คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The ugly duckling I
“ดงเฮครับผมแอบชอบคุณมานานแล้วครับ” ร่างบางเงยหน้ามองก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือในมือต่อแล้วพูดอย่างไม่แยแส
“ขอโทษทีพอดีรสนิยมฉันสูง”
“คบกับผมนะครับดงเฮ” ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าแดงแปรดพลางยื่นดอกไม้ให้ร่างบาง
“ ไปศัลยกรรมก่อนสิค่อยมาใหม่” ร่างบางเอ่ยอย่างไม่สนใจอีกครั้งและนั่งอ่านหนังสือในมือต่อ
ผมได้แต่แอบมองเขาอยู่ที่มุมเสามองชายหนุ่มคนแล้วคนเล่าที่กล้าหาญไปสารภาพรักกับดาวโรงเรียนอย่าง ลี ดงเฮ ชายหนุ่มหน้าสวยของรร.ชายล้วนแห่งนี้ไม่ว่าใครหน้าไหนจะข้ามาขอคบดงเฮก็ปฎิเสธไปอย่างไร้เยือ่ใยทั้งสิ้น
ก็จริงครับสวยเลือกได้อย่างที่เขาว่าไว้จริงๆ
ผมก็ได้แต่แอบยืนมองเขาอย่างนี้มาตั้งแต่ม.ต้นจนตอนนี้ขึ้นม.ปลายแล้วผมก็ยังได้แต่แอบยืนมองจากมุมเสามืดๆอย่างนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปคุยขอแค่ได้เห็นหน้าเขาทุกวันผมก็พอใจแล้วครับ
ครับผมยอมรับว่าผมขี้ขลาด
แต่ใครมาเห็นหน้าผมสภาพผมก็น่าจะรู้เหตุผลว่าทำไมผมต้องขี้ขลาด
ใครๆก็ไม่อยากแม้แต่จะเฉียดกรายเข้าใกล้ผมพวกเขาบอกว่าผมมันน่ารังเกียดถ้าเข้าใกล้ความขี้เหร่ของผมอาจจะกระเด็นไปติดเขาได้ผมก็ยอมรับครับก็เขาพูดถูกนี่ผมยุ่งเป็นซังกะตังไม่ตัดมาตั้งแต่ตอนไหนผมยังจำไม่ได้เลยแว่นหนาเตอะนี่ก็ใหญ่แทบจะบังหน้าผมได้ทั้งหน้าเลยด้วยซ้ำผมไม่ได้สายตาสั้นขนาดนั้นหรอกครับแต่ถ้าไม่ได้ใส่ผมก็จะไม่มั่นใจไม่กล้าก้าวออกจากบ้านเลยครับพูดๆไปเนี่ยพอจะนึกสภาพที่ดูไม่ได้ของผมออกหรือยังครับ
แต่รู้มั้ยครับเหตุผลที่ผมอดทนยืนเฝ้ามองดงเฮมาตลอดหลายปีเรื่องมันเกิดเมือ่ตอนผมอยู่ม.ต้นครับ
โต๊ะเรียนโดนสีน้ำวาดละเลงซะไม่มีชิ้นดีหนังสือเรียนฉีกขาดโดนเพื่อนๆในห้องผลักไสไล่ส่งราวกับไม่ใช่คนท้อใจจนแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่หากแต่มือน้อยๆของเขาที่เอื้อมมาเก็บหนังสือเรียนยื่นให้ด้วยรอยยิ้มจริงใจก็ราวกับตะเกียงที่สว่างขึ้นในห้องหัวใจที่มืดมิดของผมแม้เขาอาจจะจำคนอย่างผมไม่ได้ก็ตามหากแต่ผมก็แค่ขอเฝ้ามองเขาอยู่ห่างอย่างนี้แม้ผมจะไม่เคยเข้าไปอยู่ในสายตาเขาเลยก็ตาม
อ้อ
พูดมาตั้งนานผมยังไม่ได้บอกชือ่ผมเลย
คิม คิบอมครับชือ่เท้เท่ไม่เหมาะกะคนยังผมเลยเนอะพ่อแม่ก็ตั้งมาได้แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครเค้ารู้หรอกครับว่าผมชือ่คิบอมเพราะเค้ามักจะเรียกผมว่า ”ไอ้ขี้เหร่”
“นี่ไอ้คิบอมตื่น” เสียงหวานพร้อมๆกับแรงเขย่าเบาๆ
“อือ”
“ไอ้คิบอมฉันนับหนึ่ง”
“นับสองถึงสามเมือ่ไรแกคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เท่านั้นละครับผมลุกพรวดเลยครับก่อนจะมองไปที่ร่างเล็กของอาเจ๊ผมทั้งสองคนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างเตียง
“อ่า…เจ๊แจเจ๊ชอลมีอะไรครับ”
“ฉันบอกให้แกเลิกเรียกฉันสองคนว่าเจ๊เข้าใจม้ายยยยเรียกเฮียสิๆๆๆ” เจ๊ชอลร้องพลางกระถืบเท้าเมือ่ไม่ได้อย่างใจ
“ช่างเถอะแกจะเรียกฉันว่าอะไรก็ช่างแต่ฉันจะมาบอกว่าพ่อจะมาพาแกไปอเมริกาอาทิตหน้าถ้าแกยังมีสภาพไม่เป็นผู้เป็นคนอย่างนี้” เจ้แจจุงคนสวยพูดก่อนจะมองขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้าผมอย่างสมเพชนิดๆ
ก็ใช่อะครับครอบครัวผมสวยหล่อกันมาตั้งตั้งแต่รุ่นพระเจ้าเหาโคตรพ่อโคตรแม่หล่อสวยเจ๊ผมสองคนนี่ไม่ต้องบรรยายหรอกครับสวยเกินมนุษย์อยู่แล้วแต่ทำไมผมถึงไม่ได้เชือ้เขามาเลยละนี่แม่ผมแอบไปกิ๊กกะใครก่อนท้องผมป่าววะ
“ ผมแกมันยาวปิดหน้าจนฉันแทบจะลืมไปแล้วนะบอมว่าหน้าตาแกจริงๆมันเป็นยังไง” เจ้ฮีชอลคนสวยอีกคนเดินเข้ามาพยายามจะใช้มือสางผมของผมแต่ก็ต้องประสบปัญหาหนักเมือ่เจ้แกไม่สามารถแกะมือออกจากผมได้
“อ๊ากกกแจช่วยเค้าด้วยอีบอมถ้าวันนี้ฉันจับแกตัดผมไม่ได้อย่ามาเรียกฉันว่าชอลลี่เรย” เจ้ฮีชอลเอ่ยอย่างกราดเกรี้ยวก่อนที่เจ้คนสวยทั้งสองคนของผมจะยื้อยุดทำสงครามกับผมนุ่มสลวยของผมต่อไป
“แฮ่กๆๆ” หอบครับสวยเท่าไรก็หมดสภาพครับเมือ่มาเจอผมซังกะตังเข้า
“บีหนึ่งคิดเหมือนบีสองมั้ย” เอ๊ จู่ๆเจ้ชอลพูดไรอะ
“บีสองก็คิดเหมือนบีหนึ่ง” เจ้แจกับเจ้ชอลพูดอะไรกันสักพักสบตากันเล็กน้อยก่อนจะกระโดดเข้ามาหิ้วผมจริงๆแล้วน่าจะเรียกว่าลากไปกับพื้นมากกว่าออกไปจากบ้านเลยครับ
“เจ้จะพาผมไปหนายยย”
“เงียบน่าวันนี้จะเป็นวันที่แกจะต้องจดจำไว้ตลอดชีวิตประวัติสาดต้องเปลี่ยนแปลงแจร้านนี้แหละ” เจ้ทั้งสองลากผมมาถึงห้างๆนึงทั้งๆที่ผมยังใส่ชุดนอนอยู่เลยนะแล้วก้อดันผมเข้าไปในร้านที่มีแต่กลิ่นหอมฉุนตลบอบอวน
“ขอชุดใหญ่ขัดตั้งแต่หัวถึงไส้ติ่งเอาให้ผิวขาวออร่าวิ้งๆนะแล้วจับมันไปแปลงโฉมนะ” เจ้ชอลหันไปสั่งพนักงานสองคนก่อนที่ผมจะถูกหิ้วปีก(อีกแล้ว) เข้าไปนอนเตียงแล้วถูกทรมานด้วยการถูกแปรงขัดๆๆๆๆถูๆๆๆๆแถมยังฉุนๆๆๆอีกอะฮือ…เจ้จะทรมานผมไปไหนเนี่ยข้าวเช้าผมยังไม่ได้กินเลยนะ
“ขัดเสดก้อเอามันไปตัดผมนะทรงไรก็ได้ที่พอจะดูเป็นผู้เป็นคนนนะ” เสียงนางยักษ์นางมารตะโกนมาจากหน้าร้านอีกครั้ง
“หาเสือ้ผ้าดีๆให้มันใส่ด้วยละเรือ่งเงินเท่าไรก้อได้ไม่อั้น” เสียงเจ้แจดังมาสมทบ นี่สรุปผมคงไม่รอดจากเงื้อมือมารไปได้ใช่มั้ยครับ
เอาอีกแล้วใครก้อไม่รู้หิ้วปีกผมอีกแล้วจับมานั่งเก้าอี้ที่ไหนไม่รู้แต่ผมนนะหลับตั้งแต่ตอนที่เขานวดๆผมแล้วละเอาเหอะจะทำยังไงกับผมก็เชิญยังไงคำว่าขี้เหร่กับผมก็คงหนีกันไม่พ้นอยู่ดี
“ ว้ายตายแล้วเริ่ดคะคุนน้องตามพี่มานะค้าไปลองชุดกัน” เสียงกะเทยควายที่ไหนไม่รุครับอยู่ๆก้อกระชากผมออกมาจากห้วงนิทราทั้งๆที่ตาผมยังไม่ลืมด้วยซ้ำให้มาใส่ชุดไรก็ไม่รุใส่ก็ยากขาลีบๆยัดแทบตาย(เดปนั่นเอง)
ง่วงอ่าครับหิวด้วยอ่าโอ้ยแล้วไอ้เสือ้นี่ทำไมต้องใส่แจกแกตหนังคลุมนี่มันน่าร้อนนะกะฆ่าผมช่ายมั้ยถึงตอนนี้ตาผมจะเปิดแล้วเพราะเค้าบังคับให้ผมใส่คอนแทกเลนอะครับแต่ผมก็ยังไม่กล้าหันไปมองกระจกอยู่ดีอะครับกัวฝันร้ายนึกสภาพตัวเองไม่ออกจิงๆเลยได้แต่เดินหลับตาตามใครก้อไม่รู้ที่ลากผมไปโน่นนี่แล้วสุดท้ายก้อมาหยุดอยู่ที่เจ้ทั้งสองของผมนั่งรออยู่
“แต๊นแตนต๊นนนนนนสุดหล่อมาแล้วค่า” เสียงเจ้ที่ลากผมมาเอ่ยขึ้นจะตะโกนหาควายที่ไหนฟะเท่านั้นแหละผมลืมตาตื่นเลยแม่เจ้าเจ้จะเสียงแหลมไปไหน
พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเจ้คนสวยทั้งสองของผมมองมาที่ผมอึ้งๆในมือถือนิตยสารค้างอยู่ปากก็อ้าค้างจนแมงวันบินเข้าไปทำรังได้เลย
จากนั้น0.0000000000000000000000000000000001วิ
“กรี๊ดดดด” เจ้ทั้งสองของผมประสานเสียงร้องขึ้นมาลั่นร้านเลยครับจนผมอดที่จะยกมือขึ้นปิดหูไม่ได้
“เจ้หยุดดดดดผมหูจะแตกร้องทำมายยย”
“คิบอมไม่น่าเชือ่ว่าแกจะเป็นเพชรในโคลนตมที่ถูกเททับด้วยคอนกรีตเยี่ยงนี้” เจ้ฮีชอลเข้ามาก่อนจะพลิกตัวผมหันซ้ายหันขวาตามมาด้วยเจ้แจที่เอาแต่นั่งร้องไห้
“เจ้แจเป็นไรไปครับ”
“ฮือออฉัน…ฉันเสียใจอะฉันยังไม่น่าตกลงคบกับยุนโฮมันเลยถ้ารู้ว่าแกจะหล่อได้ขนาดนี้นะฉันจับแกฟัดไปตั้งนานแล้ว” เออสาบานทีสิว่านี่คือจ้แจที่แสนอ่อนหวานของผมคนนั้นผมถอยหนีเจ้ทั้งสองที่ส่งสายตาแปลกๆมาอ๊ะกระจกครับผมวิ่งเข้าไปเลยอยากรู้เหมือนกันว่าผมออกมาหล่อขนาดนั้นเลยหรอครับ
อึ้ง
อึ้ง
คนในกระจกมองมาที่ผมทำกริยาเหมือนผมนั่นมันผมเหรอ!!!!!
เค้าหล่ออะครับ
เค้าดูดีทุกมุมเลยครับ
ไม่น่าเชือ่ว่าเจ้กะเทยควายจะทำให้ผมกลายเป้นอีกคนไปได้
ว้ากหลงรักตังเองนี่จะผิดมั้ยครับเนี่ย
ผมที่เคยยาวรกรุงรังถูกตัดสั้นแล้วซอยตามสไตล์วัยรุ่นหน้าตาผมที่ไม่เคยมองกระจกมานานหลายปีแล้วจึงโผล่พ้นออกมาให้ได้ยลกันผิวที่เคยดำปิ๊ดๆก็กลายเป็นผิวสีแทนอย่างน่าหลงใหลเสือ้แจกเกตหนังสีดำยิ่งขับความเข้มบนใบหน้าเข้าไปอีก
พระเจ้ามีอยู่จริง
และเขากำลังยืนอยู่ข้างผม
เจ้กระเทยควายนั่นเอง
ผู้แปลงโฉมลูกเป็ดตัวน้อยๆให้กลายเป็นหงส์งามไปได้
“ผมจริงหรอเนี่ย เจ้ตบหน้าผมทีดิ” ผมหันไปสั่งเจ้ชอลซึ่งก็สนองกลับมาเป็นผ่ามือฉาดใหญ่เลยครับ
“โอ้ย! เจ้จะฆ่าผมหรอ” ขึ้นรอยเลยอ่า
“ว้ากกกแจขนาดตอนโดนตบยังหล่อเลยอะนี่มีมนุษย์ต่างดาวมาลากไอ้บอมมี่ของเราไปสลับตัวรึป่าววะ” เจ้ของผมซึ่งขอย้ำว่าเป็นผู้ชายกระโดดวี๊ดว้ายกระตู้วู่อย่างบ้าคลั่งไปรอบๆร้านอย่างไม่อายใครส่วนเจ้แจนะเหรอ
“ฮือออฉันจะเลิกกับแกไอ้ยุนแกมันหล่อนน้อยกว่าน้องชายชั้นฮือออ” เค้าบ้าไปแล้วครับเจ้ทั้งสองของผม
“เจ๊ครับทำไมคนเค้ามองผมแปลกๆละ” ผมหันไปกระซิบถามเจ้ทั้งสองเมือ่มาถึงร้านอาหารร้านนึงในห้างและพบว่ามีสายตามากกว่าสิบคู่จ้องมาทางผมรึว่าเค้ารังเกียจคนอัปลักอย่างผมกันนะทำไมกันตั้งแต่ไหนแต่ไรผมก็โดนล้อโดนแกล้งมาประจำอือออชีวิตอันน่าเศร้าของโผมมม
เจ้ทั้งสองก็ไม่ช่วยพูดอะไรใหผมสบายใจเลยได้แต่ยิ้มแปลกยิ้มแบบภาคภูมิใจยังไงมะรุแถมยังเข้ามากอดแขนผมคนละข้างอีกตังหากทั้งที่แต่ก่อนได้แต่ไล่ให้ผมไปเดินไกลๆ
“อ๊ะ!ดงเฮ” ผมสะดุง้เลยครับเมือ่สายตาเหลือบไปเห็นร่างบางที่อยู่ในดวงใจมานานนั่งอยุ่ที่โต๊ะถัดไป
“ ใครเหรอคนนั้นป่าวหู้ยยยน่ารักวะตาถึงนะเนี่ย” เจ้ชอลสอดส่ายสายตาไปมองทันทีครับ
“ชอบเค้าหรอบอม” เจ้แจถามเรียบๆแต่เรยกความอายให้ผมได้อย่างเป็นล้นพ้น
“คะ….ครับเจ๊” อายมุดครับอายมุดอย่างนี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดีเนี่ย
“ เยี่ยม!ดีมากบอมน้องรักฉันละภาวนาให้แกเป็นเมะมานานแล้วกัวเหลือเกินว่ะเจริญรอยตามชั้นสองคน” เจ้ชอลตบมืออย่างดีใจ
“หาเมะ?มันคือไรอะครับแล้วหมายความว่าไงที่ว่าเจริญรอยตาม” งงสิครับ
“บีหนึ่งคิดเหมือนบีสองมั้ย” เอาอีกแล้วครับเจ้ชอลหันไปถามเจ้แจอีกแล้วมาบีหนึ่งสองที่ไรผมเป็นต้องผวาทุกทีอะ
“บีสองก็คิดเหมือนกานนนน” เจ้แจตอบรับพร้อมส่งยิ้มเหี้ยมมาให้ผมก่อนที่จะ
“อ๊ากกกกกเจ้จะพาผมไปหนายยยอีก”//// ผมโดนหิ้วอีกแล้วอ่าครับทั้งวันเลยนะนเนี่ยรุตัวอีกทีก็มาอยู่ที่ผับแล้วครับหู้ยทั้งปีทั้งชาติไม่เคยคิดจะเหยียบกรายทำไมมันต้องเปิดเพลงปวดหูขนาดนี้นะกลัวคนเค้าจะไม่ได้ยินรึไงโหวัยรุ่นหลายสิบเต้นกันใหญ่เลยครับนี่มันสนุกขนาดนั้นเลยหรอ
“ นี่ยุนโฮแฟนพี่เอง” เจ้แจหันไปทางชายหนุ่มรูปงามปานเจ้าชายหนีออกจากวังที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะตัวนึงก่อนจะเข้าไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากเป็นการทักทายโหแฟนเจ้คนนี้ยอมรับว่าหล่อจิงๆอะครับหล่อเหมือนคนในดงบังกิมจิเลยชือ่ไรน้า
“แล้วก้อนี่ซีวอนสุดที่รักของชั้นเอง” คราวนี้เจ้ฮีชอลหันไปทางชายหนุ่มรูปงามอีกคน(สาบานสิบอมว่าแกเป้นเมะ)
ที่นั่งอยู่ข้างๆเฮียยุนหล่อครับยอมรับอีกแล้วดูก็รุอะครับว่ารุปหล่อพ่อรวยมาดคุนชายแท้ๆเจ้ชอลก็เดินเข้าไปหาเฮียวอนแล้วจูบครับแต่คราวนี้รุสึกมันมีแลกลิ้นกันด้วยนะ-0-
“นี่ฮีชอลเรียกผมกะทันหันอย่างนี้มีอะไรรึป่าวครับรึว่าเกิดอารมขึ้น” ซีวอนยกยิ้มก่อนจะก้มลงไปไซ้ซอกคอของเจ้ผมไม่สนสายตาประชาชีที่เริ่มเหล่มองหนังสดสักนิด
“อย่าสิวอนเค้าเรียกตัวมาอะก็มีเรือ่งอยากรบกวนหน่อยนะนี่คิบอมน้องชายชั้น” เจ้ชอลกวักมือเรียกผมที่ยืนเอ๋ออยู่
“หวัดดีครับ” ผมหันไปหวัดดีเฮียทั้งสองซึ่งคงกลายมาเป็นพี่เขยในไม่ช้านี้
“แล้วจะให้ผมทำไรหรอครับที่รัก” เฮียยุนหันไปหอมแก้มของเจ้แจแล้วก็เริ่มคล้ายๆกรณีเฮียวอนอะครับคือไซ้คอจริงๆแล้วผมว่าเจ้กะเฮียไปเปิดห้องเลยดีมั้ยผมรอได้นะ-*-
“ก็เค้าอยากให้ตัวเองสองคนนะช่วยสอนความเป็นแมนให้น้องเค้าหน่อยคือว่ามันไปแอบชอบเคะคนนึงอะ”
“อืมแล้วก็ชอลรุไงว่าวอนถัดนักช่ายมะเรือ่งพวกนี้ทั้งยุนทั้งวอนเลยสอนน้องเค้าหน่อยได้มะนะๆ” เจ้ชอลก้มลงไปซบอกเฮียวอนอย่างออดอ้อนสาบานสิว่านี่คืออิเจ้ที่มันกระชากลากถูผมอย่างโหดร้ายมาทั้งวัน
“ได้สิผมจะเคี่ยวให้หนักจนกลายเป็นเพลย์บอยไปเลย”
“ เฮ้ยยุนจัดการ” สิ้นเสียงเฮียวอนผมก็ถูกหิ้วอีกแล้วครับวันนี้มันเป็นอะไรกันนะเค้าหิ้วผมไปไหนไม่รุครับรุแต่ว่าจากนั้นมาชีวิตของผมก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
TBC..................
----------------------------
หวานกันไปเเล้วก็มาฮากันบ้างเนอะ(มีใครฮากะเเกมั้ย)
เรื่องนี้มีเอ็นซีเเน่นอนฮะเตรียมใจไว้เลย(มีใครเข้ามาอ่านของแกมั้ย)
จะเเต่งหลายๆเเนวนะฮะจะได้ไม่จำเจ(มีใครร้องขอแกมั้ย)
Ps.คนอ่านคนเม้นท์จงเจริญญญญญญญญ
ความคิดเห็น