มนต์จันทรา มายาลวง

ลำดับตอนที่ #10 : พายุทราย

บทที่ 10

พายุทราย

จัสมินยืนมองซากปรักหักพังของสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นกำแพงเมือง    ความยาวนานแห่งกาลเวลาที่ผันผ่าน   ทั้งแสงแดดอันเริงร้อนและแรงลมรวมถึงพายุทราย   ทำให้กำแพงศิลาที่ครั้งหนึ่งเคยมั่นคงแข็งแกร่ง   บัดนี้กองสุมกันระเกะระกะแทบจะไม่เหลือเค้าเดิม     ซากเมืองหน้าด่านตามข้อสันนิษฐานของคีลก็แทบจะไม่ต่างอะไรจากกำแพงเมือง     หลงเหลือเพียงฐานหินสูงต่ำกระจัดกระจายเป็นวงกว้างที่บอกว่าครั้งหนึ่ง  ณ ที่แห่งนี้เคยเป็นเมืองเท่านั้น

“เฮ้อ!   เหลือแต่ซากปรักหักพัง   เมื่อพันปีก่อนที่นี่จะสวยซักแค่ไหนนะ”     หญิงสาวพูดกับตัวเอง    กวาดสายตาไปรอบ ๆ     คณะสำรวจคนอื่น ๆ แยกย้ายกันไปตรวจดูผังเมือง    กองกำลังอารักขากระจายกำลังกันออกไปเดินสำรวจอยู่รอบนอก       จัสมินปลีกตัวห่างจากคนอื่นเพราะนึกรำคาญฮัดซันที่คอยตามประกบเธอแจแถมพ่วงท้ายมาด้วยเบนดาฮาร่าที่เกาะชายหนุ่มไม่ยอมห่างเช่นกัน

เธอเดินเลาะแนวกำแพงหินเพื่ออาศัยร่มเงาบังแดด    ดูเหมือนวันนี้ลมทะเลทรายจะสงบกว่าปกติ   อากาศก็ร้อนอบอ้าวจนเหงื่อไหลโซมกาย   เธอมองซากหินเหล่านั้นแล้วถอนใจยาว

“ถ้ามีซากปรักหักพังของหินแบบนี้แล้วใครจะถ่อสังขารเข้ามาเที่ยวกันละนี่”     หญิงสาวบ่นกับตัวเองพลางนึกถึงนครคาเธย์ที่กำลังมุ่งไป   ถ้าที่นั่นเป็นเหมือนที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะบูรณะ    นอกจากใช้เป็นแหล่งศึกษาค้นคว้าทางประวัติศาสตร์ของอัลมาฮาร์

เสียงอึกทึกโหวกเหวกดังอื้ออึงสับสนทำให้จัสมินละจากสิ่งที่นึกอยู่เท้าก้าวเดินไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว    แต่เพียงเลี้ยวพ้นแนวกำแพงเธอก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ทำเอาเกือบกระเด็นดีที่ฝ่ายนั้นคว้าไว้ทัน

“คีลเกิดอะไรขึ้นเอะอะอะไรกัน!?”   หญิงสาวเอ่ยถามเอากับคนที่คว้าตัวเธอไว้  สองแขนคว้ามือชายหนุ่มไว้ด้วยความตกใจ

“พายุทราย”

“อะไรนะ?”

“พายุทราย   หาที่หลบกันก่อนดีกว่า”    ฝ่ายนั้นบอกแต่จัสมินยังข้องใจ    ก็อากาศยังปลอดโปร่งแบบนี้แล้วจะมีพายุทรายอะไรนั่นได้ยังไง

“เร็วเข้า!”    ชายหนุ่มไม่อธิบายแต่ดึงเธอให้ออกวิ่งลัดเลาะไปตามแนวกำแพงหินทันพอดีกับสายลมที่พัดกรรโชกพาเอาฝุ่นทรายปลิวว่อนม้วนดึงเอาสิ่งที่อยู่ใกล้ขึ้นไปหมุนวนกลางอากาศ    ทรายนับเป็นล้าน ๆ เม็ดก่อตัวหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง   แหลมคมจนสามารถกรีดผ่านผิวเนื้อหากสัมผัสถูก    จัสมินตกใจที่ถูกคว้าดึงให้วิ่งในตอนแรกแต่ต้องตกใจมากกว่าเพราะภาพที่เกิดขึ้น      พายุทรายที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว   รุนแรงและบ้าคลั่ง     ฝุ่นทรายที่ฟุ้งตลบทำให้ไม่สามารถมองอะไรได้      หนทางเบื้องหน้าถูกกำหนดโดยคนที่ฉุดรั้งให้เธอวิ่งตามไปเท่านั้น    นานช้าเมื่อเธอรู้สึกว่าถูกรวบไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง    เธอหลับตาซุกหน้าลงกับอกกว้างที่กอดรัดเธอไว้     คีลตวัดเสื้อคลุมตัวยาวคลุมตัวหญิงสาวให้พ้นจากฝุ่นทรายที่ปลิวว่อน

เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้   แต่จัสมินรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่ออ้อมแขนที่กระชับอยู่คลายออกและเริ่มขยับตัว    เสียงต่าง ๆ ภายนอกเงียบกริบ   พายุทรายสงบแล้วในขณะที่ความมืดแห่งราตรีกาลย่างกรายเข้ามา

หญิงสาวขยับตัวถอยออกจากคีลที่ยอมปล่อยแต่โดยดี    อากาศในทะเลทรายยามค่ำคืนหนาวเหน็บจนสะท้าน

“พายุสงบแล้ว    คีลบอกหันไปมองรอบด้านเช่นกัน

“ทำไมมันเงียบ ๆ อย่างนี้ล่ะ   แล้วคนอื่น ๆ ไปไหนหมด ?”

“ไม่รู้เหมือนกัน”   คีลตอบแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยทุกข์ร้อนอะไรนัก

“แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน    สภาพมัน......”     จัสมินถามพลางเลื่อนมือสัมผัสไปรอบ ๆ    มือเธอสัมผัสเข้ากับความเยียบเย็นของผนังทึบ

“มันเหมือนเป็นห้อง   หรืออะไรซักอย่าง”       จัสมินบอก     เสียงเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ ๆ ซักพักแสงไฟก็สว่างขึ้นด้วยแรงเทียนเล่มเล็กในมือชายหนุ่ม      

“เอามาจากไหนน่ะ ?”    หญิงสาวถามอย่างประหลาดใจ

“ผมพกติดตัวอยู่เสมอเวลาออกทะเลทรายแบบนี้”     คีลอธิบายง่าย ๆ

“แหม!  พกอะไรที่มันทันสมัยหน่อยได้ไหม   อย่างไฟฉายมันจะเข้าท่ากว่าละมั๊ง”   หญิงสาวอดหัวเราะไม่ได้

“ไฟฉายก็มี”      คีลควานลงไปในย่ามที่สะพายติดตัวไว้เสมอหยิบไฟฉายขนาดจิ๋วขึ้นมาส่งให้พลางบอก

“แต่เทียนน่ะมันให้ความอบอุ่นด้วย”     ที่พูดมามันก็ถูก  ไฟฉายให้แต่แสงสว่างแต่ขาดความอบอุ่น

“พวกนั้นจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”

“ไม่เป็นไรหรอก    พวกนั้นน่ะเกิดและโตมากับทะเลทรายย่อมรู้วิธีเอาตัวรอดจากพายุทรายได้อยู่แล้ว    ที่น่าห่วงหน่อยก็เห็นจะมีแต่คณะสำรวจของนายฝรั่งกับท่านหัวหน้าคณะของเรานั่นแหล่ะ”   คีลบอกง่าย ๆ

“แล้วเราจะนั่งอยู่อย่างนี้หรือไง   ออกไปตามพวกเขากันดีกว่า”     จัสมินเอ่ยชวนพลางขยับลุกแต่เป็นเพราะนั่งอุดอู้ขดงอมานานทำให้ขาเป็นเหน็บต้องทรุดลงนั่งอีกครั้ง

“ค่อย ๆ เหยียดขาออกซิคุณ   เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”    คีลเห็นอาการจึงบอก

“ก็มันเจ็บนี่”    หญิงสาวว่าพลางทุบขาตัวเองเบา ๆ ให้หายชา      ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้

“จะทำอะไรน่ะ!?”    จัสมินร้องอย่างตกใจเพราะชายหนุ่มจับขาเธอไว้ดึงให้เหยียดตรง    เธอค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก    หากเพียงชั่วครู่ก็ร้องลั่น

“โอ๊ย!   เจ็บนะ   เบา ๆ หน่อยสิ”      หญิงสาวร้องลั่น   มือเผลอทุบคนช่วยบีบนวดให้แต่คีลไม่ว่าอะไรยังก้มหน้าก้มตาทำต่อไปอย่างตั้งใจ

จัสมินมองมือที่จับต้นขาเธอช่วยนวดคลึงให้    มือใหญ่เรียวยาวที่โผล่พ้นเสื้อแขนยาวสีคล้ำนั้นแม้จะเปื้อนฝุ่นทรายไปบ้างแต่ก็ยังเห็นชัดถึงความขาว    เล็บตัดสั้นเรียบร้อยบ่งบอกว่าได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี   ผิวหน้าที่กระทบกับแสงเทียนนั้นเล่าก็บ่งบอกถึงความเป็นคนขาวที่เพิ่งกระทบถูกแดด   เพราะผิวหน้าชายหนุ่มออกแดงจากการถูกแดดลม    ไม่เหมือนคนที่อาศัยและทำงานอยู่ในทะเลทรายแม้แต่น้อย

“เสร็จแล้ว  ดีขึ้นไหม ?”     คีลขยับถอยห่างออกมา

“ดีขึ้นแล้วละ   ขอบใจนะ”

“ผมว่าเราควรรอให้เช้าเสียก่อนค่อยออกไปตามหาพวกนั้น     มืด ๆ แบบนี้อาจทำให้หลงทิศจนกลับไม่ถูก    หลังพายุทรายภูมิประเทศจะเปลี่ยนไปด้วย”     จัสมินจำต้องยอมรับข้อเสนอของชายหนุ่ม   แต่อากาศที่หนาวเหน็บแบบนี้มันทรมานน่าดู    เมื่อตอนกลางวันเพราะความร้อนอบอ้าวเธอจึงสวมเพียงเสื้อคลุมเนื้อบางเบาเพื่อให้คลายร้อน   แต่ตอนนี้มันแทบจะช่วยกันความหนาวเย็นไม่ได้เลย   ต่างกับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเพราะเธอสังเกตเห็นเขาสวมเสื้อผ้าคลุมปิดมิดชิดอยู่เสมอไม่ว่าขณะนั้นจะเป็นกลางวันที่ร้อนอบอ้าวหรือค่ำคืนที่หนาวเหน็บ

เสื้อคลุมสีดำถูกยื่นส่งมาให้   หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นเจ้าของพลางถาม

“ถ้าให้ฉันแล้วนายไม่หนาวเหรอ ?”

“หนาว   แต่ยังไงผมก็ทนได้มากกว่าคุณแหล่ะ”     เป็นคำตอบที่ช่างไม่เหมือนใครดีแท้    ถ้าเป็นผู้ชายอื่นเธอคงจะได้คำตอบประมาณว่า  คุณคลุมไว้เถอะ   ผมทนได้   ผมไม่หนาว   อะไรทำนองนั้น

“ขอบใจนะ”      จัสมินยอมรับเสื้อคลุมตัวนั้นมาห่มกระชับไว้กับตัว   กระไออุ่นจากเจ้าของยังอบอวล    เธอได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากเสื้อตัวยาว    ไม่ใช่กลิ่นเหงื่อของคนที่ทำงานอยู่กลางทะเลทราย  แต่เป็นกลิ่นหอมคล้ายกลิ่นดอกไม้ที่เป็นดอกอะไรเธอก็ตอบไม่ได้     ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเสื้อถอยกลับไปยังอีกด้าน   ใช้หลังพิงกำแพง   มือกอดอกหลับตาลงอย่างไม่สนใจอะไรอีก

จัสมินเหลียวมองรอบตัวที่มีแต่ความเงียบ   แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียว  คือ แสงเทียนที่จุดไว้   คืนนี้ท้องฟ้ามืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงดาว    อากาศเยียบเย็นวังเวง   หญิงสาวรู้สึกเหมือนถูกจับตามอง  พอหันขวับไปมอง   ชั่วแวบแห่งสายตาเหมือนจะเห็นร่างเงาตะคุ่ม ๆ นั่งอยู่เคียงข้างร่างที่นอนกอดอกหลับเงียบอยู่    แต่พอเธอเพ่งมองทุกอย่างกลับว่างเปล่า

“ตาฝาดละมั๊ง”     แม้จะปลอบใจตัวเองอย่างนั้นแต่เจ้าความรู้สึกเหมือนมีใครอีกคนนั่งอยู่นั้นไม่จางหายไป     เวลาล่วงเลยจนค่อนดึก    แสงเทียนริบหรี่ใกล้ดับ    อากาศหนาวเหน็บจนเสื้อคลุมแทบจะช่วยอะไรไม่ได้    จัสมิน นั่งกอดเข่าขดตัวเพื่อให้ความอบอุ่นกับตัวเอง    หนาวจนปวดไปถึงกระดูก   นอนก็นอนไม่หลับ  แต่คนที่สละเสื้อคลุมให้กลับนอนหลับอย่างสบายใจ   ไม่เห็นมีอาการหนาวสั่นเลยซักนิด    

สายลมพัดพาเอากลิ่นอะไรอย่างหนึ่งโชยมาอ่อน ๆ   เธอรู้สึกถึงความง่วงงุนที่คืบคลานเข้ามา  แม้จะยังหนาวเหน็บแต่ความง่วงกลับมีอิทธิพลมากกว่า    หญิงสาวเคลิ้มหลับไปในที่สุด!

แสงเทียนที่ริบหรี่ใกล้ดับสะท้อนให้เห็นคนกลุ่มหนึ่งที่รุมล้อมเข้าโดยคนที่นอนหลับไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย     ร่างทมึนของชายคนหนึ่งเดินตรงไปทางชายหนุ่มที่หลับสนิทพิงกำแพงอยู่

“เอามันไปด้วยไหม ?”

“จะเอาไปทำไม   เกะกะเปล่า ๆ ปล่อยทิ้งไว้นี่แหล่ะ    เอาแค่ผู้หญิงไปก็พอ”     อีกเสียงหนึ่งตอบมาพลางขยับเข้าไปทางด้านหญิงสาวที่นอนสลบไศลอยู่

“ลูกสาวอับดุลลา   สวยขนาดนี้   แหมมันน่า”

“เฮ้ย!  นายท่านสั่งห้ามแตะต้อง”     เสียงบอกนั้นชะงักมือที่กำลังจะเอื้อมไปสัมผัสกับแก้มนวล

“ถ้าไม่แตะแล้วจะเอาตัวไปได้ยังไงวะ”     เสียงบ่นตามมา    มือที่ทำท่าจะสัมผัสแก้มนวลเปลี่ยนเป็นช้อนร่างที่นอนขดงออุ้มขึ้นมาทั้งตัว   แต่แล้วก็ต้องอุทานลั่นด้วยความตกใจเมื่อร่างที่อุ้มขึ้นมานั้นไม่ใช่หญิงสาวบอบบางที่เห็นเมื่อครู่   แต่เป็นร่างของชายวัยฉกรรจ์  ดวงตาที่จ้องเขม็งลุกโชนแดงฉาน    มันปล่อยมือจากร่างนั้นทันควัน!

“ผี!  ผี!”    มันร้องลั่นลนลานถอยห่าง   คนอื่น ๆ ที่มาด้วยหันมามองเป็นตาเดียว      ร่างที่ถูกปล่อยล่วงลงสู่พื้นลุกขึ้นยืนช้า ๆ    ท่ามกลางแสงสลัวใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดกลับมองเห็นได้ชัดเจน   ดวงตาวาวโรจน์โกรธขึ้ง    กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งหมดถอยมารวมกันหน้าตาตื่น

“เฮ๊ย!  มะ..มันเป็นใครวะ”     เสียงถามไถ่ปนหวาดกลัว    ร่างซีดขาวเดินตรงทื่อเข้ามาหาด้วยท่าทางเอาเรื่อง     ใบหน้านั้นแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม      ผู้ชายทั้งกลุ่มถอยหนีอย่างหวาดกลัว     หนึ่งในกลุ่มกลัวจนไม่อาจควบคุมสติไว้ได้   ปืนในมือระเบิดขึ้นซ้อน ๆ กันหลายนัด  แต่กลับทะลุผ่านร่างอมนุษย์ตนนั้นไปหมด

“ผี!  ผี!  แน่แล้ว  เผ่นเหอะ”    พวกมันแหกปากร้องโวยวายกระจายกันหนีหัวซุกหัวซุน   ร่างซีด ๆ นั้นเริ่มเลือนรางท่ามกลางแสงเทียนใกล้ดับ    มือหนึ่งแตะบ่าร่างบางใสนั้นคล้ายกับเป็นสิ่งที่จับต้องได้

“อย่า!   พอแค่นี้แหล่ะอัมซา”     ชายหนุ่มที่น่าจะสลบไศลจากกลิ่นรมยานอนหลับกลับยืนอยู่ตรงนั้น

“แต่ว่าพวกมัน......”    อัมซาขยับจะเถียง

“ท่านไม่ควรก่อเวรสร้างกรรมกับมนุษย์    ไม่อย่างนั้นดวงจิตของท่านจะมีมลทิน   ซึ่งฉันหรือใครก็ไม่อาจชำระล้างให้ได้”

“ข้าไม่สนใจ!”

“แต่ฉันสน!    และก็ไม่ยินยอมให้ท่านทำได้ด้วย”     คีลบอกอย่างเด็ดขาด    แววตาที่เคยขี้เล่นอยู่เสมอกลับจริงจังขึ้นทำให้ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน     ผู้เป็นวิญญาณอารักษ์ของราชาแห่งมาฮาร่าฮึดฮัดขัดใจ

“มันจะแตะต้องนาง”     อัมซาชี้ไปทางร่างที่หลับใหลอยู่บนพื้นทราย

“ก็แค่จะเท่านั้น    มันยังไม่ได้ทำเสียหน่อย”     คีลแก้อย่างไม่เดือดร้อนกลับมาเป็นชายหนุ่มขี้เล่นคนเดิม    อัมซามองอย่างเคืองแล้วหายวับไปเฉย ๆ โดยไม่พูดไม่จา     คีลยักไหล่หันไปมองร่างบางที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมา

“เฮ้อ!   อยู่ในเมืองสบาย ๆ ไม่ชอบ   จะออกมาหาความลำบากทำไมก็ไม่รู้”    ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองพลางเดินเข้าไปทรุดลงนั่งข้าง ๆ  จัดท่านอนให้หญิงสาวสบายขึ้นโดยใช้ย่ามของตนสอดรองแทนหมอนและดึงเสื้อคลุมห่มทับให้ก่อนจะถอยออกมานั่งแหงนมองท้องฟ้ามืดมิดเบื้องบน

“อีกไม่นานก็จะถึงคืนเดือนดับ   อำนาจของอาบรีซาจะกล้าแข็งขึ้นอีกครั้ง    อาคมของท่านซาลามาฮานจะต้านทานนางได้หรือไม่นะ”

จัสมินขยับตัวอย่างเมื่อยขบเพราะนอนขดงอมาตลอดคืน  แม้จะยังไม่อยากลุกแต่เพราะแสงแดดที่ส่องกระทบใบหน้าทำให้ต้องลืมตาตื่น    หญิงสาวสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่ความมึนงง   สมองเริ่มลำดับเหตุการณ์    สายตาจึงกวาดมองหาชายหนุ่มผู้น่าจะอยู่ในที่นี้ด้วย       แล้วภาพที่เห็นก็นำความประหลาดใจมาให้เพราะชายหนุ่มที่มองหากำลังนั่งอยู่หน้ากองไฟ   มือกำลังสาละวนอยู่กับท่อนไม้ขนาดเหมาะมือที่ถืออยู่ทั้งสองข้าง   พยายามยกกระป๋องใบเล็กออกจากเตาไฟทีประกอบด้วยหินตั้งพิงกันไว้

“นายทำอะไรน่ะ ?”

“อ้าว   ตื่นแล้วหรือคุณ   อาหารอุ่นกินได้พอดีเลย”     คีลบอกพลางใช้ชายเสื้อตัวเองแทนที่รองมือจับกระป๋อง

“เอามาจากไหน ?”     จัสมินถามอย่างอดทึ่งไม่ได้ก็สถานที่แบบนี้ ‘นายไกด์’  ยังอุตส่าห์มีอาหารกระป๋องพกมาด้วย  คนถูกถามพยักหน้าไปทางถุงย่ามของตนที่วางอยู่ใกล้ ๆ     ข้าวของหลายอย่างถูกรื้อค้นออกมาวางล้วนเป็นสิ่งของที่จำเป็นต่อการเอาชีวิตรอดทั้งสิ้น

“เอากาแฟไหม ?”   คีลถามมาอีก    หญิงสาวจึงพยักหน้ารับและก็ได้กระบอกกระติกน้ำสแตนเลสรูปทรงแบน ๆ กลับมา   ภายในบรรจุกาแฟที่อุ่นกำลังดี  กลิ่นหอมฟุ้ง

“กาแฟพื้นเมืองนะ   คุณจะดื่มได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”

“แค่นี้ก็ดีถมเถแล้ว”   เธอบอกพลางใช้ฝากระติกแทนแก้วรองกาแฟข้นคลั่กขึ้นมาทดลองจิบ     ความขมจัดแล่นปราดเป็นการรู้รสในครั้งแรก   หากแล้วในความขมกลับมีความหวานเจือปนให้ชุ่มชื่นคอ    คีลส่งแผ่นแป้งชิ้นไม่ใหญ่นักที่ผิงไฟอุ่น ๆ เกรียมนิด ๆ มาให้

“กินกับกาแฟช่วยให้หนักท้อง  อยู่ได้นานดี”   อีกครั้งที่หญิงสาวรับมาค่อย ๆ และเล็มกินกับกาแฟรสเข้มข้นนั้นจนหมดแผ่นโดยมีคนคอยบริการนั่งมองด้วยสายตาเอ็นดู

“หิวละซิ”

“ก็แหงละ    ตั้งแต่บ่ายจนเย็นแล้วอีกทั้งคืนยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง   หิวจะแย่”    หญิงสาวยอมรับ    ขณะนี้เธอกำลังจัดการอาหารกระป๋องที่ชายหนุ่มส่งมาให้

“เล่นส่งให้ฉันหมดแบบนี้  แล้วนายล่ะ ?”    หลังจากหายหิวไปบ้างแล้วจึงมีน้ำใจถามไถ่   รู้สึกละอายหน่อยๆ ทีทำตัวคล้ายคนตะกละและไร้น้ำใจ

“ไม่ต้องห่วงหรอก    แค่กาแฟนั่นกับแป้งแผ่นนี่ผมก็อยู่ได้เป็นวันแล้ว   ชีวิตในทะเลทรายนะคุณ   ผมอดจนชินแล้วละ”     คีลบอกง่าย ๆ พลางเริ่มใช้เศษไม้เขี่ยก้อนหินให้กระจายออก    และใช้ทรายกลบไฟที่ลุกไหม้อยู่จนมอดสนิท

จัสมินพิจารณาคนที่บอกว่าอดจนชิน      คนอด ๆ อยาก ๆ จะมีหน้าตาผิวพรรณแบบนี้หรือ   ถึงชายหนุ่มจะแสดงให้เห็นว่าสามารถดำรงชีวิตอยู่กลางทะเลทรายได้อย่างสบาย ๆ ก็เถอะ

“คุณทำหน้าไม่เชื่อ”

“ก็มันน่าเชื่อไหมล่ะ   คนอด ๆ อยาก ๆ หาเช้ากินค่ำที่ไหนเขาเป็นแบบนายบ้าง”

“ผมเป็นแบบไหน ?”    คีลถามแกมหัวเราะ

“แค่ดูผิวพรรณมือไม้ก็ไม่น่าเชื่ออยู่แล้ว”

“อย่ามองคนแค่เพียงรูปกายภายนอก  เพราะสิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่ตัวตนจริง ๆ และตัวตนจริง ๆ ก็อาจไม่ใช่อย่างที่เห็น    อย่าพูดว่าคุณรู้จักเขาดีเพราะในความจริงคุณอาจไม่รู้จักเขาเลยก็ได้”     คำพูดของคีลทำให้หญิงสาวมองสบดวงตาดำคมอย่างค้นหา

“แล้วนายล่ะนี่เป็นตัวตนจริง ๆ ของนายหรือแค่ภาพลวงตาหลอกคนอื่น”    เป็นคำถามที่ทำเอาคนมองสบตายิ้มกว้าง   ดวงตาคู่คมปรากฏแววขบขัน

“คนเราทุกคนมีสองหน้าทั้งนั้นแหล่ะครับ    อาจเป็นเพราะหน้าที่อาจเป็นเพราะความรับผิดชอบเป็นตัวกำหนดการกระทำ,,,,แต่ตอนนี้ขณะนี้ผมก็คือผม   ไม่ใช่มายาลวงที่สร้างขึ้นเพื่อหลอกตาใคร”

“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าอันไหนหน้ากาก  อันไหนหน้าจริง”    หญิงสาวยังซักไซ้ต่อไป

“เราไม่มีทางรู้หรอกครับ    เวลาและสถานการณ์บางอย่างเท่านั้นจะทำให้ความจริงเปิดเผยออกมา”