ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : โรลเพลย์
บาซิลิกส์อดไม่ได้ที่จะแปลกใจเมื่อพบว่าเจ้าหนุ่มจอมอวดดีนั้นสามารถมองได้ตรงๆ หนำซ้ำยังไม่มีอาการทรมานจากพิษของมันเลยแม้แต่น้อย ฮีเลียฉีกยิ้มหวานล้ำชวนใจเต้น (แต่สำหรับหลายๆคนที่รู้จักเธอดีมันคงเป็นน่าสยดสยองแทน...)
"ไม่ต้องงงไปหรอก... พอดีว่าฉันรู้เรื่องเวทย์มนตร์มานิดๆหน่อยๆนะ"ฮีเลียขยิบตาเล็กน้อย แทนที่ว่าเจ้าบาซิลิกส์จะอึ้งหากแต่มันกลับอ้าปากกว้างคล้ายกับจะฉีกยิ้ม ลอสต์กุมหัว นึกปลงตก คำว่านิดๆหน่อยๆของฮีเลีย นี่จะนิดๆหน่อยๆจริงๆไม่รู้แม้กระทั่งข้อห้าม กฎหรือข้อบังคับของผู้ใช้เวทย์มนตร์เลยแม้แต่น้อย ขนาดเขาที่เป็นผู้เชิดหุ่นยังดูสมกับคำว่า 'พ่อมด' เสียอีก...
"เฮ่อ!!!"
"มีอะไรอ่ะ?"ฮีเลียเอ่ยถามเสียงซื่อ
"เธอนี่น้า..."ลอสต์ว่าอีกฝ่ายไม่ลงเลยทีเดียวเพราะนัยน์ตาีน้ำผึ้งแสนใสซื่อ บาซิลิกส์อาศัยจังหวะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันนั้นบุกจู่โจมทันที ลอสต์ไวกว่า เข้าไปช้อนร่างของฮีเลียขึ้นมากระโจนออกนอกหน้าต่าง
"บังเอิญว่าผมไม่ค่อยถูกกับห้องเรียนนี้เสียเท่าไร เพราะมันเป็นห้องที่ใช้ซ้อมเวลาผมสอบตก อาจารย์โหดมาก~~~เลยละครับ"ลอสต์กล่าวขึ้นมา ประโยคของเขาดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยเข้ากับบรรยากาศรอบดายเสียเท่าไร ชายหนุ่มค่อยๆวางร่างของฮีเลียลงบนผืน แน่นอนสิ่งที่ตามมาก็คือ ...ฝ่ามืออรหันต์... แต่ครั้งนี้เขารับได้!!
"นี่คุณจะตบผมตลอดเลยใช่ไหมเนี่ย?"ลอสต์กล่าวขึ้นมา
"นายมันลามก!! แต๋ะอั๋งฉันตลอดเลย!!!"ฮีเลียหน้าแดงก่ำก่อนจะยกอีกมือขึ้นมาหมายจะตบอีกฝ่ายแต่ชายหนุ่มรับได้ เสียงโครมครามดังขึ้นพร้อมกับร่างของงูยักษ์ที่พุ่งออกมาจากอาคารเรียน
"โธ่!! คุณครับ!! ผมไม่ได้อยากแต๋ะอิ๋งคุณนักหรอก!!! แต่หากผมไม่ทำคุณได้ตายแน่!!"ลอสต์กล่าวด้วยความโมโห
นึกว่าจะน่ากลัว สุดท้ายแล้วนางเด็กนั่นก็เป็นเพียงแค่นักมายากล...
เจ้าบาซิลิกส์เค่นเสียงที่ทำเอาฮีเลียคิ้วกระตุกเล็กน้อย เรียกเธอว่าแม่มดฝึกหัดยังว่าไปอย่างเพราะนั้นยังให้เกียรติเธอบางแม้ว่าเธอจะไม่ชอบให้เรียกแบบนั้นก็ตาม... แต่นี่กลับเรียกเธอว่านักมายากล ถือว่าหยามศักดิ์ศรีกันสุดๆ งานไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วละ!! ลอสต์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แปลสะพรั่งออกมาจากร่างของหญิงสาว
"เอ็งตาย~~~"ฮีเลียประกาศชะตาอีกฝ่ายด้วยความโมโหจากการโดนหยามศักดิ์ศรี หญิงสาวหันมาหาลอสต์พร้อมกับระบายยิ้มหวานที่ดูสยองแบบแปลกๆ
"หากไม่อยากตายก็อย่าขว้างนะจ๊ะ!"ประโยคคำพูดแปลกๆที่ฟังดูแล้วขัดแย้งกันแต่ความหมายของมันคือไล่ชายหนุ่มออกไปให้ห่าง แม้ลอสต์นึกจะห่วงอีกฝ่ายแต่เขาก็ไม่อยากโดนหญิงสาวตัวเล็กๆมาฆ่าตายหรอกนะ! เพราะฉะนั้นขอลี้ภัย เกาะขอบเชียร์อยู่ข้างสนามน่าจะดีที่สุด...
"อยากตายเสียละ"ลอสต์กระซิบบอกฮีเลียในระหว่างเดินออกนอกสนาม หญิงไม่กล่าวคำใดๆนอกจากรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น ฮีเลียหยิบกริชคู่ขึ้นมา "เตรียมตัวตายได้แล้ว..."
ปากดีนักนะ ยัยนักมายากล!!!
"ใครกันแน่ที่ปากดีนะ เจ้าจิ้งเหลน!!"ฮีเลียตะโกนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ หญิงสาวเป็นฝ่ายเปิดฉากก่อน ลอสต์อุทานด้วยความตกใจไม่นึกว่ายัยแม่มดฝึกหัดจะเร็วขนาดนี้ แต่นึกสงสัยว่าเร็วขนาดนี้ทำไมถึงหลบการโจมตีไม่ทัน? แม้บาซิิลิกส์จะแปลกใจกับความเร็วของอีกฝ่าย แต่ความเร็วของมันก็ไม่เป็นรองใคร มันเลี้ยวตัวหลบก่อนจะพ่นพิษใส่หญิงสาว
"ฮีทระวัง!!!"ลอสต์ตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ ฮีเลียเบิกตากว้างน้อยๆด้วยความตกใจ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนพึมพำบางสิ่งออกมา มันไม่ใช่ภาษาขอมหากแต่มันเป็นชื่อใครบางคน "...เรย์"
"ยัยแม่มดปากดี!! สุดท้ายก็ต้องให้ช่วย..."
"นาย..."ฮีเลียพึมพำ ดวงตาสีน้ำผึ้งเบิกกว้างน้อยๆเมื่อเห็นบาดแผลที่หลังของชายหนุ่ม น้ำตาสีใสพลันเอ่อคลอ ไหลรินออกมา "ทำไมกัน... ทำไมนายถึงปกป้องฉัน?"
"ไม่รู้สิ! วิญญาณฮีโร่เข้าสิงละมั้ง!!!"
"ตาบ้า..."
"อะไรกันเนี่ย? ผมปกป้องคุณยังโดนว่าอีกเหรอ?"ลอสต์ฉีกยิ้มกวนๆแม้ใบหน้าของเขาจะซีดเซียวราวกับกระดาษก็ตาม
ตายซะเถอะ!!!
เจ้างูบาซิลกส์รู้สึกว่าตัวเองถูกลืมไปชั่วขณะตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะพุ่งเข้ามา ลอสต์นิ่วหน้าเล็กน้อย เขาขยับตัวไม่ค่อยถนัดเพราะเนื่องจากบาดเจ็บและต้องปกป้องฮีเลีย... เมื่อเลี่ยงไม่ได้ ชายหนุ่มจะทำหน้าที่เป็นสุภาพบุรุษที่ดีแม้ว่าใกล้จะตายโดยการเอาร่างของตนบังเอาไว้
"ณที่แห่งนี้..."
"?"
"คืออาณัติของข้า!!! ไม่ว่าผู้ที่กล้ำกลายเข้ามา!!! ข้าไม่อนุญาติ!!!"เสียงประกาศก้องดังขึ้นมาพร้อมกับแสงสว่างที่เรืองรองปกคลุมร่างของลอสต์กลัฮีเลียเอาไว้ ชายหนุ่มงงงวยเล็กน้อยแต่ก็พอเข้าใจเมื่อมองดูหญิงสาวในอ้อมแขนที่มีเรือนผมทองอร่ามหากแต่กลับมีนัยน์ตาสีแดงพระเพลิงที่ดูขัดแย้งกัน ฮีเลียเหรอ? บาซิสิกส์ทันทีที่มันเข้าแสงสว่างก็กลายเป็นผงสีขาวสว่างลอยขึ้นฟ้าทันที!!
"ขอโทษนะที่ให้ปกป้องตลอดเวลานะ..."ฮีเลียกล่าวขึ้นมา หญิงสาวแตะที่บาดแผลของชายหนุ่ม นัยน์ตาสีน้ำผึ้งฉายแววเจ็บปวดจนเห็นได้ชัด แสงสว่างหายไปพร้อมกับร่างของหญิงที่ค่อยๆร่วงหล่นมานอนกองกับพื้น เธอคงหัวแตกหากไม่ได้ลอสต์ประคองเอาไว้เสียก่อน
"เธอเป็นใครกันเนี่ย?"
แสงสว่างที่ปรากฏขึ้นบนจอมอนิเตอร์ทำให้ชายวัยกลางคนอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้น บานประตูที่เคยแง้มเอาไว้เปิดออกกว้างพร้อมกับร่างเพรียวระหงส์ที่เยื้องย่างเข้ามา ความงามของเธอเป็นที่ตกตะลึงอยู่เสมอ เรือนผมสีดำขลับกับนัยน์ตาสีดำไร้แวว เธอสวมชุดสีดำที่ตัดกับผิวสีขาวซีดแลดูมีเสน่ห์แบบลึกลับ น่าค้นหา
"อย่าลืมตามที่ตกลงกันไว้นะคะดอกเตอร์"
"ฉันไม่ลืมอย่างแน่นอน แต่เธอก็ลืมสัญญาละ"
"เหล่าเทพไม่มีการโกหก หลอกลวงหรือโป้ปดเด็ดขาดคะ!"สตรีปริศนากล่าวก่อนจะค่อยๆเลือนหายจากไป ไม่มีใครคนใดตกตะลึงเพราะเนื่องจากพวกเขาเห็นจนชินตาเสียแล้ว...
"ไม่ต้องงงไปหรอก... พอดีว่าฉันรู้เรื่องเวทย์มนตร์มานิดๆหน่อยๆนะ"ฮีเลียขยิบตาเล็กน้อย แทนที่ว่าเจ้าบาซิลิกส์จะอึ้งหากแต่มันกลับอ้าปากกว้างคล้ายกับจะฉีกยิ้ม ลอสต์กุมหัว นึกปลงตก คำว่านิดๆหน่อยๆของฮีเลีย นี่จะนิดๆหน่อยๆจริงๆไม่รู้แม้กระทั่งข้อห้าม กฎหรือข้อบังคับของผู้ใช้เวทย์มนตร์เลยแม้แต่น้อย ขนาดเขาที่เป็นผู้เชิดหุ่นยังดูสมกับคำว่า 'พ่อมด' เสียอีก...
"เฮ่อ!!!"
"มีอะไรอ่ะ?"ฮีเลียเอ่ยถามเสียงซื่อ
"เธอนี่น้า..."ลอสต์ว่าอีกฝ่ายไม่ลงเลยทีเดียวเพราะนัยน์ตาีน้ำผึ้งแสนใสซื่อ บาซิลิกส์อาศัยจังหวะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันนั้นบุกจู่โจมทันที ลอสต์ไวกว่า เข้าไปช้อนร่างของฮีเลียขึ้นมากระโจนออกนอกหน้าต่าง
"บังเอิญว่าผมไม่ค่อยถูกกับห้องเรียนนี้เสียเท่าไร เพราะมันเป็นห้องที่ใช้ซ้อมเวลาผมสอบตก อาจารย์โหดมาก~~~เลยละครับ"ลอสต์กล่าวขึ้นมา ประโยคของเขาดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยเข้ากับบรรยากาศรอบดายเสียเท่าไร ชายหนุ่มค่อยๆวางร่างของฮีเลียลงบนผืน แน่นอนสิ่งที่ตามมาก็คือ ...ฝ่ามืออรหันต์... แต่ครั้งนี้เขารับได้!!
"นี่คุณจะตบผมตลอดเลยใช่ไหมเนี่ย?"ลอสต์กล่าวขึ้นมา
"นายมันลามก!! แต๋ะอั๋งฉันตลอดเลย!!!"ฮีเลียหน้าแดงก่ำก่อนจะยกอีกมือขึ้นมาหมายจะตบอีกฝ่ายแต่ชายหนุ่มรับได้ เสียงโครมครามดังขึ้นพร้อมกับร่างของงูยักษ์ที่พุ่งออกมาจากอาคารเรียน
"โธ่!! คุณครับ!! ผมไม่ได้อยากแต๋ะอิ๋งคุณนักหรอก!!! แต่หากผมไม่ทำคุณได้ตายแน่!!"ลอสต์กล่าวด้วยความโมโห
นึกว่าจะน่ากลัว สุดท้ายแล้วนางเด็กนั่นก็เป็นเพียงแค่นักมายากล...
เจ้าบาซิลิกส์เค่นเสียงที่ทำเอาฮีเลียคิ้วกระตุกเล็กน้อย เรียกเธอว่าแม่มดฝึกหัดยังว่าไปอย่างเพราะนั้นยังให้เกียรติเธอบางแม้ว่าเธอจะไม่ชอบให้เรียกแบบนั้นก็ตาม... แต่นี่กลับเรียกเธอว่านักมายากล ถือว่าหยามศักดิ์ศรีกันสุดๆ งานไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วละ!! ลอสต์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แปลสะพรั่งออกมาจากร่างของหญิงสาว
"เอ็งตาย~~~"ฮีเลียประกาศชะตาอีกฝ่ายด้วยความโมโหจากการโดนหยามศักดิ์ศรี หญิงสาวหันมาหาลอสต์พร้อมกับระบายยิ้มหวานที่ดูสยองแบบแปลกๆ
"หากไม่อยากตายก็อย่าขว้างนะจ๊ะ!"ประโยคคำพูดแปลกๆที่ฟังดูแล้วขัดแย้งกันแต่ความหมายของมันคือไล่ชายหนุ่มออกไปให้ห่าง แม้ลอสต์นึกจะห่วงอีกฝ่ายแต่เขาก็ไม่อยากโดนหญิงสาวตัวเล็กๆมาฆ่าตายหรอกนะ! เพราะฉะนั้นขอลี้ภัย เกาะขอบเชียร์อยู่ข้างสนามน่าจะดีที่สุด...
"อยากตายเสียละ"ลอสต์กระซิบบอกฮีเลียในระหว่างเดินออกนอกสนาม หญิงไม่กล่าวคำใดๆนอกจากรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น ฮีเลียหยิบกริชคู่ขึ้นมา "เตรียมตัวตายได้แล้ว..."
ปากดีนักนะ ยัยนักมายากล!!!
"ใครกันแน่ที่ปากดีนะ เจ้าจิ้งเหลน!!"ฮีเลียตะโกนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ หญิงสาวเป็นฝ่ายเปิดฉากก่อน ลอสต์อุทานด้วยความตกใจไม่นึกว่ายัยแม่มดฝึกหัดจะเร็วขนาดนี้ แต่นึกสงสัยว่าเร็วขนาดนี้ทำไมถึงหลบการโจมตีไม่ทัน? แม้บาซิิลิกส์จะแปลกใจกับความเร็วของอีกฝ่าย แต่ความเร็วของมันก็ไม่เป็นรองใคร มันเลี้ยวตัวหลบก่อนจะพ่นพิษใส่หญิงสาว
"ฮีทระวัง!!!"ลอสต์ตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ ฮีเลียเบิกตากว้างน้อยๆด้วยความตกใจ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนพึมพำบางสิ่งออกมา มันไม่ใช่ภาษาขอมหากแต่มันเป็นชื่อใครบางคน "...เรย์"
"ยัยแม่มดปากดี!! สุดท้ายก็ต้องให้ช่วย..."
"นาย..."ฮีเลียพึมพำ ดวงตาสีน้ำผึ้งเบิกกว้างน้อยๆเมื่อเห็นบาดแผลที่หลังของชายหนุ่ม น้ำตาสีใสพลันเอ่อคลอ ไหลรินออกมา "ทำไมกัน... ทำไมนายถึงปกป้องฉัน?"
"ไม่รู้สิ! วิญญาณฮีโร่เข้าสิงละมั้ง!!!"
"ตาบ้า..."
"อะไรกันเนี่ย? ผมปกป้องคุณยังโดนว่าอีกเหรอ?"ลอสต์ฉีกยิ้มกวนๆแม้ใบหน้าของเขาจะซีดเซียวราวกับกระดาษก็ตาม
ตายซะเถอะ!!!
เจ้างูบาซิลกส์รู้สึกว่าตัวเองถูกลืมไปชั่วขณะตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะพุ่งเข้ามา ลอสต์นิ่วหน้าเล็กน้อย เขาขยับตัวไม่ค่อยถนัดเพราะเนื่องจากบาดเจ็บและต้องปกป้องฮีเลีย... เมื่อเลี่ยงไม่ได้ ชายหนุ่มจะทำหน้าที่เป็นสุภาพบุรุษที่ดีแม้ว่าใกล้จะตายโดยการเอาร่างของตนบังเอาไว้
"ณที่แห่งนี้..."
"?"
"คืออาณัติของข้า!!! ไม่ว่าผู้ที่กล้ำกลายเข้ามา!!! ข้าไม่อนุญาติ!!!"เสียงประกาศก้องดังขึ้นมาพร้อมกับแสงสว่างที่เรืองรองปกคลุมร่างของลอสต์กลัฮีเลียเอาไว้ ชายหนุ่มงงงวยเล็กน้อยแต่ก็พอเข้าใจเมื่อมองดูหญิงสาวในอ้อมแขนที่มีเรือนผมทองอร่ามหากแต่กลับมีนัยน์ตาสีแดงพระเพลิงที่ดูขัดแย้งกัน ฮีเลียเหรอ? บาซิสิกส์ทันทีที่มันเข้าแสงสว่างก็กลายเป็นผงสีขาวสว่างลอยขึ้นฟ้าทันที!!
"ขอโทษนะที่ให้ปกป้องตลอดเวลานะ..."ฮีเลียกล่าวขึ้นมา หญิงสาวแตะที่บาดแผลของชายหนุ่ม นัยน์ตาสีน้ำผึ้งฉายแววเจ็บปวดจนเห็นได้ชัด แสงสว่างหายไปพร้อมกับร่างของหญิงที่ค่อยๆร่วงหล่นมานอนกองกับพื้น เธอคงหัวแตกหากไม่ได้ลอสต์ประคองเอาไว้เสียก่อน
"เธอเป็นใครกันเนี่ย?"
แสงสว่างที่ปรากฏขึ้นบนจอมอนิเตอร์ทำให้ชายวัยกลางคนอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้น บานประตูที่เคยแง้มเอาไว้เปิดออกกว้างพร้อมกับร่างเพรียวระหงส์ที่เยื้องย่างเข้ามา ความงามของเธอเป็นที่ตกตะลึงอยู่เสมอ เรือนผมสีดำขลับกับนัยน์ตาสีดำไร้แวว เธอสวมชุดสีดำที่ตัดกับผิวสีขาวซีดแลดูมีเสน่ห์แบบลึกลับ น่าค้นหา
"อย่าลืมตามที่ตกลงกันไว้นะคะดอกเตอร์"
"ฉันไม่ลืมอย่างแน่นอน แต่เธอก็ลืมสัญญาละ"
"เหล่าเทพไม่มีการโกหก หลอกลวงหรือโป้ปดเด็ดขาดคะ!"สตรีปริศนากล่าวก่อนจะค่อยๆเลือนหายจากไป ไม่มีใครคนใดตกตะลึงเพราะเนื่องจากพวกเขาเห็นจนชินตาเสียแล้ว...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น