เล่ห์ภุมริน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

“ถึงแล้วครับคุณชาย” เสียงคนขับรถเตือนให้เขารู้ว่าในที่สุดก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางเสียที

เจ้าของชื่อหันมามองตามคำบอกกล่าว ดวงหน้าคมคายนิ่งเฉยเพียงแค่รับรู้ผิดกับความรู้สึกภายในจิตใจลิบลับ

เจ็ดปีเต็มที่เขาจากบ้านหลังนี้ไป หากมีใครถามว่าคิดถึงบ้างไหม เขาคงจะตอบได้ทันทีว่าไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงแม้จะห่างไกลสักเพียงไรก็ตาม

เขาเฝ้ารอวันนี้มาเนิ่นนาน... วันที่ทุกอย่างจะเป็นไปในทางที่มันควรจะเป็นเสียที

บ้านนิรนาถยังคงสวยงามดังเดิม จากประตูทางเข้าถึงตัวบ้านผ่านสวนหย่อมขนาดพอประมาณ ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่จัดงานแต่งงานระหว่างพ่อกับแม่เขา บัดนี้เต็มไปด้วยดอกไม้มากมายหลายชนิด แข่งกันชูช่อแบ่งบานหลากสีสัน

เขาหันหน้าเมินสวนดอกไม้ ทั้งที่ดอกไม้ในเมืองร้อนนั้นปลูกยากกว่าเมืองหนาวที่เขาเพิ่งจากมา แต่กลับไม่คิดอยากจะชื่นชมมันเลยสักนิด ในสายตาเขา สวนสวยเหล่านี้มาจากเงินจำนวนไม่น้อยจากกระเป๋าพ่อของเขามากกว่า

ทำเอาหน้าชัดๆ

บ่ายนี้บ้านเงียบ ไม่มีใครอยู่รอรับเขาหรือเพราะเขาไม่มีความสำคัญพอหรือไม่รู้ ทั้งที่มีแต่คนอยากให้กลับมา...

“คุณผู้ชายไปบริษัทครับ คุณผู้หญิงก็ไปสปา ส่วนคุณน้องน้ำผึ้ง...” นายสมคนขับรถรีบรายงานด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรงระหว่างที่ยะกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงจากรถ

คงเห็นใบหน้าของนายอีกคนแล้วก็อดเป็นกังวลไม่ได้ถึงต้องรีบบอก หารู้ไม่ว่าคนเป็นนายไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย

“ห้องฉันยังอยู่เหมือนเดิมไหม” เขาเอ่ยถามเหมือนชวนคุยทั่วไป ไม่ได้ใส่ใจกับคำรายงานของนายสมนัก

คนขับรถยังไม่ทันได้พูดอะไร แม่บ้านคนเดิมอย่างป้านุ่มก็เดินออกมาต้อนรับพอดี

ป้านุ่มเป็นหญิงวัยใกล้ครึ่งร้อย ทำงานที่นี่มาตั้งแต่ยังสาวๆ เรียกได้ว่าเคยเป็นพี่เลี้ยงของชายหนุ่มเสียด้วยซ้ำไป คนเพิ่งกลับบ้านเลยยกมือไหว้แม่บ้านที่ยิ้มร่ามาแต่ไกล

“คุณชายกลับมาแล้วป้านุ่มติดถึงจังเลยค่ะ” นางว่าพลางเดินเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มไว้ ก็มันตั้งเจ็ดปีมาแล้วไม่ใช่หรือ ครั้งสุดท้ายที่ได้กอดนายน้อยคนนี้

“คุณชายของป้าโตขึ้นตั้งเยอะ”

“โตอะไรกันครับตอนผมไปก็ตัวเท่านี้ล่ะ” เขาว่ายิ้มๆ ใช่ว่าเขาจะไปตั้งแต่เด็กเสียเมื่อไหร่ ตอนจากเมืองไทยไปก็อายุสิบสิบเก้ากำลังจะยี่สิบเรียกว่าโตเต็มที่ ไม่ใช่เด็กชายวัยกำลังโตอีกแล้ว

แต่มันนานเกินจำเป็นแล้วในความรู้สึกของเขา...

“ป้านุ่มทำความสะอาดห้องของคุณชายไว้แล้วนะคะ รับรองว่าสะอาดเอี่ยม ถ้าคุณชายอยากได้อะไรก็บอกป้านะคะ”

“ขอบคุณครับ” เขาบอกเท่านั้นก็ก้าวเท้าเดินตรงไปยังห้องตัวเอง แต่ทว่า...

“ทางนี้ค่ะคุณชาย”

เขายืนงงไม่น้อย เพราะทางที่แม่บ้านชี้ชวนไม่ใช่ทางกลับห้องส่วนตัวของเขาที่เคยอยู่เมื่อหลายปีก่อน แต่เป็นอีกด้านของตัวบ้าน

จะว่าอีกด้านก็ไม่เชิงนักหรอกในเมื่อบ้านนิรนาถมีสองชั้น ห้องเก่าอยู่ชั้นบนด้านในสุด ทว่าห้องใหม่ย้ายมาอยู่ด้านหน้าใกล้กับบันไดทางขึ้นลงก็เท่านั้น

“ทำไมเป็นห้องนี้ ห้องเก่าของผมล่ะ” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจขึ้นมา

เขาอยู่ห้องนั้นมาแต่เล็กแต่น้อย อยู่ๆ จะมาย้ายข้าวของเขาออกจากห้องได้อย่างไร แม้เขาจะไม่อยู่ก็เถอะ แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้ว และไม่คิดจะให้มันเป็นอย่างอื่น

“คือคุณผู้หญิงเห็นว่าห้องด้านหน้ากว้างกว่าค่ะ อีกอย่างห้องเก่าของคุณชาย ตอนนี้ก็กลายเป็นห้องทำงานของคุณน้ำผึ้งไปแล้วค่ะ”

เสียงป้านุ่มตอบด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรงไม่น้อย

จะไม่ให้เกรงได้อย่างไรกันเล่าในเมื่อชายหนุ่มมีสีหน้าบึ้งตึงยิ่งนัก

“ถ้าคุณชายไม่ชอบใจ คุณผู้หญิงสั่งไว้ว่าจะให้คุณน้องเก็บของออกจากห้องนั้น แล้วให้คุณชายย้ายกลับไปก็ได้นะคะ แต่คงต้องใช้เวลาสักหน่อย”

เขาหันไปมองป้านุ่มด้วยหางตา จะลงกับแม่บ้านก็ใช่ที่ เลยทำได้แค่โบกมือไล่

“จะไปไหนก็ไปเถอะป้า ผมเหนื่อย อยากพักเต็มที”

คำไล่ของเขาราวกับเสียงสวรรค์เพราะทั้งป้านุ่มและนายสมที่ช่วยขนกระเป๋าเดินทางของนายขึ้นมาต่างพากันโล่งอกที่ไม่เห็นคุณชายโมโหเกรี้ยวกราดอย่างที่นึกหวั่น

พอประตูห้องนอนใหม่ปิดลงชายหนุ่มก็เดินมาทิ้งกายนั่งลงบนเตียงนุ่ม เขาเดินทางมาครึ่งโลกยังไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ทว่าตอนนี้ในใจกลับอัดแน่นไปด้วยความคับแค้นขุ่นข้อง

เอาเถอะ พักเสียให้เต็มตา แล้วเขาสัญญาว่านับแต่นี้ต่อไป ผู้ชายอ่อนแอนามว่าสายน้ำคนนี้ จะไม่มีอีกแล้ว...

พวกมันต้องชดใช้... จะไม่มีการปราณีใดๆ ทั้งสิ้น...