วันเศร้าๆของฉัน

เนื้อเรื่อง

"ครืนๆ" เสียงของฝนที่โปรยปรายลงมา  หัวใจของฉันมันเย็นยะเยือกไปซะเเล้วราวกับว่าใจของฉันได้ตายไปพร้อมกับเขาคนนั้น เขาที่ฉันรักคนที่ขอให้ฉันดำรงชีวิตอยู่ต่อไปถึงเขาจะหมดลมหายใจเเละลาจากไปจากโลกนี้เเล้วก็ตาม
เขาชื่อเคน  คธา  ชื่อของเขายังอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอ
"เเอน  ยังไม่นอนอีกเหรอลูก"เเม่ของฉันถามฉัน
"ยังคะเเม่"
"เป็นอะไรไปลูก  ถ้าเคนมาเห็นเขาจะเสียใจนะที่ลูกเป็นเเบบบนี้"
"ขอโทษคะเเม่หนูจะไปนอนเเล้ว" 
ฉันเข้าไปในห้องนอนหยิบรูปภาพที่ถ่ายกับเขาขึ้นมากอดเอาไว้เเนบอก
ภาพสุดท้ายที่ฉันได้ถ่ายกับเขา
เรื่องอขงฉันกับเขามันย้อนไปเมื่อ 5ปีก่อน  ตอนนั้นฉันพึ่งจะเรียนปีสุดท้ายเขาเป็นหนุ่มหล่อประจำมหาวิทยาลัยเเรกๆฉันก็เกลียดขี้หน้าเขามากเเต่เพื่อนรักฉันนะดันเป็นเเฟนกับเพื่อนเขามันก็เลยพยามจะจับคู่ให้ฉัน
พอนึกถึงเรื่องเก่าๆน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอีกเเล้ว
เขาเป็นคนดีมากนะ  เคนตกลงคบกับฉันด้วยความไม่เต็มใจเพราะฉันไม่ได้มีความสะสวยอะไรเลยเเถมยังไม่ตรงกับเสปคของเขาเเม้เเต่นิดเดียว
เเต่หลังจากที่เราได้อยู่ใกล้ชิดกันฉันก็เริ่มที่จะหลงรักเขาขึ้นมา
เราทั้งสองคนไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น
จนวันนึง
ฉันกำลังกลับบ้านระหว่างทางฉันเห็นเคนกับเพื่อนผู้หญิงอีกคนในห้องฉันกำลังกอดกันอยู่  ฉันมองด้วยความตกใจก่อนที่เขาจะหันหลังมาเรียกชื่อฉัน
"เเอน"
"เเอนเดี๋ยวก่อนสิฟังเคนก่อน"
"ไม่ฉันไม่ฟังอะไรนายทั้งนั้น  ไปฉันเกลียดนาย"
ฉันวิ่งหนีจากไปโดยไม่รู้ว่าการกระทำงี่เง่าครั้งนั้นจะทำให้เคนเป็นยังไง
เคนรู้ตัวว่าตัวเอกเป็นโรคมะรเงในสมองตั้งเเต่เอสองปีที่เเล้วเเต่เขาก็ยังคงรักษาตัวดีอยู่จนมาเจอกับฉันๆทำให้เขาอยากจะหาย  เเต่ด้วยความงี่เง่าของฉันวันนั้นฉันจึงไม่ฟังว่าฉันเข้าใจผิดผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นเพียงเเค่เพื่อนของเขาเเล้วเมื่อเธอเห็นเขาหกำลังจะล้มด้วยอาการเก่ากำเริบเธอจึงช่วยพยุงเขาเอาไว้
เเต่กว่าที่ฉันจะรู้เรื่องนี้เคนก็เหลือเวลาอีกไม่นานเเล้ว
ฉันไปที่ห้องที่เขาพักอยู่เราสองคนกลับมาคืนดีกันอีกครั้งนึง
เเละอีกไม่กี่วันต่อมาเขาก็ขอฉะนเเต่งงานท่ามกลางความตกตะลึงเเละใบหน้ายิ้มเเย้มของพ่อเเละเเม่ของเขาเเละฉันเราตัดสินใจเเต่งงานกันอย่างเรียบง่ายฉันอยากจะใช้เวลาที่เหลือทั้งหมดอยู่กับเคนนานๆเราใช้เวลาท่องเที่ยวไปที่ต่างๆด้วยกันเเต่ร่างกายของเขามันก็เริ่มอ่อนล้าลงทุกที  นี่เขากำลังจะตายใช่ไหม
ตั้งเเต่นั้นมาฉันเข้าวัดทุกวันฉันสวดมนต์ทุกบทของเพียงให้เขาหายอาการของเขาเเย่ลงทุกวัน
"ฮือๆๆๆ"
"ร้องไห้ทำไม"เคนถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนเเรง
"เปล่า"
"เด็กโง่เอ๊ย  จำไว้นะถึงฉันจะตายไปเเต่ฉันก็ยังอยู่กับเธอเสมอในดวงใจของเธอไง"
เขาบอกเเล้วเอามือมาลูบหน้าฉันเบาๆ
"เคน"
"อย่าร้องไห้นะ  เธอจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อฉันๆรักเธอนะเเอน"
"ฉันก็รักเธอเคน"
"เธอสัญญากับฉันเเล้วนะอย่าลืมสัญญาละ"
"อืม"
ดวงตาของเคนค่อยๆปิดลงช้าๆ  สัญญาณการมีชีวิตของเขาเริ่มเเผ่วเบาลงทุกที
ใบหน้ที่ซูบซีดของเขาเริ่มเย็น
ติ๊ดๆๆๆๆๆ  ติ๊ด
หมอเเละพยาบาลนำเครื่องปั๊มหัวใจมาช่วยเขาสุดชีวิตเเต่คำตอบที่ฉันได้ยินคือ
"หมอเสียใจด้วยนะครับคนไข้สิ้นใจเเล้ว"
"อือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ไม่นะเคน"ฉันลงไปกองร้องไห้สะอึกสะอื้น
นับจากวันนั้นฉันก็ใช้ชีวิตอยู่ไปตามสัญญาที่ให้ไว้กับเคน
จนมาถึงวันนี้
การที่ฉะนอยู่บนโลกนี้โดยไม่มีเขามันเจ็บปวดซะยิ่งกว่าอะไรอีก
เเต่ฉะนก็ตัดสินใจที่จะอยู่ต่อไปเพื่อเขาเเละเพื่อทุกๆคน
เขาไม่เคยจากฉันไปไหนเขายังอยู่เสมอในดวงใจของฉัน
ทุกวันนี้ฉันยังจำรอยิ้มยังจำเสียงหัวเราะยังจำท่าทางที่เขางอนฉัน  ยังจำเวลาที่เราไปเที่ยวด้วยกันฉันยังจำกลิ่นของเขาได้  ฉันหลับตาลง  ทุกๆวันฉันจะมานั่งดูดาวที่ฉะนกับเดขาเคยไปดูด้วยกันเสมอ  ฉันอุตส่าห์ดันด้นมาตั้งรกรากที่เชียงใหม่ที่ๆเขากับฉันอมาฮันนีมูนกัน ฉันเเอบหลบเเม่ออกไปดูดาว
นั่นสินะ  ดาวที่เขาเคยชี้ให้ฉันดู  ฉันนั่งดูดาวจนเริ่มรู้สึกง่วงเเล้วผล็อยหลับไป
"เเอน"
"เคนๆเหรอ"ฉนพยามลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมา
"ใข่เเล้ว"
"เคนมารับฉันไปด้วยซิ"
ได้สิเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

เช้าวันต่อมา
"ยัยเเอน  ตื่นได้เเล้วลูก"
คุณวราคณาเรียกลูกสาวเมื่ออกไปหาเธอก็พบเเต่ร่างไร้วิญญาณของหญิงสาว
ที่นอนหลับด้วยใบหน้าที่เป็นสุข
น้ำตาของผู้เป็นเเม่ไหลรินก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า
"หลับให้สบายนะเเอน  เเม่เชื่อว่าหนูคงไปพบกับเคนเเล้วใช่ไหม"มารดาพูด
ในที่ๆคนเป็นไม่สามารถไปได้คงจะมีคนเชื่อว่าวิญญาณของทั้งคู่จะได้พบกันให้สมกะบที่หญิงสาวรอคอยชายหนุ่มมารับเธอไปถึง 5ปี