คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 、c h a p t e r 0 1 ｼ ( 1 0 0 % )
、c h a p t e r 0 1 ｼ
I DON’T KNOW BUT I THINK
ฉันไม่รู้แน่ แต่ฉันคิดว่า
I MAYBE FALLIN’ FOR YOU
ฉันอาจจะกำลังหลงรักคุณ
( FALLIN’ FOR YOU – COLBIE CAILLAT )
" ชานยอลอาาา " แบคฮยอนยืนยิ้มกว้างให้อยู่ตรงหน้าโดยที่มีปีกผีเสื้อสีฟ้าพาสเทลติดกลางหลัง ท่ามกลางดอกไม้มากมายที่มองไปไม่มีจุดสิ้นสุดรายล้อมตัวผมและแบคฮยอน
" แบคฮยอนอา "
" ห่าชาน ตื่น " ร่างสูงของโอเซฮุนเหลือบมองเพื่อนรักของตัวเองที่สลบไปตั้งแต่เมื่อกลางวันยันตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาสักที ปลุกเท่าไหร่ก็ยังไม่ตื่นแถมยังละเมอชื่อแบคฮยอนออกมาอีก อยากรู้จริงมันฝันอะไรของมัน - -
" แบคฮยอนนนนน "
" แม่งละเมอชื่อแบคฮยอนอีกแล้วว่ะ " จงอินเด็กนักเรียนดีกรีนักบาสของโรงเรียนมองชานยอลแล้วก็ได้แต่ยิ้มขำให้กับท่าทางของเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยประถมที่ชูมือขึ้นแล้วแกว่งไปมาบนอากาศพร้อมกับละเมอชื่อแบคฮยอนไม่หยุด
" สงสัยอยู่ในช่วงอินเลิฟขั้นรุนแรง "
" แล้วจะปลุกมันยังไงดีวะ รึทิ้งไว้ที่ห้องพยาบาลนี่ดี "
" เออ ทิ้งไว้ที่นี่ก็ดีนะ ปล่อยให้จิ้งจกขี้ใส่หน้าแม่ง " เซฮุนยืนกอดอกทำหน้าจริงจังแต่เขาก็รู้หรอกว่าไอ้เพื่อนคนนี้มันแค่ล้อเล่น
" กูรู้แล้วปลุกไงดี "
" ทำไงวะดำ "
" ห่าสัส ผิวกูเรียกผิวสีน้ำผึ้ง "
" เออ ช่างแม่งเหอะ ผิวไรก็เรื่องของมึง แล้วปลุกมันไงดี "
" แบคคคคคคคคคค " . . ( - - ;)( - - ;) เฮ้อ เหนื่อยใจกับมันจริง ๆ
จงอินนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงที่ชานยอลนอนอยู่ ก่อนจะเอื้อมมือลงไปถอดถุงเท้านักเรียนของตัวเองออกมาถือไว้
" เฮ้ยจงอิน อย่าบอกนะว่ามึงจะ . . "
" เออ "
แหมะ!
จงอินวางถุงเท้านักเรียนของตัวเองลงบนหน้าของชานยอล โดยมีเสียงหัวเราะของเซฮุนดังลั่นไม่หยุด
5 . .
4 . .
3 . .
2 . .
1 . .
เปลือกตาหนาค่อย ๆ เปิดขึ้นมา สิ่งที่สะดุดใจของเขาตอนนี้คือ กลิ่นที่ไม่น่าพิสมัยสักเท่าไหร่ กับสิ่งที่อยู่บนหน้า . .
มือหนาของชานยอลค่อย ๆ หยิบผ้าที่มาของกลิ่นไม่น่าพิสมัยนี่ที่วางแหมะอยู่บนใบหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย หลังจากหยิบออกมามองว่ามันคืออะไรก็ได้แต่เบิกตาโพลงค้าง ซึ่งสร้างเสียงหัวเราะให้กับเซฮุนและจงอินขึ้นไปอีก
" ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! "
" หน้ากูจะมีสิวขึ้นมั๊ยเนี่ย " ระหว่างเดินออกจากชานยอลก็ได้แต่บ่นงุงิ ๆ อยู่คนเดียว ถ้าหน้ามีสิวขึ้นมาแล้วแบคฮยอนไม่ชอบจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย TT
" ไม่ขึ้นหรอก ถุงเท้ากูสะอาดใสไร้แบคทีเรีย " ร่างของจงอินพูดด้วยความมั่นใจระดับ 200 % ก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนตัวซีดของตัวเองที่เอาแต่จดจ้องกับหน้าจอสมาร์ทโฟนราคาแพงในมือ
" มึง กูกลับก่อนนะ " เซฮุนกดส่งข้อความเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหันไปบอกกับเพื่อนตัวสูงทั้งสองคน ขณะเก็บสมาร์ทโฟนของตัวเองลงในกระเป๋ากางเกง
" อ้าว ทำไมวะเซฮุน " ชานยอลถามเซฮุนด้วยความสงสัยผสมปนเปกับความอยากเสือ.ก ก็ปกติเซฮุนเคยกลับบ้านก่อนที่ไหน ทุก ๆ ครั้งก็กลับพร้อมกันสามคนตลอด เลยสร้างความสงสัยให้กับชานยอลและจงอินไม่น้อย
" วันนี้แม่กูจะมาหา บายนะมึง "
" เออ ๆ ๆ บาย "
" ชานยอล มึงว่ามันแปลก ๆ ป้ะ " จงอินกับชานยอลมองตามหลังเพื่อนตัวซีดที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไป ขณะเดียวกันจงอินก็ถามชานยอลโดยที่สายตายังไม่ได้ละจากแผ่นหลังของอีกคน
" แปลกตรงไหนวะ "
" ทางนั้นไม่ใช่ทางกลับบ้านไอ้เซฮุน "
" อ้าวเหรอ เพิ่งรู้ โอ้ย! " จงอินจัดการตบหัวเพื่อนรักของตัวเองไปหนึ่งทีถ้วน ทางไปบ้านเพื่อนแม่งยังจำไม่ได้อีกเหรอวะ
" มึงเคยรู้เรื่องอะไรกับคนอื่นเขาบ้างมั๊ยเนี่ย "
" โทษทีว่ะ กูรู้แต่เรื่องของแบคฮยอน 
" ออร่าสีชมพูแผ่รอบตัวเลยนะสัส ใช่ซิ้ เพื่อนอย่างพวกกูมันก็แค่ของเก่า " จงอินมองชานยอลด้วยสายตาตัดพ้อระดับ 10 ก่อนจะสะบัดหน้าหันหนี
" บ่นไรของมึงวะห่า " ชานยอลยิ้มขำ ใช้มือผลักหัวเพื่อนตัวดีแล้วส่ายหัวไปมากับท่าทางของจงอินที่เหมือนกับตุ๊ดที่โดนเพื่อนเอากระเป๋าแบรนด์กุชชี่มาอวดใส่
เสียงเรียกเข้าสมาร์ทโฟนของจงอินดังขึ้น จึงทำให้บทสนทนาของทั้งสองคนจบลง จงอินหยุดยืนแล้วเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบสมาร์ทโฟนตัวการที่แผดเสียงร้องออกมา
" แปปนะชานยอล ฮัลโหลครับฮยอง ตอนนี้อ่อ อยู่หน้าโรงเรียน จะให้ไปรับเหรอ โอเค ๆ เจอกัน "
" . . . " ชานยอลหรี่ตามองเพื่อนตัวดำด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย เพื่อนคนหนึ่งก็บอกกลับบ้านแต่ดันไปคนละทางกับทางกลับบ้าน แล้วทางที่เดินไปยังเป็นทางที่ไปห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ เพื่อนอีกคนนึงก็เหมือนว่าต้องไปรับใครสักคน โดยที่เค้าต้องโดนทิ้งให้กลับบ้านคนเดียวเป็นแน่แท้
" กูกลับกับมึงไม่ได้แล้วว่ะ " จงอินกดตัดสายคนที่โทรเข้ามา แล้วหันมาพูดกับเพื่อนตัวโย่งด้วยประโยคที่เหมือนบอกกลาย ๆ ว่า ' วันนี้มึงต้องกลับบ้านคนเดียวนะ '
" มึงจะไปรับใครวะ "
" เสือ.กว่ะ แท็กซี่มาพอดี กูไปละ " แท็กซี่เคลื่อนตัวห่างออกไปจนลับสายตา ขณะเดียวกันชานยอลก็เริ่มออกตัวเดินกลับบ้านของตัวเอง เดินไปก็ขอให้ได้ด่าเพื่อนทั้งสองคนที่วันนี้ดันบ้าจี้ทิ้งเค้าไว้คนเดียวพร้อมกันด้วยสัตว์นานาชนิด
บ้านเค้าเองก็ไม่ได้อยู่ไกลจากโรงเรียนสักเท่าไหร่ จากโรงเรียนแค่ข้ามสะพาน Dongjak แล้วเดินต่อไปอีกสักพักก็ถึงแล้ว
บ้านเป็นแบบบ้านชั้นเดียว มีต้นไม้เล็กใหญ่ควบคู่ไปกับสนามหญ้าสีเขียว ผนังบ้านภายนอกตกแต่งด้วยอิฐสีน้ำตาล ห้องต่าง ๆ ภายในบ้านก็สีแตกต่างกันไป ส่วนห้องนอนของเค้าก็เป็นสีเลม่อน ดรอป
แต่นาน ๆ ทีพ่อกับแม่เขาจะกลับมาที่บ้านสักที เพราะพ่อก็เป็นสถาปนิกออกแบบบ้าน ส่วนแม่ก็เป็นดีไซเนอร์ของห้องเสื้อที่ลอนดอน
นั่งเล่นเกมอยู่บนเตียงสักพักเสียงท้องร้องก็เป็นตัวกระตุ้นให้เค้าลุกออกจากที่นอน หยิบกุญแจบ้านติดตัว แล้วออกจากบ้านไปพร้อมกับจักรยานสีเหลืองคู่ใจโดยที่ไม่ลืมล็อกประตูบ้านให้เรียบร้อย ขณะที่กำลังล็อกประตูอยู่เสียงล้อรถหยุดดังเอี๊ยดตรงข้ามบ้านของเค้า ทำให้ต้องหันไปมอง เสียงเปิดประตูรถดังขึ้นก่อนที่ใครบางคนจะเดินลงมาจากรถ . .
o_O!!
แม่!! บอกทีว่าผมตาฝาด ตาฝาดไปเองที่เห็นแบคฮยอนเดินลงมาจากรถยนต์คันนั้น แบคอยอนตอนนี้อยู่ในชุดลำลองธรรมดา เสื้อยืดแขนยาวสีเทาคู่กับกางเกงยีนส์ขายาว มีหมวกแก๊ปสีขาวสวยสวมอยู่บนหัว บนใบหน้าหวานก็มีแว่นสายตาสีดำอันใหญ่ พอทุกอย่างมาอยู่บนร่างเล็กทำให้ชานยอลรู้สึกอยากจะจับคนตรงหน้ามาฟัดแก้มซ้ายขวาให้ช้ำไปเลย!
แบคฮยอนมองไปรอบ ๆ ตัวจนหยุดอยู่ที่เด็กหนุ่มตัวสูงตรงข้ามที่เอาแต่มองเขาไม่หยุดด้วยสายตาเหมือนหมาป่าที่อยากกลืนกินเขาไม่ให้เหลือ ร่างเล็กตัดสินใจยิ้มหวานส่งกลับไปให้ ก่อนจะได้ยินมารดาเรียกมาจากในบ้านที่เขากำลังจะย้ายเข้ามาใหม่จนต้องเดินไปหามารดาที่เรียกตน โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ทิ้งยิ้มแอทแทคให้เด็กหนุ่มตรงข้ามบ้านหัวใจพองโตอย่างห้ามไม่อยู่
หลังจากที่แบคฮยอนเข้าบ้านไปชานยอลก็รู้สึกเหมือนได้สติกลับมาหลังจากที่เคลิ้มไปกับยิ้มหวาน ๆ ของเจ้าตัว ชานยอลขึ้นคร่อมจักรยานสีเหลืองตัวเก่งปั่นออกไปซูเปอร์มาร์เก็ตหน้าทางเข้าซอย จอดจักรยานไว้ข้างหน้าแล้วเดินเข้าไปหยิบมาม่าแบบถ้วยมา 10 กว่าถ้วย แน่นอนล่ะ ชีวิตนี้เค้าเกิดมาเพื่อมาม่า หลังจากจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์แล้วก็ปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน เก็บจักรยานเข้าที่เสร็จเรียบร้อยก็เปิดประตูเดินตรงไปที่ห้องครัว หยิบมาม่ามาใส่น้ำร้อน ปิดฝา ส่วนตัวเค้าก็นั่งจับเวลารอ
3
2
1
ในที่สุด! ก็ได้กิน มาม่าแสนรักกก
กริ๊งงงงง !
ไอ้สัสสส ใครมากดออดเวลานี้ สงสัยเป็นไอ้เซฮุน ชอบมาขอมาม่าบ้านกูกินจริงจริ๊ง -"-
ระหว่างที่กำลังเดินไปเปิดประตูก็ได้คิดคำด่าไว้เรียบร้อยเสร็จสรรพ เปิดประตูออกไปกำลังจะอ้าปากด่าแต่พอเห็นว่าเป็นใครนี่คำด่าหายวับไปกับตา
" ไอ้เซ . . !! อ้าว แบคฮยอน "
" อันยองตอนเย็นนะชานยอลอา " ได้เห็นแบคฮยอนใกล้ขนาดนี้ยิ่งอยากจับฟัดมากขึ้นกว่าเดิมอีก ไม่อยากให้ใครเห็นเวลาแบคฮยอนยิ้มจนตาหยีแบบนี้เลย อยากเก็บความน่ารักแบบนี้เอาไว้ดูคนเดียว หวงมาก
" เรากำลังจะย้ายเข้ามาใหม่ตรงข้ามบ้านชานยอลอ่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ " ฝากหัวใจไว้ด้วยก็ได้นะครับ ฮี่ฮี่ -.,-
" อ่ะนี่ เราเอาของมาให้ด้วยเห็นชานยอลชอบ " แบคฮยอนยื่นกล่องช็อคโกแลตขนาดใหญ่มาให้ หวังว่าหูเขาตอนนี้มันจะไม่แดงนะ แบคให้ช็อคโกแลตเขาเหมือนวันวาเลนไทน์เลยว่ะ นี่สารภาพรักทางอ้อมก็บอกกันดี ๆ สิ
" ขอบคุณนะแบคฮยอนอา " เขายิ้มแล้วเอือมมือไปรับกล่องช็อคโกแลตมาไว้ในมือ แต่สมองอันน้อยนิดของเขาก็ฉุดคิดชึ้นมาได้ก่อนว่า แบคฮยอนรู้ได้ยังไงว่าเขาชอบช็อคโกแลต ?
" ว่าแต่แบครู้ได้ยังไงอ่ะว่าฉันชอบช็อคโกแลต ? "
" ก็เอ่อ . . ก็ . . ถามเซฮุนน่ะ " แบคฮยอนทำหน้าเลิกลั่กเล็กน้อยก่อนจะตอบออกมา
" เอ่อ.. เราไปก่อนนะชานยอล " ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
" เดี๋ยวแบคฮยอน! " แบคฮยอนที่หันหลังกำลังจะเดินออกไปหันหลังกลับมาทางเขาแล้วทำหน้าประมาณว่ามีอะไรเหรอ
" นายมีไลน์มั๊ย ขอไอดีหน่อยสิ "
" มีสิ ๆ " ชานยอลที่ตอนนี้บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้แบคฮยอนมาพิมพ์ไอดี
" เรียบร้อยแล้ววว ว่าแต่ชานยอลจะเอาไลน์เราไปทำอะไรเหรอ ? " แบคว่าขณะที่กำลังส่งโทรศัพท์คืนเจ้าของ จะบอกยังไงดีล่ะ ฉันชอบนายเลยอยากได้เหรอ โน ๆ ๆ ตัดออก
" อ๋อ ก็ . . เอาไว้เวลาแบบถามเรื่องเรียนไรงี้ไง " แถได้สีข้างถลอกเลือดไหลซิบ ๆ
" อ๋อ โอเค เราไปจริง ๆ แล้วนะ บ๊ายบาย " แบคฮยอนโบกมือไปมาอย่างน่ารัก ก่อนจะหายลับเข้าไปภายในบ้านของเจ้าตัว
เขาเดินเข้ามาในบ้านแล้ววางกล่องช็อคโกแลตไว้บนโต๊ะรับแขก เอือมมือไปหยิบหมอนอิงมากอดไว้แล้วบิดตัวไปมา ตะโกนลั่นบ้านขนาดที่ว่าไม่สนว่าข้างบ้านแม่.งจะด่ามั๊ยที่ทำเสียงดังขนาดนี้
" อ๊ากกกกกกกกกก ฟินโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย "
พี่ชานแอบไปฟินแตกในบ้าน อยากให้แบคมาเห็นจริง ๆ ค่ะ 55555555555555555
รักฟิคกากๆเรื่องนี้ให้มาก ๆ นะคับ!
ความคิดเห็น