[Music Short Fic] สายลม...ที่ทำให้คิดถึงเธอ... [8027]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 แท่น แท๊น ~!
เรื่องเศร้าซึ้งกินใจของไรท์เตอร์โจกลับมาอีกแล้ว ~!

ก็ูจากกระแสตอบรับแล้ว ที่ดูมาเรืองสั้นที่ซึ้งๆของไรท์เตอร์เนี้ย ได้ผลตอบรับดีกว่านิยายเรื่องยาวตั้งเยอะ =w= แล้วพอฟังเพลงสายลม ทำให้ไรท์เตอร์มีแรงบัลดาลใจจะเขียนฟิคเรื่องนี้ ~

เรื่องย่อ : ฟิ้ว ~ สายลมพัดผ่าน..... แม่น้ำไหลไปไม่เคยย้อนกลับ.... เหมือนตัวนาย... ที่จากไปไม่หวนคืน.... สึนะ...

เชิญรับชมได้เลยค่ะ.......

My Gitter

 

[Music Short Fic] สายลม...ที่ทำให้คิดถึงเธอ... [8027]

[Fic : KHR] รักข้ามเวลาของนายเบสบอล [Normal]

เนื้อเรื่อง

 

Music : สายลม : เจนนิเฟอร์ คิ้ม
Couple : Yamamoto & Tsuna 

**************************************Start It********************************************

สวัสดีครับทุกคน.... ผมยามาโมโตะ ทาเคชิครับ....

ไม่รู้ว่านานเท่าไร ที่ฉันและเธอห่างไกลตั้งแต่วันนั้น 
อยากขอแค่เพียงสักวัน ให้เราได้มาพบกันเหมือนวันเก่า 


ย้อนไปเมื่อ 11 ปีก่อน.....
"ยะ..ยามาโมโตะ..." เด็กหนุ่มนาม ซาวาดะ สึนะโยชิ มองผมอย่างงุนงง เพราะว่าอะไรน่ะหรอ...
"สึนะ.... ฉันชอบนายนะ คบกับฉันได้ไหม.. -///-" ผมหน้าแดง
"อะ...อื้ม !" นั่นล่ะคือเมื่ออดีตที่ผมขอสึนะคบ....

เมื่อ 5 ปีก่อน ปัจจุบัน....
"สึนะ ~!" ผมทักทายแฟนหนุ่มของตัวเองอย่างอารมย์ดี แน่นอน ว่านั่นคือตัวของผมเมื่อก่อนหน้านี้
"สวัสดีนะยามาโมโตะ ^^" เขามองผมชั่วครู่ แล้วก้มทำงานต่อไป ตั้งแต่วันนั้นผมรู้สึกว่าผมกับสึนะค่อยๆห่างเหินกันไปเรื่อยๆ.... จนกระทั่ง....

แม้ไม่อาจเป็นดั่งใจที่ต้องการ เราต่างรู้ 
คงไม่นานเกินเฝ้ารอ จะจำไว้เสมอ 

เมื่อ 2 ปีก่อน ปัจจุบัน.....
"โย่ว ! สึนะ ~ วันนี้นายว่างไหม" ผมโทรหาเขาผ่านโทรศัพท์ ผ่านมา 3 ปีแล้วที่ผมไม่ได้เจอสึนะเลยแม้แต่แว้บเดียว เพราะเขาไม่ว่างเสมอ....
"วันนี้ชั้นไม่ว่างน่ะ ขอโทษนะยามาโมโตะ" คำตอบเดิมๆของเขามันทำให้ใจผมปวดร้าวไปหมด..
"ชั้นจะรอวันที่นายว่างนะสึนะ" ผมพูด แล้วกดวางสายไป ตัวเขาไม่รู้หรอก ว่าทุกครั้งที่ผมโทรหาเขาน่ะ ผมจะแอบร้องไห้คนเดียวเสมอ....

แต่ทว่า..... ก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น... 

เมื่อใดที่สายลมพัด ดั่งมีความรักมาช่วยปลอบความเหงาใจ 
ไม่ว่าตัวเธออยู่ไหน ลมจะเป็นเหมือนใจที่ห่วงใยกัน 
เพราะรักแท้ก็เป็นเหมือนลมที่โอบกอดฉัน 
แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ 

เมื่อ 1 ปีก่อน....
"ปั้ง !! " เสียงปืนดังขึ้น ทำให้ทุกคนแตกตื่น ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องสึนะทันที พบว่า..
ร่างของสึนะโชกไปด้วยเลือด รอยกระสุนสลักบนหลังคอของร่างบาง
"สึนะ !!" ผมร้องลั่น รีบวิ่งไปอุ้มร่างบางนั้น แล้วรีบพาไปโรงพยาบาลทันที
"เสียใจด้วยนะครับเราพยายามเต็มที่แล้ว" เมื่อได้รับคำตอบ น้ำตาของผมเอ่อล้น ตัวสั่นระริก
"เสียใจด้วยนะครับ" หมอมองผมด้วยสีหน้าสงสารอยู่บ้าง แล้วกลับเข้าไปในห้อง ICU
ผมเดินออกจากจุดนั้นไปด้วยความเศร้าเต็มหัวใจ

5 สัปดาห์ผ่านไป..
 ผมเดินออกไปนอกคฤหาสน์วองโกเล่ โดยมีเสียงเจ้าหนูไล่หลังมาว่า
"จะไปไหนน่ะยามาโมโตะ"
"จะไปเดินเล่นหน่อยน่ะเจ้าหนู...." แน่นอนว่าเจ้าหนูต้องรู้ว่าผมจะไปที่ไหน...
ฟิ้ว ~
เสียงลมพัดอย่างแผ่วเบา ผมรู้สึกเหมือนกับว่า... สึนะยังอยู่กับผม ยังอยู่ข้างๆผมอยู่เสมอ
ตึก...ตึก...
ผมเดินมาถึงโลงศพของบอสของผม... ผมนั่งคุกเข่าลง พร้อมเปิดฝาโลงออก 
ภายในนั้นมีร่างไร้วิญญาณของบอสอยู่... ผมน้อมตัวลงช้าๆ มอบจุมพิตให้กับริมฝีปากซีด เย็นเฉียบ
"สึนะ...ฉันรักนายนะ...นายจะเป็นท้องฟ้า และชั้นจะเป็นฝนที่อยู่กับท้องฟ้าเสมอนะ...สึนะ..."
ผมพูดเบาๆด้วยความเศร้า น้ำตาของผมไหลริน หยดลงบนใบหน้าของสึนะ
และผมก็มอบจุมพิตให้กับร่างไร้วิญญาณอีกครั้งหนึ่ง...สายลมพัดมาอีกครั้ง... ผมรู้สึก... เหมือนมีใคร...ซักคนกอดผมไว้... สึนะ...จะเป็นนายรึปล่าวนะ...
ลมจะพัดมาจากทิศใดก็ตาม 
สายลมเป็นดั่งสายใยเชื่อมใจเราไว้ไม่ขาด 
ให้เราผูกพันแม้ต้องห่างไกล.....