คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Blind Love 2
The Blind Love 2
ผมหยิบหม้อจากใต้โต๊ะ หยิบน้ำขึ้นจากพื้นขวดหนึ่ง คลำหาปากหม้อเพื่อเทน้ำลงไป จากนั้นจึงวางหม้อลงบนเตาที่ตั้งไฟแล้ว นั่งรอเงียบๆให้น้ำเดือด
อี้ซิงบอกว่าตาของผมสวยมาก แม้จะไม่มีแววตา แต่กลับงดงามและเป็นอิสระ เขาบอกว่ามันดูดีมากโดยเฉพาะเวลาที่ผมยิ้ม ในเวลาแบบนี้ ผมมักจะพูดแบบเดิมว่า ผมแก่แล้ว จากนั้นเขาจะหงุดหงิดแล้วเลิกพูดไปเอง
เสียงน้ำเดือดดังขึ้น ผมหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปห่อหนึ่งออกมาจากลังข้างๆ ความจริงผมไม่ได้ชอบกินเทาไหร่ แต่ก่อนนี้ผมจะทำกับข้าว ผมทำอาหารจีนได้ แต่หลังจากที่มองไม่เห็น ความกระตือรือร้นในการทำอาหารก็หายไป เอาแค่เติมท้องให้อิ่มก็ใช้ได้แล้ว
ผมฉีกห่อบะหมี่ออก วางลงไปในหม้อ เติมเครื่องปรุงรส รอให้มันสุก
โดยรวมแล้วชีวิตผมเป็นไปอย่างมีรูปแบบชัดเจน ตื่นเช้าลุกจากที่นอน กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ออกไปทำงานที่ร้านซักผ้า ตอนเทียงอี้ซิงจะซื้อข้าวมาเผื่อ ทำงานต่อตอนบ่าย ตกเย็นก็กลับห้องที่เล็กเหมือนรังหนู กินบะหมี่กึ่ง อาบน้ำแล้วค่อยนอน
ผมดูดบะหมี่เสียงดัง รู้สึกว่ากินแบบนี้แล้วอร่อยขึ้น แต่ก่อนผมไม่ได้ทำแบบนี้ ผมจะค่อยๆกินไม่ให้มีเสียง หากไม่ระวังเกิดเสียงขึ้นแม้แต่นิดละก็อาจถูกตีสักรอบสองรอบ เผลอๆอาจอดข้าวมื้อนั้นไปเลยก็เป็นได้
หลังกินบะหมี่เสร็จ ท้องที่ว่างก็ถูกเติมจนเต็ม ผมยิ้มโง่ๆให้ตัวเอง นิ่งอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟัง
ผมบีบยาสีฟันใส่นิ้วก่อนจะป้ายมันลงบนแปรงสีฟันอีกที คอยเตือนตัวเองตอนล้างหน้าให้หลับตาด้วย ตอนแรกๆที่ผมยังไม่ชิน เผลอลืมตาตอนล้างหน้า สบู่ที่เข้าตาทำให้ผมแสบไปหมด
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเตรียมขึ้นฟูกนอน
นี่มันไม่ใช่
มือของผมที่แตะลงไปไม่ได้สัมผัสถูกผ้าห่มหรือฟูก
ตอนที่กำลังจะชักมือกลับ มือที่คุ้นเคยคู่หนึ่งก็จับเอาไว้
ผมตัวแข็งทื่อ
“เสี่ยวลู่ นายรู้ใช่ไหมว่าเป็นฉัน?” น้ำเสียงเขาแสดงความประหลาดใจ
ผมรู้...เสียงที่ผมไม่มีทางลืมไปตลอดชีวิต
เสียงที่ทำให้ผมต้องนอนฝันร้ายทุกคืน
ไม่ผิดเลย กลิ่นที่ผมได้ตอนเปิดประตูออก กลิ่นที่ไม่เหมาะกับที่นี่ มันคือกลิ่นบนตัวเขา กลิ่นที่ผมน่าจะลืมไปเมื่อนานมาแล้ว
ผมประมาทเกินไป ถึงกับไม่รู้ว่าเขามาอยู่ในห้อง
“เสี่ยวลู่ ฉันคิดถึงนาย”
เขากอดผม ริมฝีปากนั่นพึมพำอยู่ข้างๆหู ผมรู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไป ถูกเขาทำมาสี่ปีถ้ายังเดาไม่ได้ ผมคงโง่เกินไปหน่อย ผมแค่ไม่เข้าใจการกระทำของเขา เขาน่าจะลืมผมไปตั้งนานแล้ว ข้างกายเขามีผู้หญิงหน้าตาดีมากมายที่พร้อมพลีกายให้ แน่นอน ผู้ชายก็ด้วย
เขาคือโอเซฮุน ทายาทเจ้าของธุรกิจบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี คงเดาฐานะทางธุรกิจและสังคมของเขาได้ไม่ยาก ใครจะรู้ภายใต้ความสง่างามนั้นคือความดำมืดของจิตใจคน น่าเสียดายที่ด้านมืดของเขามีแต่ผมเท่านั้นที่ได้รับรู้
“กลับไปกับฉันเถอะ” เขาดันผมให้อยู่ใต้ร่าง จูบผมพลางถอดเสื้อผ้าของผม
ผมไม่ได้ต่อต้านและไม่คิดจะต่อต้านอีกแล้ว เมื่อก่อนเคยทำแต่ไม่มีครั้งไหนที่สำเร็จผล การทำแบบนั้นมีแต่จะทำให้เขารุนแรงกับผมมากขึ้น
เมื่อก่อนตอนมองเห็นผมยังสู้เขาไม่ได้ นับประสาอะไรกับตอนที่ตาบอด?
ผมฉลาดขึ้นตั้งนานแล้ว เขาอยากได้อะไรก็ให้ อยากรังแกกันแค่ไหนก็เชิญ อยากทำอะไรก็ตามใจ
เขาถอดเสื้อผ้าผมออกจนหมด ปากก็ชมผมว่าเป็นเด็กดีไม่หยุด มือก็ช่วยปลุกเร้าอารมณ์ของผม
นี่มันเหนือความคาดหมาย แต่ก่อนเขาไม่เคยใส่ใจ เขาสนใจแต่ตัวเองเท่านั้น
อะไรทำให้เขาอารมณ์ดีได้ขนาดนี้?
ผมคิดว่าผมรู้ แปดสิบเปอร์เซ็นต์คงเพราะเห็นผมเป็นแบคฮยอน
แบคฮยอนคือคนที่เซฮุนชอบ และเป็นที่ชื่นชอบของใครอีกหลายๆคน
ชื่อเต็มของเขาคือบยอนแบคฮยอน เป็นนักร้องไอดอลชื่อดังในสังกัดบริษัทของบ้านเซฮุน ใครๆก็ชอบเขา ตัวจริงของเขาน่ารักบริสุทธิ์ โดยเฉพาะเวลายิ้มเขาดูน่าหลงใหล
“เสี่ยวลู่...เสี่ยวลู่...” ตอนที่เซฮุนเข้ามาในตัวผม เขาเอาแต่เรียกชื่อของผม ผมได้แต่นิ่งงัน
ปกติเขาเรียกแต่ชื่อแบคฮยอน
วันนี้เกิดอะไรขึ้น?
เขาทำอยู่หลายครั้ง เหมือนมันยังไม่พอ ส่วนผมก็นอนนิ่งให้เขาทำตามใจ เมื่อไหร่ที่เขาพอใจก็คงจะหลับไปหรือไม่ก็ใส่เสื้อผ้าแล้วจากไป ผมจึงรอจนเขาปลดปล่อยครั้งสุดท้าย ขยับตัวลุกขึ้น ตั้งใจจะอาบน้ำเสียหน่อย นึกไม่ถึงว่าเขาจะดึงผมเข้าไปในอ้อมกอด
“นายจะไปไหน” น้ำเสียงของเขาร้อนรน อาจจะโมโหนิดหน่อย
ผมไม่ตอบ ปล่อยให้เขากอดอยู่แบบนั้น
“เสี่ยวลู่ อย่าไปไหนเลยนะ” พูดจบเขาก็กอดผมแน่นขึ้น ผมถูกเขากอดจนตัวชาไปหมด หลังจากนั้นเขาก็หลับไป ผมด่าเขาในใจหลายรอบ รอจนมือที่กอดผมคลายออก ผมคลำทางลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมไม่อยากหลับบนเตียงเดียวกับเขา ดังนั้นหลังจากใส่เสื้อผ้า ผมจึงเดินไปฟุบหลับบนโต๊ะแทน
เช้าวันต่อมา ผมถูกเซฮุนปลุกขึ้น เขาถามว่าทำไมผมไม่นอนบนเตียง ผมยังคงไม่พูด เขาเงียบไปสักพักก่อนพูดกับผมอีกว่า “กลับไปกับฉันเถอะ”
เขาเป็นอะไรไปกันแน่?
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เขาไม่เคยถามความเห็นผม อยากให้ไปไหนก็มัดแล้วพาตัวไป
ความผิดปกติของเซฮุนทำให้ผมสงสัย แบคฮยอนขาดอะไรอีกถึงได้จะมาเอากับผม? ต่อให้เขาจะเอาไปจริง ผมก็ขัดขืนไม่ได้อยู่แล้ว ทำให้ผมสงบเรื่องคงง่ายกว่า ไม่มีความจำเป็นจะต้องถามผม
หัวใจของผมรู้สึกเย็นเยียบอย่างแปลกประหลาด
ไม่แน่ว่าเขาอาจมีแผนที่ร้ายกาจกว่าซ่อนอยู่ ไม่แน่ว่ากลับไปกับเขาคราวนี้ผมอาจไม่เหลือแม้แต่ศพ คิดถึงตรงนี้ความกลัวเริ่มเข้ามาในจิตใจ
แต่จะให้หนียังไงคงไม่รอด
“ให้เงินฉันสิ” ผมพูด
“เสี่ยวลู่ นายพูดแล้ว? ในที่สุดนายก็ยอมพูดกับฉัน?” เขากอดผม “จะเอาเงินใช่มั้ย ได้ ฉันจะให้นายเดี๋ยวนี้ สิบล้านพอรึเปล่า”
ผมไม่ตอบ ผมไม่ได้บอกจำนวน เขาเต็มใจให้เอง เขาเขียนเช็คเสร็จก็วางมันลงในมือผม ผมยิ้มขื่น
ดี อย่างน้อยผมก็ขายตัวเองได้ในราคาที่สูงพอสมควร
“พวกเรากลับบ้านกันเลยนะ” เขาจูงมือผม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความดีใจ
ผมชะงักไปกับคำว่า “บ้าน” บ้านผมอยู่ที่จีน แต่ถ้าต้องการให้ผมบอกว่าบ้านที่เกาหลีของผมอยู่ไหน ผมคงหมายถึงห้องแคบๆที่ร้านซักผ้านี่ ผมกับเซฮุนเคยมีบ้านร่วมกันตั้งแต่เมื่อไหร่?
ช่างมันเถอะ แค่เขาไม่ฆ่าหั่นศพผมก็พอ
ออกจากประตูได้ไม่นาน ผมก็ได้ยินเสียงอี้ซิง เขาพุ่งตรงมาทางผม “ลู่หาน นายจะไปไหน?”
ผมสะบัดมือเซฮุนออก อี้ซิงยื่นมือออกมาจับผมเหมือนรู้ว่าผมต้องการไปหาเขา ผมหยิบเช็คออกจากกระเป๋า พูดเป็นภาษาจีนกับเขา
“อี้ซิง ฉันจะไปแล้ว นี่เงินสิบล้าน รับไว้แล้วเชื่อฉัน กลับจีนไปซะ”
“นี่มันอะไรกัน นายจะไปไหน” อี้ซิงถามผมอย่างเป็นกังวล ผมรู้สึกได้ว่าเขากำลังจะหันตัวไปหาเซฮุนคุยให้รู้เรื่อง ผมรีบดึงตัวเขาไว้
“เด็กดี รับเงินไว้แล้วกลับจีนไปใช้ชีวิตแบบที่นายต้องการ”
ผมหวังว่าเขาจะฟังที่ผมพูดแล้วไม่กลับมาเกาหลีอีก คิดซะว่าใช้ชีวิตแทนผม
“เดี๋ยว!! ลู่หาน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่! ลู่หาน! ลู่หาน!”
ผมถูกเซฮุนจูงมือออกมา
เสียงของอี้ซิงห่างออกไปเรื่อยๆ ผมเดาว่าคงเพราะบอดี้การ์ดของเซฮุนกันเขาไว้
ลาก่อนนะอี้ซิง หวังว่านายจะมีชีวิตที่ดีกว่าฉัน
ผมถูกเซฮุนพามาขึ้นรถ เมื่อรถออก ผมได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบอยู่ข้างในนั้น
ความคิดเห็น