คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การลาจากอันแสนเศร้า
ต่อๆๆ
วันนี้ก็เป็นเช้าวันที่สดใสเหมือนดังเช่นทุกวัน แสงแดดอบอุ่นสาดส่องเข้ามาในห้องที่กางกั้นด้วยม่านสีฟ้าอ่อนที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม น้ำค้างที่จับพราวบนยอดหญ้าถูกแผดเผาไปอย่างง่ายดายในรุ่งเช้าแห่งคิมหันต์ฤดู
“เฮ้อ~ หลับสบายจริงๆน้า~” อิจิโกะบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยขบ
“ฮึบ~” โฮตารุบิดขี้เกียจเลียนแบบบ้าง หน้าตาที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูตอนนี้มองดูเผินๆเหมือนลูกแมวน้อยๆที่กำลังเหยียดตัวยาวบนพื้นเสียด้วยซ้ำ
“อะไรๆ ตัวแค่นี้ขี้เมื่อยจริงนะ เจอนวดแบบฤาษีดัดตนบ้างสิ”
อิจิโกะก้มตัวลง เอาหน้าผากตัวเองทาบกับหน้าผากเล็กๆแล้วดันให้ล้มจนหงายหลังไปบนเตียง พร้อมหยิกแก้มป่องๆนั้นอย่างมันเขี้ยว เด็กหนุ่มมองร่างเล็กที่หัวเราะกิ๊กๆสลับกับหันไปมองร่างบางที่ยังนอนหันหลังให้
“เฮ้! ลูเคีย ตื่นรึยัง?”
“............”
“ลูเคีย?”
“ฮือ...” เสียงครางอ่อยๆของลูเคียนั้นทำชายหนุ่มใจไม่ดี
“เป็นอะไร ?”
“โฮตารุน่ะไม่ได้เมื่อย ข้านี่แหละเมื่อยยิ่งกว่า” ลูเคียค่อยๆยันร่างตัวเองขึ้นมา
“เมื่อคืนเหมือนกับฝันร้าย ข้าโดนงูเหลือมสีส้มแป๊ดแถมตัวอย่างเขื่องรัดซะแทบหายใจไม่ออก แถมตอนนี้ก็ปวดเมื่อยไปทั้งตัวอีก”
“ให้ชั้นนวดให้มั้ย?” อิจิโกะเลิกคิ้ว พร้อมกับยื่นมือไปจับหัวไหล่บาง
“ไม่ต้องเลย ขืนให้เจ้านวด ข้าได้กระดูกหักทั้งตัวแน่ๆ” ลูเคียจับมือของอิจิโกะออกห่าง เอากำปั้นทุบไหล่ตัวเองไปพลางบนไปพลาง “เฮ้อ...เมื่อยจังเลย”
ลูเคียบ่นอุบอิบอยู่เช่นนั้นไม่นาน เธอก็รู้สึกเหมือนมีมือเล็กๆกำลังขยำๆลงที่ต้นแขนของเธอ
“โฮตารุ”
โฮตารุใช้มือตัวเองขยำไปตามแขนของลูเคียอย่างขยันขันแข็ง พร้อมกับเงยหน้ามองด้วยดวงตาที่เป็นเหมือนจะตั้งคำถามให้เด็กสาวกลายๆว่า...เจ็บตรงไหนเหรอ...ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า
เป็นดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย...เหมือนลูก....
“กลายเป็น*หมอขยำ ไปซะแล้วแฮะ” อิจิโกะหรี่ตามอง
“....” ลูเคียมองใบหน้าเล็กๆที่จ้องมองเธออย่างใสซื่อนั้นด้วยความรู้สึกที่เต็มตื้นอยู่ในอก
ตั้งแต่เธอเกิดมาบนโลกใบนี้...ยังไม่เคยมีใครมาเอาใจใส่ดูแลเธอถึงขนาดนี้มาก่อน
แล้วยิ่ง เด็กคนนี้...ที่กำลังจะจากไปในอีกไม่กี่ชั่วโมงด้วยแล้ว
จะให้ข้ารักเจ้าไปถึงไหน...
จะให้ข้าห่วงใยเจ้าไปถึงไหน...
ทั้งๆที่...เจ้าไม่ได้อยู่ทำแบบนี้ให้ข้าชั่วชีวิตซะหน่อย
ยิ่งสัมผัสเล็กๆของเจ้านั้นถ่ายทอดมาให้ข้ามากเท่าไหร่...ข้าก็ยิ่ง...
รัก...และสงสาร
“ปล่อย” สุดท้ายลูเคียก็ตัดสินใจสะบัดแขนจนหลุด แล้วผลุนผลันออกจากห้องไป ทิ้งให้โฮตารุที่ยังนั่งอึ้งๆอยู่บนฟูกทำหน้าจะร้องไห้เพราะตกใจ
“ไม่ต้องร้องไห้นะ” อิจิโกะลูบหัวเล็กปลอบใจ เด็กน้อยช้อนดวงตาปริ่มน้ำตาขึ้นมอง “ลูเคียเขากำลังสับสนอยู่น่ะ ไม่ต้องไปสนใจหรอก”
เด็กหนุ่มคว้าตัวโฮตารุขึ้นขี่หลัง ร่างน้อยหลับตาปี๋ กอดคออิจิโกะแน่นกันตก
“ไปกินขนมกันดีกว่านะ”
.........................
..................................
เช้านี้ ย่านการค้าในเมืองเซย์เรย์เทย์กลับมาคึกคักเหมือนเก่า หลังจากที่ต้องปิดทำการจากการซ่อมแซมตัวอาคาร และมีประกาศกฎอัยการศึกเนื่องจากมี “เรียวกะ” เพ่นพ่าน เกือบเดือน ผู้คนก็ค่อยๆเปิดร้านค้า นำข้าวของมาขายมากมาย
“สวย...” โฮตารุหยิบปิ่นปักผมเล็กๆรูปดอกไม้ขึ้นมาดู พร้อมกับยื่นให้อิจิโกะดู
“เหอะๆ วางกลับคืนที่เลย โฮตารุ” อิจิโกะหัวเราะแห้งๆ “ชั้นไม่มีตังค์ของโลกนี้ซักกะแดงเดียว ดูแต่ตา มืออย่าต้อง ของจะพัง เข้าใจมั้ย?”
“...สวย...ให้หม่าม้า” เสียงเจื้อยแจ้วยังดังอย่างไม่ใส่ใจคำอธิบายเมื่อครู่ จนหญิงชราที่เป็นเจ้าของร้านหัวเราะกิ๊กด้วยความเอ็นดู พร้อมกับเอ่ยถาม
“หลานชาย...ที่เป็นเรียวกะผมส้มคนนั้นใช่มั้ยจ๊ะ?”
“อ่า...ครับ” อิจิโกะพยักหน้ารับ
“แหมๆ พาเด็กผู้ชายน่ารักขนาดนี้มาด้วย ชื่อ โฮตารุ รึ เราน่ะ?” มือเหี่ยวย่นจับที่มือนิ่มๆของเด็กน้อยนั้น
โฮตารุ พยักหน้าหงึก
“ชอบปิ่นนี้เหรอ?”
โฮตารุมองไปที่มือที่มีปิ่นปักผม พร้อมกับพยักหน้าอีกครั้ง แต่เมื่อนึกคำที่อิจิโกะพูด....
คืน....
เด็กน้อยจึงยื่นปิ่นคืนให้อย่างสุดแสนเสียดาย
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ ย่าให้หนูนะ” หญิงชราคนนั้นกุมมือเล็กนั้นไว้เบาๆ “แม่ของหนูต้องชอบมันมากแน่ๆเลย”
โฮตารุสีหน้าแจ่มใสขึ้น เขากอดถุงกระดาษที่ใส่ปิ่นนั้นไว้แน่นไม่ยอมให้ใครถือ แม้กระทั่งอิจิโกะ
ตอนนี้โฮตารุกำลังคิดว่า...
ตัวเองทำให้แม่เจ็บ...แม่เลยโกรธ
ถ้าแม่ได้เห็นปิ่นนี้ต้องดีใจแน่ๆ
อิจิโกะมองร่างเล็กที่เดินเตาะแตะข้างๆเขา โดยมืออีกข้างหนึ่งจับมืออิจิโกะไว้แน่น อีกข้างกอดถุงกระดาษนั้นราวกับสมบัติล้ำค่าอย่างรู้สึกเจ็บปวด
ไม่ว่าจะมองยังไง เด็กคนนี้ก็ไม่ใช่วิญญาณเทียม....
แต่เป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องการความรัก ความอบอุ่น จากคนที่รักเขา
ทำไมถึงมีชีวิตที่แสนสั้นขนาดนี้นะ
เขาไม่เข้าใจ...ทั้งๆที่อุราฮาร่ารู้ว่าอาจจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทำไมถึงสร้างยานี้ขึ้นมา
คุณอุราฮาร่า...คุณคิดอะไรอยู่กันแน่
*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*..*
จากที่ตอนแรกตะวันอันร้อนแรงฉายชัดกลางศีรษะ ตอนนี้เริ่มคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ บ่งบอกว่าตอนนี้กำลังเข้าสู่ช่วงเวลาเย็น และกลายเป็นค่ำในไม่ช้า ร้านบางร้านยังเปิดให้บริการตามปกติ แต่เปลี่ยนจากการใช้แสงอาทิตย์ให้ความสว่าง ก็กลายเป็นโคมไฟหลากสีสันที่เข้ามาแทน ดูๆไปโคมไฟที่มีสีน่ากินแบบนี้ก็เหมือนลูกกวาดหลากสีที่กำลังลอยตัวอยู่บนอากาศดีๆนี่เอง
เนื่องจากอิจิโกะกับพวกเรียวกะได้ชื่อว่า เป็น “ผู้มีพระคุณ” ของทางโซลไซตี้ เขากับโฮตารุจึงไม่มีทาง “อดอยาก” เพราะไม่มีข้าวกลางวันจะกิน เพราะมีแต่พวกเจ้าของร้านมอบของเล็กๆน้อยๆเป็นการตอบแทนบุญคุณพวกเขาจนเต็มไปหมด ทั้งขนม ของหวาน อาหาร ต่างๆ เยอะแยะเต็มนับไม่ถ้วน
“ยัยลูเคีย ไปไหนกันแน่เนี่ย?” อิจิโกะพึมพำขณะกำลังนั่งกินมันเผาอยู่ตรงม้านั่งริมถนน “เย็นป่านนี้แล้ว”
“.....” โฮตารุตาปรือลงอย่างเห็นได้ชัด แต่พยายามฝืนลืมตาเอาไว้
เหมือนกลัวว่า...ถ้าหลับไป...ตื่นขึ้นมาจะไม่ได้เห็นหน้าทุกๆคนอีก
“โฮตารุ หลับแล้วเหรอ?” อิจิโกะจิ้มแก้มป่องๆนั้นเบาๆ
เด็กน้อยส่ายหน้า ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อไปเห็นบางสิ่งที่คุ้นเคย
“หม่าม้า” โฮตารุเห็นร่างๆหนึ่งอยู่ที่หน้าร้านขายขนม “คาริยะ” เด็กน้อยรีบวิ่งไปหา พร้อมกับโผเข้ากอดร่างบางนั้นอย่างดีใจ ทำให้อิจิโกะหลุดจากภวังค์
“ลูเคีย” อิจิโกะวิ่งไปสมทบ “ไปไหนมา โฮตารุ(กับชั้น) เป็นห่วงนะเฟ้ย”
“ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก” ลูเคียหลบตา 2 คู่นั้น
“ยัง...ทำใจไม่ได้เหรอ?” เด็กหนุ่มถามขึ้นมา
“.......”
“เธอกำลังรู้สึก...เหมือนที่ชั้นรู้สึกใช่มั้ย?”
“......”
“หม่าม้า ป่าป๊า” โฮตารุมองทั้งคู่ที่มีสีหน้าเศร้าสร้อยด้วยสีหน้ากังวล
“ข้าไม่เป็นไรหรอกน่า” ลูเคียสีหน้าสดชื่นขึ้นไปเป็นคนละคน “อีกไม่นานแล้วสินะที่ข้าจะได้พลังกดดันวิญญาณคืนซะที”
“ลูเคีย”
“เอ้าๆ รีบกลับกันเถอะ วันนี้ข้าจะอยู่ที่ห้องเจ้าอีกคืนนึง แล้วนี่กินข้าวกันมารึยังล่ะ? ถ้ายัง ข้าจะทำอะไรให้กินละกัน”
“เอออ่ะ ในเมื่อพูดถึงขนาดนั้นแล้วล่ะก็” อิจิโกะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นพาดบ่าอีกครั้ง “จะยอมกินเสี่ยงตายอีกซักยกละกัน”
“ว่าไงนะ”
“เปล่าคร้าบบบ”
แล้วทั้ง 3 คนก็กลับไปยังห้องของอิจิโกะอีกครั้ง
.............................
.....................................
“เฮ้อ...อิ่มแล้วๆ อร่อยมากเลย” อิจิโกะพนมมือขอบคุณแม่โพสพกับแม่(คุณ)ตัวดีที่อุตส่าห์ทำกับข้าวให้กิน โฮตารุที่อยู่ในวัยเลียนแบบผู้ใหญ่ก็เลยทำตามบ้าง
“แหงล่ะ ตอนอยู่ลูคอน ข้าเป็นปากท้องให้กับพวกเร็นจิเลยนะ” ลูเคียยืดอกอย่างภาคภูมิใจ พร้อมกับเก็บถ้วยชามไปวางที่
“ได้ข่าวว่า ตอนนั้น เร็นจิเป็นคนทำไม่ใช่เหรอ?” อิจิโกะกัดเล็กน้อยแต่พองาม
“อะ...เอ่อ...ช่างมันเถอะน่า”
“เออนี่ ลูเคีย”
“อะไรอีกล่ะ”
“เธอยังไม่ได้ตอบคำถามชั้นเมื่อคืนเลยนะ”
“ o////o” ลูเคียหน้าขึ้นสี
//ตอนนั้นเธอ...กำลังคิดถึงชั้นอยู่ใช่มั้ย?//
“ข้าไม่ตอบ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องตอบด้วย” เด็กสาวเบือนหน้าหนี
“ไม่ต้องตอบก็ได้” อิจิโกะเปรยๆ “หลักฐานออกทนโท่”
“เจ้าบ้านี่!!!!!”
“พอๆ” อิจิโกะยกมือห้ามทัพ “มาเล่นต่อคำกันมั้ย หรืออะไรก็ได้ อยู่เงียบๆแบบนี้น่าเบื่อจะตาย”
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว” ลูเคียเอ่ยถาม
“ซัก... 4 ทุ่ม มั้ง?” อิจิโกะเงยหน้ามองนาฬิกา “อีก 2 ชั่วโมง...แล้วสินะ”
“เอาล่ะ...”
“มาเริ่มกันเถอะ”
............................
....................................
“มิโดริ”
“ริงโกะ”
“โกเซ็น”
“เซ็นทาโร่”
“เอ่อ...ระ...โรคุ”
“ฮะๆ เจ้าหน้าโง่ แค่นี้ก็ตอบไม่ได้”
“ว..ว่าไงนะ”
เสียงเจื้อยแจ้วยังดังต่อไปเรื่อยๆ โฮตารุที่ยังไม่รู้อะไรมากนะ ได้มองทั้งสองต่อคำอย่างดุเดือดด้วยความสนุกสนาน
พร้อมกับเวลาที่ค่อยๆ....หมดลง…จนกระทั่ง...
5 ทุ่ม 59 นาที 50 วินาที
10...
9…
8…
7…
6...
5…
4…
3...
2..
1..
แก๊ง!!! แก๊ง!! แก็ง!!
เสียงนาฬิกาดังก้องไปทั่วห้อง บ่งบอกถึงเวลาเที่ยงคืนตรง เข็มวินาทีเลยไปนานแล้ว วันที่ 3 ได้ผ่านพ้นไปแล้ว
ทั้งๆที่แต่เดิมไม่เคยใส่ใจ แต่ตอนนี้คนทั้งสองรู้สึกว่ามันดัง...ดังจนน่าหวาดหวั่น
“...ฟี้” โฮตารุหลับแล้ว อิจิโกะมองร่างนั้น ก่อนจะหันไปทางลูเคีย
“หลับแล้วล่ะ เธอช่วยกล่อมเจ้าหนูนี้ได้มั้ย?”
“ทำไม?” เด็กสาวมองร่างนั้นด้วยความเศร้าที่เก็บไม่มิดเช่นกัน
“เด็กคนนั้น ชอบเพลงของเธอที่สุด...เขามีของที่อยากจะให้เธอ ตอนนี้ยังกอดไว้กับตัวไม่ปล่อยเลย”
“ช่วยหน่อยเถอะนะ”
ลูเคียรับร่างนั้นมาอุ้มไว้แนบอกอีกครั้ง เพลงกล่อมเด็กที่ร้องเมื่อคืนถูกร้องออกมาอีกครั้งจากปากของเธอ
“นอนเถอะนะลูกน้อย”
“คนเลี้ยงเด็ก....ไปอยู่เสียที่ไหน”
“.....หรือข้ามภูเขา.....กลับไปหมู่บ้าน”
“จะมี.....”
“..........”
“.................”
เสียงเพลงนั้นขาดช่วง เพราะก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอจนพูดไม่ออก ลูเคียกอดร่างนั้นแน่น ดวงตาแดงก่ำ
ทำไม...คนที่ข้ารัก...ต้องจากข้าไปด้วย
ฝุบ...
ดวงไฟสีฟ้าออกจากร่างของโฮตารุที่ละดวงๆ เหมือนกับหิ่งห้อยตัวน้อยที่อยู่ริมฝั่งแม่น้ำ ลอยเข้ามา วนเวียนอยู่รอบๆตัวลูเคีย ราวกับห่วงหา ก่อนจะค่อยๆหายลับเข้าไปในร่างของเธอ...พร้อมกับร่างเล็กที่ค่อยๆหายไปเหมือนปราสาททรายที่ถูกน้ำทะเลกัดกร่อน
ก่อนไป โฮตารุ กอดเธอแน่น ใบหน้าซุกอกแม่หลับพริ้มอย่างแสนสบาย หัวใจพองโตอย่างเป็นสุข
หม่าม้าหายโกรธแล้ว...หม่าม้ากอดเราแล้ว...จะชอบดอกไม้นั่นมั้ยนะ?
พรุ่งนี้...จะได้เจอหม่าม้ากับป่าป๊าอีกมั้ยนะ?
แต่ว่า...ง่วงจังเลย...
แสงหิ่งห้อยที่เป็นตัวแทนชีวิตของร่างน้อยนั้นลอยเข้าไปในร่างลูเคียจนหมดสิ้น....
เหลือไว้แต่ปิ่นปักผมเล็กๆที่อยู่ในอ้อมแขนอันว่างเปล่าของเด็กสาวคนหนึ่ง
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
*หมอขยำ – คือ ใช้เรียกเด็กที่ต้องทำหน้าที่นวดผู้ใหญ่ค่ะ ขยำๆให้คุณพ่อคุณแม่หลับสบาย
ปล. แต่งไปร้องไห้ไปค่ะ T^T
ความคิดเห็น