จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #24 : ตามหา

 

''เมาเหมือนหมาแบบนี้ก็สมควรแล้วที่ริทมันหนี หึ'' เสียงทุ้มนุ้มดังมาจากด้านหลัง  จนร่างคมเข้มที่เมาแต่ยังพอหลงเหลือสติอยู่บ้างหันกลับมามอง

''พี่เก่ง ไม่ได้เจอกันนานนะ'' แม้เสียงเพลงจะกลบ ที่นี้จะมืดไปหน่อยก็ยังเห็นสีหน้าเรียบเฉยของคนตรงชัดเจน จะมาหัวเราะเขาละสิ หึ

''ถ้าจะมาซ้ำเติมละก็กลับไปซะ ''ตอนนี้สภาพของเขาแทบจะดูไม่ได้ด้วยซ้ำกันพยายามลุกขึ้นยืนแต่กลับทรงตัวแทบไม่อยู่ จนเก่งต้องเข้าไปประคอง แต่ถูกปัดมือออก

''ไม่ต้องพี่เก่งไม่ต้องเจ็บแค่นี้มันยังไม่ตาย หึ เจ็บกว่านี้มันยังไม่ตายเลย คนหลอกลวงคนไม่มีหัวใจหึ สะใจแล้วใช่มั๊ย สะใจสิ หัวเราะสิ หัวเราะเยาะออกมาสิว่ะ'' ดึงคอเสื้อวาโย น้ำตามันไหลอยู่ที่หางตา

''ไอกันมึงตั้งสติหน่อยสิตอนนี้ริท...''

''อย่าพูดชื่อ''

''…?''

''อย่าพูดชื่อคนทรยศออกมา ทำเป็นใสซื่อแต่ก็ร่านไม่เลิกหึ''

''อะไรนะ ร่านไม่เลิกเหรอ ไอกัน พลั๊ก ''หมัดหนักๆกระแทกเขาที่ปากคนที่ยืนแทบจะล้ม ทั้งๆที่คิดว่าจะข่มใจกับมันจนถึงสุด แต่เก่งกับหมดความอดทนชี้หน้าคนที่ล่วงลงกับพื้น

''เจ็บเป็นเหมือนกันเหรอมึงไอสัดกัน ที่มึงทำคนอื่นทำไมไม่คิด คนอย่างมึงจะเป็นพ่อใครได้วะดีหะจะเป็นพ่อใครได้ ''กระชากคนผิวเข้มเขามาหาตัว

หึลูกเหรอ เขาเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะหันไปจ้องหน้าวาโยอย่างท้าทาย

''เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกผมพี่ก็รู้  แต่มันเป็นลูกไอบ้านั้นต่างหาก '' 

'ไม่ใช่ลูกมึง อ่า ไม่ใช่ลูกมึงใช่มั๊ยไอกัน ลูกชู้สินะ พลั๊ก ''หมัดหนักๆกระแทกมุมปากหน้าคมอีกหมัด

''หมัดนี้กูเรียกสติให้มึงไอกัน เพื่อสมองมึงมันจะทำงานขึ้นมาบ้าง มึงไม่รู้จริงๆหรือไงว่าริทไม่เคยมีใครนอกจากมึง หะ มึงไม่รู้หรือไงว่าริทไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากมึงคนเดียว''

ทำไมไม่เป็นกูวะไอกันที่ได้ครอบครองหัวใจริท ทำไมต้องเป็นมึงคนที่ทำร้ายชีวิตคนอื่น

''มะ หมายความว่าอย่างไงพี่เก่ง'' สายตาคมจ้องมาวาโยเหมือนกำลังจะหาคำตอบ

''บอกมาสิที่พี่พูดมาเมื่อกี้มันหมายความว่าอย่างไง''

ริทไม่เคยมีอะไรกับคนอื่นแล้วริทจะท้องกับมันได้ยังไง ริทมีอะไรกับผมแล้วเด็กในท้องจะเป็นลูก''ของคนอื่นได้ยังไงถ้าไม่ใช่….''

''ใช่จะเป็นลูกของคนอื่นได้ยังไงถ้าไม่ใช่ลูกมึง เด็กในท้องริทเป็นลูกมึงไอกัน ริทท้องกับมึง''

''แต่ริทบอก…''

''ว่าไม่ใช่ลูกมึงใช่มั๊ย แล้วมึงก็เชื่อเหรอ ริทมันโกหกมันไม่อยากให้คนอย่างมึงมาข้องเกี่ยวกับชีวิตมัน แล้วมันก็ทำสำเร็จ''

''แล้วผมจะเชื่อพี่ได้ยังไง ''

''มึงไม่ต้องเชื่อกูก็ได้ไอกัน ตอนนี้ริทหายไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้ แต่ถ้ากูเจอริทก่อนมึงก็อย่าหวังว่ามึงจะได้อยู่ข้างๆริทอีก กูเอาโอกาสสุดท้ายมาให้มึง เพราะอย่างน้อยครั้งนึงมึงกับกูก็เคยเป็นเพื่อนกัน แต่ถ้ามึงไม่ต้องการกูจะคว้าริทมาไว้เอง''

''มึงจะไปไหน''พูดยังไม่ทันจบคนผิวเข้มก็ลุกออกไปแล้ว

''ผมจะไปหาริท ถ้าผมไม่เจอลูกกับเมียผมจะไม่กลับมาให้พี่เห็นหน้าอีกผมจะอยู่ข้างๆริทแล้วพี่จะไม่มีวันได้ริทไปผมสัญญา ''

………………………………………………

''อ้าวคุณมาทำอะไรตรงนี้ กำลังท้องกำลังไส้ถ้าหน้ามืดมาแล้วจะยุ่งนะ'' เสียงหญิงสาววัยสี่สิบกว่าเจ้าของบ้านเช่าหลังเล็กๆริมน้ำที่อัพวา  ประคองร่างเล็กที่ยืนรับลมให้นั้งลงศาลาริมน้ำ

''แล้วพ่อของไอหนูไปไหนซะละทำไมปล่อยเมียให้มาลำบากคนเดียวแบบนี้ นี่อยู่คนเดียวถ้าเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะทำอย่างไง บ้านริมสวนแบบนี้เป็นอะไรขึ้นมาจะลำบากนะคุณ''  ป้าใจบ่นออกมาเบาๆ แต่สีหน้าคนตัวเล็กกับฉายแววเจ็บปวด

พ่อของเด็กเขาไม่สนใจหรอกว่าคนๆนี้จะเป็นจะตายอย่างไง

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา

''เขาตายไปแล้วครับป้า'' ตายไปจากใจริทนานแล้ว

เด็กคนนี้ไม่มีพ่อหรอก

ใช่ตายไปแล้วกันตายไปจากริทนานแล้ว

เขาเป็นลูกของริทคนเดียว  มีแม่คนนี้คนเดียว มือเล็กลูบท้องตัวเองเบาๆ

แค่แม่คนนี้ก็พอแล้วใช่มั๊ยลูกถ้ามีพ่อเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนั้นอย่ามีซะดีกว่า

ในเมื่อเขาคนนั้นไม่เคยรัก…

ก็คงต้องถึงเวลาตัดใจสักทีริท

……………………………

นี่แหละมั้งที่เขาเรียกว่าเวรกรรม

วาโยมองหน้ารุ่นน้องที่สภาพแทบจะดูไม่ได้ เดือนนึงเต็มๆที่มันตามหาคนตัวเล็ก จนแทบบ้า

ตอนที่เขาอยู่มึงไม่เคยจะคิดจะรักษาเขาไว้ พอเขาหายไปถึงพึ่งมารู้ว่าเขามีค่า

กูจะสงสารหรือสมน้ำหน้ามึงดีวะไอกัน

''จะไปไหนอีก เ''ขามองคนหมดสภาพที่ไข้ขึ้นสูง จนเขาต้องลากมันมานอนที่คอนโดกำลังทำเก่งลุกขึ้นจากเตียง

''กูถามว่าจะไปไหนไอกัน''

''จะไปตามหาริท ''กันตอบก่อนยันตัวลุกขึ้น

''หึ แค่ยืนยังลุกไม่ไหวจะไปหาริท สภาพแบบนี้ เดินออกจากห้องกูให้รอดก่อนเถอะวะ'' วาโยได้แต่ส่ายหัวสมเพช คนที่ลุกขึ้นยืนสะบัดหัวไปมาสองสามที ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องแล้วกับต้องล้มลง

''สภาพแบบนี้แล้วยังไม่เจียม นอนซะไอกัน ถ้ามึงหายแล้วค่อยออกไป เที่ยงคืนกว่าแล้ว ริทมันคงไม่ออกมาให้มึงหามันหรอก เชื่อกู อีกอย่างข้างนอกฝนตกหนัก ถ้ามึงออกไปตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์''

''แต่ผมจะไปหาริท'' เขาพยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆที่ตาเริ่มพล่ามัว  

''ไอกันมึงอย่าดื้อได้มั๊ยวะ ไปตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์ กูบอกให้กลับไปนอน เ''ก่งขึ้นเสียงดัง กระชากคนตรงหน้ากลับ แต่กับถูกกันใช่แรงที่มีผลักออก

''อย่ามายุ่งกับผมพี่เก่ง''

''กูบอกให้กับไปนอนไอกัน!!! ''อย่าให้กูหมดความอดทนนะ

''ไม่''

''มึงจะทำแบบนี้ทำไมวะกูไม่เข้าใจ  มึงกำลังจะทำให้กูเห็นใจว่ามึงรักริทมาก ห่วงริทมาก

หรือกำลังจะบอกกูว่ามึงห่วงลูกกับเมียมึงมากกว่าตัวเอง ทั้งๆที่เมื่อก่อนมึงทำเลวกับเขาไว้ตั้งเท่าไหร่  ตอนนี้มึงกำลังจะโกหกอะไรกูไม่เข้าใจมึงจริงๆ แต่ถ้าจะให้กูสงสารกูบอกมึงตรงนี้เลยไม่มีทาง'' เก่งสบถอย่างหัวเสียก่อนจะหันไปมองอีกทาง

อยากจะไปตายห่าที่ไหนก็ไป

''ฝนตก ''อยู่ดีเสียงทุ้มของคนไม่สบายก็พูดขึ้นมา จนทำให้วาโยต้องกับมามอง ดวงตาสีหม่นหลุบลงต่ำ  มือหนากำขึ้นก่อนจะพยายามฝืนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

''ริทนะเขากลัวเสียงฟ้ามากเลยนะพี่เก่ง'' ยิ้มฝืนๆก่อนจะปราดน้ำตาที่ไหลรินบนดวงตาข้างซ้าย

รู้ทั้งรู้แต่ไม่เคยได้อยู่ข้างๆ

สองมือคู่นี้มีแต่ทำร้ายมาตลอด

'ริทเจ็บกันพอแล้ว ริทไม่ไหวแล้วฮึก พอแล้ว พอนะ'

'เจ็บเหรอริทงั้นก็จำไว้ ว่ายิ่งนายเจ็บมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเกลียดนายมากเท่านั้นนายเกลียดฉันมากกว่า หรือฉันเกลียดนายมากกว่าหึ'

'แต่ยังไงริทก็ยังรักกันนะ ถ้ามันจะแบ่งความเจ็บปวดของกันไปได้บางริทยอมให้กันทรมาน ถ้ากันจะเจ็บปวดน้อยลงจะทรมานริทจนตายริทก็ยอม'

'นายมันก็แค่โสเภณีข้างทางชั้นต่ำราคาถูกๆที่ฉันเอามาบำบัดความอยากให้ตัวเอง ไม่รักไม่เคยรักจำไว้นะริท ต่อให้ตายฉันก็ไม่มีวันรักคนอย่างนาย ไม่มีวัน'

ทำไว้เท่าไหร่คนๆนี้จะชดใช้ให้ทั้งหมด

ริทเสียน้ำตามาเท่าไหร่ คนเลวคนนี้จะชดใช้ให้ครับ

เขาคนนี้ยังเจ็บไม่ได้ครึ่งริทเลยด้วยซ้ำ แล้วจะให้ยอมแพ้ง่ายๆไม่มีทาง

''ตอนนี้ริทอาจจะกำลังกลัวก็ได้ ริทเป็นอะไรหรือเปล่าพี่เก่ง ฝนตกแบบนี้ริทจะหนาวมั๊ยผมเป็นห่วงริท พี่ได้ยินมั๊ยผมเป็นห่วงลูกกับเมียผม  ผมจะไปตามหาเขา''

''แล้วมันไม่สายเกินไปเหรอวะไอกัน มึงไม่คิดว่ามันสายไปแล้วหรือไง ที่จะไปเป็นห่วงเขาตอนนี้'' เขาจ้องไปที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่กำลังสั่นเทาพร้อมๆกับลมหายใจ สายตามันเจ็บปวดขนาดนั้น

''ผมไม่รู้ว่ามันจะสายไปมั๊ย แต่ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด เพราะผมรักริท ต่อให้ตายผมก็ไม่แคร์''

''ขอบคุณนะพี่เก่งขอบคุณจริง ถึงพี่จะเกลียดผมแต่ผมก็อยากให้พี่รู้ไว้นะอย่างไงพี่ก็ยังเป็นพี่ชายของผมอยู่ดี แต่พี่คงไม่ให้อภัยผมสินะแต่ไม่เป็นไรก็ผมมันเลวนี่'' สองเท้าเดินออกจากห้องไปแล้วช้าๆ แต่ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง

''โรงพยาบาลอัศวะรุ่งเรือง แถวๆอัพวา เมื่อสองอาทิตย์ก่อนริทไปฝากท้องที่นั้น ถ้ามึงรักริทจริงอย่างที่ปากมึงว่าหาริทให้เจอ แล้วค่อยกับมาเรียกกูว่าพี่ไอกัน''
................................................................................................................................................

 อยากจะสารภาพว่าบางทีก็อยากจะลบเรื่องนี้ทิ้งไปซะเหมือนกัน
จนกระทั้ง มีคนมาทวงก็เลยเเอบดีใจที่มีคนอ่านอยู่
ขอบคุณที่ติดตามขอบคุณที่เป็นกำลังใจถ้าไม่มีรีดเดอร์คงเขียนมาไม่ได้ถึงขนาดนี้
ใครที่ยังไม่ได้เอ็นซี ตอนที่เเล้ว ช่วยเเอดเป็นเเฟนคลับหน่อยครับ
อะไร อะไรก็...เราส่งข้อความไปให้ไม่ได้มันขึ้น ไม่อนุญาติให้เข้าจุ๊จุ๊อ่ะ