คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : [ตามคำขอ] KHR : Angle..(1001) 100%
คุยกับไรท์ก่อนอ่าน : มาแล้วค่ะๆ คู่ 1001 ว่าแต่ช่วงนี้ไรเตอร์ชอบตั้งชื่อตอนเป็นภาษาอังกฤษจังแฮะ (ท่าจะเพี้ยนจัดจนลืมภาษาบ้านเกิดซะแล้ว) ส่วนเนื้อเรื่องในตอนนี้พยายามทำให้มันน่ารักๆแล้วนะคะ แต่ไม่รู้จะเลี่ยนรึเปล่า แนะนำให้ลองอ่านเองค่ะ ^_^
เมื่อก่อน...ผมไม่เคยคิดอยากจะยุ่งกับใคร
ไม่ว่ายังไง...มนุษย์มันก็น่าเบื่อ……
เพียงแต่...ถึงผมจะคิดแบบนั้น...
ผมก็ไม่ได้รังเกียจมนุษย์อะไรมากมาย...พวกเขาก็ทำให้ผมอบอุ่นดี…..
และเพราะมี “นางฟ้า” คนนั้น...
นางฟ้าตัวน้อยที่คอยห่วงผมตลอดเวลา...ผู้มอบรอยยิ้มอันอบอุ่นมาให้อยู่เสมอๆ
เพราะมีนางฟ้าองค์นั้นทำให้ชีวิตที่มีแต่ความว่างเปล่าของผม “มีสีสันขึ้นมาได้”
แองเจิ้ล...ยูนิ
บางคนอาจจะเรียกยูนิว่าเจ้าหญิงหรือท่านยูนิ แต่สำหรับเบียคุรันแล้ว..เธอไม่ได้เป็นแค่เจ้าหญิง แต่เธอคือนางฟ้าองค์หนึ่งเลยก็ว่าได้
เธอคือนางฟ้าที่มีรอยยิ้มอันสดใส โดดเด่น และอบอุ่นเสมอ...
และเป็นนางฟ้านิสัยไม่ดี ที่มาร่ายมนต์เอาหัวใจของเขาไปซะได้....
“เอ่อ คุณเบียคุรันครับ คุณเบียคุรัน...(ไอ้)คุณเบียคุรัน (หูแตกรึไงคร้าบบบบบบบ) ช่วยหันมาทางผมที” อิริเอะ โชอิจิ แหกปากลั่นใส่หูผู้เป็นบอส เล่นเอาเบียคุรันหันมาทำตาเขียวใส่เนื่องจากไปทำลายความคิดอันบรรเจิด(?)ของเขาซะได้
“มีอะไรงั้นเหรอ โชจัง ^^+”
“(ชะอึ๋ย) อ่า เอางานวิจัยมาส่งฮะ = =;;;” หนุ่มแว่นรีบยื่นเอกสารงานให้ และเผ่นออกจากห้องไปทันที เพราะว่าถ้าอยู่นานกว่ามีหวังโดนคุณชายมาชเมโลว์หักคอเข้าให้แน่ๆ
จากนั้นพอโชอิจิออกไปแล้ว เบียคุรันก็กลับมานั่งกินมาชเมโลว์พร้อมกับอ่านเอกสารที่โชอิจิยื่นให้เมื่อสักครู่ ก่อนจะแทบสำลักเมื่องานเป็นแค่เอกสารว่างๆ ไม่มีอะไรเลย แถมหน้าสุดท้ายคุณโชเขาก็เขียนมาซะตัวบักเอ้กว่า
‘คุณเบียคุรัน!! ตั้งใจทำงานหน่อยสิครับ เลิกบ้าทำตาวิ้งก่อนก็ได้ ไม่ตายหรอกครับ!!!!!!!!!’
อ่านแล้วแทบจะปากระดาษทิ้งแล้วตามไปหักคอถึงที่ นับวันโชอิจิชักจะกวนส้น_คนเป็นบอสหนักเข้าไปทุกทีๆแล้วนะเนี่ย!!
นี่ตูเป็นเอามากขนาดลูกน้องไม่เคารพแล้วเหรอฟะเนี่ย.........
“คุณเบียคุรัน” เสียงหวานใสดังขึ้นข้างหลัง แต่เนื่องจากสติสตางค์ของคุณท่านเขายังไม่เต็มตรีมนัก เลยเผลอหันไปตะคอกใส่ซะหมดมาดเลย
“พอแล้ว!!! จะทำเดี๋ยวนี้แหละ แค่ทำก็จบใช่มั้ย งานน่ะ หา!! โช...อ่า ยะ..ยูนิจัง =[]=!!!” เบียคุรันอ้าปากค้างหลังจากรู้ว่าคนที่ตัวเองหันไปตะคอกใส่เมื่อกี้เป็นยูนิไม่ใช่โชอิจิ
ยูนิยืนตัวสั่นหงึกๆอยู่ตรงหน้าเบียคุรัน น้ำตาก็เอ่อล้นออกมา เป็นเพราะเบียคุรันผู้แสนดี(ตรงไหน?)ไม่เคยตะคอกใส่ มาโดนแบบนี้เลยอึ้งแล้วเผลอทำบ่อน้ำตาตื้นเท่านั้นเอ๊งงงงง (ประชดโลก!!)
“ขะ..ขอ..ขอโทษค่ะ” ยูนิพูดกะกุกตะกัก
“เฮ้ย ยูนิจังไม่จำเป็นต้องขอโทษก็ได้ ฉันขอโทษ หงุดหงิดนิดหน่อยน่ะ” เบียคุรันจับไหล่ทั้งสองข้างของยูนิและดึงร่างบางเข้ามากอดเพื่อปลอบประโลม
ยูนิน่ะ...เป็นคนอ่อนไหวง่าย
เธอคงจะกลัว..ที่เห็นเบียคุรันเป็นเสียแบบนี้...
“...คุณเบียคุรัน ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ยูนิผละออกจากอ้อมกอดของเบียคุรัน
“อ้าว งั้นเหรอ ว่าแต่ยูนิจังมาที่นี่มีอะไรรึเปล่า” ปกติยูนิไม่เคยมาที่ห้องนี้เลยด้วยซ้ำ
“ก็อยู่แต่ในห้องเดิมๆมันเบื่อนี่คะ” ถ้าไม่มีคำต่อไป เบียคุรันจะดีใจมาก... “ฉันเลยออกมาเดินเล่น แล้วก็หลงทางเข้ามาในห้องนี้น่ะค่ะ”
เพล้ง!!!!
เหมือนมีเสียงกระจกแตกดังขึ้นในหัวของเบียคุรัน
โธ่...อุตส่าห์หลงดีใจ
จะบอกว่ามาหาหน่อยก็ได้...
“แล้วก็นะ..โชคดีจังนะคะที่เจอคุณเบียคุรัน ฉันว่าจะมาชวนคุณเบียคุรันไปเดินเล่นด้วยกันอยู่พอดี” จากนั้นใบหน้าอันหมองหม่นเมื่อกี้ก็เปลี่ยนเป็นแจ่มใสขึ้นมาทันตาเห็น “งั้นไปกันเถอะค่ะ ^_^”
จากนั้นยูนิก็ดึงแขนของเขาออกไปราวเด็กน้อยอ้อนผู้ปกครอง...
แต่ในสายตาของเขาเธอคือนางฟ้าในสวนสวรรค์ชัดๆ!!
สวนดอกไม้.......
ดอกไม้นานาพันธุ์ที่ถูกปลูกไว้ที่นี่ ล้วนแต่มีดอกไม้สวยๆ ทั้งลิลลี่ แดนดีไลออน เดซี่ คาร์เนชั่น แพนซี่ ทิวลิป และดอกกุหลาบหลากสีสัน และทั้งหมดนี้ก็มีแต่ดอกไม้ที่ยูนิชอบทั้งนั้นเลย
“คุณเบียคุรันดูสิคะ ดอกไม้สวยๆทั้งนั้นเลย” ยูนิกล่าวอย่างสดใส
“ชอบใช่มั้ยล่ะ อ่ะ นี่ ฉันให้ยูนิจังนะ” เบียคุรันยื่นดอกกุหลาบสีชมพูให้ยูนิ เธอรับมันมา และกระตุกรอยยิ้มขึ้น
“ขอบคุณนะคะ อ๊ะ นี่ก็เริ่มมืดแล้ว กลับกันเถอะค่ะ”
จากนั้นยูนิก็หันหลังเดินเข้าฐานทัพไป ส่วนเบียคุรันก็มองตามแผ่นหลังนั้นไปจนลับตา...
โดยที่รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มไม่ได้หายไปเลย....
หึหึ รู้มั้ยครับ ดอกกุหลาบสีชมพูที่ผมให้เธอไปมีความหมายว่าอะไร..
ในภาษาดอกไม้....กุหลาบสีชมพูหมายถึง…..
“เธอช่างน่ารักและงดงาม”
นางฟ้าตัวน้อยของฉัน...
ยูนิจัง...
ความคิดเห็น