อุบัติเหตุรักบังเกิด

ลำดับตอนที่ #3 : การ์ตูนฉัน!!

ณ.บ้านนฤเบศเสียงรถยนต์จอดตรงลานจอดรถอันกว้างขวาง  ชายหนุ่มเปิดประตูก้าวออกมาและปิดประตูตามเดิมด้วยอารมณ์ดีสุดๆ ชายหนุ่มเดินมาถึงห้องโถงใหญ่พร้อมกับได้ยินเสียงมารดากำลังพูดคุยกับใครคนนึง  เขาเลยเดินเข้าไปทักมารดาทันที

" คุณแม่ฮะเล็กกลับมาแล้ว  "

ไฉไลพอได้ยินเสียงบุตรชายคนเล็กหยุดคำสนทนาพร้อมกับหันไปมองบุตรชาย

" อ้าวตาเล็กเพิ่งกลับเหรอลูก  "

ไฉไลเอ่ยถามบุตรชายคนเล็ก

" ครับคุณแม่ ว่าแต่คุณแม่กำลังคุยกับใค...."

ยังไม่ทันที่นฤเบศจะพูดจบประโยค ชายหนุ่มดันเห็นหนูนานั่งอยู่ตรงข้ามมารดาโดยที่หญิงสาวกำลังส่งยิ้มหวานให้ตน

ชายหนุ่มเลยรีบไปนั่งข้างมารดาทันทีและเอ่ยถามหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

" นึกว่าใครน้องหนูนามานานยังคะ  "

หนูนาได้ยินดังกล่าวรู้สึกเขินนิดนึง เพราะตนนั้นแอบชอบนฤเบศอยู่เงียบๆ

" ก้อไม่นานเท่าค่ะพี่เล็ก "

นฤเบศได้ฟังทำหน้าเข้าใจพร้อมกับส่งยิ้มบางๆให้หนูนาแทน  หญิงสาวเห็นรอยยิ้มก็ทำตัวไม่ถูกได้แต่แต่หลบสายตาคู่นั้น  ไฉไลเห็นคนทั้งสองแอบยิ้มในใจจึงรีบเอ่ยชวนหนูนาทานอาหารที่บ้าน

" หนูนาจ๊ะเย็นนี้ทานข้าวกับป้าน่ะ ทานหลายๆคนจะได้อร่อยนานแล้วหน่าที่หนูไม่ได้ทานอาหารที่บ้านป้าเลย "

" ได้ค่ะคุณป้า ยังไงหนูนาก็ชอบอาหารที่นี่อยู่แล้วคะ "

หนูนาไม่ปฏิเสธคำชวนของไฉไลสักนิดเดียว  

" งั้นป้าไปสั่งคนให้รีบทำอาหารอร่อยๆดีกว่า งั้นตาเล็กช่วยนั่งเป็นเพื่อนน้องหน่อยนะลูก "

ไฉไลเอ่ยบอกบุตรชายคนเล็ก  ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไปปล่อยให้คนทั้งสองอยู่กันตามลำพัง

นฤเบศได้แต่ส่ายหัวให้มารดานิดๆเพราะรู้แผนการมารดาดี( ร้ายจริงๆ )  ชายหนุ่มค่อยๆหันมายิ้มให้หญิงสางแทน

ณ.ห้องเช่าแห่งนึงเวลา21.15นาที พิเชษฐ์พอมาถึงห้องเช่าเขาก็ทิ้งตัวลงนอนฟูนุ่มๆอย่างสบาย  ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆพยายามลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นกับตนพอชายหนุ่มกำลังจะลืมก็ต้องสะดุ้งเพราะภาพของคนบางคนปรากฏขึ้นมาภายในหัวสมอง( เชี่ยล่ะ )  ชายหนุ่มรีบลืมตาทันที

" ยังจะมาหลอกหลอนอีกแม่ง "

พิเชษฐ์เอ่ยบ่นให้นฤเบศก่อนจะลุกขึ้ยไปอาบน้ำเพราะตามเนื้อตามตัวมีแต่กลิ่นอาหารเกาหลีเต็มเสื้อผ้า

ทางด้านนฤเบศพอทานอาหารกันเสร็จ  ชายหนุ่มเดินมาส่งหนูนาขึ้นรถยนต์ที่ลานหน้าบ้านตน

" แล้วเจอกันที่ร.ร.นะคะหนูนากลับดีๆล่ะ "

นฤเบศเอ่ยบอกหนูนา  ขณะคนทั้งคู่ยืนอยู่ข้างรถยนต์

" ค่ะ พี่เล็กแล้วเจอกันคะพี่เล็กบาย "

หนูนาเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม  นฤเบศเห็นก็เอือมมือหนาไปขยี้เรืองผมสวยของหนูนาเบาๆด้วยความเอ็นดู

" จร้าแล้วเจอกัน "

หนูนาได้แต่ยิ้มเขินอายโดยไม่ขัดขืนอะไร  ปล่อยให้นฤเบศขยี้เรืองผมสวยตนไป ชายหนุ่มเห็นอาการคนตรงหน้าจึงหยุดขยี้เรืองผมพร้อมกับรีบเปิดประตูรถให้หญิงสาวแทน

หนูนาเห็นจึงเอ่ยขอบคุณนฤเบศ

" ขอบคุณค่ะพี่เล็ก "

ว่าแล้วหญิงสาวก้าวเดินเข้าไปภายในรถทันที  นฤเบศค่อยๆปิดประตูรถและยืนมองดูรถหญิงสาวแลดออกไปช้าๆ

หนูนาหันกลับไปมองดูทางด้านหลังเห็นชายหนุ่มยืนมองดูตนอยู่หญิงสาวเลยโบกมือบางให้ชายหนุ่มแทนและหันกลับมาตามเดิมด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยร่อยรอยแห่งความสุขเต็มเปี่ยม

นฤเบศเห็นว่าไปแล้วเขาก็เดินเข้าบ้านไปแต่ต้องดันมาเจอมารดายืนดักรออยู่เสียก่อน( ตกใจนึกว่าผี )

" คุณแม่มีอะไรรึป่าวฮะ "

ชายหนุ่มเอ่ยถามงงๆ

" เล็กว่าน้องน่ารักดีมั้ยลูก "

จู่ๆไฉไลเอ่ยถามมาแบบไม่ทันตั้งตัว  นฤเบศเลยไม่รู้จะตอบไงดี

" เล็กว่า เล็กรีบไปทำการบ้านดีกว่าฮะคุณแม่  หอมทีฮะ "

ชายหนุ่มกล่าวจบรีบไปกอดและหอมแก้มมารดาทันที ก่อนจะรีบเดินหนีหายไป  ไฉไลเห็นอาการบุตรชายคนเล็กถึงกับอมยิ้ม

" จริงๆเลยลูกคนนี้หนีไปซะงั้น "

ไฉไลเอ่ยบ่นเบาๆให้บุตรชายคนเล็กเพราะรู้ทันความกะล่อมของบุตรชายดี  หล่อนจึงเดินไปอีกทางอย่างอารมณ์ดี

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน  พิเชษฐ์ที่นอนหลับสบายบนฟูนุ่มต้องตื่นจากความฝันเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา

" ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ดดดดด "

เสียงโทรศัพท์มือถือ

" ใครโทรมาว่ะเนี่ย? "

พิเชษฐ์เอ่ยบ่นขณะนอนอยู่ ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงียพร้อมกับรีบคว้าโทรศัพท์มือถือมาดูว่าใครกัน พอรู้ว่าเป็นเบอร์ของบิดาตน

" พ่อเหรอฮะมีไร "

ชายหนุ่มเอ่ยถามเบาๆพอได้ยินบิดากล่าวชายหนุ่มไม่รอช้ารีบกดวางสายไปพร้อมกับรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที  ไม่นานนักพิเชษฐ์แต่งตัวเสร็จ  ชายหนุ่มรีบเดินทางไปยังตู้ATMที่อยู่แถวห้องเช่า  พอทำธุระเสร็จชายหนุ่มรีบคว้าโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงโทรหาบิดา

" พ่อโอนให้แล้วนะสองพันบาทอย่าลืมไปดูด้วยฮะพ่อ "

" อ๋อฮะ/ครับพ่อ "

กล่าวคำสนทนาเสร็จจากบิดา  พิเชษฐ์นึกยังไม่อยากกลับห้องเช่าเลยถือโอกาสไปช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนึง

เวลาผ่านไปพิเชษฐ์เลือกซื้อหนังสือการ์ตูนเสร็จ  ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหิวข้างขึ้นมาเลยเดินออกจากร้านหนังสือ  ระหว่างที่พิเชษฐ์กำลังลงบันไดเลื่อนอยู่นั้นจู่ๆมีชายคนนึงเดินลงมาจากบันไดเลื่อนอย่างรีบๆจนเดินไปชนไหล่เขาจากด้านหลังอย่างแรง

" เฮ้ย!? "

พิเชษฐ์อุทานตกใจ  จนถุงหนังสือการ์ตูนหลุดออกมจากมือหนาเขาไปตกตามพื้นบันไดเลื่อนกระจัดกระจาย  ชายหนุ่มเห็นถึงกับตาโตทั้งสองข้างทันที

"  หนังสือการ์ตูนฉัน!! "

ชายหนุ่มรีบก้มไปเก็บหนังสือการ์ตูนทันที  โดยที่ไม่ลืมสังเกตคู่กรณีของเขาที่กำลังจะเดินหายไปโดยไม่มาขอโทษสักคำ  พิเชษฐ์รีบเก็บหนังสือการ์ตูนและเดินตามไปเอาเรื่องกับคู่กรณทันทีเพราะชายหนุ่มจำเสื้อนักเรียนได้ดี

นฤเบศที่มัวแต่รีบจนเดินไปชนใครคนนึงเข้าอย่างจังแถมยังไม่ได้ขอโทษเขาอีก  ชายหนุ่มเดินไปดูนาฬิกาข้อมือไปเพราะเวลาใกล้นัดกับน้ำผึ้งไว้ที่ชั้นร้านขายรองเท้าไว้ เพราะมัวแต่ยุ่งกับรายงานเลยทำให้มาสายแถมยังขึ้นลิฟท์ผิดอีกเลยต้องเดินลงมาอีกหลายๆชั้นอีก( ซวยจริงวุ้ย )

ขณะที่กำลังเดินรีบๆอยู่นั้นจู่ๆนฤเบศถูกใครคนนึงเรียกไว้จากด้านหลัง

" เดี๋ยวก่อนน้อง!! "

นฤเบศหยุดฝีเท้าชะงักทันที ก่อนจะรู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้เหมือนว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนหน้านี้( คุ้นๆแฮะ )  ชายหนุ่มรีบหันกลับไปหาเจ้าของเสียงนั้น  แต่พอเห็นว่าใครถึงกับตาโตพร้อมกับอุทานทันที

" นาย!? "

" นาย!? "

พิเชษฐ์อุทานทันทีเมื่อเห็นหน้าคู่กรณี  คนทั้งสองต่างจ้องมองกันอย่างไม่ลดละ  นฤเบศึงเอ่ยถามพิเชษฐ์ด้วยน้ำเสียงห้วนนิดนึง

" นายมีธุระไรไม่ทราบห๊ะ "

พิเชษฐ์ได้ฟังไม่พอใจในตัวนฤเบศ  จึงบอกความเจตจำนงของตนให้เขารับรู้

" คงไม่มีธุระอะไรถ้าหากนายไม่เดินมาชนชั้นเนี่ยจนทำให้หนังสือการ์ตูนเสียหายหมดดูนี่ซะ นี่ไงหลักฐานแหกตาเบิ่งดู "

ชายหนุ่มชูหนังสือการ์ตูนให้นฤบศดูกับตา  นฤเบศเห็นก็นึกออกว่าคงเป็นคนที่เขาเดินชนแน่ๆ เพราะเห็นตอนหนังสือตกกระจาย

" อ๋อ!!นายนี่เอง  แล้วจะเอายังไงว่ามาดิยิ่งรีบๆอยู่ว่ามาซิ "

ชายหนุ่มบอกกึ่งออกคำสั่งและหันมองดูนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ   พิเชษฐ์เห็นท่าทีของอีกฝ่ายยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ จึงแกล้งยั่วกวนประสาทอีกฝ่าย

" ไม่รู้ตอนนี้คิดไม่ออก  แต่ยังไงนายต้องรับผิดชอบ!! "

นฤเบศได้ยินโมโหทันที  เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังยั่วเขาอยู่  ชายหนุ่มเลยเดินไปหาอีกฝ่ายก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับลวงกระเป๋ากางเกงนักเรียนหากระเป๋าธนบัตรก่อนจะหยิบธนบัตรออกมาสองพันบาทและเดินเข้าไปหาพร้อมกับยัดใส่มือหนาของอีกฝ่าย

" นี่ตังค์สำหรับค่าหนังสือการ์ตูนปัญญาอ่อนนายชั้นว่าน่าจะคุ้มน่ะ!! "

ชายหนุ่มกล่าวจบแล้วรีบปล่อยมือหนาพิเชษฐ์ทันที  ก่อนจะยิ้มเย้ยเยาะใส่อีกฝ่าย

พิเชษฐ์เห็นรอยยิ้มนั้นถึงกับโกรธเคืองเป็นอย่างมากที่โดนดูถูกจากผู้ชายคนนี้  ชายหนุ่มเลยหยิบธนบัตรปาใส่ใบหน้านฤเบศอย่างจัง

" เชี่ยแม่งงง เอากลับคือไปตังค์ของนาย!! นี่สำหรับคำดูถูกของนาย!! "

ก่อนหมัดหนักๆของพิเชษฐ์จะต่อยใบหน้าอันหล่อเหลาด้วยแรงอารมณ์โมโหสุดขีด( โมโหเว้ยยยยยยย )

" พลั๋ว!! "