love heritage มรดกรัก รับรักผมนะ(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

" กันต์ มาหายายหน่อยสิลูก " เสียงนุ่มๆของคุณยายดังขึ้น สองมือเล็กที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น
กวักมือเรียกหลานชายตัวขาวแสนรักให้เดินเข้ามาใกล้ กรกันต์เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปหาคุณยายทันที
 

ดวงตากลมโตของหลานชายจ้องมองหญิงชราผู้มีศักดิ์เป็นยายตรงหน้าก่อนจะเหลือบสายตาไปมองเด็กชายตัวใหญ่ผิวแทนที่นั่งอยู่ใกล้ๆหญิงชราด้วยความสงสัย ...ใครกันหนอที่นั่งข้างคุณยายของเขา...
 

" ใคร... " เด็กน้อยร้องถามตามที่ใจคิด ดวงตากลมโตยังคงจดจ้องจนอีกฝ่ายต้องหลบสายตาด้วยความไม่คุ้นเคยกับการที่มีแววตาใสๆนั่นมาจ้องหน้า
 

คุณยายได้แต่มองแล้วอมยิ้มๆน้อยๆ พร้อมกับลูบหัวหลานรักด้วยความเอ็นดู
 

" น้องชื่อ สตางค์ น้องจะมาอยู่กับเราด้วยนะ " คุณยายตอบ ก่อนจะดันเจ้าตัวใหญ่ขี้อายไปด้านหน้าหวังว่าเด็กทั้งสองจะเข้ากันได้
 

" ทำไมต้องให้มาอยู่ด้วย "
 

แต่ริมฝีปากบางๆของเด็กตัวขาวยังเอ่ยถามต่อตรงๆตามที่คิดด้วยน้ำเสียงที่ติดแข็งตามนิสัยทำให้คนตรงหน้าถีงกับตัวสั่น นัยน์ตาที่ดำมีน้ำใสคลอเต็มหน่วย นึกว่าคนที่จะมาอยู่ด้วยไม่ต้องการให้อยู่
 

" เดี๋ยวยายจะเล่าให้ฟัง กันต์พาน้องไปบนห้องก่อนนะ " คุณยายพูดก่อนจะจับมือเจ้าตัวอ้วนใหญ่ตัวดำที่เอาแต่ยืนก้มหน้ากับมือขาวของหลานรักให้กุมกันไว้แน่น ก่อนจะบอกเสียงนุ่ม
 

" สตางค์จะมาเป็นน้องของกันต์ ยายจะฝากกันต์ดูแลน้อง " เด็กชายเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ มือเล็กๆออกแรงฉุดน้องตัวยักษ์ให้เดินตามขึ้นชั้นสองของบ้าน
 

ผู้เป็นยายมองตามเด็กสองคนยิ้มๆ นัยน์ตาสวยฉายแววกังวลเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางประตูที่ถูกเปิดโดยพรพิมพ์ลูกสาวและสามี ทั้งสามคนมองกันอย่างหนักใจไม่น้อยกับข่าวที่พึ่งได้รับฟัง
 

" เด็กๆขึ้นห้องแล้วเหรอคะ คุณแม่ " หญิงสาวถาม
 

" อืม ยายพิมพ์ไปหาตาดนัยมาหรือยัง "
 

" ไปพบมาแล้วค่ะ คุณแม่ได้บอกเรื่องสตางค์กับตากันต์หรือปล่าวคะ " 

" ยัง เด็กมันยังเล็ก มันยังไม่รู้เรื่องหรอก " หญิงชรากล่าว ในใจคิดไปถึงหลานตัวน้อยที่เฝ้ารักถนุถนอมด้วยความเป็นห่วง

" ให้พวกเขามาอยู่ด้วยกันจะดีเหรอคะคุณ " พรพิมพ์หันไปกล่าวกับสามีอย่างหนักใจ ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มเป็นกำลังใจให้พร้อมกับยกมือลูบหลังภรรยาคู่ชีวิต

" อย่างน้อยให้อยู่กันตอนนี้ก็น่าจะดีกว่าลูกมันจะได้ไม่หนักใจ อีกอย่างทางฝั่งนั้นเขาก็ต้องการแบบนี้ด้วย เราได้แต่คอยดูแล้วล่ะพิมพ์ " 
 

" ค่ะ...คุณ.... "
 

" พิมพ์ก็ได้แต่หวังว่าลูกคงจะไม่โกรธเราเมื่อเขาโตขึ้น.... "