คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [SF] Lead me - Intro
Title: [SF] Lead me
Writer: korazy_minnie
Pairing: ChangMinHo (Changmin x Minho)
Rate: PG-13 to NC-17
Note: แค่คิดถึงชางมินโฮ คิดถึงคนอ่านทุกคนนะคะ :) ทอล์กด้านล่างฮับ
‘มินโฮ เดือนหน้าปิดเทอมรึยังครับ’
‘อืมม์ สอบเสร็จก็จะปิดไปอีกสองเดือนเลยล่ะ พี่มีอะไรเหรอฮะ’
‘ดีเลย เพราะเดือนหน้าพี่จะจัดแต่งงานน่ะสิ นายปิดเทอมแล้วจะได้มาหาพี่ที่ลอนดอนได้ไง พี่อยากให้นายมามากนะ’
‘…’
‘มินโฮอ่า...มาไม่ได้เหรอ’
‘ได้สิฮะ...ไว้ผมจะไปแน่ๆ เมื่อไหร่ ผมจะโทรหาพี่อีกทีนะ โทษที ผมต้องอ่านหนังสือสอบเยอะเลย’
‘อื้ม โชคดีนะมินโฮ พี่จะรอนายนะ มินโฮน้องพี่’
ผมเขวี้ยงไอโฟนสีขาวลงบนเตียงนอนหลังจากที่พยายามบีบเอาไว้ในมือแน่นตั้งแต่ได้ยินประโยคนั้นจากปากเขา ทั้งที่ตอนแรกดีใจจนแทบบ้าเมื่อสายเรียกเข้าจากทางไกลปรากฎชื่อของคนๆ นั้นที่นานทีปีหนจะโทรมาหาเสียที
...แต่งงาน...
จะว่าเขาผิดก็ไม่ใช่เรื่อง...ทั้งหมดเป็นเพราะความรู้สึกของผมคนเดียว ไม่นานนี้ผมเพิ่งรู้ว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่เขามันไม่ใช่แค่ความผูกพันแบบพี่กับน้อง มันมากกว่านั้น แต่มันก็สายเกินไปกว่าที่ผมจะกล้าพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกไปว่า...ผมรักเขา
ผมรีบจบบทสนทนา เพราะน้ำอุ่นๆ จากตาของผมกำลังรินไหลไปพร้อมๆ กับเม็ดฝนที่กำลังโปรยปรายผิดฤดูกาลนอกหน้าต่าง ฤดูใบไม้ผลิที่น่าเศร้าของผม...
ผมปาดน้ำตาลวกๆ พลางกดส่งข้อความหาเพื่อนในกลุ่ม ผมเหงาเหลือเกิน อยากคุยกับใครสักคน
หากคงไม่มีแม้แต่ใครได้เห็นข้อความนั้นเสียด้วยซ้ำล่ะมั้ง...นี่มันจะตีสองแล้วนี่นา
บ้านหลังใหญ่โตของครอบครัวที่มีผมอยู่แค่คนเดียวช่างวังเวงยิ่งกว่าวันไหนๆ ผมคว้ากุญแจ SLK คันโปรดแล้วเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูงสุดเพื่อไปที่ไหนสักที่หนึ่ง เสียงเม็ดฝนซัดกระหน่ำกระทบกระจกหน้ารถจนพร่ามัวยิ่งกว่าวันไหนๆ เพราะพายุลูกใหญ่พัดเข้ากรุงโซลเมื่อวานนี้ ยิ่งไปกว่านั้นผมแทบมองไม่เห็นทางมากยิ่งขึ้นเพราะม่านน้ำตาที่ไม่หยุดรินไหลของผมเช่นกัน
ทางเลี่ยงเมืองที่ผมไม่ได้สนใจสักนิดว่ามุ่งหน้าไปทางไหน แสงไฟสีส้มเรียงเป็นแนวดิ่งพร่าเลือนด้วยหยาดฝน สองข้างทางที่มืดมิด ถนนแปดเลนอีกฝั่งเงียบสงัดจนแทบจะไม่มีรถยนต์วิ่งสวนมา...วันนี้มันอะไรกันนะ
ผมเหยียบคันเร่งไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วเฉียดสองร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ผมเพิ่งสังเกตว่าเกจ์วัดระดับน้ำมันกระดิกลงจนใกล้เลขศูนย์พร้อมกับสัญญาณไฟสีแดงที่กะพริบเตือนถี่ขึ้น มันคงนานแล้วแต่ผมไม่ได้สังเกตสินะ สติผมค่อยๆ กลับมานิดหน่อย ค่อยๆ ถอนเท้าออกจากคันเร่งออกเพื่อลดความเร็วในการหาปั๊มน้ำมันริมทาง แต่คงช้าเกินไปเสียแล้ว เพราะผ่านไปแค่ไม่ถึงสิบนาทีบนถนนไฮเวย์เลี่ยงเมือง เครื่องยนต์ชั้นยอดขนาดแปดสูบค่อยๆ ดับลงอย่างเงียบสงบ
“เชี่ยเอ๊ยยยย”
ผมสบถอย่างหัวเสีย ให้ตายเถอะ ฝนก็ตกหนักขนาดนี้ รถก็แทบไม่วิ่งผ่านมาด้วยซ้ำ ชีวิตนี้ช่างบัดซบดีเหลือเกิน มีคนเคยบอกผมว่าวันไหนที่ชีวิตมันแย่ให้นอนอยู่บ้านเฉยๆ สงสัยคงจะจริง...ผมแค่นหัวเราะเบาๆ เพราะคิดได้ตอนนี้ก็ช้าไปแล้ว
หยาดฝนด้านนอกเบาบางลงเล็กน้อยทำให้ผมเห็นแสงไฟที่ส่องลอดออกจากตึกไม้ท่าทางเก่าแก่ที่ตั้งอยู่ริมถนน ผมพยายามจะใช้หน้าจอไอโฟนส่องหาร่มในรถแต่แบตเตอรี่ก็ดันหมด จะซวยอะไรกันนักกันหนาวะ
ผมถอนหายใจเบาๆ พลางก้มดูสารรูปตัวเองที่ออกมาในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางที่ไว้ใส่นอนกับกางเกงผ้าตัวบางๆ ทุเรศชะมัด แต่จะให้ผมปิดหน้าต่างรออยู่ในรถจนเช้าอาจจะตายเพราะขาดอากาศหายใจไปก่อนก็ได้
ถึงจะอกหักแต่ผมก็ยังไม่อยากตายหรอกนะ...แค่ตอนนี้มันก็รู้สึกแน่นไปทั้งหัวใจ หายใจต่อไปทุกนาทีก็ลำบากแล้ว ที่เขาเรียกว่าเจ็บปางตายมันคงรู้สึกแบบนี้สินะ
to be continue 'Lead me'...as soon as possible
Mini Talk: งืออออ ก่อนอื่นคือ คิดถึงทุกคนมากฮ๊าฟฟฟฟ >____< พลอตฟิคนี้ลอยเข้าหัวโดยบังเอิญ แต่งได้ทีละนิดละหน่อย(น้อยมาก) แต่ก็ยังอยากลง เพราะถ้าไม่ลง มันจะขี้เกียจมากๆๆๆ กว่านี้อีก เอามาลงไว้กดดันตัวเอง 555+ ไม่ได้แต่งนานแล้วภาษาก็ฝืด อยากแต่งเรื่องเก่าแต่ฟีลมันก็ยังไม่ได้ ภาษามันยังไม่กลืนกัน แต่งแล้วแก้ๆ หลายหนมาก ต้องขออภัยที่ให้รอ ยังไงก็อ่านเรื่องนี้ไปก่อนนะคะ ใครยังติดตามฟิคของเราจนถึงตอนนี้ เราขอขอบคุณมากๆ อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ แม้นานๆ จะมาที แต่เรายังรักชางมินโฮและฟิคในที่นี้มากๆ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ผ่านมา และหวังว่าจะได้รับคำแนะนำและกำลังใจจากทุกๆ คนเหมือนเดิม จะมาต่อให้เร็วที่สุดค่ะ สัญญา :)
ความคิดเห็น