นิทาน. . .. ปรัมปรา ?

ลำดับตอนที่ #2 : สัมพันธ์

มีไทน์ ตื่นเถอะลูกแม่

เสียงหญิงสาววัยล่วงกลางคน เอ่ยปลุกลูกสาวของนาง  ถึงแม้จะนางไม่ใช่แม่แท้ๆก็ตาม

แม่...แม่เหรอคะ?

มีไทน์ลืมตาตื่นด้วยความงัวเงีย แต่เมื่อนางรู้สึกตัวพอจะเห็นหน้าคนตรงหน้าได้

ความเคียดแค้นก็ฉายชัดเข้ามาที่นัยน์ตา

ไม่เพียงแต่นางไม่สนใจจะตอบรับเสียงเหล่านั้น

หญิงสาวยังกระชากหน้าหนี ทิ้งไว้เพียง ความเฉยชา

เป็นอะไรหรือขอรับ นายหญิง?

ชายรับใช้รูปร่างดี หากแต่หน้าตาถูกบดบังไว้ด้วยรอยแผลเป็นทางยาวพาดผ่านที่แก้มซ้าย ซึ่งเข้ามาทำงานหลังพ่อเธอเสียไป

มันหาใช่เรื่องอะไรของเจ้า!!

ฮะๆ อย่าว่าแต่กระนั้นเลยนะขอรับ ข้าน้อยก็อยู่ในบ้านหลังนี้มา อืม... จะ 3 เดือนสินะขอรับ

แต่ข้าน้อย ยังไม่เคยเห็นนายหญิงมีไทน์ยิ้มเลยสักที

เอซาสหัวเราะขึ้นเจื่อนๆ พร้อมกับถ้อยคำถาม ที่อาจนำมาซึ่งความเดือดร้อน

แต่....ครานี้

หญิงสาวกลับทำได้แค่หลุบตาต่ำลง

ฮะๆ

มีไทน์หัวเราะขมขื่น ก่อนจะเดินจากไปโดยไร้สิ้นซึ่งคำตอบ

เคร้ง!!

ชามข้าวเนื้อดีถูกปัดตกลงพื้นอย่างไม่ใยดี

จะต้องใยดีไปใย ในเมื่อ มันมาจากนังผู้หญิงใจร้ายคนนั้น!

ไม่คิดเปล่า มีไทน์ลุกขึ้นและเดินหนีไปโดยทันที

ไม่เป็นไรนะขอรับนายท่าน

เอซาสที่ผ่านเข้ามาเห็น รีบเข้ามาช่วยนายท่านเมโลเลสเก็บชามที่ตกอยู่

ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ จะเป็นก็คงแต่เด็กคนนั้น

เมโลเลสเงยหน้าขึ้นจากพื้น ดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความเศร้าของนาง มองตามลูกสาวไป

มีไทน์น่ะ  ไม่พูดกับชั้นอีกเลย นับตั้งแต่อนีทัสเสียไป.. .. คงเป็นความผิดของชั้นกระมัง

รอยยิ้มเศร้าๆ ฉายอยู่บนใบหน้างดงามนั้น

นายหญิงขอรับ ทานอะไรซักหน่อยสิขอรับ ข้อน้อยเตรียมมาให้ท่านเต็มเลย ดูนิสิขอรับ

เสียงของชายหนุ่มแว่วมาจากข้างหลังของหล่อน ก่อนจะรีบเดินมาข้างหน้าทันก่อนที่หญิงสาวจะลุกหนีไป

สายตาของนางช่างว่างเปล่า.  ..

อืม... ลองซักหน่อยสิขอรับ ข้าน้อยแบกมาตั้งไกลกว่าจะถึงริมธารนี่ เพื่อนายหญิงเลยนะขอรับ

รอยยิ้มสดใสจริงใจ เผยออกมาจากใบหน้าขี้ริ้วของชายหนุ่ม หากแต่รอยยิ้มนำพาหน้าของเขาดูสดใส

ว่าไงขอรับ?  อืม.. . สักครู่นะขอรับ

เอซาสวางอาหารลงข้างม้านั่งของหญิงสาว และหันไปหยิบเอาผ้าปูพื้นผืนสวยที่ติดมาด้วยปูลงใต้ต้นแอปเปิ้ลใกล้ๆมานั่ง ก่อนจะหยิบเอาอาหารวางลงไปด้วยกัน

ทานยังงี้คงสะดวกกว่านะขอรับ

รอยยิ้มชัดฉายอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง

เหตุใด เจ้าถึงได้มีรอยยิ้มได้ง่ายดายเช่นนี้นะ!?