คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เพลงกล่อมเด็ก
.......................
..............................
ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ทอกระจ่างในค่ำคืนแห่งปลายฤดูร้อน ห้องพักแห่งหนึ่งของที่ทำการหน่วย 4 นั้นมีเสียงของหนุ่มสาวดังขึ้น เสียงๆนั้นถ้าคนที่มาได้ยินในขณะนี้เป็นแฟนคลับ อิจิโกะ-ลูเคีย คงจิ้นเตลิดกันไปไหนต่อไหนได้สุดๆกันล่ะ
“อืม...อิจิโกะ อย่าเบียดเข้ามาสิ”
“ไม่ให้เบียดแล้วจะเข้าไปได้ยังไงเล่า อย่าดิ้นให้มันมากนักได้มั้ย!!”
“ก็มันเจ็บนี่นา แคบด้วย”
“เออน่า อดทนหน่อย ผ่านคืนนี้ไปก็จบแล้ว”
“ไม่...ข้า...”
“ขอโทษทีนะ ชั้นทำไม่ได้ ยังไงมันก็เป็นสิทธิ์ของชั้น”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ไงเล่า!!!!!”
ผลั่ก!!!!!
เสียงของหนักๆหล่นโครมเข้าให้
“โอ๊ย! ยัยบ้า ถีบชั้นลงมาทำไมเนี่ย?” อิจิโกะโวยวายกับเด็กสาวที่สวมชุดยูคาตะสีขาวที่ใช้เป็นชุดนอนชั่วคราว ผมสีดำขลับที่สั้นอยู่แล้วถูกรวบขึ้นสูงแล้วติดไว้ด้วยที่ติดผมสลักลวดลายงดงามดูสวยน่ารักไปอีกแบบ
“ก็เจ้านั่นแหละพูดมาก ที่นอนเท่าแมวดิ้นตายจะให้นอนเข้าไปได้ยังไงตั้ง 3 คน ข้าอุตส่าห์บอกดีๆว่าให้เจ้าลงไปนอนกับพื้น เจ้าก็ทำอิดออดอยู่ได้ ข้าก็เลยส่งเจ้ามาแบบนุ่มนวลไงล่ะ”
“นุ่มนวลบ้าอะไร ยันเปรี้ยงลงมาจนล้มไม่เป็นท่ามากกว่า” อิจิโกะบ่นอุบอิบ ก่อนจะตะกายขึ้นมาที่เตียงอีกครั้ง แต่ถูกมือเล็กยันหน้าเอาไว้เสียก่อน
“บอกให้ลงไปไง”
“ไม่”
“ลงไป”
“ไม่”
“เอ๊ะ! นี่!!” ลูเคียขึ้นเสียงสูง กับคำปฏิเสธหน้าตายของหนุ่มผมส้ม
“ฮะๆๆๆๆ เอิ๊ก!!”
เสียงหัวเราะใสๆดังขึ้นมาเสียลั่นห้องจนเรียกความสนใจของทั้งคู่ที่กำลังทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดงอยู่
“...” ลูเคียกับอิจิโกะชะโงกหน้าไปดูพร้อมๆกัน ก็เห็นว่า โฮตารุ กำลังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากทั้งๆที่ตายังหลับอยู่
“เค้าเป็นอะไรน่ะ?” ลูเคียหันไปถามเด็กหนุ่มที่อดกลั้นหัวเราะไม่ได้
“เมื่อเช้า...คงเล่นมากไปมั้ง ตกกลางคืนก็เลยเก็บไปฝันน่ะ”
“เชื่อเขาเลย ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรซักกะนิด”
ทั้งคู่มองโฮตารุที่กำลังฝันดีอยู่ได้พักใหญ่...
และแล้ว...ลางร้ายก็ปรากฏ....
“อึ๊ก...ฮึก...ไม่เอา...ไม่ไป...ป่าป๊า...พี่...พี่สาว”
“แง้ ><!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“นั่นไง...ว่าแล้ว” อิจิโกะใช้นิ้วข้างหนึ่งอุดหูตัวเองไว้ มืออีกข้างหนึ่งโอบกอดร่างที่กำลังใช้กำปั้นเล็กๆทุบตีปรปักษ์ในจินตนาการเป็นพัลวันขึ้นมา
“เอ๋?...พี่สาว??” ลูเคียเลิกคิ้วมองดูอยู่ห่างๆเพราะกลัวโดนลูกหลงจากโฮตารุ “ใครน่ะ?”
“เอ่อ...ฮะๆ” อิจิโกะเกาแก้มตัวเองเบาๆ
.....พี่ชายเธอยังไงล่ะ.....
“เอ่อ...อะ...โอ๋ๆ....ไม่ร้องน้า~” เด็กหนุ่มปลอบโยนโฮตารุอย่างเขินๆปาก พยายามงัดเอากลวิธีทุกอย่างที่ มาซาคิ เป็นแม่ของเขาเคยใช้ปลอบน้องสาวทั้งสองคนของเขาให้หยุดร้องไห้เท่าที่ความทรงจำของเขาที่ขณะนั้นเป็นเด็กอายุ 4 ขวบจะจำได้ แต่ก็ไม่ได้ผลเลยแม้แต่นิดเดียว
“เฮ้อ! ไม่ได้เรื่องเล้ย”
ลูเคียมองคนตรงหน้าที่ปลอบเด็กอย่างเก้ๆกังๆอยู่เงียบๆ ก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พร้อมกับเดินมาที่โฮตารุที่เริ่มแผดเสียงร้องไห้ ซ้ำยังไออย่างหนักเหมือนจะขาดใจ รับร่างที่ยังดิ้นรนมาไว้แนบอกของตนเอง ให้เสียงหัวใจของเด็กสาวได้ยินที่หูเล็กบอบบางนั้น ก่อนจะเริ่มร้องเพลงเบาๆ พร้อมกับลูบหลังนั้นไปด้วย
“นอนเถอะนะลูกน้อย
คนเลี้ยงเด็กไปอยู่เสียที่ไหน
หรือข้ามภูเขากลับไปหมู่บ้าน
จะมีอะไรมาฝากบ้าง....”
แล้วเสียงเพลงนั้นก็ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่สลับกับไออุ่นจากคนที่กอดเขาเอาไว้ โฮตารุค่อยๆหยุดร้องไห้ แต่ยังคงไว้ซึ่งเสียงสะอึกสะอื้น ลูเคียใช้ชายแขนเสื้อเช็ดหน้าที่ยังเปียกน้ำตา เช็ดผมที่เปียกเหงื่อของร่างน้อยแล้วอุ้มเอาไว้ต่อ
“ฮึก....” โฮตารุจังกอดคอลูเคียไว้แน่น แล้วสะอื้นจนหลับไป
“เสร็จ” ลูเคียพึมพำออกมาเบาๆ “เจ้าน่ะแหละไม่ได้เรื่องเลย กับอีแค่เรื่องขี้ปะติ๋วแบบนี้ก็รับมือไม่อยู่ซะแล้ว”
“ชิ” อิจิโกะเดาะลิ้นอย่างขัดใจ “เพลง...เพราะดีนะ”
“เหรอ...” ลูเคียตอบรับเบาๆพร้อมกับวางโฮตารุลงบนฟูกนอน “ตั้งแต่ข้าจำความได้ ข้าก็ได้ยินเพลงกล่อมเด็กเพลงนี้แล้ว คนอื่นร้องกันมา ข้าก็เลยร้องตามได้โดยอัตโนมัติน่ะ”
“เป็นคนที่มีความเป็นเพศแม่สูงไม่ใช่เล่นนะ เธอเนี่ย” เด็กหนุ่มทรุดร่างลงบนเตียงนอน “นึกว่าจะเป็นได้แค่ยัยม้าดีดกะโหลกซะอีก”
“พูดมากน่ะ” เด็กสาวใบหน้าสีระเรื่อเมื่อถูกชมกลายๆ “นอนได้แล้ว”
ลูเคียทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่กว้างขนาดคน 2 คนนอน หันหลังตะแคงให้โฮตารุที่กำลังหลับสนิท ตานั้นหรี่ปรือด้วยความง่วงงุน พร้อมกับดับเทียนที่หัวเตียงนั้น
โดยไม่หันมามองอิจิโกะ
................
..........................
“อืม...” ลูเคียหลับสบายอยู่บนเตียงนั้นอยู่ได้พักใหญ่ แต่เมื่อจะพลิกตัวกลับมาอีกครั้งกลับทำไม่ได้
หรือว่า....จะถูกผีอำ!!!!!
ลูเคียรู้สึกหวาดหวั่น พยายามลืมตามองหาสิ่งแปลกปลอมในความมืด ก็สบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลที่ยังหรี่ตามองเธอ...
และแขนที่โอบเธอแนบชิดเข้ามากับแผ่นอกแกร่งนั้น
………………………
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลูเคียกรี๊ดเงียบ ด้วยเกรงว่าโฮตารุจะตื่นขึ้นมาอีกรอบ
“อยู่นิ่งๆน่ะ” อิจิโกะกับกระซิบบ่นอย่างรำคาญ “พื้นกระดานแข็งจะตายชัก แล้วชั้นก็กำลังขาดหมอนข้างอยู่ หมอนข้างขนาดเธอกำลังพอดีเลย”
“.....” ลูเคียหัวใจเต้นระรัว ความง่วงที่เคยมีหายเป็นปลิดทิ้ง ได้แต่ตัวแข็งทื่อหมดปัญญาจะคิดอ่านทำสิ่งใด
“นี่...ถามอะไรอย่างสิ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นมาจากความมืด
“อะ...อะไร?”
“ได้ยินจากคุณอุราฮาร่าว่า “ตอนที่กินยานั้นกำลังคิดถึงใครอยู่ มันก็ออกมาเป็นคนๆนั้นฉบับย่อส่วน”
“แล้วไง?”
“งั้นก็แสดงว่าตอนนั้นเธอ...กำลังคิดถึงชั้นอยู่ใช่มั้ย?”
.................
ลูเคีย...ไม่ตอบคำถามนั้น
..................
ราตรีของคืนที่ 2 กำลังผ่านพ้น...ไออุ่นจากร่างเล็กที่ไม่ยั่งยืนกำลังจะจางหายไป
วันสุดท้ายแห่งการลาจากกำลังมา
-โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น