คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Blind Love 1
The blind love 1
หนึ่ง สอง สาม...
ผมย่ำซ้ำๆลงไปในกะละมังซักผ้า ยิ่งออกแรงมาก เสื้อผ้าจะยิ่งสะอาดขึ้น อากาศรอบด้านก็จะอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของผงซักฟอก
แต่ก่อนเคยเห็นวิธีซักผ้าแบบนี้แค่ในซีรีย์เกาหลี ไม่นึกเลยว่าปัจจุบันจะยังหลงเหลืออยู่
วันนี้อากาศหนาว คงเพราะใกล้จะฤดูหนาวแล้ว เท้าที่เหยียบลงในน้ำเย็นๆนั่นจึงชาจนไร้ความรู้สึก
ผมขยับขาให้เร็วขึ้น เมื่อก่อนไม่รู้ เท้าถึงได้โดนกัดจนต้องรักษาอยู่เกือบเดือน เสียเงินไปไม่น้อย
“อี้ซิง”
“หืม?”
“เสื้อผ้าพวกนี้ใช้ได้แล้ว ไปเอาน้ำมาช่วยกันล้างให้สะอาดหน่อย”
“ให้ฉันทำเอง ตรงนี้มันหนาวเกินไป นายไปทำให้ตัวอุ่นเถอะ นี่ น้ำร้อน”
“ช่วยกันทำเถอะ ฉันหนาวแล้วนายหนาวไม่เป็นรึไง สองคนช่วยกันทำเร็วกว่า”
“นายอยู่ข้างนอกนี่มาครึ่งวันแล้ว”
“ไม่เป็นไร ฉันแก่แล้ว หนังหนา”
“พูดแบบนี้ทุกที”
อี้ซิงไม่ชอบให้ผมพูดว่าตัวเองแก่ คงเพราะผมชอบใช้มันเป็นข้ออ้างให้ตัวเองได้ลงมือทำงาน เขาจะได้สบายขึ้น
ปีนี้ผมอายุ 25 อยู่เกาหลีได้ 5 ปีเต็มแล้วอี้ซิงเล็กกว่าผม 2 ปี ปีนี้ก็ 23 ผมให้เขาเรียกผมว่าพี่ เขาก็ไม่ยอม บอกว่าผมตัวเล็กเรียกแล้วกระดาก
อี้ซิงก็เหมือนกับผม... มาเกาหลีด้วยความหวังว่าจะหาเงินได้
คงเพราะความบ้าระห่ำของวัยรุ่น นึกไปเองว่าจะเอาตัวรอดได้ในโลกกว้าง ตอนที่คุณพ่อคุณแม่เสียแล้ว ญาติพี่น้องไม่มีใครอยากเก็บผมไว้ ตอนนั้นผมอายุได้ 20 ปี ภายในเวลาไม่นานก็ขายบ้านพาตัวเองออกจากบ้านเกิด
ผมคิดผิดกับการตัดสินใจครั้งนั้น
หากยังอยู่ที่จีน อย่างน้อย คงไม่สิ้นไร้ไม่ตอกแบบทุกวันนี้
ผมพูดกับอี้ซิงบ่อยๆว่า มีโอกาสให้กลับจีนเถอะ แต่เขาไม่เข้าใจ รู้สึกว่ายังเก็บเงินไม่ได้ ดังนั้นผมหวังว่าจะช่วยให้เขาเก็บเงินได้สักก้อน กลับบ้านเกิดอย่างมีหน้ามีตา
อี้ซิงเป็นผู้มีพระคุณของผม เป็นคนเดียวบนโลกใบนี้ที่นับญาติกับผม ถ้าไม่ใช่เขา ผมคงตายอยู่กลางถนนในเกาหลีไปนานแล้ว ไม่ว่าเขาจะคิดยังไง ผมเห็นเขาเป็นน้องชายแท้ๆ
“เลย์ ไปส่งของ” เสียงคุณป้าเจ้าของร้านซักผ้าเรียกขึ้น เธอไม่เรียกเขาว่าจางอี้ซิง บอกว่ามันยากไป อี้ซิงชอบบ่นว่าเหนื่อยที่ออกเสียงในภาษาจีนว่า “เล่ย” อยู่บ่อยๆ คุณป้าเลยเรียกเขาว่า “เลย์”
เจ้าของร้านซักผ้าเป็นคนปากร้ายใจดี รับคนจีนอย่างผมที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าไว้ทำงาน แถมยังให้ที่อยู่ที่กิน แค่นี้ก็นับเป็นพระคุณอย่างสูงแล้ว
วันนี้ทำงานเสร็จเร็ว ผมลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย กล่าวลากับเจ้าของร้านเป็นภาษาเกาหลี ก่อนจะเดินออกไปทางแคบหลังร้าน
อี้ซิงย้ายออกไปเช่าห้องอยู่ที่อื่นแล้ว แต่ผมไม่ไป สำหรับผมแล้วอยู่ที่นี่สะดวกกว่า เอาแค่หลบลมหลบฝนได้ก็พอ
ผมหยิบกุญแจขึ้น คลำหาลูกบิดประตู ใช้นิ้วแหย่รูกุญแจนำทางก่อนจะเลื่อนกุญแจเสียบลงไป ผมใช้เวลานานทีเดียวถึงจะทำได้แบบนี้ ตอนแรกๆ ผมใช้เวลากว่าห้านาทีถึงจะเปิดประตูได้
ใช่แล้ว ผม...ตาบอด แบบที่เรียกเพราะๆว่าพิการทางสายตา
มองไม่เห็น ทั้งๆที่ลืมตาได้
ความคิดเห็น