จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #23 : sf เราสองสามคน ตอนที่2 อัพครบ100%

  

 

คนเรามันก็มีสองด้านเหมือนเหรียญนั้นแหละ มีทั้งด้านที่ดีแล้วก็ด้านที่ชั่ว บังเอิญกูมีด้านที่ชั่วมากกว่าไง  เรื่องของเรามันก็เลยเป็นแบบนี้

แต่ว่า…แต่ว่านะ ถึงจะรู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันจะเจ็บปวดขนาดนี้ ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายกูกับมึงจะเดินมาถึงทางตัน กูก็ไม่เคยเสียใจ

เพราะกูรู้ว่าทั้งหมดที่กูทำไป เพราะว่ากูรักมึง

รักมึงไงกัน

หนึ่งปีก่อน……………………

''พรุ่งนี้กูจะได้แต่งงานแล้วนะริทมีความสุขเป็นบ้าเลยว่ะ''

''มีความสุขแบบนี้มันต้องดื่ม เชียส ดื่มสิวะไอริท กูรักมึงนะ ''แก้วเหล้าสองแก้วกระทบกันทั้งๆที่ริทไม่เต็มใจนัก ร่างสองร่างคล้องคอกันโยกไปโยกมาตามจังหวะเพลงในพับ

''มีความสุขเหรอ ''เขายิ้มอย่างขืนขมยิ่งได้ยินคำว่ารักยิ่งอยากจะร้องไห้

รักกูแต่ทำไมไปแต่งงานกับคนอื่นละ ทำไมเหรอกัน

เขามองหน้ากัน ชายหนุ่มผมสีดำขลับ นัยต์ตาสีน้ำตาลเข้ม  เพื่อนสนิทคนเดียวที่มี เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ร้องไห้ หยดน้ำตามีมันคนเดียวที่ทำได้

มันมีอิทธิพลกับหัวใจเขาขนาดนี้

ถ้าเป็นคุณ คุณจะยอมเสียคนที่เป็นทุกอย่างในชีวิตให้กับคนอื่นหรือเปล่าละ

คนที่เป็นเหมือนลมหายใจ

…แต่ถ้าเป็นผม ผมไม่ยอม

รถคันเก่งจอดลงหน้าคอนโดหรูย่านชานเมือง คนที่ขึ้นชื่อว่าจะเป็นเจ้าบ่าวเมาแทบจะไม่ได้สติ

กันกำลังร้องเพลงไม่เป็นภาษาให้คนตัวเล็กที่แบกเขามาฟัง

ถึงสักทีไอบ้าหนักชะมัด บ่นมันไปแบบนั้น แต่เวลามันเมาเขาก็แบกมันขึ้นมาทุกที

เขากำลังจ้องใบหน้าหล่อคมที่หลับสนิท มือเรียวเล็กลูบไล้โครงหน้าราวกับอยากเป็นเจ้าของ

น้ำตาหยดใสๆไหลริน มันเหมือนมีมีดมากรีดอกเขาแค่คิดว่าพรุ่งนี้คนตรงหน้าก็จะมีเจ้าของ

แล้วเจ้าของมันทำไมไม่ใช่เขา

''ไอเตี้ย ไม่มีกูแล้วอย่าขี้แงนะ ดีใจกับกูละสิกูจะแต่งงาน''  กันลืมตาปรือพูดกับคนตัวเล็ก เช็ดน้ำตาให้อย่างเคย

ไอเด็กขี้แงเอ๊ยขี้แงชะมัด

อือ กูมันขี้แงไอกัน กูมันขี้แง

 ยิ่งสัมผัสอบอุ่นที่พวงแก้ม น้ำตายิ่งไหลริน

อย่าไปเลยนะ อย่าเป็นของใครเลย ถ้าไม่มีมึงแล้วใครจะเช็ดน้ำตาให้กู

''อย่ามาทำซึ้งลุกขึ้นมาแดกยาแก้แฮงค์ก่อนเลย ถ้าแฟนมึงรู้ว่าเจ้าบ่าวไปแดกละมุดมาจบแน่พ่อเจ้าบ่าว''

พละออกลุกขึ้น แต่กันกับดึงเขาไปกอด

''มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับกูนะ ไม่ว่ากูจะมีใครแต่เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปใช่มั๊ยไอริท''

เพื่อนเหรอ สถานะที่มึงให้มึงเคยถามกูมั๊ยว่ากูอยากได้หรือเปล่า

คำว่าตลอดไปของมึงมันยาวนานแค่ไหนวะ นานจนกูหมดลมหายใจเลยหรือเปล่า

''นอนนิ่งๆเดี๋ยวกูถอดถุงเท้าไห้'' เพื่อนกันเขาไม่ทำให้เพื่อนขนาดนี้หรอกไอกัน

''เหมือนเมียกูเลยว่ะริท ถ้ากูไม่มีมัดหมี่กูแต่งกับมึงแล้วนะเนี่ย''

หึ ถ้าได้กูเป็นเมียมาแล้วมึงจะซึ้ง

''จริงๆนะ ถ้าไม่มีหมี่กูคงชอบมึงว่ะริท'' คนพูดนอนนิ่งๆยิ้มออกมาบางๆ

ถ้าไม่มีเขาคนนั้นมึงจะชอบกูจริงๆเหรอวะ ความคิดบางอย่างมันแล่นเข้ามาในหัว

เห็นแก่ตัวกำลังจะเห็นแก่ตัวนะริท ทำร้ายมัน แต่จะให้ปล่อยมือมันไปเขาทนไม่ได้

ความจริงที่ว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้นอนข้างๆมันอีกแล้ว ไม่ได้ตื่นขึ้นมาใช่ลมหายใจพร้อมกัน ไม่ได้เห็นรอยยิ้มทะเล้นๆ ไม่มีเสียงหัวเราะกวนประสาท ไม่มีมือคู่นี้ที่คอยเช็ดน้ำตา

ทั้งๆที่เตรียมใจไว้ตั้งนานแล้ว แต่ว่านะ  ...แต่ว่า

กูขอโทษไอกัน คนๆนี้ปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ

ทั้งๆที่กูรู้ว่ามันเป็นเรื่องเลวทรามแต่กูก็จะทำ กูปล่อยมึงไปไม่ได้ กูยอมเป็นเทวดาเลวทรามที่ได้ครอบครองตัวมึง ถึงแม้ว่ามึงจะเกลียดกูก็ยอม

เขาเดินเข้าไปหยิบยาในลิ้นชักทั้งๆที่มือไม้เริ่มสั่น

คนเราก็เหมือนเหรียญนั้นแหละ เหรียญมันมีสองด้าน มีทั้งด้านดีแล้วก็ด้านที่ชั่ว

เขาก็เป็นคนธรรมดา ที่มีด้านมืดมากกว่า

''ขอโทษนะ…ขอโทษไอกันกูขอโทษ''

ขึ้นก่อน กินยาซะพรุ่งนี้จะได้หายปวดหัว ส่งน้ำให้คนเมาที่ลืมตาปรือขึ้นมามอง

ยาเม็ดเล็กๆถูกยัดเข้าปากตามด้วยน้ำ

''แต่อย่างไงซะ มึงก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับกูนะ ''คนเมาส่งสายตาขอบคุณ แต่ร่างบางกับมองอย่างไร้ความรู้สึก

มันเปลี่ยนไปแล้วแหละไอกัน อีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามันจะเปลี่ยนไปแล้ว สถานนะของกูกับมึง

ยาเม็ดนั้นจะเปลี่ยนสถานะของเราสองคน

แต่มึงรู้ไว้นะ…แม้จะเห็นแก่ตัวแต่ทุกอย่างที่กูทำไปเพราะคำว่ารัก คำว่ารักคำเดียว



ตัดฉับ

เอ็นซี ครับ

………………………………………………………………………….

 อีกห้าสิบเปอร์เซ็น

รักเหรอ หึ ยังจะต้องถามอีกเหรอ

นายก็น่าจะรู้คำตอบดี ว่าคนอย่างฉัน…

ต่อให้ตายก็ไม่มีวันรักคนอย่างนาย ไม่มีวันรัก

ต่อให่ตายก็ไม่มีวันรัก ทำไมจะไม่รู้ล่ะทำไมจะไม่รู้ คำตอบของนายเหมือนมีดมากรีดลงหัวใจฉันรู้มั๊ยกัน ทั้งสายตาทั้งคำพูดตอบย้ำความรู้สึกของคนพูดได้เป็นอย่างดี

แต่ยังไงซะ สักวันก็ลืม

แต่ยังไงซะ สักวันก็ต้องตายจากกัน

และเมื่อถึงวันนั้น สักวันฉันจะลืมนายได้แน่ๆกัน…แค่ต้องรอเวลา

…แค่ต้องรอเวลาเท่านั้น

………………….

''คุณก็รู้ว่าคุณเป็นอะไรนะริท เนื้องอกที่สมองยิ่งวันมันยิ่งจะใหญ่ขึ้นถ้าคุณตัดสินใจผ่าตัดตอนนี้เปอร์เซนเสี่ยงมันจะลดน้อยลง'' คุณกำลังรอเวลาอะไรผมไม่เข้าใจ

หมอหนุ่มกำลังมองคนไข้ที่แสนดื้อรั้น เขาเดินมาหาคนดื้อที่กำลังนั้งหมุนปากกาเล่น ตาเรียวมองต่ำลงอย่างไม่ตั้งใจจะฟังเขาสักเท่าไหร่

''ผมมีงานที่ต้องทำคุณก็รู้ ผมมีคนที่ต้องดูแลผมไม่เป็นไรหรอก'' เสียงตอบอู้อี้แต่คนตัวเล็กยังไม่วางปากกา

''คุณไม่เชื่อผม'' น้ำเสียงตัดพ้อเล็กๆ หมอก้องดันไหล่คนตรงหน้าให้หันกับมามองเขา

''ผมขอโทษ…แต่อย่าทำให้เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่เลย ผมรู้ดีว่าตัวผมไม่เป็นอะไร ''สายตาคู่สวยหันมาสบตาหมอหนุ่ม รอยยิ้มบางถูกผ่อนออกมา แต่แววตาอย่างนั้น มันกำลังทำให้หัวใจสรวิชญ์ หวาดหวั่น

สายตาเชยชาแบบนั้นเหมือนคนที่พร้อมจะตายเมื่อไหร่ก็ได้

''ผมกลัวคุณจะตายเพราะเขาริท''

''ผมยังไม่ตายตอนนี้หรอกนะ ผมยังอยู่ได้อีกนานคุณไม่ต้องกลัว''  ร่างเล็กลุกขึ้นยืน แว่นตายี่ห้อดังถูกปิดลงบนดวงตาคู่หวาน

 ผมยังตัดใจจากเขาไม่ได้เลย… แล้วลมหายใจของผมจะไปจากเขาได้อย่างไงกัน

……………………………………………………………..

 เสียงกรี๊ดดังมาจากเล่าแฟนคลับ เกือบตลอดระยะทางที่เดินมาภายในห้างสรรพสินค้า  ชายหนุ่มร่างสูงโป่รง ผมสีน้ำตาลเข้มสไลด์ เข้ากับรูปหน้า ติ่งหูข้างซ้ายถูกประดับด้วยเพรชชิ้นเล็ก ดาราหนุ่มชื่อดังกำลังเดินมาหาใครบางคนที่นั้งรออยู่ในร้านอาหาร

แต่สีหน้ายังคงเรียบสนิทนัยต์ตาคู่คมฉายแววรำคาญเสียด้วยซ้ำ

มันอะไรกันนักหนาว่ะกับแค่รักโปรโมต เขามองคนตัวเล็กที่นั้งลงดูดน้ำอยู่เงียบๆก่อนจะนั้งลงฝั่งตรงข้าม

''ไม่เบื่อบ้างหรือไงหะ ''โตโน่ถามริทที่ตีหน้านิ่งสนิท

'' แล้วที่ไม่พูดนี่หรือว่าไม่ได้เอาปากมาหรือว่ายังไง '' กวนโมโหชะมัด ไอ้เด็กนี่

''ผมเลือกอะไรไม่ได้นี้ ถ้าเลือกได้ผมคงไม่เลือกคุณชายขี้โมโหแบบพี่มาเป็นแฟนกำมะลอให้ผมหรอก เฮอะ เชื่อสิ''  น้ำเสียงติดรำคาญแววตาเฉยชา ก่อนจะตอบกับเสียงเรียบ

แต่อีกคนกลับเอื้อมมือมาเช็ดคราบกาแฟที่มุมปาก ก่อนเสียงกรี๊ดที่ดังมาจากนอกร้านจะดังมาอีกระลอก

''พี่นี้ สร้างภาพเก่งชะมัด''

''ก็คงงั้น'' ร่างสูงหยักไหล่ ส่ง ๆก่อนจะมองคนตัวเล็กนิ่งๆ ความเงียบเขามาปกคลุมที่โต๊ะอีกครั้ง จนกระทั้งสายตาคู่สวยมองใครอีกคนที่เดินผ่านโต๊ะเขาไป

ไม่มีคำทักทาย ไม่แม้จะหันกับมามองสักนิด ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน

เขามองผู้ชายผิวเข้มที่นั้งลงบนโต๊ะข้างๆกับผู้หญิงคนนั้นที่ออกมาจากห้องเขาเมื่อคืนนี้

รอยยิ้มสวยบนใบหน้าคมที่ยกยิ้มจนแก้มบุ๋มให้กับหญิงสาวตรงหน้า ไม่ได้เห็นมานานแล้วสินะรอยยิ้มแบบนี้

ไม่ใช่ของนายอีกต่อไปแล้วริท รอยยิ้มแบบนั้นเป็นของผู้หญิงคนนั้น เขาได้แต่ซ้อนหยดน้ำตาไม่ให้ไหลริน

นายมันใจร้ายกับฉันชะมัดเลยกัน

''แฟนนายเหรอ'' อยู่ดีๆคนตรงหน้าก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ แต่น้ำเสียงฟังดูเย้ยหยัน

''เปล่า''

''แต่สายตานายมันบอกว่าใช่นี่ มากับกิ๊กหรอ''

''ถึงจะไม่ตอบแต่สีหน้านายบอกฉันหมดแล้วริท''

''ก็ไม่แปลกหรอก ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลก สักนิด ''

''สำหรับคนอย่างพวกเรานะ''

''คำว่ารักนะมีค่าไม่พอสำหรับใครหรอก''

''เพราะฉะนั้น อย่าคาดหวังในความรักเพราะมันเป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนสิ้นดี  เชื่อฉัน ''ไม่ได้พูดกับคนตรงหน้า แต่กำลังบอกตัวเองต่างหาก โตโน่ยืดตัวตรงก่อนจะดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นตาม แว่นตาเรย์แบนถูกสวมขึ้นปิดบังดวงตาที่สั่นเทาของร่างสูงโป่รงก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหา

แต่ริทกับดึงหน้าออก

''พี่จะทำอะไรผม ''

''เล่นละคร''

''อะไรนะ''

''ละครฉากใหญ่ ''โตโน่จับท้ายทอยคนตัวเล็ก ก่อนจะโน้มหน้าเขาไปหาริมฝีปากของคนที่ยังไม่ทันตั้งตัว แต่สายตากับจ้องมองคนอีกโต๊ะที่มองเขาสองคนนิ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกยกยิ้มขึ้นมาบนมุมปากดาราหนุ่ม

ไม่ใช่จูบ แค่เพียงริมฝีปากแตะปากบางเท่านั้น แต่กับเรียกเสียงกรี๊ดกราดจากเล่าแฟนคลับได้เป็นอย่างดี

''พี่โตโน่จูบพี่ริท''

''พี่กันจะไปไหนค่ะ'' เสียงเรียกจากสาวน้อยที่นั้งอยู่ข้างๆลุกขึ้นตามคนผิวเข้ม ที่กำลังจะเดินผ่านคนตัวเล็กกับดาราหนุ่ม เสียงกระซิบแผ่วเบา แต่กับได้ยินประโยคหนึ่งของอีกคน

สีหน้าเย็นชาแบบที่เจ้าตัวเคยทำ ก่อนจะหันมายิ้มที่มุมปาก

''ร่านไม่เลือกจริงๆนะแต่ขอโทษด้วยที่ฉันกับไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากขยักแขยงนาย''

''ถ้าอยากขนาดนั้นจะให้ฉันช่วยออกค่าโรงแรมให้สักคืนก็ได้นะ เพื่อจะแก้อาการอยากของนายได้บ้าง''

''กัน'' เขาได้แต่เรียกชื่อคนตรงหน้าซ้ำไปซ้ำมา

ในสายตานายฉันเป็นคนแบบนี้สินะ เป็นคนง่ายๆที่นอนกับใครก็ได้ ก็สมควรแล้ว ฉันมันทำตัวไม่มีค่าเอง

ใช้วิธีนั้นเพื่อได้นายมา ฉันมันเลวเอง

''ขอบใจนะ แต่ถ้าฉันอยากเมื่อไหร่ฉันคงไม่ต้องพึ่งเงินค่าโรงแรมจากนายหรอก คนง่ายๆอย่างฉันจะนอนกับใครที่ไหนก็ได้ คนอย่างฉันมันง่ายจะตายแค่รักคำเดียวฉันก็ยอมทำหมดทุกอย่าง

นายก็หน้าจะรู้ดี''

เขาซ้อนหยดน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลริน พยายามไม่อ่อนแอให้คนตรงหน้าเห็น ก่อนฝืนยิ้มออกมา

''ไปกันเถอะพี่โตโน่ คืนนี้ริทจะไปค้างที่บ้านพี่'' ดึงโตโน่ให้เดินตามเขาไป เจ็บหัวใจชะมัด

คนอย่างเขาต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่มีวันเข้าไปอยู่ในหัวใจ

ความรักเป็นเรื่องที่งี่เง่าและเหน็ดเหนื่อยมาก จนตอนนี้เขาอยากยอมแพ้

ไม่รักกันเลยสินะ เพราะถ้ารักเขาสักนิด กันคงไม่ยอมปล่อยให้เขาไป อยากจะให้กันโวยวาย ด่าทออะไรก็ได้ แค่บอกว่าไม่ให้ไปเขาคนนี้ก็จะยอมอยู่

แต่เขาคนนั้นไม่แม้แต่จะปรายตามอง

ยอมแพ้แล้วริทคนนี้ยอมแพ้แล้วจริงๆ


คงถึงเวลาที่ต้องคืนหัวใจให้นายสักทีก่อนที่เวลาของเราจะหมดลง


.................................................................................................................
เดี๋ยวจะมาลงจำเลยรักต่อจร้า เม้นหน่อยน้าค่ะ ส่วนเอ็นซีไรต์ส่งไปให้เเล้วเน้อ

คิดว่าเรื่องนี้ใครผิด ระหว่างริทที่ทรยศกัน

หรือกันที่ใจเเข็งเหลือเกิน