คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : [ตามคำขอ] KHR : เด็กเลี้ยงแกะ...(1886)
คุยกับไรท์ก่อนอ่าน : นังไรท์คืนชีพแล้วค่าาาา~ >w< คราวนี้จะปั่นให้รวดเดียวเลยนะคะ ไม่ดองหรอก เดี๋ยวฝุ่นจะจับซะก่อน หวังว่าคงจะยังไม่ลืมกันใช่มั้ยคะ ฮ่าๆ และรีเควสในครั้งนี้คือ 1886 จิลขอแบบ sm มาด้วยสิ แต่เรายังไม่พร้อมงิ แต่งเอสเอ็มยังไม่ได้ ตอนนี้ต้องดราม่าและหวานเลี่ยนไปก่อนนะฮับ T__T
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...
มีเด็กเลี้ยงแกะคนหนึ่งคอยดูแลฝูงแกะอยู่บนเชิงเขาใกล้กับป่าทึบ..เขาสร้างเรื่องหลอกชาวบ้านว่ามีหมาป่ามากินฝูงแกะของเขาถึงสองครั้ง...
แต่ไม่กี่วันต่อมา หมาป่าก็มาจริงๆ มากินแกะทั้งฝูงของเขา...เขาร้องเรียกให้ชาวบ้านมาช่วย แต่ไม่มีใครเชื่อ..ทำฝูงแกะกินถูกกินไปหมด…
นิทานอีสปเรื่อง ’เด็กเลี้ยงแกะ’ เป็นนิทานที่ใครหลายๆคนคงเคยได้ยินผ่านหูไปบ้างมื่อครั้งยังเด็กๆ และมักจะได้คติสอนใจว่าการโกหกเป็นสิ่งที่ผิด เด็กๆไม่ควรทำตาม เพราะภายหลังจะเดือดร้อน...และ ‘มิอุระ ฮารุ’ ก็เคยเป็นหนึ่งในเด็กๆที่เคยฟังนิทานเรื่องนั้นและพูดกับตัวเองว่าจะซื่อสัตย์ จะไม่พูดโกหก ไม่ว่ากับใครทั้งนั้น...
แต่ทว่าในตอนนี้...เธอคงต้องแต่งนิทานเด็กเลี้ยงแกะเสียใหม่ ให้สำหรับเธอและ ‘ฮิบาริ เคียวยะ’ โดยเฉพาะ เพราะตั้งแต่ที่ฮิบาริบอกรักกับเธอ เธอก็ได้แต่หลอกเขา...และได้แต่หลอกตัวเองตลอดมา ว่าเธอหมดกับกับสึนะโยชิ และหันมารักฮิบาริอย่างหมดหัวใจแล้ว...
เมื่อไรกันที่ฉันจะกล้าพอที่จะบอกความจริง...ว่าฉันไม่ได้รักเขา…
อยากจะขอโทษจริงๆ...ที่เอาความรู้สึกของเขามาล้อเล่น...
และอยากขอบคุณที่อุตส่าห์มอบความรู้สึกดีๆให้กับคนแบบฉัน..
ฮิบาริซัง...ตอนนี้ฮารุคงได้แต่บอกขอโทษคุณแค่ในใจเท่านั้นสินะ…
หมับ!!
ขณะที่เตรียมอาหารเช้าอยู่ ก็มีแขนแกร่งของบุคคลที่คุ้นเคยโอบรอบเอวบางของฮารุ ร่างสูงที่ได้รับขนานนามว่าเมฆาแห่งวองโกเล่ ผู้ยืนอยู่ในตำแหน่ง ‘คนรักของฮารุ’ กำลังกอดและมอบมอร์นิ่งคิสตรงแก้มนวลของร่างบางช้าๆ
“ฮิบาริซัง อย่าซนแต่เช้าแบบนี้สิคะ” ว่าพลางดันใบหน้าหล่อเหลาออกจากใบหน้าของตนเอง ร่างสูงยิ้มกริ่มก่อนจะเผยรอยยิ้มมุมปากและขโมยหอมแก้มของสาวเจ้าอีกฟอดใหญ่
“รักนะ..” เป็นคำพูดหวานเลี่ยนชวนอ้วก(?)ที่ไม่เหมาะกับเมฆาผู้เงียบขรึมเอาเสียเลย เขาเปลี่ยนไปมากตั้งแต่คบกับฮารุ ดูใจดี...แล้วก็อ่อนโยนขึ้นตั้งเยอะ แบบนี้เรียกว่าเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนก็ไม่น่าจะใช่มั้ง..
“ฮารุก็รักฮิบาริซังนะคะ..^^” คำคำนี้มักจะออกมาจากปากฮารุโดยไม่ได้ตั้งใจทุกครั้งที่ฮิบาริบอกรัก ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำตัวเป็นเด็กเลี้ยงแกะ...แต่มันก็ยังรู้สึกผิดมาโดยตลอด…Gomennasai…คำคำนี้ที่เธอพร่ำบอกเขาในใจตลอด อยากจะพูด...แต่มันพูดไม่ได้ เหมือนมีอะไรมาจุกที่ลำคอ...
ต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไรนะ....
ยิ่งผ่านไปนานเท่าไร ความรู้สึกผิดที่อยู่ในจิตใจมันก็เพิ่มพูนมากขึ้นเท่านั้น ฮารุได้แต่กล่าวคำว่าขอโทษ ขอโทษ แล้วก็ขอโทษ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ภายในใจ..
จนกระทั่งวันนี้...ที่เธอตัดสินใจจะบอกกับเขาว่าเธอโกหกมาโดยตลอด...เธอก็ยังไก้แต่กระวนกระวายจนฮิบาริสังเกตเห็นและเอ่ยปากถามด้วยความห่วงใย
“ฮารุ ไม่สบายหรือไง งั้นฉันไปเอาน้ำอุ่นมาให้นะ” ฮิบาริพูดพลางใช้หลังมือแตะหน้าผากวัดไข้ให้ฮารุ จากนั้นก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปเอาน้ำอุ่นให้ ฮารุส่ายหน้าและฉุดข้อมือฮิบาริไว้ “ฮารุ..”
“ฮิบาริซัง...” ฮารุพูดด้วยเสียงสั่นๆ ไม่ร่างเริงหรือสดใสเหมือนปกติ
“...” ฮิบารินิ่งเงียบ สงสัยกับท่าทีที่แปลกไปของฮารุ
“คือว่า..” ฮารุกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวออกมาแบบสะอึกสะอื้นและปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มออกมาแบบไม่อาย
“...”
“ขอโทษนะคะ..ขอโทษ..ฮึก...ฮารุขอโทษ...”
“ฮา..รุ..?”
“ขอโทษ..ค่ะ..” ฮารุร้องไห้อย่างหนักจนสลบไป ฮิบาริตกใจอย่างมากและรีบนำตัวฮารุส่งโรงพยาบาล เขาพอจะรู้ว่าเธอหมายความว่ายังไง และเขาก็พร้อมจะเดินจากไปหากเธอต้องการ..
จากนั้นมา..ก็เป็นเวลาร่วมหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ฮิบาริและฮารุไม่ได้พบกัน หรือถ้าพบ..พวกเขาก็ไม่มองหน้าและไม่พูดคุยกันเลย...พวกเขาทำแต่ยิ้มและหันหลังเดินจากไปเท่านั้น...ตลอดหนึ่งสัปดาห์นั้นฮารุไม่มีความสุข เหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง พอไม่มีเขาคนนั้นอยู่ข้างๆแล้ว...
เหงาจังเลย...
น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของฮารุช้าๆ เธอรู้แล้วว่าความรู้สึกของ ’เด็กเลี้ยงแกะ’ ตอนถูกทิ้งให้เฝ้ามองฝูงแกะถูกหมาป่ากินมันเป็นเช่นไร เพราะเธอก็ประสบกับเหตุการณ์เดียวกัน พอไม่มี ‘เขา’ แล้วมันเหงา เจ็บปวด แล้วก็เจ็บใจมาก...ที่ไม่เข้าใจตัวเองให้เร็วกว่านี้...
รู้แล้วล่ะ...
ขอโทษนะคะฮิบาริซัง...ฉันรู้แล้วล่ะค่ะ ว่าการอยู่คนเดียวเป็นยังไง...
พอปราศจากคุณแล้ว..ชีวิตของฉันมันว่างเปล่าขึ้นมาทันที...
ตอนนี้ฉันรู้แล้ว..ว่าการเป็นเด็กเลี้ยงแกะ...ผลตอบแทนมันจะออกมาเป็นแบบไหน..
ขอโทษ….
และขอบคุณ..สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ
ความคิดเห็น