วันนี้ คลิกหาเรื่องอ่านไปเล่นๆ เรื่อยๆ ไป จนมาถึง โซเคนโย ... ก็ผ่านไป
ขณะที่คลิกผ่านไป ใจก็คิดนะ เอ๊ะ... ทำไม ทำไม ทำไมคุ้นกับชื่อนี้มากนะ ...
มือก็ยังคลิกผ่านต่อไป อีก ๕ หน้าแระ .... เอ๋ โซเคนโย .... โซเคนโย เรอะ...
เฮ้ย มันใช่โซเคนโย จริงๆหรือ... มือรีบคลิกผ่านหน้านิยายกลับโดยรวดเร็ว
อ๊ะ.. นี่ไง... เขียนว่า ชื่อเรื่อง โซเคนโย ฉบับรีไรท์
อ๊างงง ใช่จริงๆด้วย หันไปดู หนังสือนิยาย โซเคนโย ๔ เล่มบนหิ้งหนังสือ
ใช่แล้ว โซเคนโย หนึ่งในนิยายเรื่องโปรด ที่ได้เก็บเอาไว้นานมาแล้ว
และตอนนี้ โซเคนโย จะกลับมาโลดแล่นมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
ขอขอบคุณ ไรท์เตอร์ที่ได้ปลุกชีวิตและความรั่วของนิยายสุดโปรดเรื่องนี้ขึ้นมา
ไม่รู้จะบรรยายความดีใจได้อย่างไรถูก นอกจากการกล่าวคำเดิมอีกครั้งหนึ่ง

............. ขอบคุณครับ.....

จากการที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ไปได้ 20 ตอน

ก็ต้องทอดถอนใจยอมรับเลยว่า
ถ้าในอดีต ก่อนที่ ท่าน ว. ณ เมืองลุง จะได้ทำการแปลเรื่อง
มัจจุราชคะนอง
แล้วท่านได้เห็นเนื้อหาและคอนเซ็ปต์ของนิยายเรื่องนี้ แล้ว
ท่านคงเอานิยายเรื่องนี้เสนอไปตีพิมพ์แทน เรื่อง มัจจุราชคะนอง แน่นอน

ถึงแม้ว่า ท่านผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ จะยังไม่มีสำนวนที่ไหลลื่น
ทำให้ต้องมีการตั้งหลักบางช่วง หรือ เว้นวรรคการดำเนินเรื่องไปบ้าง
แต่เนื้อหาและเหตุการณ์ที่นำมาบรรยายนี้ ช่างน่าติดตามยิ่งนัก

ในมัจจุราชคะนอง ของท่าน วอ ยังมีทายาทกลุ่มตระกูลชีอิ๊ว
โผล่มาโลดแล่นในยุทธจักรได้
ในมหายุทธ์สะท้านภพ ก็มีมังกรมาร กลับมาทวงความแค้น
ของเมื่อ 300 ปี ก่อนได้เช่นกัน

นิยายเรื่องมหายุทธ์สะท้านภพของท่านผู้เขียนนี้
ให้อรรถรสของนิยายกำลังภายในกับจินตนาการที่สุดบรรเจิดจริงครับ

ผู้เขียน เขียนเรื่องได้ดี สนุก ทำให้น่าอ่าน น่าติดตาม
ในหลายๆตอน เป้นบทที่ ฮา แบบขำๆ แทบสำลักเลย

ในชีวิตจริง มีมหาเศรษฐีระดับพันล้านๆของไทย เป็นคนแบบ หวงเว่ย เหมือนกัน
แต่อายุมากกว่าเยอะ และที่หวงคือ ลูกชาย

การวางโครงเรื่องเรื่องอายุของหวงเว่ย น่าจะต้องปรับขึ้นอีกสักนิดถึงจะสอดคล้อง
เพราะอายุพ่อลูกจะห่างกัน 20 ปี เป็นไปไม่ได้
(ต้องดูเรื่องแม่ประกอบด้วย แม่เป็นรุ่นน้องจบมหา'ลัย นะ
กว่าจะได้แต่ง ตัวพ่อต้องไม่น้อยกว่า 23-25 แน่นอน ถ้าสมมุติแม่ 20 นะ)

แต่ส่วนอื่นๆ ดีมาก คำผิดก็ไม่เป็นไร อยู่ในเกณฑ์ดี

เป็นอีกนิยายหนึ่งที่ต้องคอยติดตามอ่านอย่างสม่ำเสมอ

(ต้องให้ผู้เขียนมาอัพ อย่างสม่ำเสมอ ด้วยนะครับ 55)

ขอให้เขียนมากๆนะครับ จะตามอ่าน

สำหรับการที่จะอ้างลาตินนั้น ไม่ค่อยจะเป็นประเด็นที่ถูกต้องนัก
เว้นแต่ ท่านผู้เขียนอยากจะสานต่อ conspiracy theory แบบ ดาร์วินชี่โค้ด

ซึ่งต่างไปจากที่หัวข้อตอนที่บ่งบอกไปถึง
การที่พยายามยกเอาตำนานเทพโบราณของสากลมาอ้าง

ดังนั้น ผู้เขียนควรจะต้องตัดสินใจในส่วนของการวางโครงเรื่องให้ดี
เพื่อให้เรื่องลื่นไหล ไปตามที่ต้องการ

ผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ น่าจะได้รับผลกระทบจากนิยายจีน

เรื่อง เอี้ยก้วยเจ้าอินทรี ของปรมาจารย์ กิมย้ง

เช่นเดียวกับ "แนปัง" นักเขียนนวนนิยายชาวไต้หวัน
ที่ได้เขียนนิยาย เรื่อง น่ำเอ็งซิ้งเกี่ยม ลงใน
นิตยสาร บู๊เฮียบชุนชิว ของฮ่องกง
และ น. นพรัตน์ ได้นำมาแปลเป็น นวนิยายจีนกำลังภายใน
เรื่อง นักบู๊เหยี่ยวคราม

สำหรับนิยายเรื่องอสูรจ้าวยุทธจักร นี้
ผู้เขียนดำเนินเนื้อเรื่องได้ดี
ทำให้น่าสนใจ ติดตามอ่าน
เป็นนิยายที่ดีเรื่องหนึ่งเลยครับ

โดยปกติ ในการวิจารณ์และเขียนคำนิยมนั้น ทางผู้วิจารณ์มักจะต้องคิดและเขียนคำนิยมขึ้นมาว่า มีทัศนะความเห็นต่อนิยายเรื่องนั้น อย่างใดบ้าง แต่สำหรับนิยายเรื่องราชบุตรเขยเจ้าสำราญ นี้ เป็นนิยายที่น่าอ่านในหลายแง่มุม ไม่ว่า พล็อตเรื่องการวางตัวเอกและตัวละคร น่าอ่านในภาษาและการเขียนที่ไหลลื่น รวมทั้งมุขขำ ที่อ่านไปแล้วก็ต้องหัวเราะไปหรือเคร่งเครียดคอยลุ้นเอาใจช่วยให้ตัวละคร ซึ่งนิยายเรื่องนี้ทำได้ดีแบบ 100% เลย
และที่สำคัญ คำนิยมที่ควรเขียนให้แก่หนังสือเล่มนี้ มีความสมบูรณ์อยู่ในตัวในข้อเขียนของผู้แต่ง คุณขนมปังกรอบแล้ว ที่ว่า

ความคิดเห็นที่ 1555

@ คุณ brava
จริงๆแล้วแรงบันดาลใจในพาร์ทของความรัก หนมปังไม่ได้เอามาจากตรงนั้นค่ะ แต่เป็นความพยายามนิยามคำว่า 'เนื้อคู่' ซึ่งหนมปังเคยอธิบายไปครั้งหนึ่งในเพจ หนมปังเชื่อว่าคนบางคู่ เกิดมาเพื่อส่งเสริม เพื่อสนับสนุน เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน ถึงบางครั้งเราอาจจะมองคนอื่น(หรือแม้แต่ตัวเอง)ว่า 'แบบนี้จะคู่กะเขามั้ยเนี่ย' แต่ใครจะรู้ อาจจะมีคนที่เหมาะกับเรามากๆ รอเราอยู่จริงๆก็ได้ (ใช่แล้ว หนมปังก็โรแมนติคเป็นเหมือนกันนะเออ 555)

นิยามของเหลียนหยา หนมปังคงไม่สามารถเรียกเธอเป็นกะเทยได้นะคะ เพราะเธอไม่ได้ 'อยากเป็นผู้หญิง' แต่ถูกล้างสมองให้เป็นผู้หญิง จินตนาการว่าเราอยู่ของเราดีๆ วันนึงมีคนมาบอกว่า 'แกเป็นผู้ชาย' คงจะอึ้งกันเลยทีเดียว สิ่งต่างๆที่ได้รับการสอนมาแต่แรกจะเป็นยังไงล่ะ ยิ่งถ้าคบกับแฟนที่เป็นผู้ชายอยู่นี่ คือทุกอย่างพลิกกันสุดๆเลย นั่นล่ะค่ะ สิ่งที่เหลียนหยาเป็น เธอไม่เคยสงสัยว่าตัวเองเป็นผู้ชายมาสิบเจ็ดสิบแปดปี ทุกคำสอนทุกการอบรมมันหยั่งรากว่าตัวเองเป็นผู้หญิงสุดๆ มันค่อนข้างต่างกับคนที่รู้ตัวว่าเป็นผู้ชายแต่อยากเป็นผู้หญิงนะคะ
ตัวละครที่ประหลาดสุดๆแบบเหลียนหยา หนมปังก็เลยสร้างเนื้อคู่ของเธอ ซึ่งเป็นส่วนเติมเต็มของกันและกัน อะไรที่เหลียนหยาทำไม่ได้ ไต้หยี่ทำได้ อะไรที่ไต้หยี่ทำไม่ได้ เหลียนหยาทำให้ได้ หนมปังว่าเมื่อคนสองคนตกลงใจจะมาคู่กันแล้ว ถึงจุดๆนึง จะมาเกี่ยงว่า 'ฉันผู้หญิง ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก เธอผู้ชายเธอก็ทำไปสิ' หรือจะบอกว่า 'ฉันเป็นผู้หญิง เธอต้องดูแลฉันแบบนี้ๆ เธอเป็นผู้ชาย ฉันต้องทำแบบนี้ๆให้' บางครั้งมันก็พูดแบบนั้นไม่ได้เนอะ ความรักมันไม่ได้เป็นสูตรสำเร็จขนาดนั้น

ด้วยแนวคิดแบบนี้ หนมปังเลยมองว่า บางทีไม่สำคัญหรอกว่าเหลียนหยาจะกลายเป็นชายห้าวหาญในที่สุดหรือเปล่า คนเราขีดจำกัดความสามารถในการทำสิ่งต่างๆมันต่างกันอยู่แล้ว แค่เขาสามารถเป็น 'ลูกผู้ชาย' ในแบบของตัวเอง รักคนอื่นเป็นและรักได้อย่างดี ดูแลคนที่เขารักได้ในแง่มุมที่เติมเต็มอีกฝ่าย แค่นั้นก็อาจจะเพียงพอแล้วสำหรับผู้หญิงบางคน ^^

Name : รถขนมปังกรอบ
Email / Msn: -
วันที่: 4 กันยายน 2556 / 19:45

ขอปรบมือ และขอแสดงความนิยมต่อนิยายเรื่องนี้ อย่างมากครับ

ด้วยจิตคารวะ

การเขียนนิยายเรื่องนี้ ดีครับ
ผู้เขียนมีเจตนาสร้างสรรค์เรื่องราวให้ความสนุกแก่ผู้อ่าน ด้วยความตั้งใจดี

แต่มีบางสิ่งที่ขออนุญาตท้วงติงเอาไว้ก่อนนะครับ
ประเด็นแรก อยู่ที่เรื่องภูมิหลังของไรท์เตอร์ จึงทำให้การเขียนนิยาย
มักชอบใช้คำภาษาอังกฤษแบบทับศัพท์มากเกินไป
โดยขาดการอธิบาย
(ซึ่งจริงๆแล้วถึงจะมีการอธิบาย ผมก็ว่าไม่เหมาะสม ถ้าใช้มากเกินไป)

ในเรื่องการใช้คำภาษาอังกฤษแบบทับศัพท์มากเกินไปนั้น
ทำให้คนอ่านที่มีความเข้าใจศัพท์ไม่เท่ากัน ต้องสะดุดกับความคิด
ที่ต้องคอยแปลอยู่เสมอ ทำให้เรื่องด้อยความน่าสนใจลงไป

โดยปกติแล้ว แม้ในวรรณกรรมภาษาอังกฤษ เมื่อเขาจะเขียนคำภาษาต่างประเทศนั้น เขามักจะเขียนในรูปทับศัพท์ เฉพาะคำหรือเรื่องที่จะเป็นประเด็น
ต่อไปในอนาคต
ต่างกับการเขียนแบบไทยๆที่มักเป็นไทยคำอังกฤษคำ ซึ่งในระดับคุณภาพจริงๆ เขาจะไม่ค่อยชื่นชมการเขียนสไตล์นี้ นะครับ

ประเด็นที่สอง นวนิยายแฟนตาซีประเภทโรงเรียนนี้ ผมมักให้คำนิยามว่า เป็นนิยายประเภทแฮร์รี่ พอตเตอร์ คือ theme เค้าโครงเรื่องจะเป็น (๑) ที่มาของโรงเรียนหรือตัวบุคคล (๒) การเข้าศึกษา (๓) จะเป็นการบรรยายชีวิตเมื่อแรกเข้า แบบยาวๆๆสักหน่อย เพื่อปูพื้นเรื่อง (๔) ช่วงการศึกษาระดับสูง ในช่วงนี้ ถ้าไม่เขียนวางพล็อตไว้ก่อน มักบรรยายเหตุการณ์ช่วงนี้ได้ไม่ค่อยดีสักเท่าไร (๕) ช่วงวัตถุประสงค์ของเรื่อง การผจญภัย การต่อสู้ ฯลฯ ช่วงนี้เป็นช่วง ไฮไลท์ สักหน่อย และ (๖) ช่วงสุดท้าย ก็เอาสิ่งต่างๆที่เปิดประเด็นไว้มาโยงเข้าหากัน

สำหรับนิยาย เรื่องนี้ ผมว่า ก็ โอเค นะ มีการแสดงพัฒนาการของเรื่องไปตามลำดับได้ดี แต่การตั้งประเด็น เพื่อให้เป็นการสืบสวน สอบสวน รวมถึงการวางเงื่อนไขเกี่ยวกับ ลอร์ดดาร์ค นั้น ผมคิดว่า น้ำหนักอ่อนไป และขาดความดึงดูดใจ

นิยายเรื่องนี้ ผมคิดว่า ถ้าจะไปเน้นเรื่อง การพัฒนาตน ฝึกฝนให้กลุ่มนี้เก่งเรื่องการต่อสู้ให้มากๆ แล้วไปเจอกับลอร์ดดาร์คเลยทีเดียว จะดูน่าสนใจกว่า
เพราะประเด็นมันอยู่ที่เงื่อนไขความเก่งของลอร์ดดาร์ค ที่เดิม พวกนักรบทั้ง 4 ในยุคมืดก็สู้ไม่ได้ แม้กระทั่งพวกชุดผู้พิทักษ์ในปัจจุบัน เมื่อดูแล้วก็น่าจะอ่อนกว่า มาตรฐานของอดีต
ดังนั้น การวางระดับความเก่งของกลุ่มตัวเอกให้เหมือนกับการฝึกรับภารกิจ แล้วเก่งขึ้นๆ หรือมีวิชาเพิ่มมากขึ้น ก็จะควบคู่ไปกับเหตุผลที่จะปราบลอร์ดดาร์คได้ด้วย

ประเด็นที่สาม คือ ดูจากวันที่ที่ทำการอัพแล้ว ผมคิดว่า นิยายเรื่องนี้อาจจะอยู่ในใจของไรท์เตอร์น้อยไปสักนิด ที่จริงถ้าหากมองว่านิยายวรรณกรรมเป็นเหมือนความฝันเรื่องหนึ่งของเรา เราก็เขียนๆตกแต่งมัน แล้วเอามาลงไปเลยจะดีกว่า มานั่งคิด นั่งเขียนและรอเสียงจากรีดเดอร์
ผมว่าความคิดแบบนี้เป็นจุดอ่อน เพราะมีนิยายดีๆๆหลายสิบเรื่องเลยที่ผมอ่าน แล้ว ชื่นชมมาก คิดว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่งๆเสียด้วย แต่น่าเสียดาย ที่ถูกทิ้งตกค้างไป เพราะเขียนไม่ต่อเนื่องบ้าง มัวเขียนรอความเห็นรีดเดอร์บ้าง จนในที่สุด ทำให้ความสนใจของผู้อ่านในเรื่องนั้น มองผ่านเลยไปหมด นับว่า น่าเสียดายจริงๆ

ผมคิดว่า ประเด็นหลักคงมี

ต้องขออนุญาต ท่านไรท์เตอร์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ดวงวิญญาณของ คุณกรวสา อินทร์แปลง เป็นอย่างยิ่ง
ที่จะขอเขียนความเห็นบางประการในเรื่องนี้

ประการแรก เรื่องคำสอน
พระอาจารย์ฟัก วัดเขาสามผานน้อย จังหวัดจันทบุรี เป็นพระอริยบุคคล เป็นพระสุปฏิปันโน ที่น่าเลื่อมใสเคารพ ซึ่งท่านมักจะให้โอวาทธรรมที่ดีอยู่เสมอ จึงเป็นที่น่าเสียดายที่ ไรท์เตอร์ ไม่ได้นำเอาส่วนนี้ มาร่วมถ่ายทอดกับเหตุมรณกรรมของคุณ กรวสา อันจะเป็นการเตือนสติ ตรองใจ ให้เห็นธรรม อันเป็นการเผยแผ่ธรรมทานอีกด้านหนึ่งให้แก่ผู้ล่วงลับไปด้วย
ท่านพระอาจารย์แดง ก็เป็นพระสุปฏิปันโน อีกรูปหนึ่ง ซึ่งหากได้ถ่ายทอดคำพูด หรือความคิดเห็นของท่านออกมา ก็จะเป็นประโยชน์แก่กัลยาณชน เป็นอย่างยิ่ง

ประการที่สอง การชี้เน้นในเรื่องของกรรม
ในที่นี้ มักเป็นคำบบรยายในมุมมองของผู้เขียนที่มีต่อผู้ตาย ในส่วนแรก และเป็นการกล่าวคลุมๆ ในเรื่องทั่วไป ในตอนหลัง โดยไม่ได้ ชี้ชัด ให้เห็นข้อเตือนใจ หรือ ความเป็นจริง อย่างหนึ่งอย่างใดเกี่ยวกับเรื่องของกรรม
จริงอยู่ที่ท่านผู้เขียนอาจกล่าวได้ว่า ได้พูดถึงเรื่องการตีงู ทุบปลา กับการเจ็บป่วยของผู้เขียน
แต่สิ่งที่ต้องวิจารณ์คือ ช่วงเวลา ว่าแต่เดิม ผู้เขียนเคยเจ็บป่วยหรือไม่ หรือ พอหลังจากเหตุการณ์ที่น้องเสียปุ๊บ ก็นึกถึงกรรมในอดีตได้ปั๊บ แล้วก็เจ็บป่วยทันที ซึ่งเหตุการณ์จริงคงไม่เป็นเช่นนั้นแน่
กรรมเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนแล้ว การเจ็บป่วยเป็นอาการที่แสดงออก ความเจ็บปวดคือวิบากที่ทำให้รำลึกถึงการกระทำนั้น ทุกขเวทนาคือการเสวยผลของกรรมนั้น
ประการที่สาม คือ ต้องขออนุญาตแก้คำผิดบ้าง (ที่มีเยอะนะครับ)

ก่อนอื่น ต้องขอชมไรท์เตอร์ผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ก่อน
ว่าเป็นคนที่มีความสามารถหลากหลาย
และเขียนนิยายได้หลากหลายรูปแบบเหลือเกิน

สำหรับนิยายเรื่องนี้
เป็นแนวที่อาจเรียกได้ว่า เรื่องจีนหรรษา
คนที่เคยอ่านนวนิยายจีนกำลังภายใน
ประเภทเรื่องอุ้ยเสี่ยวป้อ (เต็กเตี๋ยกี้) ของกิมย้ง
หรือ ผู้ยิ่งใหญ่ หรือ วีรบุรุษสำราญ ของโก้วเล้ง
จะเห็นมุมมองของนิยายจีนหรรษา ที่ไม่จำเป็นต้อง
เป็นเรื่องลุยยุทธจักร ฆ่าฟันกันมากมาย ก็ได้
แต่จะกล่าวถึงเรื่องเกี่ยวกับคน และความสัมพันธ์ของคนออกมา
ซึ่งในจุดนี้ ทางไรท์เตอร์ได้นำเสนอเรื่องราวของคนในนิยายเรื่องนี้
ได้อย่างน่าสนใจ
จนกระทั่งอาจกล่าวได้ว่า
องค์จักรพรรดิ์ ฉีเสวี่ย ที่เป็น หญิง ในนิยายเรื่องนี้
สร้างความขบขันหรรษา ได้ไม่น้อยไปกว่า อุ้ยเซี่ยวป้อ ของ กิมย้ง เลย
พร้อมกันนั้น ก็ดำเนินเรื่องราวแบบอย่างของชีวิตไปพร้อมๆกัน
เหมือนกับผลงานเรื่อง วีรบุรุษสำราญ ของโก้วเล้ง

นับได้ว่า เป็นเรื่องจีนหรรษาที่มีส่วนผสมทั้งแบบของกิมย้งและโก้วเล้ง
เลยทีเดียว
แต่ที่ต่างกันไป ก็คือ มุมมองในเรื่องความตลกหรรษานั้น
เป็นกลิ่นอายแบบของไทย
ประเภท ศรีธนญชัย
เรียกได้ว่า แทบทุกตอนที่อ่าน
ไม่มีตอนใดเลยที่ผู้อ่านจะไม่อมยิ้มหรือรู้สึกอยากจะหัวเราะขึ้นมา
(หรือจะเป็นนิยายขายหัวเราะไปแล้ว)