เกมอำมหิต ฆ่าชีวิต คนให้ตาย!!!

ลำดับตอนที่ #39 : ความน่าสะพรึงกลัว+ห้ามใจ[100%]

[เถาวัลย์ part]


        'ติ๋ง....ติ๋ง....'

        ส...เสียงนี้ เหมือนหยดน้ำอะไรซักอย่างตกลงพื้น ฉันได้แต่กลั้นใจมองตามเสียงไป และภาพที่เห็นมันเหมือนในฉากหนังผีเรื่องอะไรซักอย่างที่เคยดูมาไม่มีผิด

        ล..เลือด!!!

        เลือดข้นๆของเกสาค่อยๆไหลจากหัวลงสู่ใบหน้าและเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนหน้าเละ ลมหายใจของฉันเริ่มปั่นป่วนด้วยความกลัว มือของเกสาที่จับมือฉันไว้กลายเป็นมือสากๆเละๆ และเริ่มเหม็นเน่า ฉันอยากจะกรีดร้องให้ดังๆ แต่ใจฉันไม่กล้าพอเพราะเกสาดึงมือฉันอยู่อย่างนี้

        สรุปเธอไม่รู้ตัวใช่มั้ย..ฉันควรจะบอกเธอดีหรือเปล่า..

        "ก...เกสา..."

        ฉันกลั้นใจ เรียกชื่อของเกสาเสียงแผ่วด้วยความหวาดกลัว เธอหันมามองฉันด้วยหน้าเละๆ แหยะๆ ทำให้ฉันถึงกลับต้องก้มหน้าแทบไม่ทัน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองใบหน้าเธอจริงๆ

        "มีอะไรหรอ..." เธอถาม

        ฉันค่อยๆสูดลมหายใจลึกๆก่อนที่จะพยายามพูดออกมา

        "ก..เกสา ธ...เธอ ตายแล้ว!!!!" 


        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


[ชะเอม part]


        "มาเป็นของฉันเถอะนะ...."

       ฉันอยากจะกรีดร้องเมื่อเขากำลังจะทำในสิ่งที่ไม่สมควรทำกับฉัน แต่ฉันไม่อยากให้ทุกคนต้องเห็นฉันในสภาพแบบนี้ คอฉันแห้งเป็นผง เสียงแหบๆของฉันพยายามจะอ้อนวอนไม่ให้ภูวินท์ทำอะไรฉัน แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่อ่อนล้า ทำให้ฉันไม่มีแรงที่จะขัดขืน ประกอบกับร่างกายของภูวินท์มีแรงมากกว่า ทำให้ฉันทำอะไรไม่ได้เลย

        ภูวินท์...

        ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้..

        บ้า!!บ้าที่สุด ฮึก..

        ฉันอยากจะฆ่าหมอนี่ให้ตายจริงๆเลย..

        ทำไมมันทำกับฉันแบบนี้!!    
  

        'ผั๊วะ!!!!!'

        "ตายซะเถอะ แก!!"  

        เสียงทุ้มๆอันคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับหมัดหนักๆที่เหวี่ยงไปโดนหน้าภูวินท์เข้าเต็มๆ จนเขาล้มลง ฉันค่อยๆปรับสายตาที่พร่าเรือนเพราะน้ำตาเพื่อให้เห็นคนนั้นได้ชัดๆ และฉันก็คิดไม่ผิดว่าคนๆนั้น คือ..

        "ม..เมฆ!!"  

        ฉันพูดอย่างดีใจด้วยน้ำเสียงแหบพร่า น้ำตาของฉันร่วงลงมาอีกครั้ง ฉันไม่รู้ควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เมฆต้องมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้..

        แต่ยังไงเขาก็มาช่วยฉันแล้ว...

        ฉันเห็นเขากำลังชกหน้าภูวินท์ด้วยความโมโหจัด ประโยคสุดท้ายที่ฉันสามารถเปล่งออกมาได้คือ คำว่า 'พอได้แล้ว...' ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบไป..


           ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


[เมฆ part]


        "ฝากไว้ก่อนเถอะแก!! ฉันจะมาคิดบัญชีทีหลัง!!"

        ผมพูดประโยคทิ้งท้ายกับคนสารเลวที่ชื่อว่า'ภูวินท์' ที่กำลังนอนพะงาบๆ เพราะแรงที่ผมชกรัวๆไปจนมันช้ำไปทั้งตัว..

        ให้ตายสิ!!ดีนะที่ผมตื่นขึ้นมากลางดึกและเห็นชะเอมไม่อยู่ผมเลยเดินตามหาจนพบไอ้สารเลวนั่นกำลังข่มขืนชะเอม

        พูดแล้วโมโห!! ถ้าชะเอมไม่ห้ามไว้ก่อน ผมคงกระทืบมันให้ตายไปแล้ว!!


        "เฮ้อ..."

        ผมค่อยๆปรับอารมณ์ก่อนที่จะหันไปมองชะเอมที่ถูกปลดกระดุมจนเหลือแต่ชุดชั้นใน และกระโปรงก็ถูกดึงจนแทบหลุด เสื้อผ้าเต็มไปด้วยฝุ่นและรอยยับเต็มไปหมด

        ไม่อยากยอมรับเลยว่ามันดูเซ็กซี่มากๆ...ถ้าไม่ใช่ในสถานการณ์แบบนี้..

        ผมไม่อยากมองเธอเลยจริงๆ ผมกลัวจะกลั้นใจไม่อยู่เพราะรูปร่างของชะเอมทำให้ผมเริ่มเกิดอาการใจสั่นจนกลัวที่จะกลั้นใจไม่อยู่เผลอแล้วทำอะไรลงไป แต่ผมเข้มแข็งพอที่จะไม่ทำเรื่องทรามๆแบบนั้น

        ผมพยุงเธอขึ้นในสภาพแบบนั้นและพยายามไม่มองเรือนร่างเธอเพราะมันจะทำให้ผมเกิดอารมณ์ที่อยากจะ.... เอ่อ..อย่าไปพูดถึงมันเลย!!

 
         ------------------------------------------------------------------------------


        ไม่นานนัก ผมก็อุ้มเธอมาถึงที่ที่ทุกคนพัก กองไฟเริ่มมอดลงทุกทีๆ ผมจึงวางชะเอมบนพื้นที่มีต้นไม้พิงแล้วจัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อยโดยพยายามกลั้นใจไม่มอง ก่อนที่จะโยนกิ่งไม้เข้าไปในกองไฟ เผื่อเจอสัตว์ร้าย จะได้เตรียมตัวทัน

        เมื่อเสร็จ ผมเหลือบไปมองทุกคน ซึ่งทุกคนก็หลับอยู่ มีเพียงเถาวัลย์กับเกสาที่ไม่อยู่ เอ..หายไปไหนกันนะ

        สงสัยคงไปเดินเล่นแถวนี้ล่ะมั้ง..

        ผมเข้าไปดูชะเอม ปรากฏว่าเธอเหมือนกำลังพูดพึมพำอะไรซักอย่าง ผมจึงเข้าไปใกล้ๆเพื่อฟังเสียงเธอให้ชัดๆ

        "น..หนาว.." ชะเอมพึมพำก่อนที่จะใช้มือกุมไหล่ ตัวเธอสั่นเหมือนจะเป็นไข้ ผมจึงใช้มือขวาทาบหน้าผากเธอ ซึ่งมันร้อนมาก

        เธอไม่สบายเหรอเนี่ย...!!

        เฮ้อ..ผ้าห่มก็ไม่มีซะด้วย ไม่เป็นไร..เสื้อนักเรียนผมยังคงบรรเทาได้บ้างล่ะนะ

        ผมปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก ก่อนที่จะใช้คลุมตัวเธอช้าๆ ขณะนั้น ผมเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดหน้าลายสก็อตสีน้ำเงินของเธอโผล่พ้นกระเป๋ากระโปรงของเธอพอดี จึงใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นชุบน้ำดื่มที่มีอยู่หมาดๆ ก่อนที่จะใช้โปะหน้าผากเธอเบาๆ

        ตอนนี้เธอเริ่มหยุดพึมพำ และหลับสนิท ผมจึงค่อยๆโน้มตัวเข้าไปจูบหน้าผากเธออย่างอ่อนโยนเบาๆ แล้วฟุบตัวนอนข้างๆเธอ

        หายไวๆนะ..ชะเอมของผม...


          +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


[เถาวัลย์ part] 


        "ก..เกสา ธ..เธอ ตายแล้ว!!!"

        "ว...ว่าไงนะ...." 

        เธอพูดเสียงสั่นด้วยความตกใจ

        ...อะไรกัน...ฉันตายแล้วหรือ...

        "ด..ดูตัวเธอสิ.."

        เถาวัลย์พูดพลางชี้ไปที่แขนและตัวของเกสา

        "ม...ไม่จริง...แขนฉัน!! ตัวฉัน!!! ทำไมมันเละอย่างนี้ล่ะ!! ฮือ...ไม่จริง!!!!!" 

        เธอกรีดร้องลั่นด้วยความหวาดกลัวกับรูปร่างของตนเอง เถาวัลย์ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนสั่นด้วยความตกใจ เธอไม่รู้จะช่วยเพื่อนคนนี้ยังไง...

        เธอไม่รู้จะทำอะไร รีบถอดสร้อยพระคล้องคอเกสาทันที

        "กรี๊ด!!!!! เถาวัลย์ ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้ ช่วยฉันที...ฉันร้อน!!!"

        เกสากรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่เถาวัลย์ได้แต่มองด้วยความเวทนาพลางอธิษฐานในในกับร่างที่กำลังจะสลายไปของเกสา

        ขอให้ไปสู่สุขติเถอะนะ....


         ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


รุ่งขึ้น... 


        "นี่!!มีใครเห็นเกสาบ้างมั้ย" ไมที่ตื่นขึ้นมาคนแรกๆรีบปลุกถามทุกคนเพราะตื่นขึ้นมากลับพบว่าเกสาหายไป

        "เห็นบ้างมั้ยเมฆ!!"

        "ไม่เห็น..!!" เมฆตอบเสียงแน่น

        "เอ๊ะ!!ชะเอมไปโดนอะไรมาน่ะ เสื้อผ้ายับเชียวเปื้อนฝุ่นเต็มเลย??" ไมถามอย่างฉงนเมื่อหันไปดูชะเอมข้างๆเมฆปรากฏว่าเสื้อผ้าดูยับมากและเปื้อนฝุ่นเต็มไปหมด

        "เอ่อ...คือ.."

        "เธอนี่ถามเรื่องมากจริง นอนบนพื้นแบบนี้เสื้อผ้ามันก็ต้องยับสิ แล้วเป็นดินมันก็ต้องเปื้อน เธอไม่เป็นหรือไง.."

        เมฆตอบแทนชะเอมที่ตอบกระอึกกระอัก

        "ฉันก็เป็น แต่ไม่ได้มากอย่างนั้นนี้"

        "เอาหน่า..สรุปเรา 2 คนไม่เห็นแล้วกัน" เมฆตัดบท ทำให้ไมต้องเดินไปถามคนอื่นอย่าง งงๆ

        "เห็นเกสามั้ยเลิฟ.."

        "ไม่เห็นอ่ะ"

        "เถาวัลย์ล่ะ??"

        "ฉ...ฉันไม่เห็น" เธอตอบอย่างกระอักกระอ่วน ท่าทีน่าสงสัยแต่ไมก็ไม่ได้ถามต่อแต่อย่างใด เถาวัลย์ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเกสาเป็นผีและเธอเป็นคนทำให้เกสาหายไป

        "เห็นบ้างมั้ย ภู...เอ๊ะ!!นายไปโดนอะไรมาน่ะ"

        เธอเหลือบไปเห็นภูวินท์ที่มีรอยช้ำตามตัวเต็มไปหมด จึงถามอย่างแปลกใจ

        "เอ่อ....ถูกยุงกัดน่ะ" ภูวินท์พูดเสียงแผ่ว

        "ยุงกัดอะไรช้ำขนาดนี้.."

        "เอาเหอะ..เธออย่ามาสนใจอะไรฉันเลย.." ภูวินท์พูดปัดๆด้วยความอาย เขาไม่อยากให้คนรู้ว่าตนทำอะไรต่ำๆกับใครไว้

        "ไม่เห็นหรอคีน ก้าน สรุปไม่มีใครเห็นเลยเหรอ!?!"

        บรรยากาศเริ่มดูอึดอัด ทำให้เถาวัลย์ที่ทนโกหกไม่ไหวพูดออกมา

        "ฉันเป็นคนทำให้เกสาต้องตายเองแล่ะ!!!"