เกมอำมหิต ฆ่าชีวิต คนให้ตาย!!!

ลำดับตอนที่ #40 : ตายหมู่!![100%]

 
        "ฉันเป็นคนฆ่าเกสาเองแล่ะ!!!"

        "อะไรนะ!?!"

        ทุกคนต่างอึ้งไปตามๆกันที่เถาวัลย์หลุดคำนั้นออกมา

        มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน..

        "ฉัน..ฮึก เป็นคนที่ทำให้เกสาต้องหายไป ฮือ..." เธอร้องไห้ตาแดงก่ำ ด้วยความเสียใจ เสียงของเธอสั่นมากๆ

        "ถ..เถาวัลย์ เธอหมายความว่ายังไง.." ไมถามด้วยความตกใจ

        "เกสาเป็นผี!!!"

        "หา!!!!!!!!"

        ทุกคนต่างอุทานด้วยความตกใจ

        "ฉ..ฉันเป็นคนเอาพระคล้องคอเกสาจนเกสาถูกแผดเผาไป ฮึก.. ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

        เธอร้องไห้ออกมาเพราะกลัวว่าทุกคนจะโกรธที่เธอทำ แต่กลับกัน ทุกคนต่างไม่ว่าและปลอบใจ

        "เธอทำดีที่สุดแล้วล่ะ เถาวัลย์..." ลักรักปลอบใจเสียงแผ่วเบา

        "การที่ทำให้เกสาไปสู่สุขติได้ก็ดีแล้วล่ะ.." ฟรีซที่นิ่งเงียบพูดเสริมขึ้นมาอีกคน

        "ร้องไห้ไปก็ไม่ได้อะไร เราเดินทางต่อกันเถอะ" ก้านเสนอแนะซึ่งทุกคนก็ไม่ได้แย้งแต่อย่างใด พยักหน้ารับและเก็บของเดินทางต่อ....

         
              ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


        ทุกคนเดินทางต่อจนมาถึงใต้เนินเขาที่ข้างบนเป็นเนินที่มีหินเต็มไปหมด ภูเขาค่อนข้างสูงทีเดียว

        "เราขึ้นไปบนภูเขานั่นดูทางดีกว่าว่ามีทางไหนที่เราสามารถออกไปได้" เมฆเสนอ
        
        "ฉันเห็นด้วย!!" ชะเอมเสริม

        "งั้นเรารีบขึ้นไปกันเถอะ..." เมฆพูดก่อนที่จะวิ่งนำหน้าไปพร้อมกับชะเอมที่ถูกเมฆคว้ามือไป บรรยากาศเริ่มสูงขึ้นอย่างบอกไม่ถูก


        "ฉันสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นยังไงก็ไม่รู้อ่ะ" เอซโผล่งขึ้นหลังจากที่ขึ้นไปได้สักพัก มันดูวังเวงเว้งว้างเสียมากๆ

        "กึง....กึงๆๆๆๆๆๆๆ"

        "แผ่นดินไหว!!!!!!"

        "ครืนๆๆๆ!!!"

        "หิน!!!!ทุกคนหลบเร็ว!!!!"

        ควีนตะโกนลั่น หินทั้งหลายที่อยู่บนเนินกลิ้งลงหลายลูกและมีขนาดที่ใหญ่พอที่จะทับคนให้ตายได้ มันรุนแรงและเร็วเหลือเกิน!!!

        "โกโก้!!ไปไป่!!!"

        จีน่าอุทานลั่นเมื่อทั้ง 2 ถูกหินทับตายคาที่ จีน่ารีบหลบที่โขดหินขนาดใหญ่ที่ฝังแน่นน่าจะช่วยป้องกันได้บ้าง

        "ตูม!!ตูม!!!"

        จีน่าปิดหูไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น เสียงหินมันดูน่ากลัวมาก เธอไม่อยากได้ยินมันเลยจริงๆ

        "ภูวินท์!!"

        ชะเอมตะโกนลั่นเมื่อเพื่อนที่ทำอะไรต่ำๆกับเธอถูกหินทับเลือดนอง หารู้ไม่ว่า คนที่ผลักภูวินท์ให้ถูกหินทับ คือ...

        คิว!!!!!!!

        คิวยิ้มอย่างสะใจโดยไม่มีใครรู้ว่าเธอทำ

        ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กันนะ!!!

        
        "มิรุ...ระวัง!!!"

        "ตูม!!!!!"

        เลิฟคว้ามิรุทันรอดหวุดหวิด แต่เสียงของควีนก็ดังขึ้นพร้อมกับคนที่ถูกหินทับ

        "เรย์!!!!!"

        ควีนตะโกนลั่นที่เห็นเพื่อนถูกหินทับจนหัวเละ

        แผ่นดินไหวค่อยๆสงบลงตามลำดับจนหยุดสนิททำให้ทุกคนต่างมองเพื่อนที่ตายอย่างเวทนา กลัว และสงสาร


        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


[คิว part]


        ฉันมองร่างของภูวินท์ที่ถูกหินทับอย่างสะใจ

        สมน้ำหน้า!!!แค่นี้มันไม่เท่ากับสิ่งที่นายทำไว้กับฉันหรอก!!

        นายทำฉันเจ็บปวดไม่หายมาถึงตอนนี้ แค่นี้มันยังน้อยไป

        เมื่อ 2 ปีก่อนฉันอกหักเพราะไปรักคนอย่างนาย แต่นายดันไปชอบคนอย่างชะเอม ทำให้ฉันเจ็บปวดมาถึงตอนนี้

        มันเจ็บปวด ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น..

        โดนแบบนี้ก็สมแล้วล่ะ!!!!


     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


[เมฆ part]    


        ผมมองไปยังภูวินท์ที่ถูกหินทับร่างอย่างเห็นใจ ภูวินท์อยู่ในสภาพที่เลือดนองเต็มไปหมด ถึงหน้าตาจะไม่เป็นไร แต่ร่างเละไม่เป็นชิ้นดี ชะเอมหันมาซบอกผมด้วยความเสียใจกับคนที่จากไป ซึ่งผมก็พยายามปลอบเธออย่างอ่อนโยน


        ขอให้ไปสู่สุขตินะเพื่อน....

        ถึงนายจะเคยทำอะไรไว้ ฉันก็อโหสิให้แล้วกัน..

        ถึงนายจะไม่อยู่ แต่ฉันสัญญาว่าจะดูแลชะเอมให้ดีที่สุด..

        เพราะฉัน...

        ก็รักชะเอมไม่แพ้นายหรอก..


      ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


        เมื่อไว้อาลัยให้เพื่อนที่จากไปได้ไม่นาน คนทั้ง 17 คนก็เดินทางต่อ โดยที่เขาลูกนี้เป็นลักษณะที่ชันพอสมควร การเดินทางค่อนข้างลำบากอุณหภูมิก็ยิ่งต่ำลงเรื่อยๆจนหนาวแทบขาดใจ

        "ท..ทะๆ..ทำไมมันหนาวอย่างนี้วะเนี่ย!!!นี่ประเทศอะไรกันแน่วะ!!ฉันหายใจแทบไม่ออกแล้วนะโว้ย!!!!!!" คีนโวยวาย

        "ย..ยิ่งสูง ความกดอากาศก็ต่ำแบบนี้แล่ะ นายอย่าบ่นไปหน่อยเลย"  เมฆพูดเสียงสั่นเพราะอากาศที่หนาว

        "โอ๊ย!!!!!"

        "เถาวัลย์!!!!"

        ทุกคนต่างปรี่ตัวเข้าไปหาเถาวัลย์ที่ล้มตัวลงกับพื้น

        "ฉ...ฉันหายใจ..ไม่ออก..."

        "อากาศยิ่งเบาบางด้วย ทำไงดีอ่ะ..." เลิฟหันมาถามเพื่อนๆ

        "เอางี้...แบ่งกลุ่มกันดีกว่า คนที่ยังพอทนกับสภาพอากาสแบบนี้ได้ก็ขึ้นไปต่อ ส่วนอีกกลุ่มก็ลงไปข้างล่างรอ เดี่ยวคนที่ขึ้นไปจะลงมาสมทบทีหลัง" จีน่าเสนอ

        "พึ่งรู้ว่าเธอก็มีหัวคิดเหมือนกันนะ จีน่า" ซาน์วยิ้มเยาะ

        "ไม่ต้องมาหลอกด่า เดี๋ยวก็ได้โดนถีบตกเหวตายก่อนหรอก" จีน่าพูดอย่างไม่พอใจ

        "ฉันเห็นด้วยกับความคิดจีน่านะ เราแบ่งกลุ่มกันดีกว่า ใครจะขึ้นไปบ้าง"เมฆหันมาถามทุกๆคน

        คนที่อยากขึ้นต่างยกมือ ซึ่งคนที่ยกมือได้แก่ ชะเอม ฟรีซ ไบเบิ้ล เอซ เมฆและมิยะ

        "งั้นรวมเป็น 6 คนนะ เพราะฉันจะขึ้นไปด้วย งั้นก้าน เถาวัลย์ ลักรัก เลิฟ ซาน์ว จีน่า ควีน มิรุ ไม คิว คีน ไปรอข้างล่างแล้วกันนะ" เมฆหันมาบอกทุกๆคนซึ่งทุกคนต่างก็เห้นด้วย ก่อนที่จะแยกย้ายกันออกไป


          +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


[เมฆ part]


        "ไหวมั้ย ชะเอม..." ผมถามเธอที่อยู่ข้างๆเสียงแผ่ว อากาศโดยรอบเริ่มน้อยลงทุกทีๆแล้ว

        "แฮ่ก..เหนื่อยนิดหน่อยแต่พอไหว.." เธอตอบ

        "ถ้าเหนื่อยก็พักเถอะ...อย่าฝืนเลย"

        "บอกแล้วไงว่ายังทนได้..แฮ่กๆ"

        "อย่าดื้อด้านหน่า.. ทุกคน!!พักกันก่อนเถอะ.." ผมหันไปตะโกนบอกทุกคนที่เดินนำหน้าไปไม่มากนักให้หยุดพัก 

        "อืม..ได้สิ พวกเราก็เหนื่อยเหมือนกัน" มิยะตอบเสียงแผ่วก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ซึ่งทุกคนต่างมองหน้ากันแล้วตัดสินใจนั่งลงเพื่อพักเหนื่อย

        "น้ำไหม..." ผมหันไปหาชะเอมพลางหยิบขวดน้ำให้เธอ

        "ขอบคุณ" เธอตอบรับสั้นๆ ก่อนที่จะยกน้ำขึ้นดื่ม ผมมองหน้าเธอพักใหญ่ก่อนที่จะถามขึ้นมา


        "ชะเอม..."

        "หืม!?!"

        "เธอชอบฉันมั้ย..." คำถามที่ผมอยากรู้มานาน ได้หลุดปากพูดออกมาแล้ว

        "ท..ทำไมนายถึงถามอย่างงั้นล่ะ..."

        "ฉันชอบเธอ!!!"

        คำพูดนี้..หลุดปากพูดจนได้ แม้จะกลัวคำตอบที่ทำร้ายจิตใจก็ตาม แต่ตอนนี้ ผมยอมรับฟังแล้ว ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม..

        "เธอล่ะชอบฉันไหม...เราเป็นแฟนกันได้ไหม.."

        "ฉันก็ชอบนาย ต..แต่ นายอย่าชอบฉันเลย...."

        "ทำไมล่ะ1?!" ผมถามเสียงสั่น

        คำตอบแบบนี้..มันหมายความว่ายังไงกัน...

        "ต..ตอนนี้ฉันไม่พร้อมที่จะรักใคร..ฮึก....ฉันกลัวว่าคนๆหนึ่งต้องเสียไป แล้วจะทำใจไม่ได้ ฉันไม่อยากเป็นแบบมิรุ นายเข้าใจไหม ฮือๆ..."

        "ไม่เป็นไร...งั้นเราก็เป็นเพื่อนกันก็ได้เนอะ" ผมฝืนยิ้มทั้งๆที่ใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มกับคำพูดของเธอ

        "ขอบใจนะ...ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม...ถ้าฉันพร้อมเมื่อไหร่ เราค่อยมารักกันแล้วกันนะ..."


      +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++