คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 15
Chapter 15
“อืม สนามบินที่ประเทศไทยนี่ก็ใหญ่โตพอควรเลยนะ” หลังจากลงจากเครื่องบิน สคอลโล่ก็มองออกไปโดยรอบพลางเอ่ยปากชม ในขณะที่คนอื่นๆได้แต่มองดูเฉยๆเท่านั้น
“แล้วนี่จะไปไหนต่อล่ะ!?” บอสแห่งวาเรียเอ่ยถาม
“เดี๋ยวเราจะนั่งรถตู้ที่คุณมุคุโร่เตรียมให้แล้วเพื่อไปจังหวัดD18 กันค่ะ” กระเทยสาวตอบพลางเดินนำทุกคนออกไปยังสถานที่รอรถ
“แล้วกว่าจะถึงมันอีกนานมั๊ย!?” เมฆาแห่งวองโกเล่เอ่ยถามบ้าง พลางโยกคอไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า
“ก็ประมาณ2-3ชั่วโมงค่ะ แต่ว่าถ้าทุกคนเหนื่อยกันจริงๆ เดี๋ยวเจ๊จะหาที่พักในเมืองนี้ให้นะคะ”
“ไม่ต้องหรอก! อีกแค่2-3ชั่วโมงเอง พวกแกก็ทนๆไปหน่อยแล้วกันน่า” ผู้เป็นบอสสั่ง ทำให้ทุกคนพยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ
“โอเคจ๊ะ งั้นเราขึ้นรถกันเถอะ” ลุซซูเรียพูดอย่างร่าเริงก่อนที่จะนำทุกคนขึ้นรถไป
รถแล่นออกไปด้วยความเร็วสูงตามคำสั่งของนายเหนือยแห่งวาเรีย ทำให้ผู้ที่เฝ้ามองพวกเขาตั้งแต่อยู่ในสนามบินนั้น ได้แต่ชะเง้อคอมองตามไปได้ไม่มากนัก
“เฮ้อ!! เป็นไปได้ด้วยดีนะครับ คุณมุคุโร่” ร่างบางผู้มีศักดิ์เป็นถึงรุ่นที่10แห่งวองโกเล่เอ่ยขึ้น หลังเดินออกมาจากเสาต้นใหญ่ที่พวกเขาใช้แอบซ่อนจากคนกลุ่มเมื่อครู่
“เห็นมั๊ยละครับ สึนะโยชิ นี่เป็นเพราะฝีมือผมทั้งนั้นเลยนา” ร่างสูงเอ่ยเป็นเชิงอวดๆ
“ครับ!! คุณมุคุโร่เก่งที่สุดเลยครับ” ร่างเล็กกว่าว่าพลางนำแขนมาคล้องไว้บนคอมุคุโร่ก่อนที่เขย่งไปจุ๊บแก้มร่างสูงเพียงเบาๆหนึ่งที
“คุณจะทำให้ผมอดใจไม่ไหวงั้นเหรอครับ!?” มุคุโร่พูดเชิงถาม แต่มือก็ยังคงรวบเอวบางมากอดอยู่
“ไม่ใช่สักหน่อย!!” ร่างเล็กรีบผละออกจากอ้อมกอดของคนเจ้าเล่ห์ในทันที ห่อนที่จะเสหน้าแดงๆของตนไปทางอื่น
“คึหึหึ คุณนี่น่ารักจริงๆนะครับ” ส่วนมุคุโร่ก็ยังคงแกล้งไม่เลิก
“เอิ่ม...แต่ว่า...เราทำแบบนี้กับพวกเขามันดีแล้วหรือครับ!?” ร่างเล็กเอียงคอถามเสริมความโมเอ้
“เราไม่ได้คิดร้ายกับเขาเลยนะครับ หนำซ้ำยังช่วยได้มากขึ้นอีกนา”
“เอ...แต่ว่า”
“สึนะโยชิครับ คิดดูนะครับว่า ถ้าพวกเราบอกแผนการทั้งหมดให้พวกเขาฟังหมดเลยเนี่ย พวกเขาจะยอมทำตามกันเหรอครับ สำหรับผม ผมคิดว่าไม่นะครับ พวกเขาไม่ทำตามแน่ๆ ตราบใดที่ยังมีสารซึนในร่างกายมากมายขนาดนั้นน่ะครับ” มุคุโร่อธิบาย แต่ถึงกระนั้น ร่างเล็กก็ยังอดห่วงไม่ได้อีก
“ทำแบบนี้ ก็เหมือนกับว่าเราเห็นเขาเห็นหมากเลยนะครับ เล่นเดินไปตามใจชอบน่ะ” สึนะพูดพลางทำแก้มป่องๆ
“อืม...เรื่องนี้ผมไม่ปฏิเสธหรอกครับ แต่ว่า...เพื่อจุดมุ่งหมายเดียวกันแล้ว จะทำยังไง จะเดินไปยังไง ก็ได้ไม่ใช่เหรอครับ!? ขอแค่สิ่งที่ทำ มันไม่ได้ทำร้ายคนอื่นแค่นั้นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอครับ!? เราน่ะ ทำเพื่อพวกเขาไม่ใช่เหรอครับ!?” มุคุโร่พูดพลางยิ้มอย่าง(พยายาม)สดใส
“อื้ม!!” นภาร่างเล็กพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ประกอบกับความเชื่อใจในรอยยิ้มอันสดใสของคนรักตน ก่อนที่ทั้งสองจะเดินจูงมือกันไปขึ้นรถที่จอดรอพวกเขาอยู่นานแล้ว
.
.
.
.
รถตู้สีขาวป้ายทะเบียน กด 1218 เอ็กซ์เอส(XS-จังหวัด)ได้เลื่อนมาจอดหน้าโรงแรมXS and D18 Hotel ในช่วงเวลาบ่ายๆของวัน
“ฮ้า!! ถึงซักที” ฉลามน้อยลงจากรถพลางบิดขี้เกียจเต็มที่
“โรงแรมนี้ก็ใช้ได้นี่” แซนซัสพูดพลางกอดอกแล้วมองไปรอบๆ
“จะยังไงก็ช่าง ฉันอยากไปพักผ่อนแล้ว นี่พวกนั้นคงจัดให้เราแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้นก็...ฉันขอตัวล่ะ” ฮิบาริพูดพลางหาวหนึ่งทีก่อนที่จะเดินตามพนักงานในโรงแรมไป
“ท่าทางฮิบาริคงเหนื่อยกับการเดินทางน่าดูเลยนะจ๊ะ” ลุซซูเรียตั้งขอสังเกต
“ฉันก็อยากพักผ่อนเหมือนกัน” พูดจบแซนซัสก็เดินออกไปบ้าง แต่เดินได้เพียงไม่กี่ก้าว เขาก็หันหน้ากลับมาอีกรอบ
“นี่!! ไอ้ฉลามสวะ!”
“หะ หา” สคอลโล่เขินรับด้วยใบหน้าแดงๆ ก็เพราะว่าตั้งแต่เดินทางมา แซนซัสไม่เคยคุยกับเขาดีๆเลยน่ะสิ!
“แกเช็คเมล์ด้วยนะ เผื่อว่าจะมีงานด่วนเข้ามา” พูดจบร่างสูงก็เดินหันหลังกลับไปทันที ทิ้งให้สคอลโล่ยืนเอ๋อกับฝันเมื่อครู่
“อะ อืม” สคอลโล่ได้ขานรับเมื่อร่างสูงเดินออกไปไกลมากแล้ว ในสภาพที่สติหลุดลอย ทำให้ลุซซูเรียได้แต่มองด้วยแววตาปลงๆ
.
.
.
.
เมื่อเข้ามาในห้องพักแล้ว สคอลโล่ก็รีบทำตามที่บอสแห่งวาเรียสั่งไว้ทันที นั่นก็คือการเช็คเมล์นั่นเอง ซึ่งเขาก็ได้ดูแล้ว และปรากฏว่าไม่มีงานด่วนเข้ามาแต่อย่างใด ทำให้สคอลโล่มีเวลานั่งฟุ้งซ่านต่อ
“เหอะ!! ไอ้บอสบ้า แกเช็คเมล์เองไม่เป็นรึไงว่ะ” สคอลโล่ล้มตัวลงนอนบนเตียงพลางบ่น
“หรือว่า...ที่แกไม่เช็คเมล์เองน่ะ เป็นเพราะว่าแกจะเอาเวลาไปจู๋จี๋กับเจ้าหนูฮิบาริใช่มั๊ยเล่า!!” สคอลโล่พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งงอนกึ่งเล่น
“ว่าแต่...ทำไมมุคุโร่ถึงต้องให้พวกเรามาเที่ยวด้วยล่ะ มีจุดประสงค์อะไรรึเปล่าน้า~” สคอลโล่ทำหน้าสงสัยอยู่นาน จนในที่สุดเจ้าตัวก็คิดอะไรบางอย่างออก
“จะเปิดโอกาสให้แซนซัสกับฮิบาริมาฮันนีมูนกันเหรอ!? แล้ว...แล้วทำไมฉันต้องมาด้วยเล่า จะทำให้ฉันช้ำใจตายรึไง!! ไอ้พวกบ้า! ไอ้บอสบ้าๆๆๆๆ!!!!” น้ำเสียงที่เสียงดังของสคอลโล่เริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็กลายเป็นเสียงสะอื้นแทน
“ฉันไม่อยากมาเลย ไม่อยากเห็นเลย ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเห็นแกอยู่กับคนอื่นเลย แซนซัส แซนซัส ไอ้บอสบ้า!...” สคอลโล่ว่าพลางเอามือทุบหมอน ก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มหมดแรงและผล็อยหลับไป
.
.
.
“สคอลโล่จ๊ะ สคอลโล่จ๊ะ สคอลโล่...” ลุซซูเรียเรียกพลางเขย่าตัวสคอลโล่เบาๆ
“อะ อืม งือ” สคอลโล่เอามือขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาในสภาพงัวเงียๆ
“มีอะไรงั้นเหรอ!? แล้วนี่แกเข้ามาได้ยังไงเนี่ย!?” หลังจากที่สคอลโล่เริ่มหายจากอาการงัวเงียแล้ว เขาก็เอ่ยถามลุซซูเรียทันที
“ก็สคอลจังไม่ได้ล็อกประตูห้องน่ะสิ เจ๊เลยเข้ามาได้น่ะ เจ๊ว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ” ลุซซูเรียพูดพลางพยุงตัวคนเพิ่งตื่นไปล้างหน้า
“แล้วทำไมพวกแกไม่ไปกินกันก่อนล่ะ อยู่ข้างล่างโรงแรมเองไม่ใช่เรอะ”
“ไม่ใช่จ๊ะ คือเราจะไปหาอะไรกินกันที่ถนนD18น่ะจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดพลางยิ้มแก้มปริ
“เห!? ที่ถนนมันมีอะไรกินงั้นเหรอนอกจากยางมะตอยน่ะ” สคอลโล่ถามอย่างงงๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกจ๊ะ คือเราจะไปกินอาหารกันข้างๆถนนกันน่ะ”
“ข้างถนน!? วาเรียเนี่ยนะ!?” สคอลโล่พูดด้วยน้ำเสียงสงสัยมากกว่าเดิม
“ใช่จ๊ะ คนเขาไปกินกันออกเยอะแยะนา” ลุซซูเรียเริ่มหว่านล้อม
“เออๆ สำหรับฉันยังไงก็ได้ แล้วบอสกับฮิบาริล่ะ พวกนั้นจะไปรึเปล่า!?” สคอลโล่เป็นฝ่ายเอ่ยถามบ้าง
“ไปสิจ๊ะ บอสบอกว่า นานๆทีได้เปลี่ยนอากาศบ้างน่ะ”
“อืมๆ ไหนๆบอสก็พูดอย่างนั้นแล้วนี่นะ ไปก็ไป นี่ตอนนี้ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วนะ แล้วพวกนั้นล่ะ”
“พวกนั้นรอสคอลจังคนเดียวนี่ล่ะจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดอย่างยิ้มๆ ในขณะที่สคอลโล่เริ่มปากซีดมือสั่นรู้ถึงชะตาตัวเองแล้ว
“ไปกันเถอะจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดพลางเดินนำออกไปจากห้อง ส่วนสคอลโล่ก็ค่อนเดินตามไป
“ลงมาได้สักทีนะ นึกว่าจะต้องให้ฉันไปปลุกแกเองถึงห้องซะอีก” เมื่อสคอลโล่เดินลงมาปุ๊บ นายเหนือแห่งวาเรียก็พูดจาเหน็บแหนมเข้าให้
“เออๆ โทษทีๆ” สคอลโล่แปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางของแซนซัส
“เอาล่ะจ๊ะ ในเมื่อมาครบกันแล้ว เราก็ไปกันเถอะจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดพลางเดินนำทุกคนไปยังรถที่จอดรอพวกเขาไว้
.
.
TBC.
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ
ความคิดเห็น