[the Gazette:fiction] 32nd DECEMBER

ลำดับตอนที่ #1 : Part: Reita [--Darkmans Hunter--]

32^nd DECEMBER

Mysterious Fiction

Fiction the Gazette 5 Part

Title: 32^nd DECEMBER

Part: Reita [--Darkmans Hunter--]

365  วัน ในหนึ่งปี ชีวิตประจำวันของคนปกติทั่วไปดำเนินไปด้วยสัจธรรมนี้ แต่จะมีสักที่คนที่รู้ ว่ามีอีกหนึ่งวัน ที่ไม่มีบรรจุอยู่ในปฎิทินเล่มใดๆ

32^nd DECEMBER

                ตำนานลับที่แทบไม่เคยมีใครรู้ ในเมือง G แห่งนี้ ในทุกวันสิ้นปี ผู้คนบ้างหลับไหลในค่ำคืนข้ามปี บ้างเที่ยวสังสรรค์เฉลิมฉลองในค่ำคืนที่พิเศษ แต่กลับไม่เคยมีใครล่วงรู้ถึงปรากฏการณ์อันน่าสะพรึงกลัว ที่หลับไหลรอวันตื่นขึ้นมาในวันนั้นของทุกๆ ปี อสูรร้ายจะปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางเวลาที่หยุดนิ่ง และเข้าสู่วันใหม่ที่ไม่เคยถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ใด

คนกลุ่มหนึ่งที่มีหน้าที่กำจัดอสูรร้ายเหล่านั้น เพื่อนำวันคืนอันสงบสุขในวัน 1 มกราคม นำวันปีใหม่คืนมาสู่ทุกคน กลุ่มคนซึ่งมีจุดร่วมที่เป็นผู้มีพลังพิเศษเหนือคนทั่วไป รวมตัวอยู่ในองค์กรลับที่ชื่อว่า 32^nd DECEMBER ชื่อของพวกเขาคือ Darkmans Hunter

To: Hunter02

From: 32^nd DECEMBER

--------------------------------------------

Destination: ลานน้ำพุXYZ

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเมลมาก็เห็นข้อความสั้นๆ ที่ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรมากกว่านั้นก็เข้าใจ

“เรย์ตะซัง วันหยุดยาวสิ้นปีนี้มีแพลนไปไหนรึเปล่า ไปทัวร์กับพวกเราไหมคะ”

สาวรุ่นพี่ในที่ทำงานกล่าวพูดคุยขณะที่พวกเราเพิ่งช่วยกันปิดร้านเสร็จในตอนเย็น และกำลังจะแยกย้ายกันกลับ

“อ่า ขอโทษนะครับ พอดีผมมีธุระน่ะ ขอให้สนุกกันแล้วกันนะครับ”

หลังจากเพิ่งเลิกงานพิเศษ ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวพนักงาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เสียงเรียกเข้าที่ตั้งไว้เป็นพิเศษทำให้รู้ได้ทันทีว่าใคร

“ไคจัง!  ผมเลิกงานพอดีเลยครับ”

รีบรับโทรศัพท์ด้วยความร่าเริง เสียงนุ่มๆ ของคนปลายสายก็ตอบมา

“เรย์จัง เหนื่อยแย่เลยนะ นี่ก็วันหยุดยาวแล้วใช่ไหมครับ ผมอยากจะชวนไปฉลองวันสิ้นปีด้วยกันน่ะ... สองคนนะ”

หวา แย่ล่ะ วันสิ้นปีผมมีภารกิจซะด้วยสิ แต่ว่า ถ้ากับเขาคนนี้... ผมก็อยากจะไปนี่นา...

ไม่เป็นไร...

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา แต่...ผมขอเลือกสถานที่เองนะ”

“ฮะฮะ ได้สิ อยากจะไปที่ไหนเหรอ”

“ที่....”

..

..

..

31^st December

“ใกล้เวลานับถอยหลังแล้วล่ะ นั่งรอตรงนี้กันดีกว่า เรย์จังพักก่อนนะ เดี๋ยวผมไปซื้อกาแฟให้”

ไคกล่าวก่อนจะเดินไปที่ตู้กดอัตโนมัติ ผมเดินมานั่งลงที่ม้านั่งตัวหนึ่งที่พอว่างอยู่ข้างๆ กับบ่อน้ำพุขนาดใหญ่ตรงกลางลาน ก่อนจะนั่งลงก็บังเอิญไปสบตากับพี่ชายหัวสีชมพูแปร๊ด แต่งตัวฉูดฉาดที่นั่งเงียบๆ คนเดียวอยู่ที่ม้านั่งตัวข้างๆ ห่างไปราวสองเมตร หน้าตาดุดัน แลดูเหงาๆ น่าแปลกนะที่อยู่คนเดียวท่ามกลางการเฉลิมฉลองที่มองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยคู่รักแบบนี้... ผมยิ้มทักทายไปตามมารยาท

อืม... อากาศหนาวจริงๆ ขนาดที่เสื้อโค้ทสีดำที่สวมอยู่ยังไม่ทำให้อุ่นเท่าไหร่เลย มองดูรอบตัว ผู้คนมากมายวุ่นวาย แต่กลับเต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม เป็นบรรยากาศที่ดีนะ

เสียงเพลงไพเราะเคล้าคลอด้วยเสียงของนักร้องหน้าหล่อที่นั่งเล่นกีตาร์พร้อมกับบรรเลงเพลงอย่างสง่างามอยู่บนเวทีที่อยู่ใกล้จอมอนิเตอร์ ทุกคนจึงให้ความสนใจในเสียงเพลงของเขาไม่น้อย ดีจังเลยนะที่ได้ให้ความสุขกับทุกคนแบบนี้...

ที่มุมถนนนั่น  ผู้ชายตัวเล็กๆ ในชุดคอสเพลย์แปลกๆ แต่ก็ดูเท่ดี กำลังยืนแจกลูกโป่งให้กับเหล่าเด็กๆ ที่มาร่วมฉลองกับพ่อแม่ของพวกเขา ภาพรอยยิ้มของเด็กๆ รอยยิ้มของคู่รัก รอยยิ้มของครอบครัว นี่คือสิ่งที่ผมรัก... และผมอยากจะปกป้องมันไว้...

“อ่ะ ดื่มก่อนสิ”

ไคจังยื่นกาแฟกระป๋องอุ่นๆ มาให้ผมที่นั่งรออยู่

“ขอบคุณครับ”

ยิ้มรับแล้วรับมาเปิดดื่ม เหมาะกับอากาศหนาวๆ ยามดึกๆ แบบนี้จริงๆ เรานั่งพักกันหลังจากที่เที่ยวกันมาทั้งวัน อีกไม่กี่นาทีก็จะสิ้นปีแล้ว...

ไค ชายหนุ่มรูปหล่อผู้มีรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ผมชอบความอ่อนโยนและใจดีของเขา เราเริ่มคบกันมาประมาณสามเดือนแล้ว นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เราได้มาฉลองวันสิ้นปีด้วยกัน

“แปลกจังนะที่เรย์จังบอกว่าอยากมาดูพลุที่ลานน้ำพุ XYZ แบบนี้น่ะ เห็นบอกว่าไม่ชอบที่คนเยอะๆ แท้ๆ”

ไคชวนคุยขณะขยับนั่งข้างๆ อย่างใกล้ชิด ชิดขนาดนี้ให้ผมนั่งตักเลยดีกว่านะครับ

“นานๆ ทีน่ะ ถ้ามากับไคจังน่ะ ไม่เป็นไรหรอก เนอะ”

หันไปยิ้มหวานให้ แต่ก็ยังสู้รอยยิ้มที่แสนน่ารักของเขาที่ตอบกลับมาไม่ได้เลยแม้เพียงนิด

“พูดจาน่ารักแบบนี้ เดี๋ยวก็จูบซะเลยนี่”

หึ...

“ก็ไม่ได้ห้ามนี่ครับ”

ผมเห็นรอยกระตุกยิ้มที่มุมปากของเขา และสายตาที่จ้องมองมา นาทีนี้ เสียงอึกทึกเริ่มเงียบลง สายตานับพันจ้บจ้องไปที่จอมอนิเตอร์ยักษ์บนตึกสูงประดับประดาสีสันสวยงามอลังการที่มีตัวเลขนับถอยหลัง จาก 10…9…8…. พร้อมๆ กับเสียงนับถอยหลังด้วยความตื่นเต้นยินดีของผู้คน

เราไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างนั้น  แต่กำลังจ้องตากันและกัน ใบหน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใกล้จนผมหลับตาลง ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเขาทาบสัมผัสอย่างอ่อนโยน  แผ่วเบา ริมฝีปากของเขาช่างอบอุ่น... อุ่นจนรุ่มร้อนไปถึงหัวใจ ในช่วงเวลาที่เราจูบกัน เหมือนกับโลกทั้งใบมีเพียงสองเรา ราวกกับโลกทั้งใบหยุดนิ่งอยู่ตรงนี้....

ไม่สิ... ไม่ใช่ราวกับ แต่โลกหยุดนิ่งลงจริงๆ

เวลา...หยุดลงแล้ว เมื่อวันสิ้นปีจบลง

ผมผละริมฝีปากออกมาจากคนตรงหน้าช้าๆ อย่างเสียดาย แต่ทำไงได้ เมื่อตอนนี้สำหรับคนทั่วไปอย่างเขาก็เป็นเพียงหุ่นนิ่งๆ ที่ถูกสตาฟไว้ เช่นเดียวกับผู้คนนับพันในที่นี้ หันมองที่หน้าจอยักษ์ ตัวเลขนับถอยหลังหยุดค้างที่เลข 0  พลุเฉลิมฉลองที่ถูกจุดขึ้น ยังไม่ทันจะได้พุ่งขึ้นโชว์ความสวยงามก็หยุดนิ่งอยู่กลางท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่าน่าอัศจรรย์ ทุกสิ่งหยุดราวกับเป็นภาพนิ่ง คนทุกคนกลายเป็นหุ่น...

ยกเว้นผม และ...

พี่ชายผมสีฉูดฉาด นักร้องมือกีตาร์หน้าหล่อ และผู้ชายตัวเล็กที่คอสเพลย์แปลกๆ

พวกเขาก็เหมือนกับผม

“เฮ้อ ถึงเวลาซะทีนะ”

มือกีตาร์หน้าหล่อกล่าวขณะดินลงจากเวทีตรงมาที่ผมด้วยท่าทางสบายๆ หนุ่มคอสเพลย์คนนั้นก็ด้วย ผมหันไปมองพี่ชายผมสีบานเย็นข้างๆ อึ๋ย ลืมไปว่าหมอนี่นั่งอยู่ด้วย

“อะ... อาโอย... เมื่อกี้นายเห็น...สินะ”

พี่ชายฉูดฉาดมีนามว่าอาโอย พยักหน้าตอบเป็นการตอบรับว่าใช่ด้วยท่าทางนิ่งเฉย รู้ดังนั้นก็ทำเอารู้สึกอายก็อายขึ้นมา หวังว่าผ้าสีขาวที่คาดบนหน้าจะบังแก้มที่แดงเรื่อของผมได้ล่ะมั้ง

“เขินช้าไปแล้วเรตะ”

หนุ่มคอสเพลย์แซวหน้าตาย

“โธ่ อย่าแซวสิรูกิ”

“ทั้งที่ได้เจอกันแค่ปีละครั้งแท้ๆ นอกใจฉันซะแล้วเหรอเรย์เรย์”

เจ้าหน้าหล่อขี้เก๊กกล่าวพร้อมกับมือไวมาโอบไหล่ใกล้ชิดอย่างสนิทสนม ผมเลยกระทุ้งศอกใส่ท้องไปซะหนึ่งที บางทีเอวบางๆ นั่นอาจหักได้ง่ายๆ ทำหน้าเจ็บซะขนาดนั้น สมน้ำหน้า

“นี่แหน่ะ ฉันไปเป็นอะไรกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่ อุรุฮะ”

“อุ่ก... เรย์เรย์ดุจริงๆ เลย ให้ตายสิ”

“อย่ามัวเล่นกันอยู่เลย พวกมันมากันแล้ว”

อาโอย พี่ใหญ่ของทีมกล่าวขึ้น ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน เสื้อผ้าชุดที่ใส่เปลี่ยนเป็นชุดรัดรูปสีดำเพื่อให้เข้ากับการต่อสู้ ราวกับใช้เวทมนต์ แต่ที่จริงแล้วมันเป็นเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าขององค์กร อาวุธคือปืนรูปทรงประหลาดที่สามารถยิงพลังพิเศษออกมาได้ปรากฏขึ้นในมือทั้งสองข้างของเราทั้งสี่คนราวกับเสกมา

ท่ามกลางผู้คนที่หยุดนิ่งราวกับหุ่น มีบางอย่างนอกเหนือจากนั้นปรากฏขึ้น เงาสีดำหลั่งไหลออกมาจากร่างกายมนุษย์ และรวมตัวกันเป็นรูปเป็นร่าง

สิ่งนั้น พวกเขาเรียกขานมันว่า Darkman มันคือความชั่วร้ายที่มีอยู่ในใจมนุษย์ทุกคน ลักษณะเป็นกลุ่มก้อนพลังงานสีดำสนิทที่มีรูปร่างเลียนแบบมนุษย์ ในวันนี้ของทุกๆ ปีที่เวลาหยุดลง สนามแม่เหล็กของโลกจะดึงดูดให้พลังงานเหล่านี้ออกมาจากร่างกายมนุษย์ ซึ่งก็เป็นหน้าที่ของพวกเขา Darkmans Hunter ที่ต้องทำการกำจัดเงาเหล่านี้ให้หายไป เพื่อคืนความสงบสุขให้แก่โลก และเริ่มต้นปีใหม่ด้วยสังคมที่ดีขึ้นเพราะความชั่วร้ายในใจมนุษย์ที่สั่งสมมาตลอดทั้งปีได้ถูกกำจัดออกไป

ปัง!

เสียงกระสุนพลังนัดแรกถูกยิงออกไปโดยอาโอย ร่างเงาของ Darkman ตัวหนึ่งถูกยิงทะลุและแหลกสลายไปกับอากาศ

“ไปลุยกันเถอะ”

พอพี่ใหญ่สั่ง เราก็แยกย้ายกันไปทันที กระจายให้ทั่วเขต Darkman มีทั้งขนาดที่เท่ากับมนุษย์ และที่รวมตัวกันเป็นก้อนพลังงานขนาดใหญ่ ซึ่งกำจัดได้ยากกว่า กระจายอยู่มากมาย ยิ่งเป็นที่ที่คนพลุกพล่านแบบนี้ยิ่งมีเจ้าเงาพวกนี้มากมายไปหมด

และปืนพลังงานของพวกเรานั้น จะใช้ได้ผลก็กับพวก Darkman เท่านั้น จึงไม่ต้องห่วงว่าจะทำให้ผู้คนบาดเจ็บ

นั่น เจ้าก้อนพลังงานโง่ๆ สามสี่ตัวที่พอเห็นผม เป็นเหยื่อชั้นดีที่มันจะกัดกินและดูดพลังเพื่อขยายร่าง มันก็พุ่งเข้ามาโจมตี ประเภทนี้เกิดจากความคับแค้นของมนุษย์ จัดการได้ไม่ยากเลย

ปัง! ปัง! ปัง!

เพียงแค่ยิงใส่ก็หายไป

“ชิ กระจอกจริง”

จากนั้นพวกมันก็เข้ามาโจมตีอย่างต่อเนื่องจากหลายทิศทาง ด้วยความเชี่ยวชาญและฝึกฝนมาอย่างดี และร่างกายที่เหนือมนุษย์ เพียงแค่กระโดดหลบไปมาและเล็งยิงใส่อย่างแม่นยำ ไม่ช้าพวกมันก็ร่วงหมด ถึงจะมีจำนวนมากเท่าไหร่ ถ้าเป็นแค่ตัวเล็กๆ พวกนี้ล่ะก็...

“อุ๊บ!”

แย่ล่ะ ในมุมที่มองไม่เห็น เจ้าเงาตัวใหญ่พุ่งเข้ามาและผลักร่างของผมจนล้มลง พลังมากอะไรอย่างนี้ ขยับตัวไม่ได้เลย แขนทั้งสองข้างถูกมือใหญ่นั่นกดไว้กับพื้น ยิงปืนไม่ได้

อึ่ก... พลาดซะแล้ว เจ้าตัวนี้... ใหญ่โตกว่าทุกตัว แรงเยอะเหลือเกิน แถมสายตาไร้ชีวิตที่มองมานั่น... เฮ้ย! นี่มัน...

“ว๊ากกกกกก เฮ้ยยยย หยุดน๊า”

ผมแหกปากลั่น ก็เจ้า Darkman ตัวนี้มันก้มลงมาดูดซอกคอผมอ่ะ แถมโลมเลียไปทั่วทั้งใบหูทั้งใบหน้า ตัวก็ใหญ่ตัวเบียดทาบขี่คล่อมอยู่บนร่างจนผมขยับตัวขัดขืนไม่ได้ มือสองข้างผมถูกรวบไว้ แล้วมันก็ใช้มืออีกข้างลวนลามทั่วเรือนร่างของผม

ไอ้นี่มัน... ปีศาจหื่นกามที่เกิดจากความใคร่ของมนุษย์ อ๊ากกก เกลียดไอ้ตัวแบบนี้ชะมัดเลยโว้ย จัดการยากชะมัด แถมไอ้ตัวนี้มันยังแข่งแกร่งกว่าที่เคยเจอมา อยากรู้จริงว่าไอ้หน้าไหนวะที่มันหื่นขึ้นหน้าซะจนสร้างเจ้าปีศาจหื่นกามที่แข็งแกร่งขนาดนี้ขึ้นมาได้...

ปกติ Darkman ที่ยังไม่ได้ดูดกลืนรวมร่างกันและยังไม่ได้ถูกกำจัด จะมีสายใยสีดำเชื่อมกับร่างต้นอยู่ ผมมองตามสายนั้นไป...

อ่อ...นายนั่นเองเรอะ... ไคจัง ปั๊ดโธ่เว้ย ไม่นึกว่าจะเป็นคนแบบนี้นะเว้ย ถ้าอยากขนาดนั้นทำไมไม่บอกกันดีๆ ฟะ ปล่อยให้ไอ้ตัวน่าขยะแขยงแบบนี้มาข่มขืนฉันไม่เอานะเว้ย!!

“อรี๊ย์ หยุดนะเว้ย จับอะไรของแกวะ อ๊า บอกให้หยุด”

ไอ้พวกนี้มันฟังภาษาคนรู้เรื่องที่ไหนล่ะ ความรู้สึกนึกคิดก็ไม่มี แค่กัดกินและทำลายตามสัญชาตญาณ รู้ทั้งรู้แล้วจะแหกปากไปเพื่ออะไรนะเรา

แต่เฮ้ย....มันจะจูบแล้ว ไม่เอาน๊า~~ ผมปิดตาแน่นและพยายามเบี่ยงหน้าหลบสุดชีวิต...

ซู่มมม!! ปัง!!

ร่างของเจ้าเงานั่นสลายไปได้ทันท่วงทีก่อนที่ผมจะเสียตัวหวุดหวิด เป็นอุรุฮะที่เข้ามาช่วยได้ทัน

“สาวน้อยจริงๆ เลยนะเรย์เรย์ พอถูกผู้ชายจับกดก็อ่อนระทวยแบบนี้กับทุกคนเลยรึไงนะ จะมาเป็นเจ้าสาวของฉันก็ทำตัวดีดีหน่อยสิ”

ท่าทางยียวนกวนโมโหนั่นทำเอาผมกลืนคำว่าขอบคุณลงคอไปโดยไม่ปล่อยให้มันหลุดออกมาจากปากเด็ดขาด

“หนอยยย ไอ้บ้า ไม่ได้อ่อนระทวยนะเฟ้ย แล้วใครอยากไปเป็นเจ้าสาวของนายกันฟะ”

“เฮ้ ตรงนั้นน่ะเลิกกัดกันแล้วมาช่วยทางนี้เร็วเข้า เราเสียเวลามากไป มันเริ่มการดูดกลืนรวมร่างกันแล้ว”

รูกิตะโกนเรียกด้วยเสียงดุกร้าว ถึงจะยังอารมณ์เสียแต่ก็ต้องรีบรุดไปรวมตัว ตรงหน้า คือกลุ่มก้อนพลังงานขนาดยักษ์ ที่มีทีท่าจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ Darkman หลายร้อยหลายพันตัวในเขตนี้กำลังถูกดูดกลืนเข้าไปหลอมลวมเป็นร่างเดียวกันกับเจ้ายักษ์นั่น...

ออกมาแล้วสินะ Darkman ที่ร้ายกาจ น่ารังเกียจ และรับมือยากที่สุด ปีศาจแห่งความละโมภ ที่เกิดจากความอิจฉาริษยา อยากได้ อยากมีของมนุษย์ เป็นสิ่งที่เลวทรามและโสมมที่สุดในจิตใจมนุษย์เลยทีเดียว

“นับวัน เจ้าปีศาจพวกนี้ชักจะทรงพลังขึ้นทุกทีน้า”

อุรุฮะบ่นขึ้น

“ก็เพราะจิตใจมนุษย์มันเน่าเฟะลงทุกทีน่ะสิ”

รูกิตอบกลับมาหน้าตาเรียบเฉย แต่มันก็เป็นความจริงที่สุด

“ถ้าเรากำจัดเจ้านั่นไม่ได้ วันที่ 1 มกราคม ที่จะมาถึง จะต้องเป็นวันปีใหม่ที่เลวร้ายและวุ่นวายที่สุดแน่ๆ”

ผมคิดขึ้นลอยๆ แต่มันออกมาเป็นเสียงพูด...

“งั้นก็รีบจัดการมันได้แล้ว เหนื่อยกันหน่อยนะ รวมพลังกันเถอะ”

พี่ใหญ่ออกคำสั่งแล้ว ถึงเวลาปิดฉากกันเสียที พวกเราพุ่งเข้าไปหาแล้วล้วมเจ้ากลุ่มก้อนพลังงานดำทะมึนขนาดมหึมานั่นไว้

“ด้วยพลังแห่งวาจา!”

“ด้วยพลังแห่งท่วงทำนอง!”

“ด้วยพลังแห่งความหนักแน่น!”

“ด้วยพลังแห่งจังหวะ!”

ปากกระบอกปืนทั้งสี่สว่างวาบพร้อมกันด้วยพลังที่อัดแน่นเต็มแม็กซ์ ลำแสงพลังทั้งสี่ที่ประสานกันพุ่งเข้าซัดใส่ปีศาจจอมละโมบ ให้หายไปในพริบตา

..

..

..

..

“จบแล้วสินะ”

กล่าวขึ้นลอยๆ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมีใครตอบอะไรหรอก ต่างคนก็แค่โบกมือลาแล้วแยกย้ายกันเช่นทุกที หน้าที่ของพวกเรา ที่จะทำให้เราได้พบกันปีละครั้ง แต่แปลกที่กลับสนิทสนมกันราวกับรู้ใจโดยไม่ต้องพูด

“ปีนี้ก็ปกป้องไว้ได้อีกแล้ว... รอยยิ้มของทุกคน”

“นายนี่ชอบให้คนอื่นยิ้มขนาดนั้นเลยเหรอ นี่ฉันยิ้มให้ดูก็ได้นะ ชีสสสส”

อุรุฮะเข้ามากวนประสาทอยู่เรื่อย

“ยิ้มอ้อนบาทาแบบนายน่ะไม่เอาหรอก ชิ”

“หึ ไปเถอะ อีกไม่นานวันใหม่ก็จะมาถึงแล้ว”

อาโอยกล่าว

“ถ้างั้น แล้วเจอกันใหม่นะสาวน้อย ปีหน้าฉันะมารับนายไปเป็นเจ้าสาวให้ได้เลย”

กล่าวพลางยิ้มกว้างและโบกมือลา

“ไม่มีทางหรอก ไอ้เป็ดบ้า!!”

เมื่อเวลาเริ่มเดินต่อเมื่อไร เราก็จะกลายเป็นคนไม่รู้จักกันเช่นเดิม นั่นคือกฏของเรา น่าใจหายนิดๆ ทุกครั้งที่ต้องจากลากับพวกเขา แต่ไม่เลวเท่าไหร่นักหรอก เพราะมันเป็นหารจากลาเพื่อพบกันใหม่...

ผมเองก็ต้องกลับไปที่นั่นแล้ว...

ม้านั่งข้างบ่อน้ำพุ ที่เขานั่งรออยู่ ผมสวมเสื้อโค้ทสีดำชุดเดิม นั่งลงที่เดิม ประสานมือกับไคไว้ ดีใจจริงๆ ที่ได้ปกป้องเอาไว้ได้ รอยยิ้มของเขา...

ผมยื่นหน้าเข้าไปทาบริมฝีปากประกบจูบกับเขาเช่นเดิม... ทันใดนั้น เวลาก็กลับมาเดินต่ออีกครั้ง

ความรู้สึกอ่อนนุ่มของริมฝีปากอันอบอุ่นถูกดำเนินต่อ มือของเขาบีบกุมมือของผมที่ประสานเอาไว้แน่น แตะเรียวลิ้นสัมผัสกันอย่างนุ่มนวล เราจูบกันอยู่เนิ่นนาน บางทีอาจจะนานกว่าที่คิด ก่อนที่จะผละออกมาและส่งยิ้มให้กันด้วยใบหน้าที่เขินอาย...

“สวัสดีปีใหม่นะ”

พี่ชายผมสีบานเย็นข้างๆ แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่คนเดียว แต่กลับดูสงบ อบอุ่น และเป็นสุขที่ได้ร่วมยินดีในวันปีใหม่ที่สงบสุข หนุ่มคอสเพลย์ที่แม้จะเหน็ดเหนื่อยกับการทำงานพิเศษก็ดูมีความสุขกับการมอบรอยยิ้มแก่เด็กๆ หนุ่มหน้าหล่อมือกีตาร์ยังคงบรรเลวเพลงต่อไป เพลงใหม่แห่งความชื่นมื่นยินดี...

นี่แหละคือโลกที่พวกผมปกป้องไว้... ที่ทำให้เรายังนั่งจับมือและมองตากันอยู่ตรงนี้ได้... ผมรู้สึกว่า โชคดีจริงๆ เลยนะ...

..

..

..

..

“อึก...ไคจัง...เจ็บ...”

ผมกรีดร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ไม่ไหวแล้ว เหนื่อยกว่าตอนที่สู้กับพวกตัวประหลาดอีก นั่นก็เป็นเพราะ...

“ขอโทษที ผมทนไม่ไหวแล้วนี่นา อยากทำตัวน่ารักเองทำไมล่ะ”

เจ้าบ้านี่... พอผมยอมมาที่บ้านด้วยก็ได้ใจใหญ่ จู่โจมทันที แถมยังทำไม่ยั้งอย่างต่อเนื่อง ผมว่าเจ้าปีศาจหื่นกามในตัวของไคน่าจะถูกกำจัดไปแล้วนะ... แต่ทำไม... ยังหื่นได้ขนาดนี้ฟะ เรี่ยวแรงเยอะ แถมยังซาดิสม์อีก...

“อะ...อ๊า... ฮึก...ผมไม่ไหวแล้ว... ไคจัง”

ผมพยายามส่งสายตาที่คลอน้ำตาออดอ้อนให้หยุด แต่กลับกลายเป็นว่า...

“อา...อย่ายั่วกันนักได้มั๊ย... แบบนี้คืนนี้ผมไม่ให้นอนหรอกนะ”

..................

บางทีผมอาจจะคิดผิด... เจ้านี่ไม่ได้ใจดีอ่อนโยนเลยสักนิด แต่มันคือปีศาจหื่นกามตัวจริงเลยล่ะ...

อ๊ากกกกก !!!!

---------------------------------------------------

พาร์ทต่อไปจะเป็นของอาโอยนะค๊า

อย่างที่กล่าวไปแล้วในหน้าแรก ว่าทั้งห้าพาร์ทจะไม่มีความเกี่ยวข้องกัน เป็นห้าเรื่องห้ารส และสมาชิกกเซทแต่ละคนก็จะรับบทบาทเด่นกันคนละตอนค่ะ ติดตามกันด้วยนะ