คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter14
Chapter 14
“เอาละครับ ผมต้องไปแล้วนะครับ ขอให้ทุกคนโชคดีนะครับ” มุคุโร่ที่ขึ้นเครื่องบินคนสุดท้ายกล่าวลาทุกคนอีกครั้ง หลังจากที่คนอื่นๆได้กล่าวไปเรียบร้อยแล้ว
“อืม แล้วก็ฝากดูเมืองนามิโมริด้วยล่ะ” ฮิบาริเอ่ย
“อะ...ครับๆ คุณนี่ยังเป็นห่วงเมืองเสมอเลยนะครับ” มุคุโร่ล้อ
“แล้วก็...สคอลโล่ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” มุคุโร่พูดพลางยิ้มไปให้สคอลโล่ ทำให้นภาสีรัตติกาลแสดงหน้าไม่พอใจขึ้นมาแว่บนึง
“อะ...อืม” สคอลโล่ตอบกลับอย่างงงๆ
“นี่ เห็นบอกว่ารีบไม่ใช่เรอะ! รีบไปซะสิ” แซนซัสเร่ง ทำให้มุคุโร่ได้แต่ยิ้มกับตัวเองบางๆ
“ครับๆ” พูดจบเขาก็เดินออกไป
“อา...เอ่อ..แล้วทำไมเจ้าหนูฮิบาริถึงไม่กลับไปกับพวกนั้นล่ะ” สคอลโล่เอ่ยถามเมฆาร่างเล็กแห่งวองโกเล่
“ฉันจะอยู่กับแซนซัส พวกนั้นมีธุระก็กลับไปก่อนสิ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันซักหน่อย” พูดจบฮิบาริก็เดินควงแขนแซนซัสออกไป ทิ้งให้สคอลโล่ค่อยๆเดินตามแผ่นหลังของนภาร่างสูงไปอย่างเงียบๆ ส่วนลุซซูเรียก็ได้แต่มองด้วยแววตาสงสาร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
.
.
.
.
.
“นี่ๆ ลุซซูเรีย เป็นไงบ้างล่ะ ตอนที่ไปส่งพวกนั้นที่สนามบินน่ะ” เบลถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น หลังจากที่เขาเห็นลุซซูเรียกลับมาแล้ว
“จะมีอะไรได้ยังไงล่ะจ๊ะ” ลุซซูเรียตอบ ทำให้เบลทำหน้าน่าเบื่อทันที ซึ่งลุซซูเรียได้แต่ยิ้มๆเมื่อเห็นกิริยานั้น
“อืม...แล้วเรื่องแผนล่ะ มุคุโร่เขาบอกเรื่องอะไรล่ะ” มาม่อนเป็นฝ่ายเอ่ยถามบ้าง
“เรื่องนี้บอกไม่ได้นะจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดพลางยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก
“เฮอะ!! ความลับเยอะกันเหลือเกิน” มาม่อนพูดจบก็ลอยหายไปทันที
“ชิชิชิ ลุซซูเรียใจร้ายอ่า ไม่ยอมบอกแผนให้เจ้าชายรู้เลย” เบลพูดพลางทำหน้าบึ้ง
“ก็มันเป็นความลับนี่จ๊ะ! เอ...ว่าแต่ตอนนี้ถึงเวลาสมควรแล้ว เบลจังช่วยไปเรียกบอส สคอลโล่แล้วก็ฮิบาริมาด้วยสิจ๊ะ ที่ห้องโถงน่ะ บอกว่าเจ๊มีเรื่องจะแจ้งน่ะ เกี่ยวกับแผนที่มุคุโร่บอก” ลุซซูเรียพูด
“อ่า...ทำไมบอสกับพวกนั้นถึงได้รู้ล่ะ แล้วยังรวมสคอลโล่อีก ทำไมเจ้าชายถึงรู้ไม่ได้ล่ะ” เบลพูดพลางทำปากจู๋ๆ
“อ้อ...เรื่องที่จะแจ้งนี่รวมเบลกับมาม่อนด้วยนะจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดเสริม
“แล้วเจ้าชายต้องโทรไปหาเลวี่ที่ชายแดนใต้ของประเทศไทยเพื่อเรียกมาประชุมมั๊ยอ่ะ” เบลถามต่อ และคำถามนี้ทำให้ลุซซูเรียถึงกับปลงกับเบลเฟกอล
“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ ให้เลวี่เขาทำหน้าที่เพื่อประเทศไทยเถอะจ๊ะ เรามาประชุมกันแค่นี้พอนะจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดพลางยิ้ม
“อ๋อ ได้สิ รอแป๊บนะ เดี๋ยวเจ้าชายไปเรียกให้” เบลพูดพลางเดินขึ้นบันไดไปอย่างร่าเริง
.
.
.
.
“มาแล้วๆ” เบลพูดอย่างร่าเริง ในขณะที่บุคคลทั้งสองที่อยู่ด้านหลังของเขา มีหน้าตาที่ไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด ยกเว้นสคอลโล่ที่บนหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยก็แล้วกัน
“ลุซซูเรีย ที่บอกว่าไอ้เจ้ามุคุโร่มันมีแผนเนี่ย แผนอะไรงั้นเหอรอ!?” สคอลโล่ถามด้วยความสงสัยใคร่อยากหาคำตอบ แต่คนที่ฟังทุกคนยกเว้นเบลเฟกอล กลับต้องตกใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากของรองหัวหน้าแห่งวาเรีย
“อะ...ใครบอกสคอลโล่เหรอจ๊ะว่ามุคุโร่เขามีแผนน่ะ” ลุซซูเรียถามอย่างหวั่นๆ
“ห๊ะ! แล้วแกไม่ได้บอกให้เบลมันมาบอกฉันเหรอ!?” สคอลโล่ถามด้วยน้ำเสียงที่เพิ่มความสงสัยมากขึ้นกว่าเดิม และนั่นก็ทำให้ทุกคนถึงกับหันหน้าไปส่งสายตาอาฆาตให้เบลเฟกอลอย่างรุนแรงทีเดียว ทำเอาเจ้าตัวหน้าซีดไปเลย โดนเฉพาะหัวหน้าแห่งวาเรียที่มองเขาอย่างดุดันมากกว่าที่เคยเห็นอยู่
“กะ..ก็...อ๋อ...ใช่จ๊ะ คือ...มุคุโร่เขามีแผนให้พวกเราวาเรียรวมทั้งฮิบาริไปพักผ่อนกันน่ะจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดอย่างยิ้มๆ ในใจรู้สึกโล่งอกที่ตัวเองสามารถรอดพ้นสถานการณ์วิกฤตยิ่งกว่าต้มยำกุ้งนี้มาได้ และยังคิดอีกว่า ต้องเฉ่งไอ้ตัวพูดมากนั่นให้ได้
“เอ๋!!” แต่คำพูดของลุซซูเรียเมื่อซักครู่ก็ทำให่ทุกคนตกใจเหมือนกัน
“ไปพักผ่อนอะไรของแก” ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในวาเรียเอ่ยถาม
“ก็...คุณมุคุโร่เขาเห็นวาเรียช่วงนี้เครียดๆกัน เขาก็เลยอยากให้พวกเราไปพักผ่อนกันน่ะคะ โดยที่เขาจัดการเรื่องที่พักและอื่นๆเรียบร้อยแล้วล่ะคะ” ลุซซูเรียพูด ทำให้เจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลทั้งสองคนต่างเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดทันที
“จริงสิ! ดีจังๆ เจ้าชายอยากไปเที่ยวพอดีเลย” เบลพูดอย่างร่าเริง เป็นจังหวะเดียวกันที่มาม่อนลอยมาพอดี
“ดีๆ มุคุโร่จัดการให้แล้ว วาเรียจะได้ไม่ต้องเสียเงิน” มาม่อนพูดอย่างมีความสุข
“เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ เบล มาม่อน พอดีว่ามุคุโร่เขาจัดให้แค่4คนเองน่ะจ๊ะ ก็มีแค่บอส สคอลโล่ ฮิบาริ แล้วก็เจ๊เองจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดพลางทำหน้าเสียดาย
“ลุซซูเรีย ฉันไม่ไปก็ได้ ฉันสละที่ให้พวกมันล่ะกัน” สคอลโล่พูดอย่างใจดี
“ไม่ได้นะจ๊ะ สคอลโล่ เดี๋ยวมุคุโร่จะเสียใจเอานา” ลุซซูเรียพยายามกล่อม
“มันไม่ใช่เด็กๆนี่นา จะได้มางอนเพราะไอ้เรื่องแค่นี้น่ะ แล้วอีกอย่าง ไอ้เจ้าพวกนี้มันก็อยากไปด้วยนี่” สคอลโล่ตอบกลับ
“หรือว่ากลัวที่จะต้องร่วมเดินทางกับพวกฉันล่ะ” ฮิบาริที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น
“จะบ้าเรอะ! ทำไมฉันต้องกลัวด้วย” สคอลโล่พูดพลางเสหน้าไปทางอื่น
“นี่แกไม่ต้องมาทำเรื่องมากหรอกน่า ไอ้ฉลามสวะ!! เขาบอกให้แกไปแกก็ต้องไป” แซนซัสพูดบ้าง
“อืม...” สคอลโล่รับคำอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“อา...งั้นก็โอเคนะจ๊ะ เดี๋ยวเราจะต้องเดินทางกันวันมะรืนนี้ ช่วยเตรียมตัวไว้ล่ะกันนะ ส่วนเบลกับมาม่อนที่อยู่ที่นี่ก็ช่วยดูแลปราสาทด้วยล่ะ หรือว่าถ้ามีอะไรก็โทรมาหาเจ๊ได้นะ” ลุซซูเรียสรุป
“หมดเรื่องแล้ว ฉันไปทำงานต่อล่ะ” แซนซัสพูดจบก็ลุกออกจากเก้าอี้ไป ตามด้วยฮิบาริที่เดินออกไปข้างนอกเพื่อไปเดินเล่น และมาม่อนที่หายตัวไปไหนก็ไม่รู้
“นี่ๆ ลุซซูเรีย ไอ้เจ้ามุคุโร่นั่น มันมีแผนะไรอีกรึเปล่าล่ะ ท่าทางไม่น่าไว้วางใจเลย” หลังจากที่บุคคลทั้งสองได้เดินออกไปเมื่อครู่แล้ว สคอลโล่ก็เอ่ยถามทันที
“อ๋อ ไม่มีหรอกจ๊ะ” ลุซซูเรียพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจสุดๆ
“เห!? แล้วแกแน่ใจได้ยังไง” สคอลโล่ยังคงไม่หายสงสัย
“อ้าว! สคอลโล่ไม่รู้หรอกเหรอจ๊ะ ว่าพวกเรากับพวกวองโกเล่น่ะ เป็นเพื่อนกันแล้วน้า” ลุซซูเรียพยายามเฟ้นหาคำพูดที่ดีที่สุดมาตอบ
“ห๊ะ! ตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“อันนี้เจ๊ไม่ทราบหรอกจ๊ะ รู้แต่ว่าพวกเขาไว้ใจได้จ๊ะ” ลุซซูเรียตอบไปอย่างข้างๆคูๆ
“เออๆ ฉันถามแกแล้ว เอาเป็นว่ายังไงฉันก็ต้องระวังตัวไว้อยู่ดีล่ะ” พูดจบสคอลโล่ก็ลุกออกจากเก้าอี้ไปอีกคน
“อา...ไปกันหมดแล้ว เบลจ๊ะ เจ๊มีเรื่องจะถามหน่อยน่ะ” เมื่อเห็นว่ารองหัวหน้าแห่งวาเรียเดินไปไกลแล้ว อรุณร่างหนาก็เอ่ยถามวายุทันที ทำให้วายุเริ่มรู้แล้วล่ะ ว่าตัวเองต้องโดนดุเรื่องเมื่อกี้แน่ๆ
“เอ่อ...” เบลเริ่มยิ้มแห้งๆ ไม่มีรอยยิ้มโรคจิตโผล่มาให้เห็นเหมือนเคย
“คือเจ๊อยากรู้น่ะ ว่าทำไมเบลจังถึงหลุดปากบอกเรื่องแผนให้สคอลโล่ฟังน่ะจ๊ะ” ลุซซูเรียคาดคั้น
“ก็...ลุซซูเรียบอกว่า ให้เจ้าชายไปบอกทุกคนว่าให้ลงมาประชุมเรื่องแผนของมุคุโร่นี่นา เจ้าชายก็เลยบอกไปตามนั้นเอง” เบลพูด
“อะ...อ๋อ จริงด้วยสิ เจ๊ผิดเองล่ะ” ลุซซูเรียพูดพลางพยักหน้าอย่างเข้าใจในความซื่อบื้อของวายุแห่งวาเรีย
“...”
“เบลไปได้แล้วจ๊ะ เจ๊ไม่โกรธหรอก” ลุซซูเรียพูดอย่างใจดี
“อืม” เบลเฟกอลพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินออกไป
และหลังจากที่ทุกคนออกไปกันจนหมดแล้ว ลุซซูเรียก็ได้ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
“เฮ้อ! มีแต่เรื่องที่ยุ่งๆ เมื่อไร่กันน้า ที่สองคู่นั้นจะเข้าใจกันสักที” ลุซซูเรียได้แต่พูดกับตัวเองอย่างปลงๆ ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมา
“ฮัลโหล คุณมุคุโร่ฮ้า~! ทางนี้เจ๊จัดการเรียบร้อยแล้วฮ่ะ แล้วทางโน้นล่ะฮะ......โอเคแล้ว ดีฮ่ะ แค่นี้นะคะ สวัสดีฮะ” หลังจากวางสาย กระเทยสาวก็ลอบยิ้มให้ตัวเองหนึ่งที ก่อนที่จะเดินออกไปทำงานของตนดังเช่นคนอื่นๆ และยังไม่ลืมที่จะไปเตรียมกระเป๋าสำหรับการท่องเที่ยวอันแสนสนุกในวันมะรืนนี้อีกด้วย
.
.
.
TBC.
ขอบคุณที่ติดตามนะค้า^^
ความคิดเห็น