นิทาน. . .. ปรัมปรา ?

ลำดับตอนที่ #1 : ความเศร้า โศก ทุกข์ และ ความหวังกับรอยยิ้ม. ..

หากคราใด...

เจ้าไม่สามารถที่จะอดทนเก็บกั้นความเสียใจได้ โปรดเรียกข้าเถิด อย่าได้รีรอ เพราะข้าอยากจะช่วยแบ่งน้ำตาของท่านไว้

เสียงของชายหนุ่มรูปงามจากความทรงจำ แว่วเข้ามาให้หญิงสาวได้คิดถึง

ยามนี้

นางเป็นผู้เดียวที่นั่งอยู่ภายใต้แสงจันทร์

เงามืดทาบทับลงบนผืนดิน ก่อให้เห็นสิ่งที่ไม่อาจเห็นได้บนรูปร่างและใบหน้าของหญิงสาว

ด้วยเหตุใดมิอาจทราบได้

วันหนึ่ง

เมื่อนางตื่นขึ้นจากนิทราอันแสนสุข

ในบ้านหลังใหญ่ ที่เคยเต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น

แต่บัดนั้น ทุกอย่างกลับอันตรธานหายไป

เหลือไว้เพียง ความเงียบเหงา

ความเศร้า

และความปวดร้าว

หากไม่ใช่เพราะ...

เพราะความโหดร้ายของโชคชะตา

ที่เล่นตลกกับชีวิตเธอและบิดา อันเป็นที่รัก

ด้วยโรคร้าย อันไร้ซึ่งสาเหตุและที่มา

มันได้คร่าชีวิตบิดาของนางไป อย่างไม่มีวันกลับ

คงจะเหลือไว้ แต่ หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเธอ

ที่พ่อ ได้ตบแต่งกันไว้ก่อนจะจากไป

หล่อนเป็นหญิงสาวที่สวย

และร่ำรวยด้วยน้ำใจอันดีงาม

หากแต่

ด้วยความเสียใจที่บิดาจากไปนั้น

ได้บดบังความดีของแม่เลี้ยงนางไปสิ้น

ไม่ว่า เธอผู้นั้นจะพยายามทำดีมากมายเท่าใด

ก็ไม่อาจเฉียดเข้าไปในสายตาของนางได้

ตอนนี้

หญิงสาวที่เคยหน้าตาสวยสด กลับถูกปกปิดไว้ด้วยอารมณ์เศร้า โศก เสียใจ

และความคิดยึดติดกับสิ่งที่สูญไปแล้ว

ทำให้ใบหน้าที่เคยงดงาม กระจ่างใส จนเป็นที่ล่ำลือกันมานักต่อนัก หมองลง

ดวงตาที่เคยสดใส กระตือรือร้น เปี่ยมด้วยแววแห่งชีวิต

คงเหลือไว้แค่ นัยน์เนตร ที่แสดงให้เห็นเพียงแค่ว่า  เธอยังไม่ตาย

ทำไม?

ทำไม เจ้าถึงไม่กลับมาหาข้า

ทำไม เจ้าถึงไม่ทำตามคำที่เจ้าสัญญา ที่เคยมีไว้ให้กับข้า

ทำไมม!!??

หญิงสาวได้แต่โอดครวญอยู่อย่างนี้ทุกครั้งไปที่พระจันทร์สาดส่องจนเต็มดวง

เพราะ วันที่ชายหนุ่มจากไป ก็เป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงด้วยเช่นกัน

ดวงตาของนางเหือดแห้ง เพราะไม่เคยได้มีน้ำตาไหลผ่านอีก นับแต่บิดาของเธอจากไป

และค่ำคืนนี้ ก็คงต้องผ่านพ้นไปอย่างเคยสินะ

อย่างที่ไม่มีเจ้า  อนาทีส

มีไทน์ ตื่นเถอะลูกแม่

เสียงหญิงสาววัยล่วงกลางคน เอ่ยปลุกลูกสาวของนาง  ถึงแม้จะนางไม่ใช่แม่แท้ๆก็ตาม

แม่...แม่เหรอคะ?

มีไทน์ลืมตาตื่นด้วยความงัวเงีย แต่เมื่อนางรู้สึกตัวพอจะเห็นหน้าคนตรงหน้าได้

ความเคียดแค้นก็ฉายชัดเข้ามาที่นัยน์ตา

ไม่เพียงแต่นางไม่สนใจจะตอบรับเสียงเหล่านั้น

หญิงสาวยังกระชากหน้าหนี ทิ้งไว้เพียง ความเฉยชา

เป็นอะไรหรือขอรับ นายหญิง?

ชายรับใช้รูปร่างดี หากแต่หน้าตาถูกบดบังไว้ด้วยรอยแผลเป็นทางยาวพาดผ่านที่แก้มซ้าย ซึ่งเข้ามาทำงานหลังพ่อเธอเสียไป

มันหาใช่เรื่องอะไรของเจ้า!!

ฮะๆ อย่าว่าแต่กระนั้นเลยนะขอรับ ข้าน้อยก็อยู่ในบ้านหลังนี้มา อืม... จะ 3 เดือนสินะขอรับ

แต่ข้าน้อย ยังไม่เคยเห็นนายหญิงมีไทน์ยิ้มเลยสักที

เอซาสหัวเราะขึ้นเจื่อนๆ พร้อมกับถ้อยคำถาม ที่อาจนำมาซึ่งความเดือดร้อน

แต่....ครานี้

หญิงสาวกลับทำได้แค่หลุบตาต่ำลง

ฮะๆ

มีไทน์หัวเราะขมขื่น ก่อนจะเดินจากไปโดยไร้สิ้นซึ่งคำตอบ

เคร้ง!!

ชามข้าวเนื้อดีถูกปัดตกลงพื้นอย่างไม่ใยดี

จะต้องใยดีไปใย ในเมื่อ มันมาจากนังผู้หญิงใจร้ายคนนั้น!

ไม่คิดเปล่า มีไทน์ลุกขึ้นและเดินหนีไปโดยทันที

ไม่เป็นไรนะขอรับนายท่าน

เอซาสที่ผ่านเข้ามาเห็น รีบเข้ามาช่วยนายท่านเมโลเลสเก็บชามที่ตกอยู่

ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ จะเป็นก็คงแต่เด็กคนนั้น

เมโลเลสเงยหน้าขึ้นจากพื้น ดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความเศร้าของนาง มองตามลูกสาวไป

มีไทน์น่ะ  ไม่พูดกับชั้นอีกเลย นับตั้งแต่อนีทัสเสียไป.. .. คงเป็นความผิดของชั้นกระมัง

รอยยิ้มเศร้าๆ ฉายอยู่บนใบหน้างดงามนั้น

นายหญิงขอรับ ทานอะไรซักหน่อยสิขอรับ ข้อน้อยเตรียมมาให้ท่านเต็มเลย ดูนิสิขอรับ

เสียงของชายหนุ่มแว่วมาจากข้างหลังของหล่อน ก่อนจะรีบเดินมาข้างหน้าทันก่อนที่หญิงสาวจะลุกหนีไป

สายตาของนางช่างว่างเปล่า.  ..

อืม... ลองซักหน่อยสิขอรับ ข้าน้อยแบกมาตั้งไกลกว่าจะถึงริมธารนี่ เพื่อนายหญิงเลยนะขอรับ

รอยยิ้มสดใสจริงใจ เผยออกมาจากใบหน้าขี้ริ้วของชายหนุ่ม หากแต่รอยยิ้มนำพาหน้าของเขาดูสดใส

ว่าไงขอรับ?  อืม.. . สักครู่นะขอรับ

เอซาสวางอาหารลงข้างม้านั่งของหญิงสาว และหันไปหยิบเอาผ้าปูพื้นผืนสวยที่ติดมาด้วยปูลงใต้ต้นแอปเปิ้ลใกล้ๆมานั่ง ก่อนจะหยิบเอาอาหารวางลงไปด้วยกัน

ทานยังงี้คงสะดวกกว่านะขอรับ

รอยยิ้มชัดฉายอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง

เหตุใด เจ้าถึงได้มีรอยยิ้มได้ง่ายดายเช่นนี้นะ! ?