คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ท้อฟ้าเบื้อบนมืสนิท สายลมรรโแร พา้นไม้สอ้าทาสะบัิ่้านฟัฟาไปมาราวอสูรร้ายแสยะเี้ยวเรียมย้ำเหยื่อ เสียราหวีหวิวระมไปทั่วสารทิศ ละม้ายเสียหัวเราะเย้ยหยันอเหล่าภูพราย ร่าบาที่เินไปามเส้นทาสายเล็ๆ ห่อไหล่อัวเอแน่น นอ่อนแถว้นอลุัน สอาเร่พาร่าสมส่วน้าวยาวๆ มุ่สู่ที่หมาย
าเรียว้าวรีบเร่ ยิ่ใหวาลัว่อบรรยาาศรอบ้านเพียไร สอายิ่เร่้าวมาเท่านั้น ไม่นานสายฝน็สา่าลมา เ็มฝนสาปะทะใบหน้านวลนรู้สึปวหนึบๆ เพียรู่เียวเสื้อเิ้สีาวสะอาู่าเยีนส์าเฟสีเ้ม็เปียโไปทัุ้ ผมยาวสลวยมัเป็นหาม้า่ายๆ ่ำน้ำฝนเป็นพวพาผ่านไปบนเป้หลั ึ่่ำน้ำฝนไม่่าัน
แนเรียวที่อระับออวบ้าหนึ่ยึ้นปิป้อใบหน้า ันเ็มฝนมาปะทะไปไ้บาส่วน แสวอมแวมรำไรท่ามลาวามมืมิทำให้เรียวปาอิ่มึ่อออาารสั่นนิๆ าวามหนาวเย็นแย้มยิ้ม ่อนะเร่ฝีเท้ามุ่ไปสู่แสวอมแวมเบื้อหน้านั้น
“แม่ แม่๋า อมลับมาแล้ว” เสียใสะโนโหวเหวเื้อยแ้วแ่ับพายุฝนและฟ้าะนอ สิ้นเสียอเธอเสียไอโลๆ อใรบาน็ัออมา าม้วยเสียถามแหบแห้
“ใรน่ะ? ใรอยู่้านอ?”
“อมเอ้ะแม่ อมลับมาแล้ว แม่เปิประูให้อมหน่อยสิ๊ะ” เสียใสร่าเริะโนอบ บ่อาารีใท่วมท้นเมื่อยินเสียอผู้เป็นมารา
ประูไม้เ่าๆ ูะไม่ทนทานอะไรมานัเปิออทันทีที่เธอพูบ
“อมเหรอ? ลับมาไ้ยัไ ทำไมลับมาเอาป่านนี้ลู?” เห็นหน้าผู้มาเยือนั นา็โผเ้าโอบอ วามีใทำให้ไม่ไ้สนใว่าบุรสาวอนอยู่ในสภาพใ พอรู้ัวนารีบผละออ “ูสิ เปีย่มาเลย มา เ้ามาในบ้าน่อนลู” มือเหี่ยวย่นึแนอบุรีเ้ามา้านใน
หลัเ็เนื้อเ็ัวนแห้และเปลี่ยนเสื้อผ้าุใหม่เรียบร้อยแล้ว ร่าบา็เินมานั่้ามารา โอบแนไปอเอว พลายื่นมูและปาเ้าไปุ๊บแ้มเหี่ยวย่น ใบหน้าเธอยิ้มแย้มแ่มใสะล่าว
“ิถึแม่ัเลย อมะลับมาอยู่บ้านับแม่แล้วนะ๊ะ แม่ไม่้อทำานแล้ว อมะเลี้ยแม่เอ”
มือหยาบ ร้าน ยึ้นลูบไล้แนเย็นนุ่มอบุรี สอแม่ลูนั่อันลม ะเียวน้อยส่อแสสีนวลอยู่ไม่ไล
“แล้วทำไมลับมาเอาป่านนี้ล่ะอม เป็นสาวเป็นนาเินท่อมๆ มาลา่ำลาืนมันอันรายรู้มั้ยลู แล้วูสิ าฝนมาอย่านี้ ไม่สบายึ้นมาะทำยัไ?”
“็อมิถึแม่นี่๊ะ รับปริาเสร็อม็รีบึ้นรถลับบ้านเราเลย อยาเอาใบปริามาให้แม่ื่นใ” หน้านวลแหนึ้นยิ้มหน้าบานเห็นฟันาวสะอาเรียระเบียบสวยาม วันนี้เป็นวันรับปริาอเธอ ไม่มีาิสนิทที่ไหนไปร่วมแสวามยินี เพราะีวิเธอเหลือเพียแม่เท่านั้น แม่ที่สู้ลำบาลำบนทำานหาเินส่เสียนเธอเรียนบปริา แม่ไม่อาไปร่วมแสวามยินีับเธอไ้ ้วยวัยและระยะทา เธอึ้อรีบนำวามสำเร็นั้นลับมาให้แม่ื่นม
มาราอบุรสาวน้ำาึม ีวินา็เหลือเพีย ‘อมใ’ ที่เป็นแรใให้มีีวิ่อสู้มาไ้นถึทุวันนี้ นไ้เห็นวามสำเร็อลูรั เวลาอนาไม่รู้ะเหลืออียาวนานแ่ไหน หวัเพียสวรร์ะเมาให้นามีีวิอยู่นระทั่ไ้ฝาฝัอมใวใวน้อยนี้ให้ับนที่เหมาะสมไู้แล่อไป เมื่อถึวันนั้นนาะไม่ห่วใๆ อี
ความคิดเห็น