คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : [ตามคำขอ] KHR : Ai Kotoba…(8085) 100%
คุยกับไรท์ก่อนอ่าน : ตอนนี้ไม่ขอพูดมากนะคะ เพียงแต่จะบอกว่า...มาดูพ่อยอดเนียนหวานกันเถอะ!!! >w<
*โอเคค่ะ ยอมรับก็ได้ จบได้เน่ามากมาย T^T
ภายในคฤหาสน์วองโกเล่...
ในตอนนี้ผู้พิทักษ์แหวนแห่งพิรุณกับนักฆ่าฉายาแมงป่องพิษกำลังแข่งจ้องตามาราธอน(?) ระหว่างรอซาวาดะ สึนะโยชิเข้ามาชี้แจงงานที่พวกเขาต้องทำคู่กัน เพียงแต่ระหว่างรอชายหนุ่มอายุน้อยกว่ามันก็เล่นแมงป่องพิษคนสวยแบบจ้องเอ๊าจ้องเอาอยู่นั่นแหละ นี่ถ้าเกิดว่าทั้งคู่เป็นปลากัดล่ะก็ คนโดนจ้องได้ตั้งท้องไปนานแล้วนะเนี่ย!!
“จ้องอะไรของนาย ยามาโมโตะ ทาเคชิ” แมงป่องพิษสาว หรือ ‘เบียงกี้’ เอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน เมื่อโดนผู้พิกษ์พิรุณอย่าง ‘ยามาโมโตะ ทาเคชิ’ จ้องหน้าอยู่ประมาณห้านาทีได้
“ก็ผมอยากมองหน้าพี่สาวนี่~” ว่าพลางยิ้มแป้นตามฉบับของเจ้าตัว ซึ่งมันก็ทำให้เส้นขันติของสาวเจ้ากระตุกจึ้กๆได้เป็นอย่างดี
“แต่นายมองฉันมาห้านาทีเศษๆแล้วนะ ช่วยทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่มองได้มั้ย =__=;;;;” หลังจากที่เบียงกี้พูดจบ เธอก็พบว่าตัวเองพูดผิดมหันต์ เพราะยามาโมโตะที่เคยนั่งอยู่โซฟาฝั่งตรงข้ามกลับเดินมานั่งลงข้างๆตัวเธอ แถมยังถือวิสาสะเอนหลังลงมานอนตักเธอหน้าตาเฉยเลยด้วย
อะ..ไอ้เด็กนี่...
“=w=~♪” คนหน้าหนา(?)ที่นอนอยู่บนตักเบียงกี้ก็ยังคงแสดงอาการไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นเดิม โดยไม่ได้มองเลยสักนิดว่า...สาวสวยที่พ่อคุณมาหนุนตักเขาหน้าด้านๆน่ะ ตอนนี้หยิบอาวุธประจำกาย(ที่เอามาจากไหนไม่ทราบ)ออกมาแล้ว
“ไปตายซะไอ้บ้า! Poison Cooking!!” ท่าทางคุณเธอจะเอาจริงนะ ก็เล่นล็อคเป้าหมายจะเอาพอยซั่น คุกกิ้งโปะหน้ายามาโมโตะเสียให้ได้ ดีนะที่เขาหลบทัน ไม่งั้นได้หมดหล่อ(?)ซะแล้ว
“พี่สาวอย่าเล่นแบบนี้สิ เดี๋ยวผมก็ตายหรอกน้า~” ยังคงกวนประสาทต่อไป...
“เออ ตายๆไปซะ ไอ้เด็กกวนประสาทนี่” ยังคงบ้าจี้ต่อไป...
“ง่าาา พี่สาวใจเย็นสิครับ =[]=!!”
“ไม่เย็นแล้วเฟ้ย! นายทำไมชอบกวนประสาทฉันนักนะ”
“ก็ผมชอบพี่สาวนี่นา” คำคำเดียวที่ถูกพูดออกมาจากปากพิรุณหนุ่มแห่งวองโกเล่เล่นเอาสาวเจ้าหยุดชะงัก ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ
ก็ผมชอบพี่สาวนี่นา...
ผมชอบพี่สาวนี่นา..
ผมชอบพี่สาว..
ชอบ...
ถึงจะกัดกันอย่างกับหมาบ้า(?)แทบทุกวัน แต่เบียงกี้เองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็รักยามาโมโตะเหมือนกัน แต่ความรักที่ทั้งสองมีให้กันมันคนละแบบ ยามาโมโตะรักเบียงกี้แบบ ’คนรัก’ แต่เบียงกี้กลับ...รักยามาโมโตะแบบ ‘น้องชายคนหนึ่ง’ เท่านั้นเอง...
“ขอบใจ ฉันก็ชอบนาย เจ้าเด็กบ้า” เบียงกี้ว่าพลางเอื้อมมือไปลูบหัวยามาโมโตะก่อนจะเดินออกไปตามสึนะ เพราะทูน่าน้อย เอ๊ย!! บอสวองโกเล่รุ่นที่ 10 มาสายไปสิบห้านาทีแล้ว
หมับ!
ยามาโมโตะคว้าแขนร่างบางไว้ก่อนจะสวมกอดเธอจากด้านหลัง ที่บอกว่าชอบน่ะ...เขาจริงจังนะ ที่เธอพูดว่าชอบเขาเหมือนกันก็ไม่ได้ทำให้เขามีความสุขเท่าไรนักหรอก เพราะรักที่เธอมีให้เขามันแบบครอบครัวน่ะสิ
“ไม่เอาง่ะ ไม่เอาแบบนี้นะพี่สาว” ยามาโมโตะว่าพลางซบหน้าลงกับไหล่มนของเบียงกี้
“หะ..หา อะไรของนาย”
“ผมจริงจังนะ ผมชอบพี่สาว ไม่สิ ยิ่งกว่าชอบซะอีก”
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันก็ชอบนายเหมือนกัน แล้วนายจะเอาอะไรกับฉันอีกล่ะเนี่ย” เบียงกี้พูดด้วยท่าทางที่ง.งูเต็มหัวไปหมด เจ้าเด็กนี่? มันจะเอาอะไรกับเธออีกงั้นเหรอ
“ก็พี่สาวชอบผมแบบน้องชายนี่ ผมไม่เอาแบบนั้นนะ” พิรุณหนุ่มว่าพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น “ผมอยากให้พี่สาวมองผมในฐานะผู้ชายคนหนึ่งบ้าง..”
นัยน์ตาสีมรกตสั่นไหว เธอไม่เคยรู้เลยว่าคนที่เธอพยายามรักแบบน้องชายมาตลอดจะรู้สึกแบบนี้กับเธอ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มช้าๆก่อนจะแกะมือของยามาโมโตะออกและหันไปเผชิญหน้ากับเขา
“ฉันยอมแพ้นายจริงๆเลย ยามาโมโตะ ทาเคชิ” เบียงกี้ว่าพลางลูบใบหน้าหล่อเหลานั่นเบาๆ “เจ้าเล่ห์จริงนะ”
“หมายความว่า..?”
“เออๆ ก็ได้ๆ ฉันเองก็รักนายนะเจ้าบ้า!” ว่าพลางคว้าคอของชายหนุ่มเข้ามาประทับริมฝีปากเบาๆ
เพื่อพิสูจน์...ว่าครั้งนี้คำบอกรักของเธอคือการที่รักเขาแบบผู้ชายคนหนึ่ง...
ความคิดเห็น