[S.Fic APH] 100 year of Promise

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Title :: 100  year of Promise

Fanfiction :: Axis Powers Hetalia

Couple :: Kiku x Mei [Japan x Taiwan]

Note :: ดราม่านิดๆ หวานหน่อยๆ

Note 2 :: คิคุบรรยายทั้งเรื่อง =w=;;

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

รู้มั้ย อั๊วชอบอาคิคุที่สุดเลยนะ...

เวลาอาคิคุยิ้มน่ะ รอยยิ้มของลื้อสวยมากๆเลยล่ะ..

อั๊วชอบรอยยิ้ม นิสัย และทุกอย่างที่เป็นอาคิคุ...

...ผมเองก็ชอบเหมยซังเหมือนกันนะครับ

...รอยยิ้มของเหมยซังน่ะ ทั้งน่ารักทั้งเปล่งประกาย

....ผมอยากเห็นรอยยิ้มกับใบหน้าของเธอตลอดไปเลยนะครับ

พวกเราจะอยู่ด้วยกันนะ...

..ตลอดไป...

อาคิคุ...อย่าไปนะ...!!!

ไหนอาคิคุสัญญากับอั๊วแล้วไงว่าจะอยู่กับอั๊วตลอดไปไง

แบบนี้อาคิคุก็ผิดสัญญาน่ะสิ

...เหมยซัง ขอโทษนะครับ

..มันเป็นคำสั่ง...ผมต้องไปแล้ว

....Sayonara ai shi teru na

พวกเราจะได้เจอกันอีกครั้ง

...สักวันหนึ่ง...

…………………………………………..

เฮือก!!!!!!!!

ผมฝันไปเหรอเนี่ย...ผมฝันถึงวันนั้น...เมื่อ 100 ปีก่อน ผมสัญญากับใครคนหนึ่งไว้ก่อนจะหันหลังและเดินจากพวกเขาไป ผมทิ้งให้พวกเขาอยู่ข้างหลังอย่างไร้เยื่อใย…และต่อมาไม่นานความเจ็บปวดก็สลายไปตามกาลเวลา เหลือทิ้งแค่ความทรงจำอันเลวร้ายและคำสัญญาที่ผมให้ไว้กับเธอ...

ความฝันนั้นทำให้ผมเจ็บปวด...

ผมทำร้ายเหยาซัง...คนที่เลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เด็ก..

ทำร้ายคาโอรุกับยงซู..ที่เป็นเพื่อนเล่นกันมานาน

และทำร้ายเธอ...คนที่ผมรักสุดหัวใจ

เหงื่อของผมผุดขึ้นเต็มใบหน้าเมื่อความฝันนั้นกลับมาหลอกหลอน  ไม่..ผมไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว...สงครามที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและน้ำตาของผู้คนที่หลั่งรินไปกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่...ผมไม่ต้องการเห็นมันอีกครั้ง..

หลายคืนแล้วที่ผมมักจะหลับไม่เต็มอิ่มเพราะความฝันนั้น และเมื่อผมเริ่มนึกหวนไปในอดีต...ก็จะพบกับใบหน้าของใครคนหนึ่งซึ่งยากจะลืม...

เหม่ยเหมย..

ผมคิดถึงเธอจัง...

คิดถึงใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอ...อยากจะกอดเธออีกสักครั้งเหลือเกิน..

แต่มันเป็นไปไม่ได้...ผมไม่ได้เจอเธอมานาน และไม่รู้ว่าเธอยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่า? เธอยังคงจำสัญญาของเราได้มั้ย? และเมื่อเราเจอกันเธอจะยังคงเอ่ยคำว่ารักกับผมอยู่หรือเปล่า..??

คิดมากไปผมคงนอนไม่หลับอีกแหงๆ ตอนนี้ช่างมันก่อนเถอะ พรุ่งนี้ผมยังต้องทำงานอีก ไม่มีเวลาลุกมานั่งย้อนอดีตตอนกลางดึกเป็นคนแก่ระลึกชาติหรอก

ZZZzzz (//อะไรมันจะหลับง่ายปานนั้น)

.....................................................

วันรุ่งขึ้น...

ตอนเช้าตรู่ประมาณตีห้าเกือบหกโมงเช้าผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่จริงผมจะนอนต่ออีกหน่อยก็ได้(แต่ดันข่มตาหลับต่อไม่ได้) ที่เขานัดผมวันนี้มันตอนแปดโมงครึ่งน่ะ แบบนี้คงไม่ไปนั่งสัปหงกระหว่างงานใช่มั้ย =__=;;;

ผมลุกขึ้นมาสูดอากาศยามเช้าและเฝ้าดูดวงตะวันที่โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า วันนี้ลมแรงไปนิด กลีบดอกจากต้นซากุระจึงร่วงโรยลงมา เป็นภาพที่สวยมากๆเลยล่ะครับ นานๆทีผมถึงจะได้เห็นภาพแบบนี้สักที

“อาคิคุ...อั๊วเอาดอกไม้นี้มาให้อาคิคุด้วยล่ะ...

ซากุระไงล่ะ...มันมีถิ่นกำเนิดอยู่ในประเทศจีนตอนใต้ ที่เกาะไต้หวัน...และหมู่เกาะโอกินาวา ญี่ปุ่น ลักษณะเด่นของซากุระก็คือ ยามที่ร่วงโรย จะร่วงพร้อมกันหมด...

ต่อไปซากุระจะเป็นดอกไม้ประจำชาติของอาญี่ปุ่นนะ...มันงดงามและเหมาะสมกับประเทศนี้ที่สุดแล้วล่ะ...”

แต่ดอกเหมยก็ไม่แพ้กัน ไม่ต้องร่วงโรยเหมือนซากุระ เพียงและผลิดอกใบอยู่บนต้นก็ดูงดงามมากแล้ว...

“เหม่ยเหมย..” ผมเปรยชื่อร่างบางที่โหยหาเบาๆ ยิ่งมองซากุระที่มีถิ่นกำเนิดมาจากเกาะไต้หวันของเธอ ยิ่งทำให้ผมคิดถึงเธอมากขึ้นเท่านั้น... “ผมคิดถึงเหม่ยเหมยมากนะครับ..”

หมับ!

มือปริศนาของใครบางคนกระตุกแขนเสื้อยูกาตะของผม แต่นี่ยังเช้าอยู่เลยนะ แล้วคนที่ถือวิสาสะเข้ามาบ้านของผมได้โดยไม่ต้องขอก็มีแต่เพื่อนๆฝ่ายเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เท่านั้นนี่นา

เมื่อผมหันไป ก็พบกับ....

“อาคิคุ อั๊วเองน่อ เหม่ยเหมยไง ^O^” เหม่ยเหมยกำลังยืนอยู่ข้างหลังผม ตอนนี้เธอโตเป็นสาวและสวยขึ้นมาก ผมที่เคยไว้ยาวแค่ระต้นคอ บัดนี้ได้ยาวถึงกลางหลัง เธอดูสูงขึ้นผิดกับตอนนั้นลิบลับ “อั๊วมาเยี่ยมน่อ เดี๋ยวพวกอาเหยาจะตามมาทีหลัง”

“เหม่ยเหมย..”

“หือ? เอ๋ ปล่อยอั๊วน่ออาคิคุ >//[]//<”

หมับ!!

ผมคว้าร่างบางมากอดแน่น ที่ผมมักจะพูดว่าคิดถึงเธอ อยากกอดเธออีกสักครั้งทุกๆวัน ตอนนี้มันเป็นจริงแล้วล่ะครับ ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าผมแล้ว แถมกำลังอยู่ในอ้อมกอดผมซะด้วย

“私 は あなた が いなくて寂しいです..... (คิดถึงนะครับ..)” ผมพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ราวกับว่าถ้าปล่อยไปแล้วเธอที่อยู่คนตรงหน้าจะหายไปเสียดื้อๆ

“我也是。(ฉันก็เหมือนกัน)” เหม่ยเหมยตอบรับก่อนจะกอดผมตอบ

“メイメイ。(เหม่ยเหมย)”

“...”

“愛してるよ...(ผมรักคุณนะครับ)” ในที่สุดผมก็พูดมันออกไป ความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในจิตใจของผม ขอให้ผมได้พูดมันออกไปเถอะ ถึงเหม่ยเหมยจะไม่ตอบรับ เพียงแค่ได้พูดมันออกไป..ผมก็ดีใจมากแล้ว

ติ๋ง..แปะ แปะ...

น้ำตาของร่างบางไหลออกมาทั้งๆที่ยิ้มอยู่ นี่ผมไม่ได้พูดอะไรผิดไปใช่มั้ย

 

“อั๊วคิดว่าลื้อจะลืมแล้วซะอีก..”

“??”

“ที่อาคิคุเคยบอกว่าชอบอั๊ว ที่อาคิคุสัญญากับอั๊วไว้..” เหม่ยเหมยพูดพลางใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล “อั๊วดีใจที่สุดเลย”

“เหม่ยเหมย...นี่คุณไม่ได้จะปฏิเสธผมหรอกเหรอ”

เหม่ยเหมยสั่นศีรษะก่อนจะปาดน้ำตาอีกครั้งพร้อมกับยิ้มกว้างให้ผม “ไม่ใช่หรอก อั๊วเองก็ชอบอาคิคุมาตลอด..จนตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นคำว่ารักแล้วล่ะนะ ^^” เหม่ยเหมยพูดพร้อมกับกอดผมอีกครั้ง

ผมค่อยๆเชยคางของร่างบางขึ้นช้าๆก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปช้าๆ การที่ได้อยู่กับคนที่ผมรักในวันนี้...ก็คือวันที่ผมมีความสุขที่สุดแล้ว

“ไอ้หยา!!! มาผิดเวลาซะแล้ว อาคาโอรุ อายงซู กลับด่วนเลยน่อ =[ ]=!!!” เสียงของเหยาซังดังขึ้น จริงสิ เหม่ยเหมยบอกว่าพวกเขาจะตามมาทีหลังนี่นา O_O!!!

“อาเหยา? ยงซู? คาโอรุ? พวกลื้อคงไม่ได้เห็นอั๊วกับอาคิคุ...=///=”

“Sorry นะอาเหมย คือไอกับยงซูแล้วก็เหยาซังเห็นตำตาเลย ว่ายูกับอาคิคุ kiss กันอยู่” คาโอรุพูดหน้าตายโดยไม่รู้ว่าอีกสองหน่อข้างหลังย่องหนีไปแล้ว

“พวกลื้อหยุดเดี๋ยวนี้เลยน่อ!! อายงซู อาเหยา อาคาโอรุนิสัยไม่ดี เกลียดที่สุดเลยน่อ!! >//[]//<” ว่าจบเหม่ยเหมยก็วิ่งไล่กวดสามหน่อไปทั่วบ้าน โดยทิ้งให้ผมยืนยิ้มอยู่คนเดียว...

100 year of Promise…หนึ่งร้อยปีแห่งคำสัญญา

ช่างมีความหมายสำหรับผมเหลือเกิน...

จบแล้ว..มันจบเลี้ยววว สั้นอิ๊บอ๋าย =[]=!!!

เรื่องนี้เป็นรีเควสของอุ้ม หรือเพื่อนของไรเตอร์ค่ะ เราไม่ค่อยรู้นิสัยไต้หวันเท่าไร เลยออกมาสนุก(?)ได้เท่านี้เอง ขอโทษนะจ๊ะอุ้ม เราหวานได้เท่านี้เอง หวังว่าจะถูกใจนะ T^T

แถมๆ PV คิคุเหมยค่ะ =w=v [มันดราม่ามากกกก]