คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ผู้ที่เหลือรอด
"เอาล่ะ ถือว่าปลอดภัยในระดับหนึ่งละนะ" อุโนะฮานะนำผ้าห่มคลุมร่างบางถึงคอ ลูเคียนอนหลับด้วยสีหน้าปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
การรักษาผ่านไปด้วยดี หัวหน้าหน่วย 4 บอกว่า ร่างกายของลูเคียอ่อนแอกว่าที่คิด แม้จะใช้ดาบฟันวิญญาณได้ ก็ไม่เต็มร้อยเหมือนกับแต่ก่อน เพราะพลังกดดันวิญญาณส่วนหนึ่งของเธอถูกมอบให้แก่เจ้าตัวน้อยที่เพิ่งเกิดมาแล้ว
ชีวิต...ต่ออีกชีวิต
อุโนะฮานะก็รับประกันไม่ได้ว่า ถ้าเกิดลูเคียตั้งครรภ์อีกครั้งจะเกิดอะไรขึ้น
โชคดี...ก็อาจรอด
แต่ถ้าโชคร้าย......
อิจิโกะอาจต้องเสียลูเคียไปตลอดกาล....
"......" อิจิโกะมีสีหน้าหมองลง เป็นเพราะความดื้อไม่เข้าท่าของเขาเองที่ทำให้ลูเคียต้องเดือดร้อน
ถ้าย้อนเวลาไปได้ หลังจากศึกตอนนั้นสงบลง...
เขากับเธอ....จะไม่พบกันอีก
ไม่สานสัมพันธ์....จนเลยเถิด
และ...ไม่รัก....
แต่ก็สายไปเสียแล้ว
.................................
"เอ่อ...เสียดายที่เคียวราคุไม่มาด้วย" อุคิทาเกะเปลี่ยนเรื่อง หันกลับไปมองเจ้าตัวจิ๋ว ที่ดิ้นขลุกขลักบนเตียงเด็ก "เคียวราคุต้องชอบเด็กคนนี้มากแน่ๆ"
"ชอบเด็ก หรือ นางพยาบาลเด็กๆกันคะ หัวหน้าอุคิทาเกะ" อุโนะฮานะเล่นมุกหน้าเปื้อนยิ้ม
ทั้งห้องเงียบ.....ถ้าคนที่ถูกกล่าวถึงมาได้ยิน คงจุกจนแทบสำลัก
"เป็นพวกเล่นมุขหน้านิ่งเหมือนคุณอุลคิโอร่าเลย" โอริฮิเมะยิ้ม เธอหันไปมองผู้ถูกกล่าวถึงด้วยแววตาสดใส ซุกซน
อุลคิโอร่าได้เสมองไปทางอื่น
"ขออนุญาตค่า" เสียงใสๆของนางพยาบาลดังขึ้น
"คุโรดะคุงเองเหรอ?" อิจิโกะเอ่ยทักทาย คุโรดะ อายูมิ นางพยาบาลหน้าตาน่ารักคนนี้เคยร่วมงานกับเขาบ่อยครั้งพอดู
"ได้เวลาพาคุโรซากิคุง ไปอาบน้ำแล้วค่ะ" อายูมิเดินผ่านอุคิทาเกะที่ยืนอยู่ตรงนั้นเฉย ก่อนจะเข็นรถเด็กเดินมา "อ้อ คุณหมอจะไปดูวิธีอาบน้ำมั้ยคะ? เวลาอยู่ที่บ้านจะได้อาบถูก"
"เอ่อ..." อิจิโกะมองไปที่ลูเคีย
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกเราดูทางนี้ให้เอง" อุคิทาเกะรีบบอก
"เอาสิ" อิจิโกะเมื่อได้ยินดังนั้น เขาตอบรับพยาบาลสาวคนนั้น ก่อนจะเดินตามไป
"อิจิโกะคุงนี่ อ่อนโยนกว่าที่คิดนะ" อุโนะฮานะยิ้ม
"นั่นสิ ข้าคิดว่า พ่อหนูคนนั้นต้องเติบโตมาเป็นเด็กดีแบบพ่อกับแม่เขาแน่ๆ ข้าคิดแบบนั้นนะ"
ขออย่าให้มีสิ่งใด...มาทำให้สองคนนี้ต้องจากกันเลยนะ
....................
..............................
ท่ามกลางความเป็นไปของเวลา ผู้ที่เหลือรอดจากการต่อสู้กับไอเซ็นเมื่อ 10 ปี ก่อนยังมีอยู่
ร้านขนมอุราฮาร่า
"อืม...ซ้ายอีกหน่อยครับ...ซ้ายอีกหน่อย" เสียงหวานๆกระชากใจสาวดังขึ้น พร้อมกับพัดในมือที่โบกไปมา
"นี่เหรอ?" เสียงห้วนๆตอบกลับ
"มันยังไม่ตรง...เลยครับ" เสียงนั่นฟังดูกระเส่าน่าขนลุก
"ตรงนี้ใช่มั้ย?" กัดฟันถามเต็มที่ พร้อมกับกระแทกของเข้าไปเต็มแรง
"อา...นั่นแหละครับ ตรงเป๊ะเลย" เสียงออกมาเกือบจะคราง
"............"
"ไอ้บ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ความอดทนช่างมีจำกัดนัก แต่เอาเถอะ ใครจะทนความยียวนกวนประสาทของ อุราฮาร่า คิสึเกะได้
"แหมๆ คุณกริมจอว์ แค่นี้ทำโมโหไปได้ ผมแค่ให้ช่วยย้ายของนิดเดียวเอง" อุราฮาร่าเอาพัดป้องปาก แกล้งห่อไหล่เหมือนจะกลัว
"ไอ้ช่วยย้ายของนะได้อยู่หรอก แล้วทำไมต้องทำเสียงน่าขนลุกแบบนั้นฟะ!!!!!!" กริมจอว์วากลั่น
"ก็...ให้กำลังใจในการทำงานตามแบบฉบับของผมสิครับ" อุราฮาร่า ทำหน้าตาย
"ให้กำลังใจบ้าอะไร กำลังใจหายหดสิไม่ว่า" กริมจอว์บ่นอุบอิบ "แล้วตกลงทำไมต้องให้ข้ามาแต่งชุดบ้าๆแบบนี้ แล้วมาทำงานแบบนี้ด้วยฟะ"
อุราฮาร่ามองชุดที่คนตรงหน้าสวมใส่ เสื้อกล้าม กางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงินเข้ม คล้องบ่านิดด้วยผ้าขนหนูสีขาว ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หน้ากากเนื่องจากอยู่ในร่างเทียมของอุราฮาร่า
"แหม...บ้านผม ใครไม่ทำงานอดข้าวครับ " อุราฮาร่ายิ้มกว้าง "แล้วอีกอย่าง คุณก็เป็นตัวเรียกลูกค้าเข้าร้านด้วย"
"เรียกลูกค้า?" กริมจอว์เลิกคิ้ว "ยังไง?"
อุราฮาร่าไม่ตอบ เขาเอาพัดชี้ไปที่แม่บ้านคนหนึ่งที่โดนหุ่นล่ำๆของกริมจอว์กระชากใจไปจนต้องจ้องแต่ร่างนั้นนิ่ง กับข้าวในมือร่วงปุลงไปที่พื้น สายตาที่จ้องมองนั้นแทบจะละลายติดพื้นทีเดียว
"เห็นแบบนี้ คุณฮิตในหมู่แม่บ้านตั้งแต่อายุ 30 ขึ้นไปนะครับ อ้อ สาวๆก็เยอะ กิจการผมเลยดีวันดีคืนแบบนี้ไง" ร่างสูงหัวเราะร่า
แต่กริมจอว์อยากจะบ้า เขาคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายไว้
"แก..ให้มันน้อยๆหน่อย" กริมจอว์กัดฟัน
"ปล่อยครับ" อุราฮาร่าตอบเสียงนิ่ง "อย่าบีบให้ผมต้องใช้มาตรการเด็ดขาดกับคุณ"
"ก็เอาเซ่!!!!!" ชายหนุ่มผมฟ้าเงื้อหมัดขึ้น "ก็ลองดู ในสภาพไม่ปลดปล่อยแบบนี้ ดูซิว่าข้าจะเอาชนะแกได้รึเปล่า?"
แม่บ้านที่อยู่ในร้านกรี๊ดกร๊าดกับความดิบเถื่อนได้ใจของกริมจอว์
กริมจอว์กำหมัดที่เงื้อแน่น ก่อนจะตรงเข้าชกหน้าหล่อๆของอีกฝ่าย แต่อุราฮาร่าอาศัยความไวหลบได้ ก่อนจะสวนหมัดแลกกัน กริมจอว์อยู่ในสภาพไร้การป้องกันตัว
ในมือของอุราฮาร่ามีอะไรบางอย่างอยู่ เขาดีดเบาๆส่งเข้าปากของกริมจอว์ ก่อนจะยิ้มกว้าง
เอื้อก...
กริมจอว์จำต้องกลืนมันเข้าไป แล้วมันก็ออกฤทธิ์อย่างรวดเร็ว
เขาอยู่ในอาการคล้ายคนมึนเมา ก่อนจะทรุดฮวบลงไปกับพื้น
"แก...เอาอะไรให้ข้ากิน?" กริมจอว์กัดฟันถาม
"มาทาทาบิ ครับ" อุราฮาร่ายื่นผลสีส้มรีๆให้ดู "ผมเห็นว่าปลดปล่อยดาบของคุณเป็น แพนเทร่า (เสือ) ที่เป็นสัตว์ตระกูลแมว ก็เลยคิดว่า จะเก็บไว้ใช้ตอนคุณดื้อแพ่งกับผมขึ้นมา"
ข้าไม่ใช่แมวนะเฟ้ย!!!!!!!!!!!!! *[]*
กริมจอว์กรีดร้องในใจ ก่อนสติสุดท้ายจะดับวูบลง
"เท็ตไซ ช่วยแบกคุณกริมจอว์ไปทีนะครับ" สายตาของอุราฮาร่าเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ชายร่างใหญ่ทำตามหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง
"หึๆ...คุณกริมจอว์"
"ผมจะรังแกคุณให้เต็มที่เลย"
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
ความคิดเห็น