คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คำสัญญา.....และการรอคอย...รักที่รอคอย
ที่บ้านเรือนไทยเอื้อมรู้สึกอ่อนเพลียในการปรากฏตัวในตอนกลางจึงเผลอหลับไป
ขณะนั้นพิชิตชัยก็ขับรถมาถึงพอดี
พิชิตชัยเดินเข้ามาในบ้าน
พอมาถึงประตูบ้านก็เปิดไม่ได้พิชิตชัยจึงเข้าทางหน้าต่าง
พอเข้ามาได้พิชิตชัยก็เห็นเอื้อมนอนอยู่บนโซฟา
พิชิตชัยเดินเข้าไปดูเอื้อมใกล้ๆ
“หน้าตาสะสวย ผิวขาวเป็นยองใยหาได้ยากนักในปัจจุบันนี้”
พิชิตชัยจะก้มลงจูบแต่เอื้อมก็ตื่นซะก่อน
เอื้อมใช้พลังดันพิชิตชัยไปกองกับพื้น
“เฮ้ย!อะไรวะนี่กูมากองกับพื้นได้ไง”
“อยากจะรู้รึ”
เอื้อมจะใช้พลังแต่เนื่องจากเอื้อมอ่อนเพลียมากพลังจึงใช้ไม่ได้ผลเธอล้มลงตัวลงกองกับพื้น
พิชิตชัยได้โอกาสลุกขึ้นเดินไปทางเอื้อมช้าๆ
พิชิตชัยนั่งลงไปกดตัวเอื้อมเบาๆแต่เอื้อมดิ้นแรงพิชิตชัยจึงกดแรงกว่าเก่า
พิชิตชัยไซร้คอเอื้อมลงต่ำเรื่อยและกำลังจะเปลือยผ้าเอื้อม
“อย่า”
ทันใดนั้นพิชิตชัยก็ตัวลอยสูงขึ้นและโดนชกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ปฎิภาคหยิบปืนขึ้นเล็งไปที่เป้าพิชิตชัย
“หนึ่ง สอง”
พิชิตชัยวิ่งหนีไม่คิดชีวิต
ปฎิภาครีบเข้าไปกอดปลอบเอื้อม
ปฎิภาคจับผ้าใส่ให้เอื้อม
“ไม่เป็นไรพี่อยู่ทางนี้เจ้าไม่ต้องกลัวอันใดทั้งนั้น”
“ข้า”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
ปฎิภาคเอื้อมพาไปในห้องของเขาแล้ววางเอื้อมลงบนเตียง ห่มผ้าห่มให้เธอ
“หลับให้สบายเถอะ อย่ากังวลอะไรอีกเลย”
ในตอนดึก เมื่อปฎิภาคกลับเข้ามาในห้องอีกทีก็ไม่ได้พบเอื้อมแล้ว ปฎิภาคจึงไปอาบน้ำแล้วเข้านอน
เอื้อมปรากฏตัวขึ้นในห้องนอนเขาแล้วเดินไปใกล้เขาเรื่อยๆ
เอื้อมนั่งลงบนเตียงปฎิภาค
“พี่รักฉันจริงหรือ”
ปฎิภาคลืมเธอตาขึ้นมาพร้อมกับจับมือเอื้อมไว้
“จริงสิ แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่ผมต้องปลอบเอื้อมสักที”
ปฎิภาคลุกขึ้นไซร้คอเธอแล้วทั้งสองก็ค่อยเอนกายหลับนอนไปด้วยกัน
วันรุ่งขึ้น ปฎิภาคและเอื้อมตื่นขึ้นมาโดยไร้อาภรณ์มีเพียงแต่ผ้าเท่านั้นที่คลุมตัวทั้ง2
เอื้อมลุกขึ้นจะหายตัวไป
ปฎิภาคลุกขึ้นกอดเอาไว้
“ไม่ให้ไป”
ปฎิภาคไซร้คอเอื้อมก่อนจะดึงเอื้อมลงไปนอนต่ออีก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ”
เอื้อมได้โอกาสหายตัว
“เดี๋ยวสิเอื้อม”
ที่บ้านมณีรัตน์
“จะไปไหน”
“ไปหาภาค”
“ดีนี่หวามีตัวสำรองซะด้วย”
มณีรัตน์เดินออกไปขึ้นรถ
ที่บริษัทน้ำหอมชื่อดัง
“พลาดแล้วไม่เป็นไรครับท่านลองไหมอีกที”
“จะบ้าเหรอมันคงไม่โง่ให้ฉันไปทับรอยเดิมหรอก”
“งั้นเปลี่ยนแผนใหม่สิครับ”
“มันจะมีแผนไหนดีไปกว่ารวบหัวรวบหาง”
“มีสิครับ”
ที่กองบรรณาธิการ
“ไม่นึกเลยว่าหนังสือ บ.ก จะทำยอดขายทะลุเป้าทุกแห่ง”
“แต่ก็ดีแล้วหนิจะได้โบนัสเพิ่มขึ้น”
“พวกเราไชโย! ดีใจกันหน่อยเร็ว”
“ไชโย!”
ที่บ้านเรือนไทย
“ภาคคะ”
“กลับไปเถอะครับ”
มณีรัตน์เห็นเอื้อมเดินเข้าครัวไปจึงผละออกจากปฎิภาคและเดินไปหาเอื้อม
“อยู่มืดๆได้ไง”
มณีรัตน์เดินไปเปิดหน้าต่าง
“อย่า”
“ทำไมล่ะ”
ร่างของเอื้อมค่อยๆจางหายไป
“ผีหลอก”
พระภูมิปรากฏตัวขึ้นเพื่อช่วยเอื้อม
“ภาคเอื้อมเป็นผี”
“แล้วไง”
“คุณรู้ คุณไม่กลัวหรือไง”
“ทำไมต้องกลัว”
“ไม่รู้ล่ะรัตน์จะไม่ยอมให้ยัยนี่อยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไปเป็นแน่”
มณีรัตน์เดินออกจากบ้านไปขึ้นรถ
ที่สนามกอล์ฟ
“ท่านตีลูกนี้ได้สวยจริงๆครับท่าน”
“ถึงยังก็สู้เจ้านายของแกไม่ได้หรอก พูดถึงเจ้านายแกหมู่นี้ไม่ค่อยเห็นเลยตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ”
“บ้านเรือนไทย กำลังเขียนหนังสือส่งกองบรรณาธิการ”
“ขยันจริงๆนะ ไม่น่าถึงได้รวย”
ในตอนดึก ที่บ้านเรือนไทย
“บ้านหลังนี้ล่ะค่ะ หมอ”
“กลิ่นไอภูตผีแรงมาก”
“เข้าไปดูข้างในเถอะค่ะ”
พอเข้าไปถึงข้างในตัวบ้าน
“พวกเอ็ง จัดวางของให้เรียบร้อย”
“เอาให้อยู่หมัดเลยนะคะ พ่อหมอ”
“สบายมาก”
“เสร็จแล้วครับอาจารย์”
“เข้าไปนั่งในสายสิน”
หมอผีนั่งบริกรรมคาถา
“เรียกข้าทำไม”
“มันมาแล้วครับอาจารย์”
“เห็นแล้ว ข้าอยากให้เอ็งออกไปจากบ้านหลังนี้”
“ข้าไม่ไป”
“นี่ข้าวสารเสก”
หมอผีปาใส่เอื้อมแต่เอื้อมก็ไม่สะทกสะท้าน
“บ้านเอ็งรวยนักรึไง ถึงเอาข้าวมาปาเล่น”
“ปากดีนักต้องเจอไอ้นี่”
“น้ำมนต์เอาไว้อาบตัวเองเถอะไอ้หมอผี”
ทันใดนั้นน้ำมนต์ทั้งขันก็หกใส่ตัวหมอผีจนเปียกชุ่ม
“ข้าโมโหแล้วนะ”
หมอผีปาสายสินออกไปคล้องตัวเอื้อม
เอื้อมร้องด้วยความทรมาน
ปฎิภาคได้ยินเสียงจึงรีบออกมาดู
ความคิดเห็น