นิยาย Can't love? ขอได้ไหม หัวใจของนาย : Dek-D.com

Can’t love ขอได้ไหม หัวใจของนาย

... บางทีคำว่า ‘เพื่อน’ อาจทำให้รู้สึกไม่เหงา อาจทำให้ไม่รู้สึกเหว่ว้า

... บางทีคำว่า ‘ห่วงใย’ ก็ทำให้รู้สึกว่ามีใครบางคนยังใส่ใจเราอยู่เสมอ

... บางทีคำว่า ‘มิตรภาพ’ ก็ทำให้คนหลายคนอยู่เคียงข้างกันนานกว่าการเป็น ‘คนรัก’

... และคำเหล่านี้ได้สร้างเส้นกั้นที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาขึ้นมาเส้นหนึ่ง

เส้นกั้นที่ได้ข้ามมาแล้ว ...แต่ไม่รู้จะข้ามกลับไปยังไง

...เส้นกั้นของคำว่า ‘เพื่อนสนิท’ กับ ‘คนรัก’...

“เราเลิกกันเถอะ”

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องผ่าเปรี้ยงลงมาตรงจุดใกล้ๆ พร้อมกับที่เอเธน่าพูดคำนั้นออกมา คำที่ฉันไม่อยากได้ยินเลยไม่ว่าจะยังไงก็ตาม นีออนปล่อยมือที่กอดเธอเอาไว้และให้เธอเป็นอิสระด้วยความตกใจ เขาได้แต่มองภาพเธอเดินห่างออกไปอย่างเงียบงัน ฉันอยากจะวิ่งเข้าไปกอดเขาเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจจะทำได้

เพื่อน... ก็ทำได้เพียงเท่านี้

“โถ่เว้ย!!!”

ตุ้บ! ตุบ ตุบ! ตุบ

นีออนกลับหลังหันก่อนจะวิ่งเข้าใส่กำแพงแล้วใช้มือของตัวเองกำหมัดต่อยไปที่กำแพงไม่ยั้งมืออย่างไม่กลัวตัวเองเจ็บ เขาตะโกนร้องลั่นราวกับจะปลดปล่อยความเสียใจทั้งหมดออกมา

ตุบ! ตุบ!! ตุ้บ!!!

ยิ่งนานไปร่างสูงก็ยิ่งกำมือแน่นพร้อมกับรัวหมัดด้วยมือขวาของตัวเองใส่กำแพงไม่ยั้ง ฉันสะดุ้งเฮือกทุกครั้งที่เห็นกำปั้นของเขากระทบกับกำแพงจนเสียงดังตุบ รู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆอยู่ภายในลำคอ ทั้งที่อยากร้องไห้ออกมาแต่ก็จุกจนไม่มีน้ำตาไหลออกมาซักหยด

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!!”

ตุบ!! ตุบ! ...

“หยุด...หยุดนะนีออน!”

ฉันตัดสินใจปล่อยข้าวของทั้งหมดออกจากมือก่อนจะกระโดดออกไปขวางหมัดของเขาเอาไว้ก่อนที่มือของเขาจะแหลกไปต่อหน้าต่อตา และมันก็ได้ผลเมื่อนีออนหยุดการกระทำนั้น ฉันมองใบหน้าเปียกโชกที่ไม่รู้ว่าเกิดจากน้ำฝนที่ยังกระหน่ำลงมาหรือน้ำตาของเขากันแน่

“แอน...นิส...”

“ฉันอยู่นี่แล้วนะนีออน ฉันอยู่ตรงนี้ ...มาอยู่เป็นเพื่อนนายแล้ว”

ฉันใช้นิ้วมือเรียวปาดน้ำตาที่เปียกโชกใบหน้าของเขาออกอย่างช้าๆ ดวงตาเศร้าของเขาทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ออกมาเสียตรงนี้ ร่างสูงยืนมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่าและมองตามมือของฉันไม่วางตา

นีออนยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนจากที่เจอครั้งแรก ดวงตาของเขาสีสวยน่าหลงใหลเสมอแม้จะมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ น้ำตาของลูกผู้ชายคงเป็นอะไรที่แย่มากจริงๆ เขาคงไม่อยากให้ผู้หญิงที่ชอบมาเจออะไรแบบนี้ แต่สำหรับเพื่อนอย่างฉัน เขาคงวางใจและปล่อยมันออกมาได้สินะ

“เจ็บมากไหม?”

ฉันปล่อยมือออกจากหน้าของเขาก่อนจะคว้ามือขวาของเขาขึ้นมาแล้วกอดเอาไว้อย่างหวงแหนและทะนุถนอมอย่างที่สุด ข้อมือของเขาถลอกและมีเลือดซึมออกมาชวนให้ใจหาย ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าก่อนจะเอามันมาเช็ดมือที่เปื้อนเลือดอย่างเบามือ

“ทำร้ายตัวเองมันไม่ดีนะ”

นีออนยังคงมองตามฉันทุกอิริยาบถเหมือนทำอะไรไม่ถูก เขาดูเลื่อนลอยเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ฉันทำได้เพียงฝืนยิ้มให้ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ช่วยอะไรเลย

“ถ้านายต่อยผนังแบบนี้ ผนังมันไม่เจ็บด้วยหรอก แต่คนที่เจ็บน่ะนายนะ”

“...”

“ถึงนายจะทรมานตัวเองต่อไป คนที่เจ็บก็ไม่ใช่เอเธน่า แต่เป็นนายต่างหาก...”