จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #42 : sf คำอธิฐานด้วยน้ำตา ตอนที่3

''พระเจ้าทรงชอบทดสอบความรักมนุษย์''

''การสูญเสีย…การผลัดพรากคือสัจธรรมของชีวิตมนุษย์''

แต่คนที่ลูกรักจะยังอยู่ตรงนี้เสมอ คนรักของลูกอยู่ตรงนี้นะลูก เชื่อพ่อ คนที่ลูกรักอยู่ตรงนี้อยู่ในใจลูก

ผมมองบาทหลวงที่ยืนอยู่เคียงข้างผม หลวงพ่อผู้อารีย์ทอดสายตามองภาพที่ทอดยาวไปลายล้อมโบส์ถคริสเตียน

''สวรรค์'' หลวงพ่อพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผม

''พระองค์จะรับลูกของพระองค์ทุกคนไปอยู่บนนั้น''

ผมยิ้มที่ตรงนั้นตัวใหญ่มีความสุขดีใช่มั๊ย อยู่บนนั้นมองเห็นน้องหรือเปล่านะ

พี่เฝ้ามองริทอยู่ทุกวันใช้มั๊ย

ความรักของพี่เรื่องราวของเรา ริทยังจำมันทุกวัน

จูบแรกของเรา น้ำเสียงของตัว สายตาคู่นั้น รู้มั๊ยตัวใหญ่ ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาจะลืม

ไม่เคยเลยไม่มีเลยสักวัน

ผมสูดลมหายใจเขาเต็มปอด มองพระองค์ที่อยู่ฟากฟ้า

หากพระองค์จะอาทรลูกสักครั้ง ขอให้ลูกได้เจอกับเขาคนนั้นอีกแค่ครั้งเดียว…อีกแค่ครั้งเดียวก็ยังดี

ทำได้แค่หลับตาอ้อนวอนพระเจ้า

ขออีกครั้งนะได้โปรดจะพรากลมหายใจของลูกไปก็ได้

ขอให้ลูกได้เจอกับบุตรของพระองค์อีกสักครั้ง พระองค์ทรงพรากเขาไปจากลูกเร็วเหลือเกิน

เร็วจนมันไม่มันตั้งตัว

เร็วจนเราไม่ได้ลากัน

''เคยได้ยินเรื่องทูตสวรรค์มั๊ย ''อยู่ดีๆก็มีคนนั่งอยู่ข้างตัวบนเก้าอี้ไม้ที่ทอดยาว ชายหนุ่มหน้าตาหล่อคม ผมสีดำขลับในชุดสีขาวมองแล้วยิ้มมาให้ผม หัวใจผมเต้นรัว รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเขามีอะไรบางอย่างที่พิเศษ

''ตกใจเหรอ ผมชื่ออาทิตย์'' เขาเอาแต่ยิ้มแล้วมองไปที่ลายบนหลังคาโบสถ์

''เปล่าครับ''

คุณเห็นลายบนนั้นมั๊ย เทวดาที่มีปีกอยู่บนทรวงสรรค์

ครับ

''ทูตสวรรค์ นั้นทูตสวรรค์''

ถ้าสักวันพี่ไม่อยู่ พี่จะส่งทูตสวรรค์มาดูแลตัวเล็กแทนพี่นะ

''มีจริงเหรอครับ''

''ไม่รู้สิ แต่เคยได้ยิน''

ทูตสวรรค์มีปีกยาวสยายใหญ่ กางปีกเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำตา ตามหาคนรักที่ลวงหล่นลงมาจากฟากฟ้า ยอมผิดคำสัญญาต่อพระผู้เป็นเจ้า เพื่อเจอเธอที่อยู่ในดวงใจ

''ไซคีกับคิวปิด''

''ไม่ใช่ ''เขาส่ายหน้า แต่ดวงตาคู่นั้นกับแขวงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

เจ็บปวด…โหยหา…หวั่นไหว

''เจอกันอีกครั้ง…เพื่อจากกันตลอดกาล''

กึก!

เพื่อจากกันตลอดกาล เขาเงยหน้าขึ้นมามองผม คำพูดนี้บีบรัดหัวใจ

''ทำไมไม่คิดว่าเป็นโรมิโอกับจูเลียต''

''โรมิโอไม่ใช่ทูตสวรรค์''

''แต่ต้องจากจูเลียตตลอดกาล'' คำพูดที่ผมไม่เข้าใจ เขายืนขึ้นลวงมือเข้าไปไหนกระเป๋า ส่งยิ้มมาให้ผม ดวงตาคู่นั้นสั่นไหว

''คำขอของคุณพระองค์จะทรงรับรู้ ทูตสวรรค์มักได้กลิ่นหยดน้ำตา''

มืออุ่นๆเกลี่ยบนพวงแก้มผมเหมือนกำลังเช็ดคราบน้ำตา

 เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้

ตาคู่นั้น…ทำไมถึงเหมือน

ผมยืนนิ่งราวกับถูกสาป หัวใจเต้นรัว ผู้ชายคนนั้นยื่นหน้าเขามาใกล้

''คุณ!''ริมฝีปากสีแดงสดยื่นเข้ามาหา ปากเราเตะกันเพียงแผ่วเบา น้ำตาไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ผมกับหลับตาลงรับสัมผัส

''ฑูตสวรรค์รับคำอ้อนวอนขอของคุณแล้ว…''

หน้าของเราแนบกันอยู่สักพัก

แปลกที่ผมกับไม่หลีกหนีสัมผัส รู้แต่ว่าคุ้นเคย

รู้แต่ว่าเหมือนใครบางคน สายตาคมคู่นั้น

''ไม่มีใครรู้…ว่าคิวปิดไม่เคยทิ้งไซคี''

''แม้กระทั้งตัวไซคีเอง''

''เมื่อพระเจ้าทรงอภัยไซคีจะเจอคิวปิดอีกครั้ง…ตัวเล็ก''

''คุณ! ''ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งทันทีที่สัมผัสจากมืออุ่นร้อนห่างหายไป คำว่าตัวเล็กยังคงก้องอยู่ในหัว แต่ที่ตรงนี้ยังคงว่างเปล่า ผมหันตามประตูโบสถ์ที่ปิดอยู่มีเพียงแค่แสงแดดที่ลอดเข้ามาบางๆเท่านั้น

เขาคนนั้นหายไปแล้ว…เหลือแค่เพียงขนนกสีขาวนวลที่ร่วงหล่นลงบนพื้น

นี่ผมฝันหรือผมบ้าไปแล้วกันแน่น

………………………………………………………………………………….

''ร่างกายของคนไข้ปฎิเสธกับหัวใจที่ได้รับไป ผมแนะนำว่าให้ใช้หัวใจเทียมมาแทนหัวใจดวงใหม่''

''ผมไม่เปลี่ยน'' ใบหน้าหล่อคมนิ่ง

''แต่ถ้าคุณไม่เปลี่ยนตอนนี้ คุณรู้มั๊ยคุณกันมันจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณ''

''ผมมีเวลาอีกเท่าไหร่'' กันถามหมอหนุ่ม เขามองเงาตัวเองในกระจก ตั้งแต่เล็กจนโตเขาต้องทนกับโรคบ้าๆนี้ จนกระทั้งได้หัวใจดวงนี้ หนึ่งปีแล้วที่เขาอยู่กับมัน หัวใจดวงนี้อยู่ในร่างกายเขา

หัวใจที่เขาไปพรากชีวิตใครอีกคนมา

เขาเอามือแนบอก…

ผมเป็นหนี้คุณ…ผมจะทำให้คุณเจอกับเขา

อยากเจอกับเขาใช่มั๊ย ผมจะพาคุณไปเจอเขานะ

ผู้ชายคนนั้น…ตัวเล็กของคุณ

''สามเดือน'' คุณมีเวลาอีกสามเดือนคุณกัน

''ครับสามเดือน'' เขาปล่อยให้หมอหนุ่มเดินออกไปอย่างหัวเสีย กระชากสายน้ำเกลือที่อยู่ในแขนออก ก่อนหยิบหนังสือนิยายเรื่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

นิยายที่เขาไม่เคยจะอ่าน แต่เพราะเป็นบทหนังที่เขาต้องรับเล่นเป็นเรื่องต่อไปเลยเก็บมันไว้ มารู้ที่หลังว่าติดปัญหาเรืองที่คนแต่งไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตอนจบ จนพี่อาร์ทเจ้าของหนังไม่พอใจ เรื่องนี้เลยถูกยกเลิกไป จนกระทั้งเมื่อวานที่เจ้าตัวโทรมาบ่นให้ฟังอีกครั้งว่าอยากได้เรื่องนี้ อยากให้เขาอ่านตอนจบว่าพอจะรับเล่นได้หรือเปล่า เขาเลยหยิบมันมาอ่าน

เราสองสามคน เขาเปิดมันอ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บ

หัวใจยิ่งเต้นรัว จนเผลอทำมันล่วงหล่นอยู่บนพื้น

อาจเป็นเพราะโชคชะตาหรืออะไรก็ตาม เขาก้มลงไปเก็บ แต่หนังสือถูกพลิกคว่ำสายลมเย็นๆผลัดจนถึงหน้าสุดท้าย

ประวัติผู้เขียนที่ตามมาด้วยรูปหน้าของใครบางคนที่อยู่ในความทรงจำ

''อีกไม่นานเราจะได้พบกัน…ตัวเล็ก''




......................................................
งงใช่มั๊ย ลองทายดูมั๊ยว่าอะไรเป็นอะไร หายไปนานเนอะใครลืมเเนะนำให้กลับไปอ่านตั้งเเต่เราสองสามคน


17เม้นเจอกันค่ะ