คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : erotic love : Character 2 ร้าย
character 2
“พี่ครับ...พี่จะไปไหน..” ร่างเล็กของใครบ้างคนวิ่งเข้าไปดึงตัว พี่ชายตัวเองที่กำลังจะหนีเขาไป
“..ฮยอกแจ..ปล่อยพี่...” มือหนาเเกะมือร่างเล็กนั้นออก� ลำคาญน้องคนนี้เต็มที
“ไม่..ฮือๆ...ฮยอกแจไม่ให้พี่อึนซองไปไหนทั้งนั้น...”มือเล็กยังคงดึงแขนพี่ชายเอาไว้แน่น
“บอกให้..ปล่อยไง..” ไม่นานร่างเล็กก็ล้มลงกับพื้น...ทำไมพี่ต้องผลักผมด้วย...แค่ลีซองมินคนเดียวพี่ถึงกับทำฮยอกแจแบบนี้เลยหรอ ร่างเล็กก้มหน้าร้องไห้พร้อมกับพี่ชายของตนที่เดินออกไป ณ ที่นี้
.........................................................................................
อดีตต่างๆได้ผ่านมานานมากแล้ว แต่ฮยอกแจกับไม่เคยลืมมันเลย
“พี่อึนครับ...พี่เป็นไงบ้าง..ฮยอกแจมาเยื่ยมแล้วนะ”เสียงเล็กพูดออกไปหน้าหลุมศพพี่ชายของตน
“พี่ครับ..ฮึก..ฮือ..ฮยอกแจรักพี่นะ” น้องชายที่ไม่ได้รักพี่ชายแบบพี่น้องแต่กับคิดเกินกว่าคำว่าพี่�� ร่างบางร้องไห้อย่างน่าสงสารคงไม่มีใครเคยเห็นความรู้สึกนี้ของเจ้าตัวเลยซักคน ฮยอกแจเก็บมันไว้เสมอพยายามทำตัวเข้มแข็งไว้ดีที่สุด....จะได้เหมาะสมกับการแก้แค้นครั้งนี้.....ลีซองมินนายต้องชดใช้..............................................
...............................................................หอพัก.........................................................
“พี่จองซูครับ...พี่ฮยอกแจไปไหนหรอครับ”ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องซ้อมของตัวบ้านพร้องเอิญถาม ลีทึก
”พี่ไม่รู้สิเรียวอุค....บอกว่าไปไม่นาน...แต่นี้ก็รู้สึกจะนานแล้วนะ”
“อ๋อ...ครับ”
“น่ะ นั้นไง...มาแล้ว”
ฮยอกแจเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะเดินขึ้นห้องตัวเองไป
“พี่ครับ...พี่ฮยอกแจเป็นอะไรหรอ”
“พี่ไม่รู้...T^T”
“แงๆ...แล้วใครจะสอนเรียวอุคเต้นอ่า”
“โห...น้องพี่ขยันจริงๆเลยนะ...ดึกแล้ว...ไปนอนได้แล้วไป” ลีทึกว่าพร้อมลูบหัวน้องสุดรัก...
“อ่า...ครับ”
......................ด้านซองมิน...................
“พี่ซองมินครับ”
“มีอะไรหรอดงเฮ” ใบหน้าที่เติมไปด้วยเหงื่อหันมาตามเสียงเรียกของน้องรวมวง
“พี่กลับบ้านได้แล้วนะครับ..นี่ดึกมากแล้ว”
“พี่ต้องซ้อมก่อน..จนกว่าพี่จะทำได้ดีขึ้น พี่ค่อยกับนะ”
“แต่ว่าดงเฮง่วงแล้วอ่าพี่ซองมิน”
“งั้นดงเฮกลับก่อนเถอะนะ...พี่อยู่คนเดียวได้”
“แต่ว่าทุกๆคนเขากลับกันหมดแล้วนะครับ”
“อืม...ไม่เป็นไรพี่อยู่ได้...”
“งั้นก็ได้ครับ...ผมไปก่อนนะพี่ซอมิน”
...............
เวลาผ่านไปนาน ร่างบาง ซองมินก็ยังคงซ้อมอยู่หน้ากระจกไม่ไปไหน...ยิ่งซ้อมก็ยิ่งเหนื่อยแทนที่จะดีขึ้นมันกับไม่มีแรงเลยมากกว่า� ร่างบางจึงตัดสินใจขอตัวกลับบ้าน
...............
...................
........................เสียงรถรับส่งคันหนึ่งหยุดอยู่หน้าบ้านพัก...มือบางเอื้อมไปกดกริ่งหน้าประตู...................
“.......”กดกี่ทีผลก็คือไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือบางเปลี่ยนเป็นล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเล็กเพื่อหากุญแจ....
“.....กุญแจหายไปไหนนะ”ร่างบางเริ่มกังวลเมื่อคลำหากุญแจในกระเป๋าไม่เจอ� เมื่อคิดได้ว่าลืมมันไว้ที่เอสเอม....คงต้องหาวิธีอื่น....เสียงบางตะโกนออกไป เพื่อให้คนด้านในใครก็ได้ช่วยเปิดประตูให้เขาหน่อย� แต่กลับไม่มีใครเลยที่จะได้ยินมันใบหน้าหวานมองขึ้นไปหน้าต่างห้องของตนเอง......
“ใครปิดหน้าต่าง..กัน”ดวงตากลมโตละจากบานหน้าต่างของตนก่อนที่สายตาจะสดุดหน้าต่างบานใหญ่ข้างๆห้องเขา....ในหัวคิดแต่จะต้องปีนขึ้นไปให้ได้...ถึงแม้ว่าจะซ้อมกับมาเหนื่อย...แต่จะให้กลับไปเอากุญแจไม่เหนื่อยกว่าหรอ
“อึบ...อีกนิดเดียว...สำเร็จ....อะ....แว๊กกกกกกก”
!!ตุบ!!
ใบหน้าน่ารักหลับตาปี๋ในทันที เมื่อตนตกลงมาอยู่ข้างเตียงของร่างหนา...ไม่ได้คิดก่อนเลยว่านี่คือห้องของคยูฮยอน�� ร่างบางพยายามลืมตาขึ้น� สิ่งที่ปปรากฏตรงหน้าทำให้ ซองมินรู้สึกร้อนไปหมด� เมื่อใบหน้าคมนั้นกับทำให้ ร่างบางใจเต้น.................ร่างหนาที่กำลังนอนหลับในสายตาของซองมิน............
แต่ความจริงแล้วเจ้าตัวกับรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น
“..คยูฮยอน......”เสียงบางเอิญอย่างนุ่มนวลทำให้ร่างหนาเอ๊ะใจไม่น้อย
“ถ้าฉันจะบอก...ความจริงไป...นายจะคุยกับฉันหรือปล่าวนะ”
ใบหน้าหวานมองร่างหนาที่อยู่บนเตียงอย่างสับสน
“คยู..ฮะ.ฮยอน..ฉัน..รักนาย”
“......”
ร่างบางยันตัวลุกขึ้นจากพื้นข้างเตียงเพื่อที่จะเดินออกจากห้อง
...............
.......................
..............
หลายวันผ่านไปชีวิตประจำวันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมเสมอมา.......หลายครั้งที่ซองมินพยายามปรับตัวเข้าหา คยูฮยอน แต่สิ่งที่ได้รับก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
“ซองมิน..มาทำอะไรตรงนี้...วันนี้ต้องขึ้นแสดงแล้วนะ..รีบไปแต่งตัวเถอะ”
“อะ...ครับพี่จองซู” ร่างบางว่าพร้อมลุกขึ้นไปยังห้องแต่งตัวทันที�� เหลือแค่เขาคนเดียวหรอเนี่ย� ซองมินคลำ
หาเสื้อที่แขวนไว้.....แต่ทำไมเสือที่เขาต้องใช้ถึงไม่มีในนี้นะ...ร่างบางเริ่มเป็นกังวลหาเท่าไรก็หาไม่เจอ
“...หึ..”ร่างเล็กที่แอบมองมาทางซองมิน อย่างสะใจก่อนจะรีบออกจากห้องพร้อมเสื้อในมือก่อนจะโยนมันลงถุงขยะ....
เมื่อมือนั้นเป็นอิสระจากการที่กำเสื้อไว้ก็เปลี่ยนมาเป็นล็อกประตูจากทางด้านนอกทันที
. .
. . .
.”อ้าว...ฮยอกแจเห็นซองมินบางไหม”ฮีชอลถามออกไปเมื่อเห็นฮยอกแจวิ่งมาคนสุดท้าย
“ไม่เห็นครับ”ฮยอกแจตอบเสียงเรียบ
“อีกไม่นานก็จะขึ้นแล้วนะ..ทำไมซฮงมินถึงเหลวไหลแบบนี้หละ”
ขาเรียวของฮยอกแจกำลังเดินไปหาดงเฮแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาคมของคยูฮยอนมองมาที่ตนตั้งแต่ตอนที่ฮีชอลถามเขาแล้ว ฮยอกแจทำเป็นไม่สนใจอะไรก่อนจะเดินไปนั่งกับดงเฮทันที
“อะ...คยูฮยอนจะไปไหน..”
“ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับพี่จองซู”
เสียงเรียบบอกออกไปก่อนจะขอตัวไป
.....
........
ขายาวหยุดอยู่หน้าห้องแต่งตัว� ก่อนจะเห็นว่ามันถูกล็อก
!!แกร็ก !!มือหนาปลอดล็อกพร้อมกับเปิดประตูเข้าไป............สิ่งที่เห็นมันตรงกับที่เขาคิดจริงๆด้วย
“...............”
“ทำไมนาย...ยังไม่แต่งตัว”
“.......ฉันหาเสื้อไม่เจอ” ใบหน้าเล็กบอกในขณะที่กมหน้า
คยูฮยอนถอดเสื้อของตนเองก่อนจะส่งมันให้ซองมิน
“อะ...”
ซองมินหันไปมองคยูฮยอนทันทีใบหน้าเล็กสีแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อหันไปแล้วเห็น ท้อนบนของร่างหนา
“มะ..ไม่เป็นไร....ฝากไปบอกพี่จองซูทีได้ไหม”
“ฉันอุสาให้...ทำไมนายไม่รับ”
คยูฮยอนกองเสื้อไว้ข้างๆร่างบางก่อนจะเดินออกจากห้องไป� ร่างบางหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเปลี่ยนในทันที........ขอบคุณมากนะ....คยูฮยอน.........ถึงจะใส่ออกมาแล้วดูหลวมไปบ้างแต่ถ้าไม่สังเกตดีๆก็คงดูไม่ออกหลอก
นี่คงเป็นครั้งแรกที่คยูฮยอนช่วยเขา แต่เอ๊ะแล้วคยูฮยอนจะใส่อะไรละ...ซองมินเริ่มคิดหนักก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมา อีกไม่กี่น่าที ..เขาต้องไปแล้ว� ร่างบางผลักประตูออกมา ใบหน้าเล็กหันไปมาเพื่อหาคยูฮยอน ก่อนจะรีบไปหลังเวทีทันที
“อะ...พี่จองซูครับ..หะ..”พูดไม่ทันจบเสียงของลีทึกก็ดันแทรกขึ้นมาซะก่อน
“..ซองมิน...ไปไหนมา...รู้ไหมพี่ตกใจมากเลยนะ”
“ขอโทษครับ”
“อืม...ไม่เป็นไร...ไปกันได้แล้วนะ”
�ลีทึกว่าพร้อมกับจูงมือบางนั้นขึ้นไปกับเขาด้วย�� ตอนนี้ทุกๆคนก็มาอยู่บนเวทีขนาดใหญ่...มีผู้คนมากมายที่ตบมือพร้อมกับเสียงกรี๊ด........� ดวงตากลมกวาดมองไปยังร่างหนาที่พึ่งขึ้นมา� ร่างหนาที่ว่านั้นกลับใส่เพียงเสื้อกลามสีดำทำให้ดูเท่ไปอีกแบบ� ไม่นานทุกคนก็ต้องเคลื่อนไหวตามจังหวะเพลงที่เปิดหลายคนที่แปลกใจไม่น้อยว่าคยูฮยอนทำไมถึงใส่เสื้อไม่เหมือนคนอื่น แต่สายตานับแสนที่มองมานั้นกับมองมันด้วยความหลงใหลมากกว่า..................................
เมื่อทุกอย่างจบลง.....พวกเขาก็คงกลับหอพักของเขา� ทุกๆครั้งที่กลับถึงมันมักจะเป็นเวลาที่ดึกเสมอ
“นี่คยูฮยอนทำเซอร์ไพรส์อะไรไม่เห็นบอกพวกเราเลยนะ”เสียงใสของดงเฮที่แซวร่างหนาเล่น
“ช่ายยยยย...ไม่บอกกันเลยนะ”เรียวอุคเสริม
“ผมเหนื่อยแล้วขอตัวไปอาบน้ำ นอนก่อน”
ไม่นานร่างหนาก็เดินขึ้นบันไดไปห้องของตนเอง
ตึกๆปึงๆ.......� ขาเรียวของใครบ้างคนเดินกระแทกแดกดันขึ้นบันไดหลังจากที่คยูฮยอนนั้นข้าห้องแล้ว.....
“...อ๊ะ...” ร่างเล็กชนเข้ากับ พี่รวมวงของเขา........ฮันกยอง
“อ้าว..ฮยอกแจ...เป็นอะไรหรือปล่าว”
“ปล่าว...พี่ฮันกยองขอทางให้ฮยอกแจด้วย...ฮยอกแจจะเข้าห้อง”
“เดี๋ยวสิ...ไม่ไปกินอะไรกับพวกพี่ๆข้างล้างหรอ”
“ไม่ครับ...”ร่างเล็กตอบเสียงเรียบ
“..ป๊ะไปกับพี่”แขนยาวเกียวเขากับไหล่เล็กพร้อมออกแรงดึงให้เดินให้คนร่างเล็กเดินตาม
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!”เสียงเล็กเริ่มเกิดอาการหงุดหงิด
“ไม่!!!ไปกับพี่สิฮยอกแจ”
“ผม..บอก..ว่า..ไม่..ไป”
เสียงเล็กย้ำก่อนจะสะบัดแขนนั้นออกจากไหล่ทันที� ฮยอกแจก้าวเขาไปในห้องพร้อมกับปิดประตูใส่หน้าฮันกยอง� สิ่งที่ฮยอกแจทำนั้นทำให้ร่างหนาก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย
.................................................................................
......................( 12:30 )am.........เที่ยงคืนเป็นเวลาที่ทุกๆคนเข้านอน...และหลับกันหมดแล้วเหลือเพียงร่างบางบนเตียงที่ลืมตาใส้แป๊วมองออกไปนอกหน้าต่าง...ในมือนั้นถือเสื้อที่..คยูฮยอนให้เขาไว้
ซองมินตัดสินใจที่จะเอาเสื้อไปคืน แต่ก็ไม่กล้าไป..ไม่รู้ว่าคยูฮยอนนั้นหลับแล้วหรือยัง แต่ถ้าไม่ลองก็งไม่รู้หลอก.................
...........
ร่างบางหยุดอยู่หน้าประตูของคูฮยอน� ใบหน้าเล็กเอาหูแนบกับประตู
“อืม..ฉันยังไม่แน่ใจ.......”
ซองมิน งงว่าคยูฮยอนนั้นคุยกับใคร แต่พอเดาได้ คงคุยกับโทรศัพท์
“พลาดงั้นหรอ...พวกแกกล้าพูดคำนี้กับฉันงั้นหรอ...หึ คนอย่างฉันไม่มีทางพลาด...ไม่ใช่พวกแกหรอที่ทำงานพลาด ฉันจึงต้องมาจักการเองไง เพราะพวกแกมันโง่”
ซองมินไม่เข้าใจกับสิ่งที่ คยูฮยอนพูดไม่ทันได้ระวังตัว...อะไรๆก็เกิดขึ้นได้เมื่อคยูฮยอนเปิดประตูออกมาโดยที ซองมินยังไม่ทันตั้งตัวทำให้เซ่เขาไปในห้อง.......
“ซองมิน” น้ำเสียงตกใจของร่างหนาออกมาจากปากเรียวนั้นก่อนจะปิดประตูพร้อมกับล็อกมัน
“อะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังนะ”
“นายได้ยินอะไรบ้าง”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ฉันถามว่านายได้ยินอะไรบ้าง”
ร่างหนาเดินเข้ามากระชากแขนบางนั้น
“อะ..เจ็บนะ..ฉันแค่จะเอาเสื้อมาคืน..ฉันยังไม่ได้ยินอะไรเลยนะ”
ซองมินบอกพร้อมก้มหน้า
“หึ...เก็บไปเถอะเสื้อนั้นฉันไม่อยากได้มันหลอก...ยิ่งมันโดนเนื้อตัวนาย..หึ..ฉันยิ่งไม่อยาก”
ฮึก...ซองมินรู้สึกเจ็บไปทั่วอกซ้ายสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ พยายามกลันมันไว้ไม่ให้ร่างหนาเห็น
“หึ..เจ็บหรอ...ฉันเข้าใจนายซองมิน........เวลาโดนคนที่แอบรักทำร้ายจิตใจ..ฮ่าๆๆ”
“ฮึก..อะ..นายรู้..ดะ..ได้ยังไง”
“ตอนนี้คนร่างบางเริ่มทำอะไรไม่ถูกเอาแต่ตกใจกับประโยคที่ร่างหนาพูด
“ลีซองมิน..นายมันน่าลำคาญมาก”
ฮึกยิ่งพูดซฮงมินคนนี้รู้สึกเจ็บ..แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้
“หึ..นายต้องการอะไร..”เสียงมีอำนาจพูดออกไปทำให้ร่างบางกลัว ไม่กล้าที่จะสบตาคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“ฉะ..ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับนาย..พูดคุยกันเหมือนที่เพื่อนทำ..ฮึก..กัน”
“แน่ใจหรอ..ว่าต้องการแค่นั้น..หึ..นายไม่ได้ต้องการมากกว่านั้นหรอ
“อะ..ต้องการอะไร”
“อยากรู้ที่ฉันหมายถึงงั้นหรอ....ได้”
ความคิดเห็น