เกมอำมหิต ฆ่าชีวิต คนให้ตาย!!!

ลำดับตอนที่ #41 : ยอดภูเขาสูง[100%]

        "พวกนั้นจะเป็นยังไงมั่งนะ...."

        ควีนถามด้วยความเป็นห่วงเดินวนไปวนมาอยู่บริเวณต้นไม้จนทำให้คนอื่นเริ่มเวียนหัวเสียแล้ว..

        "เดี๋ยวพวกนั้นก็ลงมาหน่า...ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก นั่งลงเถอะควีน" คีนพูดให้ใจเย็น ทำให้ควีนตัดสินใจนั่งด้วยอาการไม่อยู่นิ่ง

        "นอนไปก่อนนะเถาวัลย์เดี๋ยวพวกนั้นก็มาแล้ว.."

        "อ..อืม.." เธอตอบสั้นๆขณะที่นอนหนุนตักลักรักอยู่ คีนทำท่าเป็นห่วงเถาวัลย์ทำให้ลักรักไม่พอใจทันที เขาจึงได้แต่มองเธออยู่ห่างๆ

        
        'ฟู่ว.....ฟู่ว.....'

        ส...เสียงนี้..!!

        "นี่พวกเธอได้ยินเสียงอะไรมั้ย..."  คิวหันไปหาทุกคนอย่างหวาดกลัว

        "ฉ..ฉันได้ยิน เสียงมันเหมือนอะไรซักอย่างกำลังเลื้อยมาทางนี้นะ แถมรู้สึกว่ามันตัวใหญ่มากด้วย.." ไมเสริม ทำให้ซาน์วที่นิ่งเงียบอยู่โผล่งขึ้นมา..

        "ฉันรู้แล้วว่ามันคืออะไร!!!"

        "อ..อะไร!?!" ทุกคนต่างหันไปหาซาน์ว


          "งูยักษ์!!!"

           'ฟ่อ....!!!!!'

          "เหวอ!!!!!"


       "มิรุ!!!!"

        มิรุนถูกงูยักษ์กลืนกินอย่างง่ายดายพร้อมเสียงที่โหยหวนของเพื่อนๆที่ตกใจอยู่ตรงนั้น แต่เธอกลับไม่ร้องแม้แต่นิดเดียวกลับยิ้มอย่างดีใจ

        ฉันจะตามนายไปแล้วนะ ไคกิ....

      ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[ซาน์ว part]


        "เลิฟ ไปเร็ว!!"

        ผมไม่รอช้ารีบคว้าแขนเลิฟหนีงูยักษ์นั่น ทุกคนต่างวิ่งกันหนีกระเจิดกระเจิง โดยมีเพียงก้านที่วิ่งหนีไปทิศเดียวกับผม แต่ไม่รู้เป็นเวรกรรมอะไรของผม งูยักษ์นั่นถึงไล่ล่าตามผมกับเลิฟและก้านมา ทำให้เรราทั้ง 3 คนต้องวิ่งไม่หยุด จะหลบตามพุ่มไม้ก็ไม่ได้เพราะมันไล่ตามมาติดๆ

        "ก้าน เธอมีคาถาอาคมไม่ใช่หรอ จัดการมันเลยสิ!!"  เลิฟพูดขึ้นมาขณะที่พวกเราวิ่งกันใกล้จะหมดแรง

        นั่นสินะ..ผมก็ไม่ทันฉุดคิด ทำไมก้านไม่จัดการมันตั้งแต่เจอนะ ทำไมก้านถึงไม่ฆ่ามันก่อนที่มันจะกินมิรุ หรือเธอก็พึ่งคิดได้เหมือนกัน..

        "ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะจัดการมันได้หรือเปล่านะ แต่จะลองดูแล้วกัน" ก้านหันหน้าประจันหน้ากับงูยักษ์ที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ก่อนที่จะท่องคาถาเสียงดัง

        "อาคาเร มุนตาดิโอวา!!"

        เพลิงไหม้รุกโชนที่รอบตัวงูยักษ์นั่น แต่มันก็ไม่ได้มีอาการสะทกสะท้านแม้แต่น้อย ไฟที่รุกโชนดับอย่างรวดเร็ว ทำไมงูยักษ์นี่มันไม่เป็นอะไรเลยนะ ถึงมันจะชะงักเล็กน้อย แต่ก็พุ่งมาทางเราอย่างรวดเร็ว

        และมัน กำลังมุ่งหน้ามาที่ผม!!!

        
   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++    

[เลิฟ part]


        "ซาน์ว!!!"

        ฉันเรียกชื่อเขาอย่างตกใจเมื่องูนั่นพุ่งมาก่อนที่จะเคี้ยวซาน์วเพื่อกินเป็นอาหาร น้ำตาฉันไหลอาบแก้มเมื่อเห็นสภาพซาน์วกำลังถูกกินซึ่งฉันช่วยอะไรไม่ได้เลย ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นเขากำลังมีลมหายใจ ซาน์วพึมพำด้วยรอยยิ้มบางๆพออ่านปากได้ว่า..'ฉันรักเธอ' น้ำตาฉันยิ่งไหลหนักขึ้นมาอีกอย่างหยุดไม่ได้

        "ทำอะไรน่ะเลิฟ!!!"

        ฉันไม่ฟังเสียงใดๆจากก้าน ฉันหยิบอุปกรณ์ยิงธนูแล้วยิงธนูรัวใส่งูยักษ์นั่น ไฟทำอะไรมันไม่ได้ แต่ธนูนี่ทำให้มันมีบาดแผลและเลือดออก ฉันรู้สึกแค้นงูยักษ์นี่เหลือเกิน มันทำให้ซาน์วต้องตาย ฉันก็ไม่เคยแค้นใจอะไรขนาดนี้ นี่แน่ะๆ!!ตายซะ ไอ้งูบ้า!!

        "ตึง!!!!"

        ร่างงูยักษ์นั่นล้มลงพร้อมกับเลือดที่โชกตามตัวตาและปาก ฉันไม่รู้ว่าฉันเอาแรงมาจากไหน ถึงใจกล้าฆ่างูยักษ์นี่ได้ แต่มันก็ยังไม่หายแค้นที่มันฆ่าคนขนาดนี้!!!

        "เหลือเชื่อ...!!" ก้านพูดอย่างตกใจ พร้อมกับมองงูยักษ์ที่ตายด้วยฝีมือของฉัน ตัวฉันทรุดลงกับพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลราวกบสายเลือด ก่อนที่เสียงแหบๆของฉันจะตะโกนขึ้นอย่างเจ็บปวดและทรมานกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้

        "ซาน์ว....ฮือๆๆ....."


       ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



อีกกลุ่มหนึ่ง...


        "นั่น!!ควันไฟนี่!!" 

        เมื่อเรามาถึงยอดภูเขาไบเบิ้ลก็ตะโกนลั่นเมื่อเห๋นควันไฟลิบๆ มีควันไฟ ก็แปลว่าต้องมีคนอยู่สินะ!!

        "ต้องมีคนอยู่แน่ๆ เรารีบลงไปสมทบกับพวกข้า่งล่างแล้วไปทางนั้นกันเถอะ เขาอาจจะช่วยเราก็ได้ก็ได้"

        เมฆยิ้มกว้างโอบไหล่ฟรีซที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆอย่างดีใจ 

        "กึกๆๆ คึงๆๆๆๆ!!!!!!"

        ผ...แผ่นดินไหว!!

        "แผ่นดินไหวอีกแล้วหรอเนี่ย!!" มิยะสบถอย่างหัวเสีย

        "เฮ้ย!!!นั่น!!"

        เอซตะโกนลั่นพร้อมกับชี้ไปที่สิ่งที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

        และมใันก็คือ ฝูงสัตว์ทั้งหลายที่แตกตื่นเพราะแผ่นดินไหว ทั้งช้างกวางม้าลายและสัตว์อีกมากมายกำลังวิ่งหนีมาทางนี้พร้อมที่จะเหยียบเราได้ทุกเมื่อ

        "ชะเอม!!ไปเร็ว!!" เมฆคว้าแขนชะเอมวิ่งหนีอย่างสุดฝีเท้าด้วยความตื่นตระหนก ทุกคนในกลุ่มก็ไม่ต่างกัน ต่างตื่นตระหนกด้วยความกลัวจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

        "วิ่งสิเฟร้ย!!!!" มิยะกระชากแขนฟรีซที่นิ่งไม่ไหวติงอย่างหัวเสีย 

        "คึงๆๆๆๆๆ!!!"

        'กร๊อบ...คึกๆ'

        "แย่แล้ว นี่มันหะ..เหว!!!~"

        เอซตะโกนอย่างตกใจเมื่อปลายทางที่ทุกคนวิ่งหนีเหล่าฝูงสัตว์เป็นเหวลึกที่ตกลงไปคงไม่มีโอกาสรอด และมันก็ไม่มีทางไหนที่จะไปได้เพราะมันมีแต่เหวๆและเหว!!

        ปลายเท้าแต่ละคนจรดอยู่ที่ปากเหว พวกเขาจะทำยังไงดี ท่าไม่ไปไหนถูกฝูงสัตว์ชนตกเหวแน่ แต่ถ้าวิ่งสวนทางกับสัตว์ก็คงถูกเหยียบตาย แล้วพวกเขาจะทำยังไงดี!!


        "กร๊อบ..คึง!!!!!!!"

        "มิยะ ฟรีซ!!!"

        ดินปลายเหวที่ไม่แข็งแรงกร่อนจนดินปลายเหวร่วงลงไปพร้อมกับร่างทั้ง 2 แต่มิยะสามารถคว้ากิ่งไม้ก่อนที่จะตกลงมาได้และยังสามารถคว้ามือฟรีซไว้ไม่ให้ตกได้ แต่เรี่ยวแรงของมิยะเริ่มหมดๆไปจนไม่สามารถพาตัวเองและฟรีซขึ้นไปได้

        "มิยะ.." เมฆเอื้อมมือเพื่อดึงร่างของมิยะและฟรีซขึ้นมา แต่มันหนักจนไม่สามารถดึงขึ้นมาได้แม้ทุกคนจะพยายามช่วยกันแล้วก็ตาม ฝูงสัตว์ก็มุ่งหน้ามาใกล้ทุกที พวกเขาจะรอดกันไปได้ไหมนะ..

        "ทำอะไรน่ะฟรีซ!!" มิยะพูดอย่างตกใจที่ฟรีซพยายามแกะมือตนออกเพื่อที่มิยะจะขึ้นไปได้ แต่มิยะไม่ยอมยิ่งกำแน่นขึ้นไปอีก

        "ไม่นะ ฟรีซ!!!!!!!"

        ฟรีซสะบัดมือออกอย่างแรงจนไม่สามารถยื้อไว้ได้ ก่อนที่จะตกเหวไปพร้อมกับเสียงของมิยะที่ตะโกนอย่างเสียใจที่ต้องเสียพื่อนไปอีกคน...

        "ฮึบ...." เมฆและทุกคนสามารถดึงมิยะขึ้นมาได้เพราะแรงที่น้อยลงกว่าเก่าครึ่งหนึ่ง น้ำตาของมิยะที่ไม่เคยมีใครได้เห็นไหลลงมาอาบแก้มอย่างเสียใจที่ไม่สามารถช่วยเพื่อนไว้ได้ 


      +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[จีน่า part]


        "ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ.."

        ฉันสบถอย่างหัวเสียเมื่อวิ่งหนีงูยักษ์นั่น แต่ตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ยังไม่เห็นใครซักคน แล้วงูยักษ์นั่นจะโผล่มาอีกหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แผ่นดินไหวยิ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เริ่มรู้สึกหวั่นๆขึ้นไปอีก

        "ทุกคน...อยู่ที่ไหน..ได้ยินฉันมั้ย.!!!"

        เสียงนี่..ควีนนี่หน่า!! ต้องใช่ควีนแน่ๆ

        "ควีน..ฉันอยู่..." 

        'ปั่ก!!!'

        ไม่ทันที่จะได้เรียกก็เหมือนมีท่อนไม้แข็งๆฟาดไปที่ท้ายทอยฉันอย่างแรง จนฉันล้มลง ตาพร่าเลือนก่อนที่จะหมดสติไป

 
      +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[ควีน part]


        "ทุกคน...อยู่ที่ไหน..ได้ยินฉันมั้ย.!!!"

        ฉันเรียกซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ก็ไม่มีใครตอบกลับ แต่ขณะที่ฉันเรียกก็มีเสียงเหมือนมีไม้ฟาดดัง'ปั่ก'ก่อนที่จะมีเสียงฟาดอีกหลายที ระ..หรือว่า!!!

        "จีน่า!!!!!!!"

        ฉันอุทานลั่นอย่างหวาดกลัว สภาพจีน่านอนคว่ำอยู่แต่หน้าพลิกด้านข้างมีเลือดไหลเต็มไปหมด ตัวโชกไปด้วยเลือด มีบาดแผล รอยช้ำตามตัวเต็มไปหมด ฉันพยายามรวบรวมสติเดินเข้าไปหาจีน่าก่อนที่จะใช้นิ้วแตะจมูกของจีน่าเบาๆและผลปรากฏว่า..จีน่าตายไปแล้ว!!

        เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!!

        ฉันพยายามมองซ้ายขวาก็ไม่พบใคร แต่ฉันก็พยายามมองหาเผื่อเห็นวิญญาณของจีน่าที่ออกจากร่าง จริงๆฉันก็เห็นวิญาณของเพื่อนที่ตายๆไปแล้วเกือบทุกคน และเหมือนวิญาณของทุกคนพยายามบอกอะไรซักอย่าง แต่ก็ไม่ได้บอก ฉันไม่เคยบอกทุกคนเรื่องนี้เพราะกลัวทุกคนจะเสียใจและหวาดกลัวหนักขึ้นไปอีก

        แล้วตอนนี้ล่ะ..จีน่า...จีน่าอยู่ไหน!!

        
     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อีกด้านหนึ่ง...


        "คึงๆๆๆๆๆ..."

        สัตว์ทั้งหลายกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้แล้ว พวกเขาจะทำยังไงกันดี!!!

        "ขืนอยู่ตรงนี้เราตายแน่ๆ เสี่ยงฝ่าฝูงสัตว์ไปยังมีโอกาสรอดนะ ไปเถอะพวกเรา!!"

        เอซเสนอความคิด ทุกคนต่างมองหน้ากันแล้วพยักหน้าเป็นนัยๆก่อนที่จะ..

        "วิ่ง!!!!!!!!!!!!!!"

        ทุกคนเร่งฝีเท้าสวนทางกับสัตว์ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นช้าง ม้าลายและเหล่าสัตว์ทั้งหลายที่อยู่ที่แห่งนี้ 

        "ชะเอม!!!ระวัง!!!" เมฆตะโกนลั่นรีบดึงชะเอมหลบเข้าหาตัวเพื่อหลบสัตว์ที่จะเหยียบชะเอม

        "ไบเบิ้ล!!!" 

        ไบเบิ้ลที่หลบไม่ทันถูกเหล่าสัตว์ทั้งหลายเหยียบจนร่างเละ มิยะที่พยายามจะช่วยแต่เธอช่วยไม่ทันจริงๆ 

        "คึงๆๆๆ โฮก..."

        ในที่สุดก็ผ่านฝูงสัตว์ทั้งหลายมาได้ แรงสั่นสะเทือนของแผ่นดินไหวยังมีอยู่อย่างต่อเนื่อง และในครั้งนี้ ต้องเสียไบเบิ้ลไปอีกคนแล้วสินะ...


      
        ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[ควีน part]  


        จีน่า..จีน่าอยู่ไหน!!

        "อ..ออกไป.."

        เสียงนี้!!

        "จีน่า!!!!"

        ฉันตะโกนลั่นเมื่อเห็นวิญาณของจีน่าอยู่ข้างหลัง..

        "จีน่า..!!เกิดอะไรขึ้น ทำไม.." 

        "ไปซะ!!เร็ว!!"

        "ทำไมเธอเป็นแบบนี้ จีน่า ใครทำเธอ"

        "ไปเซ่!!!บอกให้ออกไปไงเล่า!!!"

        จีน่าไล่เสียงแข็งด้วยสภาพวิญาณที่เลือดโชกและตาแดงก่ำอย่างทรมาน

        ทำไมเธอถึงไม่ตอบคำถามฉันจีน่า..เธอเป็นอะไร ทำไม ไม่ยอมบอก..

        "ไป๊!!!!!"

        ทั้งๆที่ฉันอยากได้คำตอบแต่เธอกลับได้แต่ไล่ให้ออกไป ฉันจึงรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นตามที่จีน่าบอก

        เธอเป็นอะไรไปจีน่า..ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้..


       +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[คิว part]


        ทุกคน..หายไปไหนกันหมดนะ??

        ฉันเดินมานานแล้ว ก็ยังไม่เห็นใครเลย หรือว่า...จะถูกฆ่าตายกันไปแล้ว..

        "ชะเอม เอซ เมฆ มิยะ!!"

        ฉันเรียกพวกเขาอย่างดีใจอย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องเดินกลัวความตายอยู่คนเดียวแล้วล่ะนะ

       "แล้ว...ฟรีซกับไบเบิ้ลล่ะ"

        ฉันถามขึ้น ทุกคนมองหน้ากันแล้วถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้าๆ ฉันคงพอเดาคำตอบของ 2 คนนั้นได้แล้วล่ะ 

        "โอเคๆ ฉันพอรู้คำตอบแล้วล่ะ" ฉันพูดกับทุกคนเสียงแผ่ว

        "แ้ล้วคนอื่นๆล่ะ" ชะเอมถามฉันด้วยแววตาสงสัย

        "จู่ๆ ก็มีงูยักษ์โผล่ขึ้นมา ทำให้ต้องหนีกันวุ่นไปหมด ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ยังไม่เห็นใครอีกเลย"

        "ทุกคนจะเป็นยังไงบ้างนะ..." ชะเอมพูดด้วยความเป็นห่วงทุกคน

        "แล้วขึ้นไปเจออะไรบ้างมั้ย??"

        "ฉันเห็นควันไฟทางทิสตะวันออกน่ะ น่าจะมีคนอยู่ เราอาจจะขอความช่วยเหลือได้..แต่ตอนนี้  เราหาเพื่อนๆของเรากันก่อนเถอะ"

        เมฆอธิบายก่อนที่จะพูดตัดบท แล้วเดินทางต่อเพื่อหาทุกคน


      ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[เลิฟ part]


        ฉันเดินหาทุกคนกับก้านด้วยร่างที่ไร้เรี่ยวแรง ฉันไม่เคยทุกข์ขนาดนี้ตอนเพื่อนตายแต่กับซาน์ว ฉันรู้สึกทรมานแทบขาดใจ แม้คีนจะเคยช่วยเหลือฉันจนทำให้ฉันประทับใจ และเสียน้ำตาให้กับเขา แต่ตอนนี้ฉันกลับมีความรู้สึกดีให้กับซาน์วมากกว่า

        แต่ตอนนี้..เขาได้จากฉันไปแล้ว

        รู้สึกทรมาน..ทรมานเหลือเกิน

        "ไหวมั้ยเลิฟ.."

        ก้านหันมาถาม ฉันได้แต่พยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะเดินตามหาคนอื่นๆต่อ 

        ฉันมัวแต่เสียใจกับซาน์ว

        แล้วตอนนี้..คนอื่นๆจะเป็นยังไงบ้างนะ..


       
      +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++