Twins ฝาแฝดกระจกเงา [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

:) Shalunla

บทนำ

“ฉันผิดหวังในตัวแกจริงๆ ทำไมไม่ทำให้ได้อย่างพี่ หัดดูพี่เขาเป็นตัวอย่างบ้างสิ ไม่ใช่แค่ทำตัวเหลวแหลกไปวันๆแบบนี้ ฝาแฝดประสาอะไร!”

เสียงเล็กแหลมของหญิงสาววัยกลางคนกำลังด่าทอลูกชายคนเล็กของตนอย่างรู้สึกผิดหวังปนความโมโห ที่ผลการเรียนสู้พี่ชายคนโตไม่ได้ ทั้งที่เป็นพี่น้องฝาแฝดกันแท้ๆ จึงทำให้ผู้ที่ให้กำเนิดรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก ทั้งที่รูปร่าง หน้าตาก็เหมือนกันทุกอย่าง หากแต่ด้านการเรียน หรือด้านกีฬาแฝดคนน้องก็ไม่สามารถสู้คนพี่ได้เลย

“พอเถอะครับแม่ แวร์วูฟอาจจะมีเรื่องเครียดอยู่ก็ได้ อย่าถือสาเลยครับ”พี่ชายฝาแฝดที่อายุห่างกันเพียง 5 นาทีนามว่า ‘ไลแคนท์’ พูดปรามผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงแลดูห่วงใยผู้เป็นน้องอย่างแวร์วูฟ แต่เปล่าเลย ข้างในนั้นกลับกำลังตอกย้ำด้วยความซะใจและกำลังคิดว่าอยากให้ผู้เป็นแม่ดุคนเป็นน้องให้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่เพื่อรักษามาดเด็กดีของตนไว้ จึงต้องแสร้งเป็นห่วงเป็นใยผู้เป็นน้อง ที่เอาใจใส่ก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าทุกคนเท่านั้น

“ไม่เป็นไรหรอกนะ แม่แค่ตักเตือนแวร์วูฟเฉยๆเท่านั้นเอง ส่วนลูกก็ไปทานมื้อเย็นก่อนเถอะนะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว เดี๋ยวแม่กับน้องจะตามไปจ่ะ”

หญิงสาวรีบปรับสีหน้าจากนางมารที่กำลังดุแฝดคนน้อง มาเป็นนางฟ้าเมื่อพูดต่อหน้าแฝดคนพี่ทันที บ่งบอกถึงความลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด จนแฝดคนน้องที่เฝ้าดูเหตุการณ์นั้นอยู่ รู้สึกน้อยอกน้อยใจเป็นอย่างมาก ที่ถูกกระทำเหมือนลูกนอกคอกตั้งแต่เล็กจนโต ที่ไม่สามารถสู้พี่คนโตได้สักอย่าง จึงถูกผู้เป็นแม่เมินใส่เช่นนี้

“แกจำไว้นะ ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางรักแกได้เหมือนที่ฉันรักไลแคนท์ เพราะแกกับพี่เขามันต่างกัน! ส่วนคืนนี้แกห้ามเข้าห้องครัวเด็ดขาด เพราะฉันไม่ได้ทำเผื่อแก!!”

ทันทีที่ลูกชายคนโตหายเข้าไปในห้องครัว ผู้เป็นแม่ก็หันมาตวาดแฝดผู้น้องจนเด็กน้อยผู้มีดวงตาสีมรกตเริ่มมีน้ำใสๆคลอที่ดวงตาอย่างโศกเศร้า จนมันค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยในที่สุด

“แม่ครับผมก็ลูกแม่นะ ทำไมแม่ถึงรักแต่ไลแคนท์ล่ะ แม่เห็นผมเป็นลูกอยู่หรือเปล่า!!”หยดน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายด้วยความตัดพ้อ

“ไม่เลย ฉันไม่เคยคิดว่าแกเป็นลูก ฉันบอกแกแล้วไง แกกับไลแคนท์มันต่างกัน แกมันดีแต่สร้างเรื่องเสียหาย ไม่เหมือนไลแคนท์ที่มีแต่สร้างชื่อเสียงให้แกครอบครัว แกมันไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!!”

ไลแคนท์ที่น่าจะกำลังทานข้าวอยู่ กลับกำลังยืนหลบมุมอยู่หลังประตู และมองดูแฝดคนน้องที่กำลังถูกผู้เป็นแม่สุดที่รักของตนด่าทออย่างหมดเยื่อใยด้วยความสะใจเป็นอย่างมาก พรางยิ้มเยาะเย้ยอีกฝ่าย เมื่อเห็นอีกฝ่ายเบนสายตาคู่สวยมาทางตน

“ฮึก..งั้นผมก็คงพูดได้..ฮึก..แค่คำว่าขอบคุณ…ที่ทำให้ผมได้เกิดมา!”

แวร์วูฟพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้องไป เพราะไม่อยากให้สองแม่ลูกได้เห็นน้ำตาของตนไปมากกว่านี้ เขาเกลียดสายตาที่มองมาด้วยความชิงชัง และตอกย้ำในยามที่ตนกำลังตกต่ำจนถึงขีดสุด เขาอยู่บนโลกนี้ด้วยความทุกทรมานตั้งแต่ผู้เป็นพ่อเสีย จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้เสียชีวิตลงในตอนที่ลูกแฝดทั้งสองอายุได้เพียง 8 ขวบเท่านั้น

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผู้เป็นแม่ก็เริ่มปฏิบัติกับลูกทั้งสองเปลี่ยนไป เริ่มเอนเอียงไปทางแฝดผู้พี่ที่ทั้งเรียนเก่ง กีฬาเป็นเลิศ เป็นที่เชิดหน้าชูตาให้แก่ครอบครัว ผิดกับแฝดคนน้องที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ดีแต่มีเรื่องชกต่อยให้ผู้เป็นแม่โมโหได้ไม่เว้นแต่ละวัน แต่ใครจะรู้สาเหตุที่ทำให้แวร์วูฟแฝดคนน้องต้องมีเรื่องก็ล้วนมากจากไลแคนท์แทบทั้งสิ้น  และตั้งแต่ผู้เป็นพ่อตาย แม่ก็เอาแต่พาผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามานอนด้วย อย่างไม่แคร์ลูกๆอย่างพวกเขา จนเริ่มชาขินกับพฤติกรรมแบบนี้ของผู้ให้กำเนิดที่เรียกว่า ‘แม่’

ซึ่งตอนนี้พวกเขาก็อายุ18 ปีแล้ว แวร์วูฟต้องทนอยู่กับครอบครัวที่กระทำต่อตนเหมือนลูกนอกคอกหรือเป็นเพียงธาตุอากาศที่รู้ว่ามีแต่ไม่ได้ใส่ใจแบบนี้มานานเกินพอแล้ว ถึงเวลาที่ต้องจบชีวิตอันแสนรันทดนี่เสียที ทั้งที่ตนรัก และเทิดทูนพี่ชายฝาแฝดของตนมาโดยตลอด แม้จะต้องถูกผู้เป็นพี่ใส่ร้ายสารพัด แต่ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว…

แวร์วูฟร้องไห้อยู่อย่างนั้นร่วมชั่วโมงจนตาบวมช้ำแดงกล่ำ แต่ก็ไม่มีใครคิดจะสนใจ แม้กระทั่งไลแคนท์ที่อยู่ห้องเดียวกันก็ไม่เข้ามาในห้องแห่งนี้ ยิ่งทำให้แวร์วูฟเสียใจหนัก เพราะจะมีสักกี่คนที่จะหลงรักพี่ชายแท้และเป็นฝาแฝดเช่นตนแบบนี้อย่างโงหัวไม่ขึ้น แม้อีกฝ่ายจะร้ายต่อตนเองแค่ไหน แต่ก็ยังรักไม่เคยเปลี่ยน

“ฮึก…มันก็คงจบเพียงเท่านี้สินะ ฮึก”เสียงสะอื้นไห้ดังระงมทั่วทุกมุมห้องอย่างน่าเห็นใจ แต่ต่อให้ร้องไห้แค่ไหน คนที่ได้ยินก็มีแต่เจ้าตัวเท่านั้น

แวร์วูฟค่อยๆลุกขึ้น และหยิบมีดปอกผลไม้ที่โต๊ะข้างเตียงขึ้นมา และค่อยก้าวไปที่กระจกบานใหญ่ในห้อง เพื่อนึกถึงใบหน้าคนที่ตนรักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจบชีวิตลง

“ไลแคนท์..ฮึก ผมไม่อยากโกรธเกลียดพี่เลยนะ…ฮึก แต่ตอนนี้มันคงเปลี่ยนไปแล้ว ฮึก ฮือๆ เพราะต่อจากนี้ผมจะ..แค้นพี่ให้มากๆ…และรอคอย..วันที่..ผม…จะกลับมาแก้แค้น ทั้งพี่และผู้หญิงโสโครกคนนั้น!!”

พูดจบแวร์วูฟก็บรรจงวางมีดปอกผลไม้ไว้ที่ข้อมือซ้ายของตนเองและค่อยๆเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นเรื่อยๆจนใบมีดฝังเข้าไปที่ข้อมือ ทำให้แวร์วูฟถงกับต้องกัดริมฝีปากเพื่อระงับความเจ็บปวดจนมีเลือดไหลซึมออกมาที่มุมปาก ก่อนที่จะกระชากมีดที่ฝังอยู่ในข้อมือเต็มแรง ทำให้เกิดรอยแผลที่ข้อมือเป็นทางยาวและลึกราวๆ 1 เซนติเมตร แต่ก็ทำให้เกิดเลือดไหลออกมาไม่น้อยเช่นกัน

อ๊ากกกกกกก !!  เสียงคำรามแสดงถึงความเจ็บปวดถูกปลดปล่อยออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ทะ..เท่านี้..มันยังไม่พอ”ไม่พูดเปล่า แวร์วูฟค่อยๆใช้แรงที่เหลืออยู่ยกปลายมีดขึ้นจ่อที่หน้าอกของตน พรางหลับตาแน่นเพราะไม่อยากเห็นตัวเองในกระจกเวลานี้ เวลาผ่านไปได้ราวๆ 10 วินาที แวร์วูฟก็ไม่รอช้า ปักมีดลงที่หน้าอกตำแหน่งเดียวกับหัวใจทันที และค่อยๆลากใบมีดลงมาเรื่อยๆเท่าที่จะทำได้ จึงทำให้เป็นแผลใหญ่เหวอะหวะที่หน้าอก รวมไปถึงเลือดจากการถูกมีดแทงเข้าไปที่หัวใจที่ค่อยๆไหลทะลักออกมาจากหน้าอก ที่เริ่มไหลรวมกันจนเกิดเป็นรอยเลือดดวงใหญ่ที่เสื้อนักเรียนสีขาวจนเกิดเป็นรอยเลือดสีแดงฉาน และเริ่มไหลออกมาอย่างไม่มีหยุด

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!

แวร์วูฟล้มลงไปนอนที่พื้นอย่างหมดแรง พร้อมร่ำไห้และมองไปในกระจก ที่กำลังสะท้อนภาพของตนเอง ที่มีสภาพมีดปักอยู่ที่หน้าอก ดวงตาบวมช้ำ สภาพอิดโรยจากการร้องไห้และขาดอาหารมาแล้วหลายวัน เพราะผู้เป็นแม่ และยิ่งมองภาพในกระจกนั้นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นใบหน้าของพี่ชายที่มีใบหน้าเหมือนกันในทุกๆส่วนยกเว้นดวงตาสีมรกตของตน ที่แฝดผู้พี่จะเป็นสีแซฟไฟร์บลูสดใส แต่แฝงไปด้วยแววตาที่คอยเยาะเย้ยเขามาตลอดหลายปี ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแค้น แวร์วูฟไม่รู้เลยว่าจากความรักและเทิดทูนที่เคยมีกับพี่ชายนั้นหายไปไหน แต่ต่อจากนี้คำว่ารักที่เขามีต่อพี่ชายฝาแฝดแท้ๆของตน มันจะเปลี่ยน กลายเป็นคำว่า ‘เกลียด’ แทน

.

.

.

.

.

แล้วฉันจะกลับมาแก้แค้นนาย ‘ไลแคนท์’

………………………………………………………………………..

นี่เป็นการแต่งนิยายวาย แนวฝาแฝดที่พยายามจะแต่งแบบดราม่าเรื่องแรกของมายด์นะคะ เรื่องภาษา การบรรยายของมายด์ก็ไม่ได้ดีอะไรมาก แต่ก็พออ่านได้(มั้ง) 555  แถมเป็นรักระหว่างคนเป็นกับคนตายด้วย แต่..!! ใครเป็นเคะ ใครเป็นเมะล่ะ? สงสัยใช่ไหม เพราะฉะนั้นต้องรอลุ้นค่ะ แต่แอบกระซิบนิดนึง เรื่องนี้ R18+ นะคะ หุหุ แต่คงต้องหาเว็บลงฉาก ดึ๊กดึ๋ย(?) ก่อน ไม่อยากมาตามปลดแบนทีหลัง ไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ สุขสันต์วันปีใหม่ไทยค่ะ
             กลับไปเพิ่มฉากตายของแวร์วูฟมาใหม่ เนื่องจากหลายคนบอกว่าตายง่ายเกินไป เลยไปเพิ่มให้ดูทรมานกว่าเดิมมาอีกนิดนึง มันคงไม่ดูเวอร์เกินไป และตายง่ายเกินไปหลอกนะ ไม่เคยอ่านฉากฆ่าตัวตายสักที เคยอ่านแต่แนวกระโดดตุกตาย คงไม่ว่ากันนะ แหะแหะ