คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 19
บทที่ 19: ความจริงที่ได้รู้
ตอนเช้า
ร่างบางวิ่งออกมาจากคอนโดที่อาศัยอยู่อย่างรีบร้อน ใบหน้าสวยหยาดหนองไปด้วยคราบน้ำตา ร่างกายบอบช้ำเพียงใดก็ไม่เท่าหัวใจที่แหลกสลาย เซฮุนวิ่งออกมาจนถึงฟุตบาท ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเดินช้าๆ มือบางปาดน้ำตาออกและพยามยามกลั้นสะอื้น พร้อมกระชับกระเป๋าเสื้อผ้าใบน้อยของตัวเอง
เซฮุนเดินทอดน่องอย่างช้าๆ พลางนึกถึงวันแรกที่ย้ายเข้ามาอยู่ คริสเป็นผู้ชายที่ดีรองมาจากคุณพ่อ ความดีของเขากลายเป็นความรักสำหรับร่างบาง แต่แล้วความรักนั้นก็สร้างบาดแผลที่อยากจะรักษาเพียงเพราะความระแวงในใจ
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
จื่อเถาขับรถมาที่คอนโดของคริสแต่เช้าตรู่เพื่อจะดูว่าเพื่อนรักหายแฮงก์รึยัง แล้วก็ได้เฉ่งเรื่องที่ไปเมาเรี่ยราดหมดสภาพจนเกือบเป็นพระเอกที่โดนนางร้ายอย่างซูยอนข่มขืน แต่ทว่าสายตาของเขากลับไปเจอกับร่างบางที่ดูคุ้นเคยของใครบางคนเข้า นัยน์ตาสีเข้มเบิกโตเมื่อจำได้ว่าเป็นใคร
“เซฮุน!”จื่อเถาพึมพำอย่างตกใจเมื่อเห็นเซฮุนเดินผ่านรถเขาไปพร้อมกับกระเป๋าใบน้อย ท่าทางอย่างนั้นคงไม่ได้ไปเข้าค่ายที่วิทยาลัยแน่ๆ เรื่องมันต้องมีมากกว่านั้น คิดแล้วก็จอดรถอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งลงไปตามเซฮุนที่เดินอย่างคนไร้เรี่ยวแรง
“เซฮุน!”จื่อเถาร้องสุดเสียง
ร่างบางหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน ก่อนจะหันไปมองข้างหลัง ซึ่งก็พบว่าจื่อเถากำลังวิ่งเข้ามาใกล้และหยุดลงตรงหน้า
“คุณจื่อเถา”เสียงใสเอ่ยเบาๆ
“นายจะไปไหนน่ะ”จื่อเถายิงคำถามทันที เซฮุนกระชับกระเป๋าแน่น
“ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนใจร้ายอย่างเขา”เซฮุนตอบเสียงสั่น
“คนใจร้าย? ไอ้คริสน่ะเหรอ”จื่อเถาถามอย่างงุนงง แล้วคริสมันทำอะไร
เซฮุนพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่น้ำตาจะไหลพรากออกมาอีกครั้ง คราวนี้จื่อเถาถึงกับทำอะไรไม่ถูก แถมคนรอบข้างก็เริ่มมองมามากขึ้นด้วย จึงได้แต่ชวนเซฮุนให้ขึ้นไปนั่งระบายในรถก่อน ก่อนที่เขาจะโดนรุมด่าที่ทำให้เด็กหนุ่มร้องไห้
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
เซฮุนเดินไปนั่งในรถของจื่อเถาน้ำตาเจ้ากรรมยังคงไหลไม่หยุด จื่อเถามองหน้าเซฮุนก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
“ขอบคุณฮะ”
“ไม่เป็นไร”
เซฮุนนั่งเช็ดน้ำตา แต่ตาก็ยังแดงช้ำอยู่ จื่อเถาอดที่จะถามมันไม่ได้
“ไอ้คริสมันทำอะไรเหรอ นายถึงได้หนีออกมาแบบนี้”จื่อเถาถามอย่างห่วงใย เพราะถ้าคริสรู้ว่าเซฮุนหนีออกมาคงอาละวาดบ้านแตกแน่ๆ
เซฮุนมองหน้าจื่อเถาก่อนจะก้มหน้าลงแล้วตอบเสียงเบา
“เขา...ทำร้ายผม”ยิ่งตอบก็ยิ่งก้มหน้างุด ก่อนจะร้องออกมาอีกครั้ง
จื่อเถาเข้าใจในความหมายของคำว่า ทำร้าย ของเซฮุนขึ้นมาในทันทีจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แล้วนายจะหนีไปไหนละ”จื่อเถาถาม
“ผมว่าจะกลับไปหาคุณพ่อ”เซฮุนตอบเสียงเบา
“ฉันว่าไปพักที่บ้านใหญ่ดีกว่า”จื่ดเถาเสนอ ทำให้เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ จื่อเถาเลยต้องอธิบายขยายความ
“ก็ที่บ้านนั้นไอ้คริสไม่มีทางไปเหยียบที่นั่นเด็ดขาด และที่นั่นก็จะต้องดูแลนายดีมากๆเลยด้วย”
“แต่ว่าจะรบกวน...”เซฮุนพูดอย่างเกรงใจ
“นั้นบ้านพ่อผัวแม่ผัวนะ ไม่มีทางไม่ต้อนรับสะใภ้หรอก”จื่อเถาพูดยิ้มๆ ก่อนจะออกรถตรงไปที่คฤหาสน์ตระกูลอู๋ทันที
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
รถสปอร์ตคันหรูของจื่อเถาเลี้ยวเข้าในบ้านของเฉินอย่างง่ายดายเพราะมาที่นี้เป็นประจำ ก่อนจะจอดเทียบที่หน้าประตู แล้วก็ลงมาเปิดประตูให้เซฮุน
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านอู๋ครับ เข้ามาข้างในดีกว่า”จื่อเถาบอกก่อนจะเดินนำร่างเล็กให้เดินตามเข้ามา จื่อเถาเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่สองคู่สามีภรรยาเจ้าของบ้านนั่งอยู่
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่”จื่อเถาเอ่ยทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างนอบน้อม
“อ้าว สวัสดีจ๊ะจื่อเถา เอ๊ะ! นั่นหนูเซฮุนใช่ไหม”ซิ่วหมินถามอย่างแปลกใจ
“สวัสดีฮะคุณพ่อคุณแม่”เซฮุนเอ่ยทักทายบ้าง คนทั้งสองแทบรับคำทักทายไม่ทัน
“นั่งก่อนสิลูก”ซิ่วหมินเชิญ
“มาสิเซฮุน”จื่อเถาเรียกเมื่อยังเห็นเซฮุนยืนนิ่ง เซฮุนเดินไปนั่งลงที่โซฟาเดี่ยว
“เป็นไงมาไงถึงมาหาถึงที่นี่ได้”เฉินถาม พร้อมมองไปที่เซฮุน
“ผมพาเซฮุนมาฝากครับ ก่อนที่ไอ้คริสจะมาเจอ”จื่อเถาตอบ ทำเอาคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงของบ้านงงกับคำพูดนั้น
“ยังไงกันจ๊ะ แม่งงไปหมดแล้ว”ซิ่วหมินว่า พร้อมมองไปที่เซฮุน
“ทะเลาะกันน่ะครับ”จื่อเถาตอบแทน
“เรื่องข่าวในหนังสือพิมพ์ใช่ไหม”เฉินถาม สีหน้าติดกังวลเล็กน้อย
“ใช่ครับ”
“ก็สมควรอยู่หรอก ได้ข่าวว่าแม่นั้นโดนสามีฟ้องหย่าไม่ใช่หรือ”เฉินพูดต่อ ก่อนยกกาแฟขึ้นมาจิบ
“คุณพ่อรู้ด้วยเหรอครับ”จื่อเถาถามตาโต
“คิดว่าฉันเป็นใครกัน”
“เอาล่ะๆ เรื่องนั้นค่อยว่ากันที่หลังนะ พาหนูเซฮุนไปพักเถอะ เอ๊ะ! แล้วกระเป๋าทำไมมีนิดเดียว”ซิ่วหมินถามอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าลูกสะใภ้จะมีเสื้อผ้าน้อยขนาดนี้
“เสื้อผ้าของผมที่ติดตัวมามีแค่นี้ล่ะฮะ นอกนั้นพี่คริสซื้อให้หมด”เซฮุนตอบก้มหน้างุด
“ก็น่าจะซื้อให้อยู่หรอก ซิ่วหมินคุณพาเซฮุนไปพักที่ห้องเจ้าคริสก็ได้ แม่เหม่ยแกปัดกวาดทุกวัน”เฉินบอก เพราะความจริงห้องของคริสก็ถูกปิดมานานหลายปีแล้ว
“ครับ”ซิ่วหมินรับคำ
“มาจ๊ะหนูเซฮุน เดี๋ยวแม่พาไป”ซิ่วหมินหันไปพูดกับเซฮุน แล้วลุกเดินนำโดยมีลูกสะใภ้ลุกเดินตาม
ห้องเก่าของคริสที่ถูกปิดตายถูกจัดระเบียบอย่างเรียบง่าย มีเครื่องใช้ไม่กี่ชนิดห้องจึงดูกว้างมาก มุมห้องมีชั้นหนังสือที่วางหนังสืออยู่หลายเล่ม
“พักที่นี่ไม่ต้องห่วงว่าจะได้เจอคุณคริส”ซิ่วหมินพูดพร้อมกับยิ้มให้เซฮุน เซฮุนยิ้มตอบ
“ทำไมเหรอฮะ”เซฮุนถาม สงสัยว่าบ้านใหญ่ขนาดนี้จะออกไปอยู่คนเดียวทำไม
“เขาโกรธพ่อที่แต่งงานกับแม่เร็วเกินไป”ซิ่วหมินพูดเศร้า
“ไม่เป็นไรนะฮะคุณแม่ ผมว่าบางทีเขาอาจจะดีกับคุณแม่ก็ได้ แต่งอนพ่อเฉยๆ”เซฮุนปลอบ ซิ่วหมินรู้สึกดีขึ้น จึงบอกให้เซฮุนเก็บของก่อนแล้วจะบอกให้คนรับใช้ขึ้นมาช่วย
“ฮะคุณแม่ ขอบคุณอีกครั้งนะฮะที่ให้ผมอยู่ต่อ”เซฮุนโค้งตัวขอบคุณจนหัวแทบจะถึงพื้นอยู่แล้ว
“ก็หนูเป็นคนของบ้านนี้เหมือนกันนี้จ๊ะ”ซิ่วหมินส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป
เซฮุนมองสำรวจไปรอบห้อง พรมสีขาวกลางห้องนั้นก็ดูเรียบง่าย แต่ก็สามารถนั่งเล่นได้ ตู้เสือผ้าสีเข้มที่เปิดไปก็พบเพียงชุดนอนสองชุดเท่านั้น แล้วร่างบางก็หยุดลงที่กรอบรูปทำเอง ที่มีรูปเด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าหล่อกับผู้ชายหน้าสวยอีกคน น่าจะเป็นคริสตอนเด็ก คิดแล้วอยากหัวเราะ ไม่คิดว่าตอนเด็กจะน่ารักน่าหยิกขนาดนี้ แต่พอนึกถึงตอบภาพปัจจุบัน คริสคงจะได้เค้าโครงหน้าตามาจากแม่แน่ๆ ภาพที่ถ่ายนั้นยังเป็นดูอ่อนวัยย์อยู่เลย เซฮุนคลี่ยิ้มน้อย ก่อนจะเดินไปที่เตียงกว้างแล้วทรุดนั่งลง
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เซฮุนหันไปมอง
“เข้ามาได้ฮะ”เสียงใสตอบ แล้วประตูก็เปิดออก มีร่างเล็กของสาวใช้นางหนึ่งเดินเข้ามา เซฮุนส่งยิ้มให้เมื่อเห็นคนตรงหน้ายืนเกร็งอยู่
“สวัสดีจ้ะ ชื่ออะไรเหรอ”เซฮุนถาม สาวใช้เงยหน้าขึ้นมา
“ชื่อหลงหยกค่ะ”ภาษาเกาหลีสำเนียงแปร่งๆ เอ่ยออกมา เซฮุนยิ้มน้อยๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”
“คุณผู้หญิงให้หยกขึ้นมารับใช้คุณหนูค่ะ”เจ้าตัวบอกก่อนจะเดินไปหยิบเอากระเป๋าใบเล็ก
“นี่กระเป๋าเสื้อผ้าใช่มั้ยคะ”
“จ้ะ”เซฮุนตอบ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า
“เดี๋ยวฉันเก็บเอง”
“ไม่ได้หรอกคะ เดี๋ยวคุณผู้หญิงจะดุหยกได้ค่ะ หยกเก็บเอง คุณเซฮุนไปอาบน้ำเถอะคะ อีกหน่อยคุณผู้หญิงจะพาไปซื้อเสื้อผ้าค่ะ”หลงหยกบอก
“ได้จ้ะ”เซฮุนยิ้มให้ ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ที่มีผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมแขวนไว้ให้อยู่แล้ว
พออาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา พบว่าหลงหยกได้เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว เซฮุนรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว หน้าตาไม่ต้องแต่งเพราะเป็นคนที่มีสุขภาพผิวดีอยู่แล้ว พอเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง และพบว่าซิ่วหมินนั่งรออยู่แล้ว
“เสร็จแล้วหรือจ้ะหนูเซฮุน เร็วจัง”ซิ่วหมินทัก
“ผมกลัวว่าคุณแม่จะรอนานฮะ”
“ไม่ต้องกลัวหรอจ้ะ เพราะผู้หญิงเรา(?) อย่าหยุดสวยรู้ไหมจ้ะ”ซิ่วหมินพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ไปกันเถอะจ้ะ”
“ฮะ”แล้วเซฮุนก็เดินตามไปขึ้นรถตู้ที่จอดเทียบอยู่หน้าประตู
ขณะที่รถแล่นไปเรื่อย เซฮุนก็ถามขึ้นอย่างสงสัย
“คุณแม่ฮะ แล้วคุณพ่อล่ะฮะ”
“อ๋อ รายนั้นเขาไปสมาคมไพ่นกกระจอกแล้วล่ะจ้ะ ไม่ต้องห่วงหรอก”ซิ่วหมินตอบยิ้มๆ พอดีกับรถที่เลี้ยวไปจอดที่ร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง ซิ่วหมินลงมาก่อนแล้วตามด้วยเซฮุน ซึ่งพอลงมาทันทีก็มีพนักงานต้อนรับมารออยู่แล้ว
“สวัสดีฮะคุณซิ่วหมิน ไม่มานานเลยนะฮะ”เจ้าของร้านปรี่เข้ามาทักอย่างสนิทสนม
“จ้ะ อ๊ะ! หนูแทมินจ้ะ นี่หนูเซฮุนลูกสะใภ้ฉันเองจ้ะ”ซิ่วหมินแนะนำ เซฮุนเอ่ยทักทายทันที
“สวัสดีฮะ”
“สวัสดีฮะคุณเซฮุน หน้าตาคุณนี่สวยมากเลยนะฮะ”แทมินชม
“แล้ววันนี้จะรับอะไรดีฮะ”แทมินหันไปถามซิ่วหมิน
“วันนี้จะซื้อเสื้อผ้าให้หนูเซฮุนหน่อยนะจ๊ะ ช่วยเลือกให้ทีนะจ๊ะ”
“ได้เลยฮะ เชิญทางนี้เลยฮะคุณเซฮุน”แล้วแทมินก็เดินนำ เซฮุนลังเลนิดๆ ก่อนจะเดินตามไป
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
เวลาเดียวกัน
ในเวลาเดียวกันคริสกำลังอาละวาดเมื่อตื่นมาเห็นเพียงที่นอนที่ยับยู่ยี่ไร้วี่แววของภรรยาสุดที่รัก และเมื่อสติสตังกลับมาจนครบทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาก็แทบอยากจะฆ่าตัวเองทิ้งที่ทำกับเซฮุนแบบนั้น เขาทำรุนแรงแบบนั้นกับเด็กหนุ่มไปได้ยังไง! เขาเดินหาเซฮุนทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอแถมเสื้อผ้าบางส่วนของเด็กหนุ่มก็หายไปด้วย
คริสใจหายวาบเมื่อคิดว่าเซฮุนคงจะหนีเขาไปแล้ว ความใจร้อนทำให้โทรศัพท์โทรหาจื่อเถา
“เถา แกเห็นเซฮุนไหม”คริสถามอย่างร้อนรน
“คริส แกมาหาฉันหน่อย ฉันรออยู่ที่บริษัท”จื่อเถาเอ่ยเสียงเรียบ ตอบไม่ตรงคำถาม
“เออ เดี๋ยวไป”แล้วคริสก็ตัดวางสายก่อนจะวิ่งไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวพอเสร็จก็ขับรถไปที่ทำงานทันที
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
คริสเดินเข้าไปในห้องที่เห็นจื่อเถายืนมองอยู่ พอเขาเดินเข้าไปหาก็โดนหมัดของจื่อเถากระแทกเข้าที่ใบหน้าทันที
ผัวะ!
คริสล้มลงกับพื้น ก่อนจะมองเพื่อนและตวาดก้อง
“เป็นบ้าอะไรของแกวะ!”
จื่อเถาทำสีหน้าซะใจนิดๆ ที่สามารถล้างแค้นแทนเซฮุนได้
“ฉันล่ะซะใจจริงๆ ที่เซฮุนหนีแกไป”จื่อเถาพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยเต็มที่
“แกรู้ได้ยังไง”คริสถาม
“ไม่รู้ได้ยังไงล่ะ ก็ฉันนี่แหละที่พาเซฮุนไปส่งที่บ้านพ่อแก!”
“ไอ้เถา”คริสครางเสียงแผ่ว
จื่อเถาทำหน้าเหมือนอยากจะตะบันหน้าเพื่อนอีกรอบอย่างโมโห
“แกทำแบบนั้นกับเซฮุนได้ยังไง แกรู้ไหมตอนที่ฉันไปเจอน่ะ เซฮุนตัวเขียวช้ำไปทั้งตัว ตาแดงช้ำเหมือนร้องไห้มาทั้งคืน ฉันพาเซฮุนมาเป็นเมียแกนะ ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์”จื่อเถาพูดตามตรงเพื่อจะให้คริสได้รู้สึกนึกเสียบ้าง
“ตอนนั้นฉันเมา”คริสแก้ตัวเสียงอ่อย
จื่อเถาคบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อเพื่อนสนิทยังอุตสาห์มาแก้ตัว
“แกก็อ้างว่าเมา รู้ไหมว่าเกือบทำตัวเป็นพระเอกละครน้ำเน่าแล้วด้วยซ้ำ
“ยังไง”คริสถามหน้างง
“ก็เจสสิก้าจะมอมเหล้าแกไงล่ะ ดีนะที่ฉันกับซูโฮไปเจอแกก่อน ไม่งั้นแกเสร็จยัยนั่นแน่”
คริสตีสีหน้าบอกไม่ถูก นี่เขากินเหล้าเยอะขนาดนี้เชียวหรือ ซูยอนถึงมามอมเหล้าเขาได้
“อ้อ แล้วก็ข่าวใหม่ที่แกยังไม่รู้ เจสสิก้ากลับมาที่นี้เพื่อจะจับแก ทุกอย่างอยู่ในไอแพด”คริสเลื่อนดูช้าๆ พร้อมฟังคำอธิบายในแต่ละรูปของจื่อเถาไปด้วย
“ทั้งเรื่องมาเป็นพรีเซนเตอร์ เรื่องข่าวของแก เรื่องรูปของเซฮุน เป็นฝีมือของแม่นั้นล้วนๆ เธอต้องการจะจับให้ได้เพื่อจะเอาเงินแกไปสู้คดี”
“คดีอะไร”คริสถามขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าคดี จื่อเถาจึงเฉลย
“ก็คดีฟ้องหย่าไง ผัวเธอจับได้ว่าเธอเล่นชู้ ก็เลยฟ้องหย่า รู้ไหมว่าเจสสิก้าใช้เงินปิดข่าวมหาศาลเลยล่ะ แต่ก็เล็ดลอดออกมาจนได้ พ่อแกก็รู้เรื่องนี้ด้วย”
คริสตาโตเมื่อรู้ว่าพ่อเขาก็รู้เรื่องนี้ด้วย
“ทางที่ดีนะ ถอดเจสสิก้าออกจากการเป็นพรีเซนเตอร์เถอะ ก่อนที่บริษัทแกจะเจ๊งไม่เป็นท่า”จื่อเถาเสนอ คริสพยักหน้าทันที ก่อนจะถามด้วยสีหน้ากังวลว่า
“ตกลงเซฮุนไปพักที่บ้านพ่อใช่มั้ย”จื่อเถาพยักหน้านิดๆ
“ฉันบอกเองแหละว่าถ้าไปที่นั้นแกก็จะไม่ตามไป”
“ไอ้เพื่อนเวร”คริสด่าลอดไรฟัน
“นี่ฉันก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งนะเว้ย เห็นว่าเป็นเรื่องครอบครัว”จื่อเถาพูดยิ้มๆ
“นี่ขนาดไม่ยุ่งนะ เฮ้อ...แล้วฉันจะไปตามกลับมาได้ยังไงวะเนี่ย”คริสเอ่ยกลุ้ม เพราะเขาไม่อยากจะไปเหยียบบ้านหลังนั้นเลย จื่อเถาก็ช่างแนะในเรื่องจุดอ่อนของเขาจริงๆ
“ถ้าอยากได้เมียคืนก็ต้องยอมแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ สะใจจริงๆ โว้ย”แล้วจื่อเถาก็หัวเราะร่าที่เห็นเพื่อนสนิทจนมุม ก่อนจะรีบวิ่งออกไปก่อนจะโดนลูกเตะพิฆาต
คริสนั่งเอามือยันหน้าผากไว้อย่างกลุ้มๆ นี่เขาจะต้องกลับไปเหยียบที่นั่นจริงๆ เหรอนี่ ให้ตายสิ แต่ถ้าเขาไม่ไป เขาก็คงจะต้องเสียเซฮุนไป ซึ่งเขาไม่ยอมเสียหัวใจของตัวเองไปเด็ดขาด!
+++++++++++++
มุมเม้าท์มอย
จบไปอีกตอนจ้า
พรุ่งนี้ไรท์จะลงสามตอนสุดท้ายนะคะ
อ่านแล้วเม้นท์กันหน่อยน้า
ความคิดเห็น