อุบัติเหตุรักบังเกิด

ลำดับตอนที่ #2 : คุณ!!!

" ไปให้พ้นนะโว้ยไอ้งูบ้า!! "

ชายหนุ่มตะโกนร้องบอกอสรพิษตัวนึงที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร  ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าๆรีบวิ่งหนีอสรพิษสุดชีวิต  

อสรพิษเห็นดังนั้นจึงไม่รอช้สรีบเลื้อยตามชายหนุ่มไปติดๆ  ชายหนุ่มยิ่งวิ่งก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนตัวเองวิ่งไม่ไปไหน

มาไหนวนอยู่ที่เดิม

" โธ่เว้ย!? ทำไงดีวะ คิดสิ คิดสิ คิดสิไอ้ชัย "

ชายหนุ่มพยายามเตือนสติตนเอง  ทันใดนั้นเองอสรพิษก็รัดช่วงเอวของชายหนุ่มไว้แน่นทันที

" เฮ้ย!? "

เสียงชายหนุ่มตกใจสุดขีด

" ฟู่ๆๆๆ "

เสียงของอสรพิษดังกังวานไปทั่วบริเวณ  ชายหนุ่มเริ่มใจคอไม่ดีและรู้สึกอึดอัดมากยิ่งดิ้นรนอสรพิษยิ่งรัดแน่นกว่าเดิม

" ปล่อยชั้นนะโว้ย!! ไอ้งูบ้า! "

ชายหนุ่มตะโกนร้องบอกขณะกำลังดิ้นรนเอาตัวรอดจากอสรพิษ  อสรพิษเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังดิ้นรนยิ่งรัดแน่นกว่าเดิมจนชายหนุ่มเริ่มหายใจไม่ออกทีล่ะนิด  พอเห็นว่าตนเองคงไม่รอดแน่แท้จึงทำได้เพียงแต่จ้องมองดวงตาอสรพิษ

" ไม่นะ ไม่นะ!! "

ชายหนุ่มตะโกนออกไปดังๆในนาทีสุดท้าย

" กริ๊งๆๆๆๆๆ "

เสียงนาฬิกาปลุกโทรศัพท์มือถือ

" ไม่นะ!!! "

พิเชษฐ์สะดุ้งตื่นทันที  ชายหนุ่มลืมตามองเพดานห้องไปทั่วเพราะยังงงๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นนั่งและทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น

" ชั้นฝันเหรอ? "

พิเชษฐ์ถามตนเองเบาๆด้วยความงงๆก่อนจะไปปิดนาฬิกาปลุกจากนั้นชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำอย่างงงๆกับความฝันตน

ณ.ถนนทางเดินตลาดแห่งนึงพิเชษฐ์เดินอย่างคนใช้ความคิดจนดาวเรืองเดินเข้ามาทักทายชายหนุ่ม

" พี่ชัยเป็นไรอ่ะ "

พิเชษฐ์ได้ยินก็สะดุ้งนิดนึง ก่อนจะหันมายิ้มให้ดาวเรือง

" เปล่าหรอกพี่แค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ "

ชายหนุ่มรีบปฏิเสธทันที  ดาวเรืองได้ฟังทำหน้าตาเข้าใจก่อนจะคว้าแขนพิเชษฐ์มาควงเดินไปที่ร้าน

" ยืมควงหน่อยนะพี่ชัย "

" คร้าบบ....."

ชายหนุ่มตอบลากเสียงยาว  ไม่นานนักพวกพิเชษฐ์ก็มาถึงร้านอาหารเกาหลีพอมาถึงก็มาเจอวิสาที่ยืนคอยพวกพิเชษฐ์อยู่

" วันนี้พวกชัยได้ดูข่าวป่ะ "

วิสารีบถามพวกพิเชษฐ์ทันที

" ข่าวอะไรล่ะพี่สา? "

ดาวเรืองถามกลับบ้างขณะรอพิเชษฐ์ไขกุแจร้านอยู่

" ก็ข่าวข่มขืนเด็กไงคนทำโคตรชั่วมากข่มขืนไปได้กระทั่งเด็ก "

วิสาบอกด้วยอารมณ์โมโห  พวกพิเชษฐ์ฟังก็เฉยๆเพราะไม่ได้ดูข่าวตอนเช้า

" อ้อ! พอดีพวกหนูไม่ได้ดูอ่ะพี่สา "

ดาวเรืองบอกพร้อมกับเดินเข้าร้านไป  วิสาเลยไม่พูดอะไรต่อเดินเข้าร้านตามติดๆพวกพิเชษฐ์

ณ.บ้านแห่งนึงที่ตั้งสง่างามใหญ่โตมโหฬารท่ามกล่างเมืองหลวงด้วยเนื้อที่ประมาณ100ไร่

แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าส่องประกายระยิบเมื่อผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เสียงนกร้องดังเจี๊ยวจ๊าวท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆส่องผ่านไปยังห้องนอนนฤเบศที่กำลังนอนหลับสบายแสงแดดส่องไปยังใบหน้าชายหนุ่มที่มีรูปทรงไข่ คิ้วเข้ม สันจมูกโด่ง รินฝีปากเป็นรูปกระจับ ร่างกายสูงโปร่งผิวพรรณดูสะอาดสะอ้าน  จนร่างนั้นเริ่มขยับตัวเล็กน้อยเพราะเริ่มรู้สึกร้อนนิดๆที่ใบหน้าเปลือกตาทั้งสองข้างเริ่มขยับและลืมตาทีละนิดเผยให้เห็นดวงตาสีดำเข้มสนิท

" อือ...กี่โมงแล้วว่ะ "

นฤเบศถามตนเอง  จากนั้นจึงลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจนิดนึงดวงตามองไปรอบๆห้องตนก่อนจะเดินลงจากเตียงนุ่นไปยังที่หน้าต่างบานใหญ่  ชายหนุ่มยืนยึดใบหน้าสูดอากาศบริสุทธิ์นอกหน้าต่างทันที

"  หืดดดดดด "

เสียงสูดหายใจนฤเบศ

" สดชื่นจังแฮะ  "

นฤเบศกล่าวยิ้มๆแล้วก็เดินอารมณ์ดีไปอาบน้ำทันที

ณ.ห้องนั่งเล่นไฉไลที่กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ต้องชะงักเมื่อเห็นบุตรชายคนเล็กเดินมาหาตน

" อ้าว ตาเล็กวันนี้ไม่ไปไหนเหรอลูก "

นฤเบศได้ยินมารดากล่าวรีบเดินมานั่งลงใกล้มารดาพร้อมกับตอบคำถามมารดา

" ไปฮะคุณแม่  "

ไฉไลรีบวางถ้วยน้ำชาลงจึงเอ่ยถามบุตรชายคนเล็กต่อ

" นัดกับใครไว้เอ่ย ใช่น้องหนูนาของแม่มั้ยจ๊ะลูก  "

นฤเบศรีบปฏิเสธมารดาทันที

" ไม่ใช่ฮะคุณแม่ เล็กนัดเพื่อนไว้ต่างหากไม่ใช่น้องหนูนาหรอกฮะ แม่คร้าบเล็กเพิ่งอยู่ม.6 ส่วนน้องหนูนาม.5เองไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ครับคุณแม่ "

ชายหนุ่มบอกมารดาอย่างรู้ทันความคิดของมารดาว่าคิดอะไรอยู่

" แม้...แม่แค่ถามเล่นๆจ๊ะว่าแต่ลูกทานข้าวยัง  "

ไฉไลรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

" ยังฮะคุณแม่ เดี๋ยวเล็กว่าจะออกไปทานข้างนอกฮะ งั้นเล็กไปก่อนนะคุณแม่ "

นฤเบศกล่าวจบรีบลุกขึ้นไปหอมแก้มมารดาฟ๊อดใหญ่

" ว๊าย!? ทำอะไรลูก  "

" ชื่นใจจังฮะแก้มคุณแม่หอมๆ "

นฤเบศว่าแล้วรีบเดินยิ้มหน้าบานออกไป  ไฉไลมองมองตามหลังบุตรชายคนเล็กด้วยสายตาเต็มไปด้วยความรัก

" ลูกโตขึ้นมากจริงๆตาเล็กของแม่ "

ณ.ร้านอาหารเกาหลีพวกพิเชษฐ์ที่กำลังยุ่งกับลูกค้าจำนวนมากก็มีกลุ่มวัยรุ่นประมาณ4-5คนเดินเข้ามาภายในร้าน  พิเชษฐ์เห็นรีบไปจัดโต๊ะให้ลูกค้ากลุ่มนั้น  พอเสร็จชายหนุ่มก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่วิสาต่อส่วนตนได้ไปเก็บโต๊ะอาหารต่อ

" เฮ้ย! ไอ้เล็กมันมายังว่ะ "

เสียงชายหนุ่มที่อยู่กลุ่มนั้นพูดขึ้นมาขณะกำลังจะนั่งโต๊ะ

" เห็นมันโทรมาบอกว่าใกล้ถึงแล้ววะ "

อีกคนนึงรีบบอกเพื่อนทันที

" หรอวะ งั้นพวกเราสั่งอาหารรอมันดีกว่าว่ะกูหิว "

ว่าแล้วกลุ่มวัยรุ่นต่างพากันสั่งอาหารทันที  พิเชษฐ์เห็นกลุ่มวัยรุ่นก็นึกถึงสมัยตนที่มีเพื่อนน้อยและคิดเสียดายชีวิตวัยรุ่นตนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะความยากจนคําเดียว ชายหนุ่มคิดได้รีบหันมาสนใจงานพร้อมกับยกถาดจานชามไป

ทันใดนั้นเองประตูร้านถูกเปิดเข้ามาโดยใครคนนึง  พิเชษฐ์เลยหันไปมองทันทีโดยที่ตนยังยกถาดจานชามอยู่  ถนัดเดียวกันนั้นเองจานชามที่อยู่บนถาดเกิดตกอย่างไม่คาดฝัน

" เฮ้ย!! เชี่ยยยยย "

พิเชษฐ์ทำเสียงตกใจสุดขีด

" เพล้ง!!! "

เสียงจานชามแตกดังสนั่นไปทั่วบริเวณร้าน

นฤเบศได้แต่ยืนอึ้งๆโดยก้มมองปลายรองเท้ามีเศษจานชิ้นนึงมันกระเด็นมาหาเขา  ชายหนุ่มรีบมองคนทําแตกทันที

พิเชษฐ์เห็นดังนั้นรีบไปขอโทษเจ้าตัวทันที  โดยไม่ลืมไปเก็บถาดเสียก่อน

" ผมขอโทษฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ "

นฤเบศได้ฟังไม่ถือสาอะไรเพราะท่าทางคนตรงหน้าจะดูเป็นคนซุ่มซ่ามน่าดู

" ไม่เป็นไรฮะ แต่คราวหน้าควรระวังหน่อยแล้วกัน "

" ครับคราวหน้าผมจะระวังกว่านี้ ยังไงผมขอโทษอีกทีฮะ "

พิเชษฐ์บอก ก่อนจะรีบไปเก็บกวาดเศษจานที่มันกระจายตามพื้นร้าน

" ไอ้เล็กทางนี้เว้ย!! "

เสียงชายหนุ่มตะโกนบอกนฤเบศมาแต่ไกลๆ  นฤเบศหันไปมองกลุ่มเพื่อนๆ ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนฝูงตน  ชายหนุ่มเลือกมานั่งตรงฝั่งกระจกร้านพร้อมทักทายเพื่อน

" รอนานป่าวว่ะ ไอ้เฆมมึงสั่งอะไรมากินยัง  "

" สั่งมาแล้วว่าแต่มึงไม่เป็นไรน่ะเมื่อตะกี้นี้กูตกใจแทบทำแก้วแตก  คนห่าอะไรซุ่มซ่ามชะมัด  "

เมธาบ่นแทนเพื่อน

" มึงจะมาบ่นอะไรว่ะ มึงแหกตาดูคนทำดิบ่งบอกก็รู้ว่าซุ่มซ่ามแค่ไหนฮ่า ฮ่า ฮ่า "

นฤเบศบอกเมธาพร้อมกับหัวเราะคับขันพิเชษฐ์   พิเชษฐ์ที่กำลังยืนเช็ดโต๊ะอยู่ได้ยินคำพูดคุยสนทนาของนฤเบศชายหนุ่มแอบเจ็บใจที่โดนดูถูกแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะมันเป็นความผิดเขาเอง

" เฮ้อ..."

เสียงถอนลมหายใจเบาๆพิเชษฐ์

ดาวเรืองพอรู้ข่าวของพิเชษฐ์เดินออกมาหาที่หน้าร้านและมองกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นด้วยสายตาที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่นักยิ่งเฉพาะนฤเบศ

" หน้าก็ดีแต่ทำไมชอบดูถูกคนจัง  พี่ชัยไปยอมเขาทำไมง่ะ  "

ดาวเรืองเอ่ยถามพิเชษฐ์อย่างงงๆ  ชายหนุ่มได้ยินหันมายิ้มให้ดาวเรืองก่อนจะหันกลับไปตามเดิมเพื่อดูลูกค้า

" ทำไงได้ดาวเรืองพี่เป็นคนผิดเองแหละคงโดนหักตังค์แน่เลยว่ะ "

ชายหนุ่มบอกอย่างกับรู้ถึงชะตากรรมของตนเองดี  ชายหนุ่มจึงถือโอกาสไปห้องน้ำ

" ดาวเรืองพี่ไปเข้าห้องน้ำน่ะ "

" จร้า เดี๋ยวหนูดูให้ "

ดาวเรืองบอกแต่ยังหันไปมองกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นอยู่ไม่วางตา  พิเชษฐ์เห็นดูก็รู้ว่าดาวเรืองโกรธเคืองแทนตน เพราะนิสัยของหญิงสาวไม่ค่อยยอมใคร  ชายหนุ่มเลยเดินออกไปจากภายในร้านทันที

ณ.หน้าห้องน้ำชายพิเชษฐ์ที่มัวแต่เดินก้มเช็ดมืออยู่นั้น บังเอิญไปชนกับร่างใครคนนึงเข้าอย่างจัง  ชายหนุ่มที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกลับเซไปสักเล็กน้อย

" เฮ้ย!! ขอโทษฮะ ขอโทษษษ "

พิเชษฐ์เอ่ยขอโทษทันที ก่อนจะมองเจ้าของร่างนั้นพอรู้ว่าเป็นใครชายหนุ่มตาโตทั้งสองข้างทันที

" คุณ!? "

พิเชษฐ์อุทานออกมาอย่างตกใจ

" คุณอีกแล้วเหรอ? "

นฤเบศเอ่ยอย่างเซ็งๆที่ต้องมาเจอพิเชษฐ์อีกแล้ว  ชายหนุ่มจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง

พิเชษฐ์เห็นสายตานฤเบศนึกเสียวสันหลังนิดๆก่อนจะเอ่ยขอโทษอีกครั้งนึง

" ขอโทษฮะ ขอโทษจริงๆ "

นฤเบศได้ฟังคําขอโทษอีกฝ่ายเกิดเซ็งจิตขึ้นมากับผู้ชายคนนี้

" นี่นายขอถามหน่อยเหอะ ชีวิตนี้มีแต่ก้มหัวขอโทษชาวบ้านอย้างเดียวรึไงหัดทำตัวดีๆเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาหน่อยเหอะ "

พิเชษฐ์รู้สึกโมโหให้นฤเบศ  ชายหนุ่มเลยโต้ตอบกลับนิดนึง

" ทำได้ถ้าหากไม่มาเห็นคุณเสียก่อนน่ะ "

กล่าวจบพิเชษฐ์รีบเกินหนีหายไปจากตรงนั้นทันที  นฤเบศได้แต่อ้างปากค้างกับสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อสักครู่นี้  พอจะโต้ตอบเจ้าตัวดันชิ่งหนีไปเสียก่อน( เดินเร็วชะมัด )

" ฝากไว้ก่อนเหอะ "

ชายหนุ่มคาดโทษพิเชษฐ์ไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปห้องน้ำบ้าง

วันนี้พิเชษฐ์โดยกลุ่มนฤเบศแกล้งตลอดแต่ชายหนุ่มพยายามไม่ตอบโต้เพราะถือว่าเป็นลูกค้า  ชายหนุ่มพยายามระงับอารมณ์ไว้สุดขีด

" ไอ้เล็กกูว่ากลับกันเถอะว่ะ เดี๋ยวกูต้องไปทำธุระต่อด้วย  "

เมธาชวนนฤเบศกลับ

" ก้อดีวะ กูอิ่มแล้วเหมือนกันพวกมึงจะกลับกันยัง "

นฤเบศเอ่ยถามกลุ่มเพื่อนๆต่อ

" กลับดีกว่าว่ะจะได้ไปทำรายงานต่อด้วยมึง "

เพื่อนชายอีกคนบอก  นฤเบศหันไปสั่งพิเชษฐ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆทันที

" นายเซ็กบิลด้วย!! "

พิเชษฐ์ได้ยินเจ้าของเสียงหันไปมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก( แทบอยากกระโดดถีบ )  ไม่นานนักกลุ่มนฤเบศพากันกลับพิเชษฐ์เห็นโล่งใจจะได้ไม่ต้องมาเถียงกับคนแบบนั้นอีก

" ไปได้สักที สาธุ!! ขอให้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยโอมเพี้ยง!! "

ชายหนุ่มกล่าวจบรีบเดินไปเก็บโต๊ะนฤเบศทันทีโดยมีวิสามาช่วยอีกแรง

" ฮัดเช้ย!! "

เสียงจามของนฤเบศ ขณะกำลังจะขับรถยนต์ไปส่งเพื่อนๆ

" ใครบ่นให้เราว่ะ? "

กลุ่มเพื่อนๆที่อยู่ภายในรถยนต์ต่างพากันแซวชายหนุ่มกันยกใหญ่

" กูว่าคงสาวๆมึงว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

" ช่าย  "

" กูว่าคงคิดถึงมึงมั้งพ่อคนรูปหล่อ ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

นฤเบศได้ยินรีบบอกเพื่อนๆให้หุบปากกัน

" หยุดเลยพวกมึงไม่ต้องมาแซวกูอยากเดินกลับบ้านกันรึไงห๋า! "

" แม้แค่นี้ทำเป็นโกรธพวกกูได้ล้อเล่นหน่าเมิงงงง "

เมธาบอกนฤเบศ ขณะนั่งข้างกับอีกฝ่าย  นฤเบศจึงไม่สนใจรีบขับรถยนต์ออกจากบริเวณลานจอดรถทันที