คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คำสัญญา.....และการรอคอย....แต่ปางก่อน
"เอื้อม"
"ความรักไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พี่ภูมิควรคิดให้ดีก่อนจะดูดกับรัตน์แบบนั้น"
"แต่ผมแน่ใจและมั่นใจในสิ่งที่ผมทำ"
"แล้วพี่ภูมิจะเสียใจ"
"ผมไม่เคยเสียใจในสิ่งที่ผมกระทำ แต่ถ้าจะต้องช้ำเพราะคนที่ดีอย่างคุณก็ยอม"
เอื้อมหายตัวไป
ตอนดึก ที่บ้านมณีรัตน์
"จะทำยังไงดี ภาคกำลังจะตกหลุมรักเอื้อมแล้ว ยังไงเราจะต้องเอาภาคคืนมาให้ได้"
วันรุ่งขึ้น ที่กองบรรณาธิการ
"ฉบับที่สองของบ.กออกแล้ว"
"เย้!ที่นี้พวกเราก็รอดตายแล้ว"
"เออ!แล้วตกลงพระเอกรักนางเอกหรือยัง"
"ในนี้เขาเขียนว่าพระเอกเริ่มเห็นใจและผูกพันกับนางเอกขึ้น"
"ฉันว่ามันก็คือรักนั้นและ"
"เฮ้ย!มันคงไม่ง่ายอย่างงั้นมั้ง"
ที่บ้านเรือนไทย
"ภาคคะ"
"รัตน์"
"ทานอะไรหรือยังคะ"
"ยังครับ"
"เดี๋ยวรัตน์ทำให้ทานนะคะ"
มณีรัตน์เดินไปเกาะแขนภาค
เอื้อมปรากฏตัวขึ้น
มณีรัตน์เริ่มกอดปฎิภาค
ปฎิภาคมองไปเห็นเอื้อม
เอื้อมหายตัวไปทันทีที่เห็นมณีรัตน์กอดปฎิภาคอยู่
"เอื้อม เดี๋ยวก่อนสิ ฟังผมก่อน"
ปฎิภาครีบไปหาเอื้อม
"ภาค"
ที่บ้านเจ้าของบ้านเช่า
"คุณนายพ่อหนุ่มคนนั้นหายเป็นปกติแล้วนะ แถมกิจการก็รุ่งเรืองกว่าเก่าอีก แต่"
"อะไรเล่า"
"พึ่งเลิกกับแฟนมา"
"นี่ นี่มันเป็นอาธรรพ์บ้านนั้นจริงๆใครอยู่ก็มีแต่ความพิบัติ"
ในตอนดึก ที่บ้านเรือนไทย
"เอื้อมฟังผมก่อน"
"ฉันจะไม่ฟังอะไรพี่จนกว่าพี่จะหาคำตอบให้ตัวเองได้ว่าใจพี่ต้องการใคร"
เอื้อมจะหายตัวไปแต่ปฎิภาคเข้าไปกอดไว้
"หรือคุณไม่รักผมแล้ว"
"ฉันรักพี่ตั้งแต่ชาติภพโน้นถึงชาติภพหน้า นี่หรือไม่รัก"
"แต่เอื้อม"
"ฉันไม่อยากต้องมาเสียใจภายหลัง ลองคิดให้ดีเถอะ พี่ยังรักรัตน์อยู่รึเปล่า"
เอื้อมหายตัวไป
"ภาคคะ"
มณีรัตน์รีบเดินจึงสะดุดกิ่งไม้หกล้ม
"รัตน์"
ปฎิภาครีบเดินเข้าไปดู
"ลุกไหวมั้ย"
"เจ็บไปหมดเลย รัตน์ว่ารัตน์ลุกไม่ไหวแน่ๆ"
"ลองลุกขึ้นดูก่อน เถอะครับ"
ปฎิภาคพยายามจะพยุงมณีรัตน์ขึ้นมาแต่มณีรัตน์ก็ล้มลงไปอีก
"อุ้มสิคะ"
ปฎิภาคนั่งคิดอยู่สักครู่ก็อุ้มมณีรัตน์เข้าบ้านไป
เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาเอื้อมทำให้เอื้อมรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก
ในบ้าน
"บานเช้า ทำแผลให้รัตน์ด้วย ชุ่มไปส่งรัตน์ให้ด้วย"
"ครับคุณภาค"
วันรุ่งขึ้น
"ภาคคะ กาแฟค่ะ"
"นี่คุณยังไม่กลับอีกหรือครับ"
บานเช้าเดินมาหาปฎิภาค
"อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ"
"แล้วเอื้อมล่ะบานเช้า"
"คงยังไม่ตื่นมั้งคะ"
"ขี้เกียจตัวเป็นขน"
ของหล่นทับขาข้างที่เป็นแผล มณีรัตน์ถึงกับร้องโอ๊ย อย่างเจ็บปวด
"นี่ละน้า นินทาคนอื่น"
"เมื่อกี้พูดอะไรบานเช้า"
"เปล่าค่ะ"
ที่บริษัทน้ำหอมชื่อดัง
"ทำไมท่านถึงบอกถอนหมั้นไปอย่างงั้นล่ะครับ"
"เพราะฉันรู้ว่าตอนนี้ไอ้ภาค ไม่ได้รักรัตน์เหมือนก่อนแล้ว"
"แล้วรักใครล่ะครับ"
"คนที่ฉันชอบ"
"แล้วท่านจะทำไงครับ"
"แย่งคืนกลับมาให้ได้ ของสิ่งไหนที่ฉันต้องการได้ มันก็ต้องได้"
ที่สนามกอล์ฟ
"นี่หนังสือของคุณภาคหนิ"
"ใช่ครับ เขียนสนุกมากเลยนะครับ ผมนี่ติดตามทุกฉบับเลย"
"แล้วนี่คุณเห็นคุณภาคไหมครับเนี่ย"
"ไม่ได้เจอมานานแล้วเหมือนกัน ไม่ทราบว่าคุณภาคไปอยู่ไหนครับ"
ที่บ้านเรือนไทย
"เอื้อมเธอไปจากบ้านนี้ซะ"
"ฉันอยู่ที่นี่มานานแล้ว ฉันไปไม่ได้หรอก"
"ฉันไม่ให้อยู่ เธอก็ต้องย้ายออกไป"
"ผมไม่ให้เอื้อมไปไหนทั้งนั้น"
"ภาคบอกมาสิคะ เพราะอะไร"
"ผมรักเอื้อม"
"มันจะเป็นความรักได้ไง เมื่อคุณพึ่งได้พบได้รู้จักกับเขาไม่นานมานี้เอง"
"ผมรู้จักเธอและผูกพันกับเธอมานานแล้ว ก่อนที่จะมาเจอคุณซะอีก"
"ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย"
"ชุ่มไปส่งคุณรัตน์"
"รัตน์ไม่ไป"
"งั้นผมส่งคุณเอง"
ปฎิภาคดึงมณีรัตน์ออกไป
ที่ถนนใหญ่แห่งหนึ่ง พิชิตชัยกำลังขับรถมาหาเอื้อม
ที่บ้านเรือนไทย
"พี่ชุ่มจะไปไหน"
"ไปซื้อของที่ตลาด"
"ไปด้วยสิ"
"ไปทำไม"
"ของกินที่นี่ขาดตั้งหลายอย่าง จะไปซื้อ"
"มาขึ้นมา"
บานเช้าซ้อนมอเตอร์ไซค์ชุ่มออกไป
ช. รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานวิญญาณหนักหนา
ระทมอยู่ในอุรา แก้วกานดาฉันปองเธอผู้เดียว
ญ. เธอเอยแม้เราจากกันแสนไกล ชายใดดวงใจฉันไม่แลเหลียว
รักเธอแน่ใจจริงเจียว รักเธอ รักเดียวนิรันดร์
**ช. แม้มีอุปสรรคขวากหนาม
ญ. ขอตามมิยอมพลัดพรากจากกัน
ช. จะชาติไหน ไหน ไม่ยอมห่างไกลกัน
ญ. ดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ
(พร้อม) คงเป็นรอยบุญมาหนุนนำ รอยกรรม รอยเกวียน
เปลี่ยนเสมอ
ให้เราได้มาเจอะเจอ ฉันและเธอพบกันร่วมสุขสมดังรอคอย
ความคิดเห็น