มหาลัยวัยเลิฟ(ออยคิว เอกเบส)

ลำดับตอนที่ #1 : นี้หรอไอดอลผม!!!

ที่หน้าหอของมหาลัยแห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มร่างเล็กที่กำลังหิ้วกระเป๋าใบใหญ่หนึ่งใบและกระเป๋าลากอีกหนึ่งใบ

หนุ่มน้อยนามว่า ‘อิ๊กคิว’ ตอนนี้ได้ยืนอยู่หน้าหอของตัวเอง เขากำลังรู้สึกตื่นเต้นมากเลยหล่ะ

เพราะหลายวันมานี้เด็กคนนี้ต้องตั้งใจอ่านหนังสือและต้องห้ามสติไม่ให้เผลอไปเล่นเกม เพื่อที่เขาจะได้สอบติดที่มหาลัยแห่งนี้ เพราะอะไรนั้นหรือ ก็เพราะว่าเด็กน้อยผมสีน้ำเงินคนนี้อยากเจอหน้าตาของรุ่นพี่ที่เป็นไอดอลของเขาทางโซเชียล

ในโลกแห่งอินเตอร์เน็ทนั้น ได้มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่า นักแคสเกม เป็นกลุ่มคนใน youtube ที่โด่งดัง

เด็กน้อยหัวน้ำเงินคนนี้ก็ได้อยู่กลุ่มนี้เหมือนกัน โดยใช้นามปากกาว่า ‘Xcrosz’ เด็กน้อยคนนี้มีแรงบรรดาใจที่อยากเป็นนักแคสเกม เพราะรุ่นพี่คนหนึ่งที่เขาได้ติดตามดูในยูทูปประจำ โดยเขาขื่อว่า ‘ออย Lawbreaker’

รุ่นพี่คนนี้ถึงจะโหดบ้างแต่ก็คอยช่วยเด็กคนนี้อยู่ อิ๊กคิวจึงรักเขามากกก จนมาวันนี้...

เมื่อหลายเดือนก่อนรุ่นพี่คนนี้ได้บอกว่าเรียนอยู่ที่มหาลัยนี้ อิ๊กคิวจึงพยายามที่จะสอบเข้าที่นี้ให้ได้เพื่อพบเจอรุ่นพี่ของเขานั้นเองงงง ซึ่งรุ่นพี่ของเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมบอกอีกด้วยว่า ถ้าสอบติดจะยอมเลี้ยงข้าว

Ikkiw:

ในที่สุด...ก็เป็นนักศึกษาของที่นี้แล้วโว้ยยยย!!!! อุตส่าห์นั่งอ่านหนังสือแทบตายขนาดนั้น ถ้าสอบไม่ได้ผมจะผูกคอตายใต้ต้นถั่ว!! โอ๊ะ!..ผมยังไม่ได้แนะนำตัวสินะ ผม ‘อิ๊กคิว’ ครับ เรื่องของผมบางเรื่องคุณก็คงจะรู้อยู่แล้ว เพราะงั้นผมขอไม่พูดอะไรมากนะ เพราะตอนนี้ผมตื่นเต้นมากเลยวะ แบบมือไม้นี่สั่นไปหมดแล้ววว พี่ออยเขาหน้าตาเป็นยังไงวะ

ผมที่กำลังจะเดินเข้าไปในตัวหอ ก็ต้องตะลึง เพราะหอนี่ดูดีชะมัด! ผนังบนล่างเป็นสีขาวสลับดำดูมีสไตล์

แถมพื้นก็เป็นพรม ถึงจะสกปรกนิดๆแต่ก็ไม่ทำให้นักศึกษาสะดุดล้ม เหมือนมหาลัยที่อื่นที่พื้นค่อนข้างลื่น

และ..ผมก็ได้ยินเสียงรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งกำลังยืนถือโทรโข่งพูดกับรุ่นน้องหลายร้อยคนซึ่งน่าจะปีหนึ่งเหมือนผม...

รับน้องนี่หว่า!!!!! กูลืมมมม!!! แถมนี้สายโด่งแล้ววว!!! ตายเป็ดดดดดด!!!!

ผมรีบเอากระเป๋าทั้งหมดของผมไปฝากไว้กับยามที่หอ แล้วรีบวิ่งอย่างเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องโดนอะไรบ้าง...

พี่คนทื่ถือโทรโข่งเริ่มสังเกตเห็นผมที่กำลังจะเนียนๆเข้าแถว แต่พี่เขาจับได้แล้วง่ะTT

“น้องคนที่มาสายมาข้างหน้าเลยครับ”

คำพูดของพี่เขา ทำให้ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว ซวยแล้ว อิ๊กคิวเอ้ยยยย!!!

ผมก้มหน้าเดินไปหาพี่ที่ถือโทรโข่งพร้อมหันไปมองรุ่นพี่คนอื่นที่นั่งอยู่บนแสตนด์ที่กำลังจ้องผมอยู่เหมือนกัน

ผมเงยหน้ามองพี่คนหตรงหน้า พี่เขา...หล่อจังวะ ทำเอาผู้ชายอย่างผมใจเต้นเลยล่ะ

ผมสีเหลืองทองที่ปกปิดหน้าตัวเองเล็กน้อยทำให้แอบเห็นดวงตาสีเพลิงที่กำลังจ้องมาที่ผม ไหนจะรอยสักใต้ตา

และก็แจ็กเก็ตสีดำที่สวมทับชุดนักศึกษาไว้ ดู..หล่อจังวะ เฮ้ย!!!..ไม่ใช่เวลามามองคนที่กำลังจะด่ามึงอยู่น่ะ!!!

“ทำไมน้องถึงมาสายครับ”

“ผม..ผมลืม ผมขอโทษครับ..”

“หืม..พี่ว่าพี่นัดไว้ชัดเจนแล้วน้า ว่าให้มาที่นี่เวลานี้ ไม่สิ ก่อนหน้านี้สิบนาที”

พี่เป็นนาฬิกาเคลื่อนที่หรอครับ!!!! แค่สิบนาทีเอง! ถึงพี่เขาจะเหยียดยิ้มที่ถ้าสาวๆอยู่แถวนี้ก็คงสลบตายให้กับผม

แต่แม่งดูมีนัยว่า กูต้องตายแน่ๆ!!!!!

“น้องชื่ออะไรครับ”

“อ..อิ๊กคิวครับ..”

พี่คนนี้ตกใจเล็กน้อยและหันมาจ้องผมมากขึ้น หน้าใกล้กันมากขึ้น..โอ้ยยยย!!! ไอ้โรคจิตตตตต!!!

ผมอยากจะผลักพี่เขาออกอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้ผมคงไม่มีสิทธิ

พอพี่เขามองผมชัดแล้วจนแทบเห็นจุลินทรีย์ พี่เขาก็ยิ้มอีกครั้งและถอยออกไป

“เนื่องจากน้อง อิ๊กคิว มาไม่ทัน น้องก็ต้องโดนทำโทษนะ:)”

“....”

“น้องต้องโดนปะแป้งครับ”

“หา!!!”

ปะแป้งงง!!! ถึงมันจะดูเป็นการลงโทษที่เบาๆสำหรับคนอื่น แต่ผมโคตรเกลียดเลยวะ!

ก็ผมเกลียดกลิ่นแป้งอ่ะ ไหนจะฝุ่นจากแป้งอีก โคตรเกลียดเลยวะ แต่คงจะห้ามพี่คนนี้ไม่ทันแล้วล่ะ

  “ไอ้เอกกก เอาแป้งมาหน่อยดิ เอามาแบบให้ฝุ่นฟุ้งเลยนะเมิง!!!”

“จัดไป!”

.....พี่ฟังความคิดคนอื่นออกรึไง!!!!! ทำไมแม่งเหมือนรู้ว่ากูเกลียดอะไรแล้วก็ยังจะแกล้งแบบนั้นวะ

รุ่นพี่ที่หล่อมากอีกคนหนึ่งเดินลงมาจากสแตนด์และจัดแจงเอาแป้งฝุ่นทุกกระปุกทุกชนิดที่มีมาใส่กระปุกแป้งอันหนึ่งที่ค่อนข้างใหญ่ และ...ยีห่อนี้ กูโคตรเกลียดด!!!!!

พี่หัวน้ำตาลที่หล่อมากคนนี้เดินถือกระปุกแป้งอันนั้นมาให้พี่ที่อยู่ตรงหน้าผม พร้อมกับยิ้มให้ผม ไม่ต้องมายิ้มเลย!!!

พี่ตรงหน้าเทแป้งลงที่มือและค่อยๆเกลี่ยผมที่ปิดหน้าผมไว้ออก แล้วค่อยๆบรรจงทาแป้งให้..

พี่เอานิ้วเรียวจิ้มกับแป้งและทาไปทั่วหน้า ไม่ว่าจะใต้ตา ตรงแก้ม ใต้ปาก แถวๆซอกคอ

ผมเริ่มร้อนไปทั้งตัว เมือพี่คนนี้สัมผัสในส่วนต่างๆบนใบหน้าของผม จากที่ทาแป้งหน้าต้องขาว ตอนนี้คงเป็นแดงแทนแล้ว.

พี่ตรงหน้าที่ทาแป้งให้ผม ยิ้มตลอดเวลาที่จ้องมองผม เหมือนผมเป็นลูกหมาที่ต้องทะนุถนอมเป็นพิเศษ...

ไปหมดแล้ววว!!! สมองอิ๊กคิววไปหมดแล้ววว!!!!

“แค่ก แค่ก”

ผมเริ่มไออกมา เมื่อฝุ่นจากแป้งเริ่มเข้าไปในปากและจมูก จนพี่ตรงหน้าต้องหยุดการลงโทษไว้แค่นี้(?)

ตอนนี้ผมคงหน้าเหมือนผีจีนมากเลยสินะ เพราะนักศึกษาปีหนึ่งที่รุ่นเดียวกับผมทั้งแถวเริ่มหัวเราะกัน รวมถึงไอ้พี่หัวน้ำตาลนั้นด้วย พี่ตรงหน้าผมมองดูนาฬิกาแล้วหยิบโทรโข่งมาพูดต่อ

“ตอนนี้เวลา 8 โมงแล้ว พี่ให้เวลาสองชั่วโมงไปพักหรือทำความรู้จักกันซะ เพราะเดี๋ยวจะให้เล่นเกมกัน”

“....”

“และห้ามสายอีกนะ”

“คร้าบบบ/ค่า”

ไอ้ประโยคคำสั่งอันหลังเนี้ยกระทบกูชัดๆ!! เมื่อพี่เขาพูดจบเพื่อนๆทุกแถวก็เดินแยกกันไปนู่นไปนี้บ้าง

ผมเองตอนนี้ก็คงต้องหาเพื่อนแล้วหล่ะ ผมค่อยๆเดินออกห่างพี่คนนี้เพื่อที่จะไปหาเพื่อนใหม่ แต่..

หมับ

แต่ไอ้พี่ที่ผมหวาดผวามากกกดันมาจับไหล่ผมไว้เนี่ยสิ ปล่อยกู!!!!!!

ผมดิ้นเล็กน้อย แต่แรงบีบที่ไหล่เริ่มมากขึ้น ผมจึงยอมอยู่นิ่งๆ จะแกล้งไรอีกวะเนี่ย-3-

“อิ๊กคิวใช่ป่ะ”

“ครับ”

“xcrosz?”

“ช..ใช่ครับ”

ไอ้พี่บ้านี่รู้จักกูได้อย่างงายยยยย!!!!! รึว่าเป็นแฟนคลับโรคจิตวะ!!! ซวยรอบสองแล้วคิวเอ้ยยย!!!

“หึ ได้เจอกันซะทีนะ”

“ค..ครับ?”

“สงสัยพี่คงต้องได้เลี้ยงข้าวให้หมาแถวนี้จริงๆแล้วแหละ”

เลี้ยงข้าว? หรือว่า.. ต..แต่ไอ้พี่โรคจิตเนี้ยนะ จะเป็น..

“พี่ออย?”

“คิดว่าใครล่ะ”

“พ..พี่ออย!!!!!!”

“หนวกหูเว้ย! ไปพักไป! ห้ามมาสายอีกนะเว้ย!”

พี่ออยที่จับไหล่ผม เปลี่ยนเป็นผลักหลังให้ผมเดินออกไปที่อื่น อ..ไอ้โรคจิตนี่ พี่ออยจริงๆหรอวะเนี่ย!!!!

//โอเคกันมั้ยค่ะ เริ่มต้นใหม่ค่า หวังว่าทุกคนจะชอบกันน้า ติชมได้เหมือนเดิมนะค่า

แต่พี่ออยนี่ไม่ธรรมดาเลยน้า มีการแบบปะแป้งให้กันด้วยยย อร้ายย ฟินแทนนน!