Anyone Help Me! ชีวิตผมเป็นอย่างนี้ได้ยังไง

ลำดับตอนที่ #2 : ไม้เท้า

จัสตินหลังจากบ๊ายบายลามะลิ เขาก็รีบวิ่งเข้าบ้านขึ้นห้องนอน หน้าพลันแดงขึ้นมาหลังจากเห็นรอยยิ้มของมะลิ ที่ช่างพาให้โลกสดใส เขาสะบัดหัวไล่ความคิดเพ้อเจ้อ ก่อนจะเดินไปหยิบชุดใส่ไปงานออกมา เขามั่นใจมากว่าชุดนี้จะทำให้เขาดูดีไม่หยอก ชุดที่เขาจะใส่ เขาไปเช่ามาจากร้านร้านหนึ่งที่สะดุดตา ร้านถูกตกแต่งเป็นแนววินเทจ ขายของที่ค่อนข้างเก่าแต่สภาพดี เขาตัดสินใจเดินเข้าไปแล้วก็เห็นว่ามีโซนเสื้อผ้า เขาเดินไปเลือกแล้วก็ถูกใจตัวนี้เลยขอซื้อมาเลย แต่แปลกหน่อยตรงที่ป้ายเขียนด้วยภาษาแปลกๆ ชุดก็ออกแปลกๆ ชุดเป็นชุดสูทของอังกฤษที่ย้อนกลับไปยุคพระราชินีวิคตอเรีย มีสูท เสื้อโค้ท และโบหูกระต่ายสีดำ กางเกงขากระบอกเข้ากับชุด รองเท้าหัวแหลมถูกขัดจนดำเงา หมวกทรงสูงและไม้เท้าถูกนำมาใส่ให้เข้ากับชุด เขารีบแต่งตัว เซ็ทผมให้ดูยุ่งๆ พอแต่งตัวเสร็จเขาก็ส่องกระจกดูความเรียบร้อย ชุดสูทแนววินเทจ หมวกที่ใส่หลวมๆ  ไม้เท้าที่ดูเก่าแต่ยังหรูหรา ถูกจับเอามาใส่บนตัวเขาประกอบกับใบหน้าคม ผิวขาว ดวงตาคมสีน้ำตาลอ่อน ผมสีน้ำตาลอ่อนรับกับดวงตา และริมฝีปากบางที่มักประดับไปด้วยรอยยิ้มทำให้สาวๆหลายคนเหลียวหลังมองได้ทีเดียว แต่งตัวทำอะไรเสร็จ เขาใช้เวลาไปแค่ชั่วโมง เขากระวนกระวายอยากไปรับมะลิเร็วๆ เขาอยากรู้ว่าเธอจะแต่งตัวยังไง เขาจัดแจงตัวเองแล้วเดินลงมาข้างล่าง บ้านนี้มีเขาอยู่แค่คนเดียว ซึ่งมันออกจะเหงาอยู่หน่อย พ่อกับแม่ของเขาเปิดกิจการร้านเสื้อผ้าอยู่ที่เทนเนสซี อเมริกา เขาเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่เลี้ยงแบบปล่อย เขาเลยขอมาอยู่ที่บ้านเกิดของแม่ หรือก็คือประเทศไทย แต่ไม่ใช่ว่าแม่ไม่ห่วงเขาเลย แม่เลยซื้อบ้านที่อยู่ข้างบ้านมะลิที่เผอิญปล่อยขายพอดี ลุงเฟดริก พ่อมะลิเป็นคนแคนาดา เป็นเพื่อนในวัยเด็กกับพ่อเขา แม่เลยฝากให้น้าแอน แม่ของมะลิและลุงเฟดริกช่วยดูแลเขา เขาลงมานั่งข้างล่างรอเวลาที่นัดมะลิไว้ เขาเพิ่งนึกได้ว่าจะรีบแต่งตัวทำไม แต่ก็ช่วยไม่ได้ ตอนนั้นมันอยากรีบแต่งตัวมาดูมะลินี่ ระหว่างรอ เขานั่งสำรวจไม้เท้า มันดูขลังยังไงชอบกล ไม่รู้ว่าทำมาจากไม้อะไร มันดูหนาๆ เหมือนจะหนัก แต่กลับเบาอย่างเหลือเชื่อ มีรอยแกะสลักอยู่ทั่วทั้งไม้ เป็นรูปดอกไม้บ้าง ใบไม้ เถาวัลย์บ้าง เขาใช้เวลาดูไม้เท้านานกว่าที่คิด พอรู้ตัวอีกทีก็ถึงเวลานัดแล้ว เขาหยิบกุญแจรถ เคาะไม้เท้าหนึ่งทีเพื่อเสริมความมั่นใจ ไม้เท้าเปล่งแสง ลายเถาวัลย์เรืองแสงสีทอง ดอกไม้บาน มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆหลายตัวโผล่ออกมา แล้วหายไปอย่างรวดเร็วไม่ทันให้เขาสังเกตเห็น เขาขับรถออกไปรอมะลิหน้าบ้าน เขาใช้เวลารอไม่นาน แล้วมะลิก็ออกมา เขามองเธอด้วยความตกใจ…

เธอมาในชุดเดรสสีดำ-ขาว ชุดท่อนบนเป็นเกาะอกสีดำรวดกับกระโปรงยาวคลุมเท้า ที่เป็นระบายชั้นๆ สลับสีดำ-ขาว ตรงคอมีสร้อยอัญมณีสีดำที่เสริมให้เธอดูคอยาวระหงขึ้น ผมถูกเกล้าเป็นมวยแบบลวกๆด้วยดอกไม้สีแดงเลือดหมู หน้าเธอถูกแต่งแต้มด้วยลิปกลอสสีชมพูระยิบระยับ แก้มออกสีชมพูระเรื่อ อายแชโดว์ทำให้ดวงตาของเธอดูเฉี่ยวคมขึ้น เมื่อเธอออกมาเห็นเขา เธอก็ส่งยิ้มกว้างแล้วรีบเดินมาหา เขากระพริบตาถี่ๆอีกครั้ง วันนี้เธอแต่งตัวสวยจนเขาตะลึง แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากกว่าก็คือ ร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อกี้เธอเดินออกมาพร้อมกับมะลิ แต่พอมองอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะกระจกดังแว่วเข้ามาในการรับรู้ของเขา เขาหันไปมอง เห็นมะลิยืนคิ้วขมวด เขารีบปลดล็อคประตูรถให้

“กว่าจะให้ชั้นขึ้นรถมาได้นะ ติน”

“แหะๆ โทษที คิดอะไรเพลินๆหน่อยน่ะ เออ วันนี้เธอแต่งตัวสวยดีนะ” เขารีบเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน เขาคงตาฝาด ไม่เห็นมีอะไรเลย มีก็แต่ดอกไม้สีชมพูดอกโตตกอยู่หน้าบานมะลิ เอ๊ะ ดอกไม้หรอ

“ชั้นตั้งใจใส่สีที่นายชอบมาเลยน้า” เธอยิ้มให้เขา เขารีบหันมาสนใจเธอ ทิ้งเรื่องแปลกๆไป สีขาว-ดำเป็นสีที่เขาชอบ มันดูคลาสสิก เรียบๆ

“น่ารักจังเลย”เขาหยิกจมูกเธอเล่น

“ใช่สิ คู่ควงนายนะ ต้องเริ่ดจ่ะ” เธอยิ้มมั่นใจ

แล้วรถของเขาก็เคลื่อนตัวออกไป พร้อมกับร่างเล็กที่ปรากฏตัวนั่งบนเบาะหลังพร้อมกับรอยยิ้มหวานและ...อันตราย