คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ★ 2ND RIOT
“อะ... อา อ๊ากกกกกกก ไม่นะแอลกุน อ๊า....”
“เฉยเหอะ... จะเกร็งทำไมล่ะ..”
“กะ... ก็มัน... อ๊า ....”
“ไม่เคยล่ะสิ หึ....”
“กะ... ก็ไม่เคย นะ น่ะสิ... อ๊ะ อ๊ากกกกกก แอลกุน เอาออกๆ อ๊ากกก”
เสียงหวานดังลอดแทนที่ความเงียบของเวลากลางคืน ไฟสีส้มสลัวส่องลอดผ่านช่องเล็กๆตรงประตู ริมฝีปากอิ่มถูกกัดแน่นเพื่อกักเก็บเสียงอันน่าอายของตัวเองไว้ คนที่เป็นต้นเหตุหัวเราะในลำคอเบาๆกับท่าทางของร่างบางอย่างพอใจ
.
.
.
เอาล่ะ.... อย่าเพิ่งคิดอะไรกันเลยเถิด มันก็แค่เสียงร้องของซองยอลที่ทำให้มันดูติดเรทเท่านั้น - _ - เรื่องของเรื่องมันกิ๊กก๊อก เริ่มต้นด้วยการกลับมาบ้านหลังเลิกเรียนของแอล ซึ่งอีซองยอลต้อนรับเขาด้วยกลิ่นไหม้และครัวเละเทะ โดยคำอธิบายของอีซองยอลที่อยู่ที่บ้านและเป็นคนทำก็คือ...
‘ฉันพยายามจะต้มรามยอนตามที่แอลกุนสอนใช่มั้ยล่ะ... เสร็จทีนี้... คะ คือ มันก็ผิดพลาดใช่ป้ะ แล้ว...แล้วพอน้ำเดือด ใส่ไข่ลงไปใช่ป้ะ มันก็มีฟองสีขาว ฟอดๆๆๆๆ ฟูๆๆๆ ขึ้นมาจากไข่.... (พร้อมท่าประกอบฟอดๆด้วยการใช้นิ้วสิบนิ้วทำท่ายึกยือๆ) ละ... แล้ว มันก็ล้นออกมานอกหม้อ...’
‘แล้ว... พอตั้งไฟใหม่... ตอนจะใส่รามยอนลงไป น้ำร้อนๆนั่นก็กระเด็นกันใหญ่แล้วก็มาลวกแถมฝากรอยแดงๆไว้บนแขนฉันด้วย T ____ T’
น่าสมน้ำหน้ามั้ยล่ะ? ฉลาดเกิ๊น - ________ -
เลยต้องโดนเอาแขนแช่น้ำเย็นเจี๊ยบ ซึ่งอันที่จริงมันไม่ต้องเย็นขนาดนั้นก็ได้ แต่เพื่อความสะใจ... เข้าใจใช่มั้ย ;)
“เอาออกได้แล้ววว แขนชาหมดแล้วว มันเย็นนะ TT ______ TT”
คนดื้อพยายามชักแขนตัวเองออกจากกะละมังที่มีน้ำเย็นเฉียบและน้ำแข็งอยู่ แต่กลับไม่สำเร็จเพราะโดนมือของแอลกดแขนลงไปเหมือนเดิม
“ไม่อยากหายเหรอ?”
“ทะ ทำแบบนี้แล้วมันจะหายจริงๆเหรอแอลอ่า T^T”
คนขี้แยเบะปากและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แอลลอบหัวเราะก่อนจะพยักหน้าและยิ้มให้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ทำให้อีกคนใจชื้นขึ้นมาซักนิด ก็มันชาไปหมดแล้วนี่ หรือนี่เป็นการเอาคืนที่ทำครัวเละ ไม่นะไม่ แอลคิมโคตรใจร้ายเลย T _ T
“อ่ะ... อย่าทำหน้างั้นดิ พอแล้วก็ได้” แอลยอมปล่อยมือให้แขนของซองยอลเป็นอิสระ คนตัวเล็กรีบยกแขนตัวเองขึ้นมาลูบและเป่าป้อยๆเพื่อจะทำให้มันอุ่นขึ้น
“ไหนเอามาดูอีกที”
“เจ็บ.... T - T”
“สมน้ำหน้า อยากซ่าดีนัก ทีหลังถ้าฉันไม่อยู่บ้านไม่ต้องทำกับข้าวเข้าใจมั้ย?”
พยักหน้ารับคำแอลและหันไปสนใจแขนตัวเองต่อ คุณหมอจำเป็นค่อยๆคว้าแขนเล็กมาดู รอยแดงพองขึ้นเล็กน้อย แต่เท่าที่อ่านมามันก็คืออาการปกติของแผลน้ำร้อนลวกแหล่ะมั้ง
นิ้วโป้งสากไล้บนแผลเบาๆ ก่อนจะแกล้งกด ข้อหาหมั่นไส้
“ก็บอกว่าเจ็บไง! T ___ T ไม่เลิกแกล้งจะร้องจริงแล้วนะ!”
“ฮ่าๆ โอเค ขอโทษก็ได้”
“ดีมาก! ( - A - )”
“ชิ ไปอาบน้ำแล้ว...”
ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากโซฟา แต่ไม่ทันจะได้เดินไปไหน ชายเสื้อเชิ้ตนักเรียนก็ถูกมือเล็กคว้าไว้เสียงก่อน หันไปดูคนดึงก็พบกับตากลมโตที่หยีลง และแก้มป่องที่ถูกยกขึ้นเพราะมุมปากที่ยกขึ้นเช่นเดียวกัน ยิ้มสดใสเหมือนพระอาทิตย์ถูกส่งให้เขา
“ขอบใจมากนะแอลกุน...ละ แล้วก็ ขอโทษที่ทำให้ลำบาก”
ซองยอลกล่าว พร้อมกับก้มหัวให้น้อยๆ นัยนต์ตามีน้ำตาลอ่อนมองไปด้านข้างเหมือนกำลังอายอะไรบางอย่าง ริมฝีปากค่อยๆเม้มลง ส่วนมือที่เคยเกาะชายเสื้อของแอลไว้ก็เปลี่ยนไปเอานิ้วจิ้มกันเองเหมือนเด็กที่รู้สึกผิด
“อืมมมมมมมมมมมม :-)” แอลหันไปหยิกแก้มป่องและยืดมันออกอย่างแรง หมั่นเขี้ยวเว้ย!
“เฮ้ย อย่าเล่นแก้มเด้!”
“อืออออออออออออออ” *หยิกต่อ*
“เงออออออออออออออออออออ (----( - A – (----)”
“กิ๊กก๊อกเอ๊ย”
“กิ๊กก๊อกแต่น่ารักใช้ป้ะล่า~ ( * v * )” ซองยอลใช้นิ้วชี้สองข้างแตะที่แก้มตัวเองและอมลมแก้มป่อง
“ไม่อ่ะ แก้มป่องแปลว่าอ้วน รู้ป่าว”
“แม๊.... พ่อหน้าเรียว....”
หันไปซุบซิบกับตัวเองอย่าหมั่นไส้
“อะไรนะ!”
“ไม่มีอะไร ไปอาบน้ำซะทีเถอะ”
แอลหรี่ตามอง เหมือนกำลังบอกซองยอลถามสายตาว่า ‘อย่าให้รู้เชียวนะ’
อยู่ด้วยแค่ไม่กี่วัน ซองยอลก็รู้สึกแล้ว.... ว่ามยองซูน่ะเหมือนตาแก่ ตาแก่ที่ดูเหมือนหงุดหงิดตลอดเวลาแต่จริงๆใจดีจะตาย อ้อ... เกรียนด้วย ถึงจะไม่มีตาแก่ที่ไหนเกรียน แต่ตาแก่แอลเนี่ยล่ะเกรียน - _ -
เอาเป็นว่าบวกคะแนนจิตพิศัยให้อีกสิบ ...ไม่สิ สิบห้าเปอร์เซ็นแล้วกัน ก็อุตส่าห์เป็นหมอจำเป็นให้นี่นะ
“เฮ้ย ซองยอล!”
“ไร! เฮ้ย!” มือเล็กถูกใช้ปิดตาตัวเองไว้ หลังจากหันไปมองตามเสียงเรียกได้แค่แวบเดียว ก็แอลอ่ะดิ เปิดประตูห้องน้ำออกมา แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าวะฮะ? ( T ///////////////// T )
“ปิดตายังกะสาวม.ต้นอยู่รร.หญิงล้วนไม่เคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อ ฉันก็มีเหมือนที่นายมีนั่นแหล่ะ จะอายเพื่อ - _ -”
“ลามกว่ะ!”
“โว้ะ ฉันจะบอกนายว่าห้ามเอายาแก้ปวดถาแผลนะ ถึงมันจะแสบน่ะ”
“เออ รู้แล้ว ( ; //////// ; ) กลับเข้าไปในห้องน้ำไป๊”
มือที่เคยปิดสนิทค่อยๆแหวกออกทีละนิด เมื่อเสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงหัวเราะหึๆของแอลที่ค่อยๆหายไปเมื่ออีกคนเดินไกลออกไปกว่าเดิม
ซองยอลยกมือขึ้นมาพัดหน้าตัวเองเบาๆ บ้าป้ะ ทำไมต้องหน้าร้อนด้วยอ่ะซองยอล T – T ทำยังกะไม่เคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อ แถมตัวเองก็ผู้ชายนะเว้ย... บ้าเอ๊ย น้ำร้อต้องลวกหน้าเขาไปด้วยแน่ๆเลย...
ฮืออออออออออออ T ____ T;
นั่งขยี้หัวตัวเองไล่ความฟุ้งซ่านอยู่พักใหญ่ ความคิดบรรเจิดก็ผุดขึ้นในสมอง สมุดกาดเพชรของซองยอลถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าที่วางอยู่ไม่ไกล กระดาษหน้ากลางที่พอจะฉีกออกมาได้ ถูกดึงออกมา ตัวอักษรภาษาอังกฤษห้าตัวถูกบรรจงเขียนลงไปบนกระดาษนั้นด้วยลายมือที่คิดว่าสวยที่สุด
‘RULES’
โอเค ซองยอลรู้ว่าเข้าไม่ได้อยู่ในสถานะที่มีสิทธิ์จะมาตั้งกฎโน่นนี่หรือทำตัวเรื่องมาก แต่มันก็.... ขอมีนิดส์นึง T ^ T แบบบ เพื่อให้อยู่ด้วยกันได้สงบสุขไง สี่เดือนก็ไม่ใช่จะเร็วๆซะเมื่อไหร่นี่นา
แอลเดินออกมาจากห้องน้ำและพบกับซองยอลที่นอนเกลือกกลิ้งเขียนหนังสืออยู่บนพื้นเหมือนเด็กอนุบาล คิ้วเรียวมุ่นพันกันเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“ทำไร?”
ซองยอลเงยหน้าขึ้นมามองแอลที่ยืนค้ำหัวตัวเองอยู่ และชูกระดาษขึ้นมาให้ดูประกอบด้วย
“กฎงั้นเหรอ?”
“เยส!”
“ข้อแรก ห้ามทำอาหารเวลาแอลไม่อยู่... อืม ข้อสอง... ห้ามแอลใส่แก้ผ้าเดินเพ่นพ่าน เฮ้ย ฉันเคยทำแบบนั้นเมื่อไหร่วะ - _ -;”
“กะ...ก็ตอนที่นาย...ออกมาบอกฉันเรื่อง ทะ...ทายาไง”
“เวอร์ ฉันแค่ไม่ใส่เสื้อเฉยๆเองนะ - __ -”
“มันอานาจาร จบนะ? (. ___ . ) สนใจกฎของฉันต่อดีกว่า นายอยากให้ฉันทำอะไรมั้ย?”
“อยากให้เลิกวุ่นวายซะที”
“( ; - ; )” เบะปากและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง หักคะแนน!! หักคะแนนจิตพิศัยสิบห้าคะแนนข้อหาพูดทำร้ายจิตใจและใจร้ายอีกแล้ว อะไรของผู้ชายคนนี้วะ อินดี้เกิน ตอนแรกนึกว่าจะหลงลูกไม้อีซองยอลซะแล้วเชียว T _ T ใจดำแถมปากร้ายเป็นบ้าเลย
“หน้าแบบนั้นใช่ไม่ได้สำหรับฉันหรอกอีซองยอล”
“ก็ได้ ข้อ...สาม... ห้าม... อีซองยอลวุ่นวาย (. _ . )”
“นั่นล่ะ”
“เอ้อ ฉันว่าจะถามนาย เรื่องที่นอนน่ะ...เอ่อ... ฉัน แบบ เอ่อ...”
“ฉันไม่แชร์เตียงเด็ดขาดนะ”
“แต่แชร์ห้องได้ใช่มั้ย มั้ย มั้ย?”
กระพริบตาปริบๆและประสานมือไว้ระดับอกอย่างอ้อนวอน เมื่อเช้าซองยอลคิดว่าตัวเองจะตื่นขึ้นมาบนเตียงกว้างๆนุ่มๆ แต่เปล่าเลย แอลลากเขามากองไว้ที่โซฟาหน้าทีวี ยังดีที่ไม่ใจร้ายถึงขนาดไม่เหลือผ้าห่มไว้ให้พร้อมกับยากันยุงหนึ่งขวด ประเสริฐ - _ - เหมือนมันจะช่วยเนอะ!
แอลกอดอกมองซองยอลและเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ริมฝีปากได้รูปค่อยๆเม้ม...ก่อนจะเหยียดเป็นคำว่า ‘ไม่’ ชัดๆเน้นๆ
“ไม่ให้ไปนอนด้วยฉันจะปีนขึ้นไปนอนกับนายแทนที่จะนอนบนพื้นนะ”
“ประตูห้องฉันมีที่ล็อคนะ และฉันก็จะใช้มันด้วย เสียใจด้วยนะซองยอล”
“แต่ฉันมีไอ้นี่!”
พูดพร้อมยิ้มแฉ่ง ก่อนจะค่อยๆล้วงพวงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง มันคือพวงกุญแจของทุกห้องในบ้านที่ซองยอลแอบไปหาเจอตอนเดินสำรวจ
เจ้าของห้องเหวอไป และไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ซองยอลถือว่านั่นเป็นคำอนุญาตให้เขาใช้ห้องนอนได้ มือเล็กลากผ้าห่มของตัวเองกับหมอนใบหนึ่ง จัดแจงปูมันข้างเตียงและลองลงไปนอนเกลือกกลิ้ง
...แข็งไป - _ -
“มีผ้าห่มหรือผ้านวมอีกมั้ย เดี๋ยวไปหยิบเองก็ได้ จะเอามาปู มันแข็ง ปวดหลัง (‘ ’ )”
“ปวดก็ไปนอนโซฟา นิ่มกว่าเยอะ”
ซองยอลเบะปากล้อเลียนและปีนขึ้นไปนอนบนเตียงขนาดคิงไซส์ ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีน้ำตาลดูอบอุ่น สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มสีเดียวกัน และหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“ไม่เอา ไม่บอกว่าผ้านวมอยู่ไหนงั้นฉันนอนบนเตียง”
“ไม่!!” มือใหญ่ใช้ผ้าห่มพันรอบร่างเล็กเหมือนแยมโรลและผลักจนตกจากเตียงลงไปนอนเป็นแยมโรลบนผ้าห่มที่ปูไว้
“อ๊ะ! เจ็บนะ ทำไมนายใจร้าย T ^ T”
แอลไหวไหล่อย่างไม่แยแส ขายาวเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและรื้อผ้าห่มหนานุ่มผืนหนึ่งออกมา
“ให้นอนในห้องก็ถือว่าใจดีแล้ว”
“เพราะโดนบังคับสิไม่ว่า...”
“จะไม่นอนงั้นสิ?”
“นอนนนนนนนนนนน! สรุปผืนนี้ให้ฉันใช่มั้ย?”
“ไม่มั้ง ฉันใช้สองผืน - _ -”
ยื่นมือลงมาข้างเตียงและทำท่าจะดึงผ้าห่มคืน แต่ซองยอลกลับยิ้มยิงฟันและกอดมันไว้แน่น
“จะให้ก็บอกดีๆก็ได้นี่นา~”
“พูดมาก ไปปิดไฟไป”
ผู้อาศัยแอบแลบลิ้นใส่แอลที่ทิ้งตัวนอนพร้อมหันหลังให้เขา จัดการกดปิดสวิทช์ไฟและยื่นมือไปแตะที่โคมไฟข้างเตียงที่วางอยู่บนโต๊ะเหมือนศีรษะของตัวเองสองสามทีจนแสงสีส้มนวลดับลง
“แอล ห้องนายมืดไปปะ”
“ห้องนอนตอนปิดไฟมันก็ต้องมือป่ะ - _ -”
“มันมืดไปน่ะ เดี๋ยวจะหาดาวเรืองแสงมาติด ........ได้มั้ย?”
“อืออออออ.....” คนที่ง่วงนอนเต็มทีครางในลำคอแบบขอไปทีเมื่อโนเซ้าซี้
“ได้มั้ย?”
“อืออออออ.... จะทำไรก็ทำไปเหอะ - _ -”
“เย่! แอลกุนใจดีจังแฮะ”
“ฉันจะไม่ใจดีแล้วถ้านายไม่เลิกกวน เงียบแล้วนอนซะไม่งั้นก็นอกห้อง”
แอลยื่นคำขาดให้กับเด็กอนุบาลซองยอลที่มัวแต่พูดมากและไม่ยอมนอน เสียงเล็กกระซิบแผ่วเบาเหมือนกำลังบอกให้ตัวเองนอนหลับได้แล้ว - _ - คนบ้าอะไรพูดกับตัวเอง
“นี่... ฝันดีนะ..........................”
l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l
TO BE CONTINUED...
กำลังปั่นลงบอร์ดด้วยยยย อยากได้กำลังใจอะตัวเอง งิ้ง ; v ; อ่านแล้วอย่าลืมเม้นบอกด้วยนะคะว่าชอบไม่ชอบ แฮ่
ใครคิดเกินเลยตอนต้นสารภาพกับเรามาซะดีๆนะ ๕๕๕๕๕ ปล. สุขสันต์วันเด็กค่ะ
เจอกันตอนหน้า จะพยายามลงตามกำหนด สัญญา (หรือก่อนถ้ามีคนเร่ง) ฮิฮิ
ความคิดเห็น