขืนกลับต้องถูกมือใหญ่จับเเละบีบข้อมือเชิงเป็นการบอกว่าห้ามขัดขืนไม่อย่างนั้นอาจจะเจอมากกว่านี้ เเบคฮยอนไม่ขัดขืนปล่อยให้ร่างสูงจูบอย่างพอใจ จูบที่ชานยอลมอบให้ตอนนี้มันช่างอ่อนโยน เขาจูบเบาๆที่ริมฝีปาก จูบข้างๆริมฝีปากอย่างเบาๆ เเละขบตามริมฝีปากล่าง บนอย่างเเผ่วเบา ซึ่งนั่นมันชั่งต่างกับตอนเเรกอย่างลิบลับ
"พรุ่งนี้ฉันจะร้ายให้นายดู" ชานยอลพูดเเค่นั้น เขาก็เดินออกไปจากห้องก่อนที่จะปิดประตูลง ทันทีที่ปิดประตูลง เเบคฮยอนก็หันหลังเข้ากับประตูก่อนที่จะรูดลงอย่างอ่อนเเรง นั่งกอดเข่าอยู่หน้าประตูอยู่ๆน้ำตาเจ้ากำก็ไหลลงมาอีกเเล้ว ทำไมกันนะ ! ทำไม ชานยอลต้องทำกับเขาอย่างนี้ เเต่ก็ถือว่าโชคดีเเล้วที่ชานยอลไม่ได้ทำอะไรกับเขามากไปกว่านี้
"ฉันเกลียดนาย!!! ปาร์ค ชานยอล!! เกลียดๆๆๆ!! นาย!! นายมันยิ่งกว่าซาตานอีก ฮึก...ฮึก .... น้า...ช่วยผมด้วย..ฮึก.." เเบคฮยอนพูดเเค่นี้ก่อนที่ล้มลงนอนขดอยู่ข้างๆประตู ตอนนี้เขาไม่มีเรี่ยวเเรงที่จะเดินไปไหนอีกเเล้ว เขาเหนื่อย!!เเล้วพรุ่งนี้ล่ะ เเบคฮยอนจะต้องเจอกับอะไรอีก ชานยอลจะทำอะไรกับเขาอีก !! จะเเกล้งอะไรเขาอีก!!
ติดตามดูตอนต่อไปนะค่ะ
ถ้าผิดตรงไหนเขาขอโทษด้วยย
CRY .q
ความคิดเห็น